We waren aan het spreken over de dingen in de wereld, over hoe erg het allemaal is en alles.
Mijn gedacht erover blijft dat over de hele wereld iedereen min of meer hetzelfde wilt, en zich op min of meer dezelfde manier gedraagt gegeven ongeveer dezelfde omgevingsfactoren.
We zijn allemaal equal opportunity klootzakken, wat dat betreft. Om maar één sprekend voorbeeld te nemen: Boeddhisten vredelievend? Ik weet van mensen die daar anders over denken.
En nee, natuurlijk niet alle Boeddhisten.
Dat is het juist: van zodra iemand begint te spreken over de Marokkanen, de Vlaming, de vluchtelingen, is het om zeep. Want natuurlijk #notallmuslims, #notallroma, #notalljews, #notallmen, #notallvulzelfmaarin.
(Ja sorry, die #notallmen is “heel problematisch”, ik weet het.)
En naast dat het allemaal om zeep is, is het allemaal zeer hard niét om zeep, in het grotere beeld — zie wat Hans Rosling en andere Nieuwe Optimisten zeggen:
Maar behalve dat het allemaal nu veel beter is dan ooit, en alleen maar beter wordt, is het tóch allemaal om zeep.
Zero-sum politics maakt alles kapot: de gedachte dat als er in politiek (en diplomatie, en het leven in het algemeen) een winnaar is, dat de andere partij automatisch de verliezer is en omgekeerd. En natuurlijk loopt dat helemaal in de soep als er meer dan een paar partijen zijn, zoals, oh, ik zeg maar iets, in het Midden-Oosten. Of als de zaken niet zomaar zwart-wit zijn, zoals, oh, ik zeg maar iets, overal en altijd.
En nationalisme maakt ook alles kapot. En godsdienst. En mensen in het algemeen, want mensen zijn equal opportunity klootzakken.
Maar het gaat tegelijkertijd ook alsmaar beter, echt waar.
En ook helemaal niet.
Maar toch wel. En ook toch niet.
Is er een term voor doublespeak maar dan in uw hoofd en omgekeerd?