Wohow zo wijs. De internets hadden het al gezegd dat het de moeite zou zijn, en het is helemaal de moeite: Dark, op Netflix.
Ik heb nog maar de eerste aflevering gezien, en ik zit er al helemaal in.
En ook: Duits! Leve den Duits, zelfs al heeft hij Veel Slechts Gedaan In Den Oorlog. Met allemaal woorden ontdekken en herontdekken — pak nu Redebedarf. Gelijk, als iemand Redebedarf heeft, kom gerust langs. Eén woord voor “het nodig vinden om eens te spreken”. Machtig.
En ook! Duitse muziek uit de jaren tachtig, toen er nog Duitse muziek op de vrije radio gespeeld werd, vóór de ambtenaren van Studio Brussel op de frequentie kwam waar wij naar luisterden.
Irgendwie fängt irgendwann irgendwo die Zukunft an, ge moogt er zeker van zijn.
Twee tot drie (dacht ik) afleveringen de kans gegeven, en dan afgehaakt. Het verhaal is flinterdun (oh oh die boze kernenergieindustrie), waardoor te pas en te onpas spanning moet worden gewekt met ‘ijzingwekkende’ geluidjes (aka: strijkerachtige synthesizerklanken die fel in volume toenemen en dan abrupt stoppen). Had er hetzelfde gevoel bij als bij Tabula Rasa: veel gepikt van andere films/series (bij Tabula Rasa overduidelijk the Shining) en spanning die er niet is en er dan maar in moet worden gepompt via die geluidjes. Jammer.
‘t Heeft niet echt te maken met kernenergie.
En spanning is ook niet echt het punt.
Maar voor de rest hebt ge recht op uw opinie, natuurlijk. 🙂
Allee. Je hebt mij overtuigd. Ik geef het nog één aflevering een kans. Verdammt.