Gelezen, februari 2012

Ik dacht: ik ben het een beetje beutjes, allemaal Rode Ridders na mekaar te lezen. En als ik eens allemaal boeken van een andere reeks na elkaar zou lezen?

XIII, die stonden bij mijn nonkel in de boekenkast, maar heel erg hard heb ik er toch niet aan gelezen, in de jaren 1980. Ik had er hier en daar wel eens wat gelezen, maar ik vond het uiteindelijk allemaal nogal verwarrend. En ik had ze al helemaal niet allemaal in volgorde na elkaar gelezen. Bij deze dus alsnog gedaan. In telegramstijl mijn notities.

XIII 01 – Zwarte vrijdag [01/02]

Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1984, 48 blz.

Een man spoelt aan op het strand, zonder herinneringen en met al enige aanknopingspunt voor zijn identiteit een tatoeage van het nummer 13 op zijn lijf.

Wie wat hoe? Wordt ontknoopt in de loop van een jaar of twintig.

Zwarte vrijdag: keurige intro. En de jaren-stillekes retro stoort absoluut niet.

XIII 02 – Waar de indiaan gaat… [02/02]

Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1985, 48 blz.

The plot thickens! Wijs.

XIII 03 – Alle tranen van de hel [02/02]

Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1986, 48 blz.

Nog meer thickening van het plot.

XIII 04 – SPADS [06/02]

Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1987, 48 blz.

Kijk nu, het wordt plots allemaal duidelijk.

XIII 05 – Rood alarm [07/02]

Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1988, 48 blz.

…en een ontknoping. Ze zouden hier eens een film van moeten maken! Euh, wacht.

XIII 06 – Het dossier Jason Fry [08/02]

Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1990, 48 blz.

Oei, te rap gelezen. Ik zal nog eens moeten herbeginnen. Verwarrend.

XIII 07 – De nacht van 3 augustus [12/02]

Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1990, 48 blz.

Meer uitleg en ontknopingen, maar nog altijd zijn geheugen niet terug.

XIII 08 – Dertien contra een [13/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1991, 48 blz.

En bij deze weten we het allemaal, maar heeft hij nog altijd zijn geheugen niet terug. Heeft het eigenlijk nog belang?

XIII 09 – Voor Maria [22/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1992, 48 blz.

Zuid-Amerika. En nieuwe geheimzinnigdoenerijen.

XIII 10 – El Cascador [22/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1994, 48 blz.

Revolutie geslaagd, verraders ontmaskerd, en vader gevonden. En dan nu: backstory, te beginnen vanaf 1889.

XIII 11 – De drie zilveren horloges [23/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1995, 48 blz.

Backstory, meer uitleg, ontknopingen en andermaal majoor Jones als deus ex machina.

XIII 12 – Het vonnis [23/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1997, 48 blz.

The game is up voor alle slechteriken. Geen idee wat ze nu nog kunnen doen.

XIII 13 – Het XIII mysterie – het onderzoek [24/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 1999, 48 blz.

Alles nog eens mooi samengevat, in een journalistieke fotoroman/reportage. Fijn.

XIII 14 – Staatsgevaarlijk [25/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2002, 48 blz.

Moh. ‘t Is nog altijd niet gedaan. Wel compleet onwaarschijnlijk dat een gehaaide moordenaar XIII zomaar zou laten vluchten, maar alla.

XIII 15 – Laat de honden los [25/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2002, 48 blz.

Ahem ja. Het begint gelijk wat karikaturaal te worden. XIII die met drie (of vier?) vrouwen jongleert, en zes (of zeven?) identiteiten.

Cliffhanger, ook.  Eens zien wat het volgende nummer brengt.

XIII 16 – Operatie Montecristo [26/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2004, 48 blz.

Hopla, op zoek naar het goud.

XIII 17 – Het goud van Maximiliaan [27/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2005, 48 blz.

Murgh. Anticlimax.

XIII 18 – De Ierse versie [28/02]
Jean van Hamme (tekst) – Jean Giraud (beeld) – Jean Giraud en Claire Champeval (kleur)
Dargaud, 2002, 48 blz.

Hola! Nieuwe tekenaar, en niet van de minste: ‘t is gedimme Moebius! En nieuwe wending ook: flashback naar bet hele begin — een hele verbetering, zo op het eerste gezicht.

XIII 19 – De laatste ronde [28/02]
Jean van Hamme (tekst) – William Vance (beeld) – Petra Van Cutsem (kleur)
Dargaud, 2005, 48 blz.

Meh. ‘t Was vals alarm, van die nieuwe tekenaar. William Vance is terug. En hey! ‘t Is gedaan!

Mijn algemene indruk? Murf. Het blijft niet zo erg hangen, eigenlijk. Er zitten plots en subplots in, maar ik kan niet echt zeggen dat ik me ooit echt ingeleefd heb in het personage. En na nummer twaalf (met een samenvatting van alles in nummer dertien — XIII, get it?) zag ik niet echt een bestaansreden meer. Ze waren er dan best mee opgehouden, denk ik.

‘t Kan er misschien ook aan gelegen hebben dat het soms een vreemdsoortig Nederlands was, maar voor zover ik weet, zijn de boeken gewoon in Frans en Nederlands tegelijk uitgekomen, dus normaal gezien zou de vertelling redelijk in orde moeten zijn…

Nee, goed idee (gepikt van de Bourne-boeken en een resem andere natuurlijk), maar uiteindelijk hoefde het geen 19 boeken aanslepen. En Moebius is écht wel een betere tekenaar dan William Vance, die nooit uit zijn jaren-1970-stijl lijkt geëvolueerd te zijn.

*
*    *

Hoe? En heb ik geen andere boeken gelezen? Zeer zeker dat. Eentje in het vliegtuig naar Marokko, eentje op reis, en een aantal die ik beginnen lezen ben in februari en die nog niet uit zijn.

Waren wél uit in februari…

The Time-traveler’s Wife [13/02]
Audrey Niffenegger
Houghton Mifflin, 2010, 560 blz.

Henry DeTamble heeft een genetisch iets loos, dat ervoor zorgt dat hij in de tijd reist. Van zijn vijf jaar af gaat hij, zonder dat hij het zelf kan controleren, over en weer in de tijd. Met zijn lichaam: hij vertrekt van waar hij was, komt (naakt) terecht in de toekomst of het verleden, moet kleren zoeken en eventueel geld, en verdwijnt na verloop van tijd terug waar hij vandaag kwam.

Als hij 28 is, leert hij Clare Abshire kennen. Zij is dan 20, en al zowat heel haar leven op hem verliefd: van zodra ze elkaar kennen, begint Henry in de tijd terug te reizen naar Clare-als-jong-meisje.

Er is (in haar ogen) jaren aan een stuk niets romantisch aan, maar na verloop van tijd, euh, wel. En dan trouwen ze met elkaar. En dan willen ze kinderen, maar omdat de kinderen ook hetzelfde genetische probleem hebben, lukt dat niet.

Spannend en alles, en zeer snel uit, en een wijvenboek, zeker dat. Tranen met tuiten, ook, bij het einde. Met tuiten!

The Christ Myth Theory and Its Problems [17/02]
Robert M. Price
American Atheist Press, 2012, 427 blz.

Robert Price is een sympathieke mens. En ik ben die hele Christ Myth Theory wel genegen.

De hypothese: Jezus heeft nooit bestaan. Of misschien heeft er wel ergens een historische persoon bestaan rond wie Jezus-verhalen opgehangen zijn, maar die persoon is zó ver weg in de nevelen van het verhaal, dat hij even goed niet had kunnen bestaan.

De hypothese, vervolg: de beweging die plaatsgevonden heeft, is de omgekeerde van wat de overgrote meerderheid van de mensen denkt. Jezus is niet een mens die in de loop van de tijd vergoddelijkt is, niet een wijze meester die (ten onrechte of niet) in de loop van de tijd de Zoon van God geworden is, maar net omgekeerd.

Jezus is een god, analoog aan een hele resem andere goden uit de regio, genre Mithras en anderen. Van god is hij een mythologische figuur geworden, en dan een legendarische figuur, en uiteindelijk een historische figuur, alsmaar dichter bij de verteller.

Op die manier kon de verteller zeggen dat hij heel erg dicht bij Jezus gestaan heeft: “ik heb de hand geschud die de hand geschud heeft”, die redenering.

In dit geval, kort door de bocht en ettelijke degelijk geargumenteerde en met bronnen gestoffeerde pagina’s samenvattend: de god Yahweh zelf, één van de zonen van El, werd vereenzelvigd met zijn vader tot Yahwel/El, werd dan terug ontdubbeld naar Yahwel/El en een legendarisch gemaakt Joshua (die de zon deed stil staan, teken dat hij ook stukken zonnegodheid overgenomen had), werd uiteindelijk een Joshua/Jezus (zelfde naam, trouwens) die alsmaar meer aspecten van andere mysteriegoden overnam, werd een Jezus die binnenkort zou terugkeren, en werd uiteindelijk een Jezus die niet alleen zeer binnenkort zou terugkeren, maar die ook niet eens zo lang geleden hier nog was.

Zeer, zeer leutig. Onderhoudend geschreven, ook.

En al wie ook maar een beetje geïnteresseerd is in dergelijke zaken: ik kan The Human Bible, radioprogramma-op-het-internet over biblekritiek (ook voor beginners) niet hard genoeg aanraden.

Severed [29/02]
Scott Snyder (tekst) – Attila Futaki (beeld)
Image Comics, 2011, 224 blz.

Scott Snyder, van American Vampire, doet een prachtig schoon horrorverhaal. Jack Garron, twaalf, loopt van huis weg. Geen echt romantisch verhaal: kinderen verdwijnen, er loopt een monster los, en ‘t is allemaal de moeite waard.

Zeer goed.