Professionele kapotmakerder eerste klas

Het was proper, vanmorgen.

Ik was toegekomen op het werk, er stond nog iets open waar ik de dag ervoor thuis aan had gewerkt, ik doe zonder veel nadenken een synchronisatie van de code die open staat met Github, en, euh, kak.

Alles kapot.

Blijkt dat het allemaal wel redelijk samenwerkt, Git en Onedrive, maar dat het ook wel soms eens onverwachte dingen doet.

Ik werk soms op mijn werkcomputer thuis, maar soms ook op mijn thuiscomputer, en dan staan er soms volgens Microsoft twee files die niet te reconciliëren zijn wegens allebei dezelfde naam maar allebei nieuwer dan de versie die op de server staat, en beslist hij om alle mogelijke versies te dumpen op alle mogelijke computers.

In combinatie met Git geeft dat rare dingen. Zoals gelijk allemal branches die bijgemaakt worden omdat Onedrive de files waarin Git zijn gerief bijhoudt, ontdubbelt.

En combineer dat met iemand die eigenlijk alleen maar om de paar bewerkingen een git commit -m "crap nog een probleem" doet en om de paar commits een een git push op de werkcomputer een git pull op de deployment server maar eigenlijk niet zeer hard meer weet hoe dat eigenlijk allemaal in elkaar zit wegens het is al zo lang geleden, en ge ziet van hier dat het een recept voor miserie is.

Fijne collega Jan heeft mij uit de nood geholpen, maar ‘t was kunst- en vliegwerk omdat ik het ondertussen zo hard opgefuckt had dat het niet meer compleet triviaal was.

*
*       *

Zelfde historie met iets anders dat ik al heel lang niet meer gedaan had: Django. Ik weet nog min of meer hoe het allemaal in mekaar zit, models en views en template-gewijs, maar getver hoe zat het ook alweer met Passenger? En met die virtualenv? En met die collectstatic, welke directory was nu ook weer wat?

Dan moet ik gaan putten uit andere Djangoprojecten van (ondertussen, help!) jaren geleden, en duurt het wel een paar nachten doorwerken voor ik er weer in ben.

En maak ik alles eerst op tientallen manieren onherroepelijk kapot. Tot het allemaal weer terugkomt (wat dus ondertussen nu is, ik ben weer helemaal mee), en het gelijk een lierken begint te gaan.

Maar wel wijs, Django, daar niet van. Als ik dat had gehad vijftien jaar geleden, ik zou nooit gestopt zijn met websitebedrijfje spelen.