Een beetje moedeloos 

Het probleem van goed en kwaad, dat wie kwaad doet daar vaak voor beloond wordt en wie goed doet gestraft: los dat maar eens op, als maatschappij.
Een mens moet er maar mee lachen, zeker? En ergens een interne motivatie vinden of zo?

Ik kan mij zó hard inbeelden hoe gemakkelijk het zou zijn om een geloof te hebben. Zo van “allemaal goed en wel, maar op het einde van hun leven zullen de goeden en de slechten hun verdiende lot krijgen.”

Maar helaas.

Één reactie op “Een beetje moedeloos ”

  1. Zoals dat gaat, maakte ik als klein manneke af en toe ruzie met mijn broers aan de eettafel. “X heeft zijn bord niet leeg gegeten!” en zo. Waarop mijn ouders dan repliceren: “Manneke, ge moet niet in een ander zijn bord kijken, maar in uw eigen!!” Zo’n. Keiharde. Waarheid. En dat geldt voor de meeste dingen in het leven.

    Zie je, er is wel degelijk een rechtvaardige rechter die op het einde van de meet een “verdiend loon” uitdeelt. En die rechter dat ben je zelf. Heel veel mensen beseffen pas op hun sterfbed dat hun levenskeuzes hen niet noodzakelijk gelukkig hebben gemaakt. Veel “had ik maar” en zo. In tegenstelling tot wat we onszelf graag wijs maken, kent het leven “eerlijk” en “oneerlijk” niet. Het leven gebeurt gewoon. Punt. De rest is “wishful thinking”. Nuchter en waarachtig in uw eigen bord kijken, dat is het enige wat telt om op het einde van de rit zonder spijt de pijp aan Maarten te kunnen geven.

Reacties zijn gesloten.