Thuisgekomen en in mijn bed gaan liggen, met de gedachte “ik zal even een half uurtje een oog dichtnijpen om te recupereren van drie nachten met tussen 3 en 5 uur slaap” — en dan de hele namiddag blijven liggen.
Blijven liggen, ‘t is te zeggen: meteen als een blok in slaap gevallen en meteen Afgrijselijke Nachtmerries. Van het type “ik moet ergens naartoe en hoe dichterbij ik kom, hoe moeilijker het wordt, en op het einde is het zo moeilijk dat ik over de vloer kruip en centimeter per centimeter mij probeer een steile trap op te heisen maar het lukt niet”.
Het was al een tijd geleden, zo’n nachtmerries. Ik ben er mij meestal redelijk bewust van dat ik aan het dromen ben, maar dat wil niet zeggen dat ik er altijd iets aan kan doen: in dat soort dromen zit ik meestal vast. Bewust dat ik een nachtmerrie aan het hebben ben, maar niet bij machte om te bewegen of wakker te worden. Deze keer lukte het nog juist: proberen wakker worden, “wakker worden” maar eigenlijk niet wegens nog altijd in een droom maar gewoon een niveau hoger (niet meer op de trap van een kerk op een stoffig dorsplein maar verlamd in een bed), en dan zeer hard met mijn hoofd proberen schudden in dié droom om dan uiteindelijk echt wakker te worden, rond te kijken, te zien dat ik wel degelijk in mijn kamer lig, en dan meteen weer in slaap te vallen en weer in de eerste droom terecht te komen.
En dan uiteindelijk een uur of vier later helemaal wakker geworden, met het gevoel dat ik uren aan een stuk een muur beklommen had, zó spierpijnig en stijf dat ik was.
‘t Zijn dingen.
Afijn, vanavond quiz, dus. 🙂
Aargh, dat zijn de vreselijkste nachtmerries! Tegenwoordig besef ik inderdaad gelukkig ook al wel dat ik aan het dromen ben, maar ja, vast zit je nog altijd. Soms probeer ik te roepen om mijzelf wakker te maken, maar de ene keer lukt dat en de andere keer komt er geen geluid uit mijn keel en wordt die hele nachtmerrie nog viezer… Rare dinges, die een hoofd doet tussen slapen en wakker zijn.