Dood

(pdw) is gestorven, vandaag. Iemand vroeg mij hoe hij gegaan was, ik antwoordde  

Hartaanval. Of hartaderbreuk, enfin, iets van levend en niets aan de hand levend en niets aan de hand levend en niets aan de hand *ACK* *URGH* dood.

Which, like, you know, is a pretty good way to go. In my book.

En ik denk al de hele tijd, en ik weet dat het verkeerd is en slecht en al wat ge wilt — ik denk al de hele tijd “waar moet ik tekenen?”. 

Levend, bam, dood. Van al de mensen dichtbij mij die ik heb weten dood gaan, en ‘t zijn er ondertussen nogal wat, zijn er welgeteld twee zo gestorven. 

Damn.

En ik weet dat zijn vrienden en familie er niet veel aan hebben, en dat 54 ook veel te jong is, maar echt: waar moet ik tekenen om dié vrienden en familie te zijn? 

6 reacties op “Dood”

  1. Ik heb dat vandaag ook gezegd tegen mijn naasten… voor diegene die gaat is ‘t KNIP: licht uit… maar voor diegenen die achterblijven is dat toch gene zever, denk ik…

      1. En toch… “Hij heeft niet afgezien, maar ik had ‘m nog zo veel te vertellen…” maar dat gevoel zal altijd wel spelen zeker, ongeacht de ‘snelheid’ van het heengaan.

      2. Kweenie. Mijn vader is overleden aan een hartaderbreuk, en het was duidelijk dat dat ook niet pijnloos was.
        Ik heb de twee van heel dichtbij meegemaakt, de korte pijn en de lange(re) pijn, en als je het over familie en nabestaanden hebt: ik vond het allebei even gruwelijk. De schok, de verbijstering, het opeens “hij is daar niet meer en komt nooit meer terug”, ik heb er heel lang over gedaan om daar over te geraken. Misschien omdat ik toen nog een kind was? Ik weet het niet.

  2. Ik begrijp je. Ik heb de dood al veel gezien op verschillende manieren.
    1 maal knip en weg bij mijn nonkel en ik moet zeggen het is inderdaad ergens een troost om te kunnen zeggen hij heeft geen pijn gehad. Ik heb het zo ook gemakkelijker kunnen verwerken zeg maar.
    Terwijl bij mijn stiefvader alcoholisme lang heeft aangesleept en bij mijn beste vriend er een maand van gissen tussen zat want hij was in de schelde verdronken en ze vonden hem niet.

    Mijn groottante daarentegen is ook mooi kunnen gaan, maar die lag dan eigenlijk bijna te wachten tot het zo ver was. Zonder pijn dat wel maar pff ze had zelf ook zoiets van allé als ik dan moet gaan, kom mij dan is wa rapper halen.

Reacties zijn gesloten.