Die keer dat ik mijn computer bijna kwijt was

Mijn werkcomputer is de Windows 10 Anniversary Update er op aan het zetten, dus heb ik wel even tijd om de gebeurtenissen van deze morgen op te schrijven.

Ochtendroutine: opstaan, naar het toilet gaan, yoghurt eten, boterham eten, boterham smeren voor ‘s middags, pillen pakken, wassen, aankleden, boterham en een appel in de fietstas steken, computer in de fietst…
Hang on.

Waar is mijn computer?

Hij zit niet meer in de fietstas, want daar haal ik hem uit. Hij ligt niet op de keukentafel waar ik hem leg als ik thuiskom. Hij ligt niet boven waar hij ligt als ik er op werk ‘s avonds.

Lichte ongerustheid. Ligt mijn computertas per toeval in het toilet? Neen. In de slaapkamer? Neen. In de living? Neen, neen, neen.

Stijgende ongerustheid.

Okay, stappen hertraceren. Wat heb ik gisteren gedaan?

*bonk* <- het geluid van mijn hart dat plots in mijn maag zat

Ik ben gisteren naar de Colruyt gegaan, ik heb mijn fiets geparkeerd, het regende bakken dus mijn fietstas was dicht toen ik toekwam, ik heb ze opengedaan, ik heb mijn computertas gepakt, ik en van de fietsparking naar de ingang gegaan, ik heb mijn tas in de kar gezet die ik gebruikt heb…

*gaaah*

Zou de tas in de kar blijven staan zijn? Bij het uitlegen van de kar aan de kassa had ik mijn tas op mijn schouder, daarna heb ik ze er weer in gelegd, ben ik naar mijn fiets gegaan, heb ik de boodschappen (blinde vinken, biefstuk, Danio, rode kool) in de fietstas gestoken… maar heb ik mijn computer wel in de fietstas gestoken?

In de plensende regen naar huis gereden, fietstassen uitgeleegd — en heb ik daar dan een computer uitgehaald of niet? Zaten de twee fietstassen vol boodschappen, of zat er in één een computertas?

ik. weet. het. niet. meer. 

Paniekmodus: aan.

Alle kamers van het huis nagekeken, zelfs de plaatsen waar ik zeker niet geweest ben — misschien dat de kinders, die tegenwoordig mijn telefoon uitlenen om Pokémon Go te spelen, de computertas ergens gezet hebben? Bij elke kamer die ik ondersteboven zet, zakt mijn hart verder richting mijn schoenen.

Begin ik een actieplan te formuleren. Wanneer gaat de Colruyt open? 8u30. Binnen een half uur kan ik er naartoe gaan en vragen of ze een tas gevonden hebben. Als ze geen tas gevonden hebben, ga ik moeten zeggen dat ik de computer van het werk kwijtgeraakt ben. Oh nee! En ook alle medische papieren die in die tas zitten! Okay, die ga ik opnieuw moeten aanvragen bij het hospitaal en de verschillende dokters. En dan ga ik een nieuwe computer moeten hebben. Zou ik die niet uit eigen zak betalen, uit eerlijke schaamte? Of zijn we verzekerd tegen idiotie van werknemers?

Ik heb, geen overdrijving, een half uur gezocht. In een huis met welgeteld een keuken, een living, een badkamer, twee wc’s, een bureau en drie slaapkamers. Eerst methodisch, van ruimte naar ruimte, en dan over en weer: oh! misschien in de living onder een zetel gevallen — oh! misschien in de gang onder een mantel! — of misschien in onze slaapkamer tussen de kleren!

Uiteindelijk lag de tas in de keuken, op een stoel, onder een berg te strijken was.

Ik moet van de dokter dagelijks mijn bloeddruk meten. Een geluk dat het ‘s avonds is en niet nt voro ik naar mijn werk ga.