Ik ben zo geen klagende mens. Enfin ja, ‘t is te zeggen: ik ben wél een enorm luid en hard klagende mens, maar niet voor de dingen waar het echt op aankomt.
Pijn, pakweg. Ik heb dat al een tijd aan mijn rug (ruggenwervels verbrijzeld, ruggenmergmiserie), en dan had ik het een hele tijd aan mijn hoofd (dagelijks koppijn en migraine), en sinds een tijd in mijn vingers en tenen (Raynaud) en wat recenter aan mijn voet (jicht) en aan mijn arm (operatie). Maar het heeft niet enorm veel zin om er over te klagen, dus doe ik dat niet zo massief veel.
En wat fantastisch is aan regelmatig veel pijn hebben: het ongelooflijk fijne gevoel als het geen pijn meer doet. Ik heb al anderhalve maand geen migraine gehad. Ik heb nu nog een grote plakker aan mijn open gesneden en weer dichtgesnoerde arm, maar het doet geen pijn meer als ik mijn hand beweeg. Ik ben vanmorgen zonder problemen met mijn voet in mijn schoen geraakt, en ik mank nauwelijks nog. Ik kwam thuis en ik kon zeven van mijn vingers niet meer gebruiken, maar nu wel weer.
Dat is zo onbeschrijflijk wijs.
Ik snap je volkomen. Wegens ook een danig kaduuke rug (scheuermann, drie chronische hernia’s en een paar hernia’s die komen en gaan, halfjaarlijks een lumbago en nagenoeg constant uitstraling in ledematen en schouders, gaande van tintelingen tot acuut zeer doen), wegens nooit eens een nacht door kunnen slapen door de pijn, wegens soms te moeten stoppen met zo iets simpel als een boek lezen omdat het fysiek gewoon niet meer gaat, wegens ook geregelde migraine opstoten en bijwijlen goesting om twee dafalgan-codeïnes, een diclofenac en een diazepam weg te spoelen met een dubbele gin tonic. En ook ik ben geen klagende mens, al durft het bijwijlen wel op het humeur wegen. Maar de uren dat het geen zeer doen, en dat je je goesting kunt doen, die zijn onbetaalbaar.