Schouts

Van alle dingen die ik nooit verwacht had mij te zullen overkomen, is vier kinderen in de scouts denk ik wel het meest onverwachte.

Wij waren thuis niet aan de scouts wegens paramilitair pseudofascisme en ruzie met de Abdij van Averbode (don’t ask). En zelfs als dat er niet was geweest: ik was niet meteen het meest gesocialiseerd kind ter wereld.

(Alhoewel, als ik er over nadenk: als ik in de scouts had gezeten, was ik wellicht vanzelf gesocialiseerd geraakt.)

Maar dus kijk: Zelie doet haar twaalfde jaar scouts. Heel haar rug hangt vol met jaartekens, er hangen linten aan haar schouder, en sinds vandaag — het heeft lang geduurd, ja — staat ook haar totem op haar rug:

30368086365_18da016f15_b

Lang leve Aldo Novarese!

4 reacties op “Schouts”

  1. Idem hier. Vooral teveel “kalotengedoe”. Ik ben er nog altijd dankbaar voor dat ik niet “mocht” gaan. Ik had het met passie gehaat. Eén keer hebben ze geriskeerd om mij een week op vakantiekolonie te sturen. Ik heb er nog nachtmerries van. Ik ben vanzelf redelijk sociaal geraakt maar een groepsmens ben ik nooit geworden.

  2. Ik was ook eerder bang en verlegen, maar scouts heeft me doen openbloeien. Je leert heel wat goeie (zelfstandigheid, verantwoordelijkheid, groepsgevoel, vrijwilligerswerk, reizen, …) én slechte zaken (pintjes drinken, publieke ongehoorzaamheid, vuurke stook) bij de Scouts.

    Maar als tienjarige tien dagen je eigen eten moeten maken in de Ardennen op een zelfgemaakt vuur (stokken, graszoden, sjorren, …), of ook als tienjarige 3 dagen overlevingstocht in de Ardennen (geen geld, geen eten, 6 zinnen Frans spreken, geen kaart enkel kompas, ongekookte spaghettipieren met confituur dan maar eten, …), of in Hongarije als achttienjarige in de middle of nowhere verloren lopen zonder telefoon en dergelijke, of …, of…

    Ik heb in die 23 jaar sinds mijn 8 jaar verantwoordelijke taken waarin je heel wat vaardigheden leert. Maar die 23 jaren waren alleszins een geweldig avontuur, met veel hoogtepunten en dieptepunten. En ik zou mijn leven niet kunnen (willen) voorstellen zonder die ervaring.

  3. “(Alhoewel, als ik er over nadenk: als ik in de scouts had gezeten, was ik wellicht vanzelf gesocialiseerd geraakt.)”
    ==> Dat hangt er volgens mij dan toch vanaf wat je onder ‘gesocialiseerd’ verstaat.

    Ok, ik heb er geen grootschalig onderzoek naar gedaan, maar de mensen die ik ken die altijd als eerste staan te neuten dat hun jeugd rampzalig was geweest als ze niet bij de chiro, scouts, KSA hadden gezeten, dat zijn mensen die op een bepaalde manier wel sociaal zijn, maar op een bepaalde manier ook weer helemaal niet. Ze zijn sociaal als je bedoelt dat ze in een groep gelijkgezinden snel hun mond opentrekken. Maar ze zijn het niet omdat ze nooit lijken in te zien dat ze zich alleen onder gelijkgezinden begeven. Namelijk: mensen die ook snel hun mond opentrekken in een groep gelijkgezinden.

    Zeg dan maar eens dat je het niet nodig vindt dat je kind zich elke zaterdagnamiddag of zondagnamiddag in een bepaald plunje hijst om gezellig in de bossen te lopen lopen terwijl de leiding met zichzelf pret heeft. Als ik ze tegenkom, krijg ik de daver op mijn lijf. Dat ligt aan mij. Maar ook een beetje aan hen, ik zweer het.

Reacties zijn gesloten.