Onze buren van twee huizen verder zijn naar Amerika geweest, een hele toer in het zuiden, ze hebben onder meer ook Graceland gezien.
Graceland! Huis van Elvis! Elvis!! Natuurlijk weet iedereen wie Elvis is. Toch? Toch?
Het is erg om zeggen, en ik was te hard in shock om te reageren, maar toen ze vertelden over Graceland, kwamen de vier andere volwassenen rond mij na lang zoeken aan drie Elvis-liedjes. Drie.
In de zomer van 1977 zaten we aan zee, en toen Elvis stierf stond de wereld stil. Op televisie werd Aloha From Hawaii uitgezonden, ik moest misschien nog zeven worden en de televisie was een minuscule zwart-wit-dingetje, maar het maakte een enorme indruk op mij.
Vooral, vrees ik, wat hij met die sjaaltjes deed de hele tijd, want de muziek zelf bleef niet hangen. Die grote lichtcirkels achter hem, die zijn ook nog jaren blijven in mijn hoofd zitten.
Ik weet dat de muziek niet blijven hangen was, want die heb ik een paar jaar later ontdekt in de platenbak van mijn vader. Dat elektrisch gevoel als ge voor het eerst iets hoort waarvan ge denkt “dit verandert mijn wereld”? Dat had ik toen ik voor het eerst Hound Dog hoorde:
…dat was na een jeugd op Frans chanson, op wat er ook in de vroege jaren 1970 op het familiekanaal van de radio was, en nadat ik een plaat van Bill Haley and the Comets grijs had gedraaid. Leutige muziek om mee te zingen, Bill Haley, maar zo ongevaarlijk als iets. Wat van Elvis anno Hound Dog niet kon gezegd worden.
Elvis was op zijn best gevaarlijk, zoals Nick Cave zong:
Elvis (helaas) was niet altijd gevaarlijk — case in point, de onrechtstreekse manier waarop ik Elvis herontdekte: ik had een uurwerk gekregen met daarop een reeks melodietjes, en mijn favoriet was er eentje dat mijn vader identificeerde als The Yellow Rose of Texas, Elvis op zijn meer cringeworthy.
Hij was dat moeras van meligheid uitgeraakt, in 1968:
Dat is het jaar na Sgt. Pepper’s, en zeg wat ge wilt, maar het raakt mij visceraler dan The Beatles.
Zucht. In de jaren 1970 ging het allemaal bergaf, pillen en hamburgers, slechte vrienden en slecht advies tot het triestige einde, precies zevendertig jaar geleden toen de King voor eeuwig 42 jaar werd.
Ah, had hij het maar overleefd, zoals Johnny Cash. Maar neen.
Youtube staat vol Elvis, natuurlijk, maar als ik iets mag aanraden: The King and Eye door The Residents, het vind ik beste eerbetoon aan Elvis, de mens en zijn muziek.