Ik loop al heel de dag met een stijve

In rangordes van trivialiteit is het zelfs geen First World Problem, maar toch, ik zat er mee: op de terugweg van gaan eten deze middag na een fijne vergadering deze morgen heb ik heel de tijd zitten kauwen op een manier om te zeggen dat ik al heel de dag enorm veel pijn heb aan mijn linkerwijsvinger, en dat ik die bijna niet kan bewegen — en dat op een zodanige manier te zeggen dat het een funny ha ha mededeling zou zijn met double entendre en alles, maar toch niet grof of gemeen of vulgair.

Ilse zou dan zoiets zeggen van “don’t quit your day job”, maar ik probéér toch wel echt om er telkens weer iets van te maken. En dat telt toch ook voor iets? En als ik dan, zoals vandaag, besluit om het uiteindelijk toch niet te gebruiken, dan is dat toch ook een compliment waard? Toch? Toch?

Afijn.

Het waren wel redelijk wat blasts from the past vandaag, voor de rest.

Om te beginnen: aan tafel zitten met andere Oude Venten Die Al Van Het Begin Op Tinternet zaten. Het ARC, BS/2000, NCSA Mosaic, Trumpet Winsock, MUDs spelen: nostalgie woehoehoe.

Er was nog een tweede ding ook, maar dat ben ik nu vergeten. De leeftijd, meneer.

Het derde ding ben ik niet vergeten: ik kreeg een linkedinvriendjesverzoek, ik beantwoordde dat, en toen gaf LinkedIn mij als aanrader iemand die ik al in twaalf of dertien jaar of zo niet meer gezien had: mijn ex-baas toen ik zelf nog baas was.

Ik was algemeen directeur, en hij was chief operating officer van de multinational waar mijn bedrijf een onderdeel van was. Persoonlijk een enorm lieve en warme mens, maar de hele situatie was wel, euh, kak.Voor mij was het bij momenten een levende hel, en ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het er van zijn kant uitzag.

Berichtje gestuurd, dat als hij ooit eens in Gent is, we echt wel zouden moeten bijpraten. Het zou wel wijs zijn, eigenlijk.