Laat mij misschien beginnen met een welgemeend OH FUCK YOU JAMES TEMPERTON, gij stuk hipster-pseudo-criticus-van-het-zeventiende-knoopsgat. “Problematisch” hier en “problematisch” daar — weet ge wat? Uw fucking hipsterbaard is problematisch. En gij zijt dom en uw opinies zijn verkeerd. En dat geldt voor alle gelijkaardige virtue-signalling kiekens die het onderscheid niet weten tussen de auteur en een personage, en die op hun puriteinse achterste poten staan van misplaatste plaatsvervangende #metoo als er nog maar een blote vrouw getoond wordt.

Nem, nu dat achter de rug is: wat een fijne reeks op Netflix. Achttien verhaaltjes, van horror (Sucker of Souls, Beyond the Aquila Rift) en poëtisch (Zima Blue, Good Hunting) over gorefest (The Secret War, Shape-Shifters) tot just plain silly (Three Robots, When the Yogurt Tool Over). Eigenlijk: de meeste verhalen zijn combinaties van horror en humor en gevoel en geweld, in allerlei verschillende hoeveelheden.

Er zijn er een aantal waarvan ik dacht “gho ja, niet verkeerd” (Shape-Shifters is mij wat te gamerig, Blindspot was over vóór ik gegrepen werd, Ice Age is wat te nadrukkelijk golden age-sciencefiction-achtig), maar er zijn er meer dan veel die ik meteen klassiekers vind. Zima Blue, over een kunstenaar die alsmaar grotere blauwe vlakken schildert, is niet minder dan fantastisch. Sonnie’s Edge, over hoe een vrouw het geweld verwerkt dat haar aangedaan is (so to speak), is het omgekeerde van “problematisch” (fuck you, andermaal, doorgeslagen bende social justice klojo’s op het interwebs). Lucky 13 deed me enorm hard denken aan Keith Laumer’s Bolo-verhalen (en trouwens ook weer een vrouwelijke protagonist). En Good Hunting is Chinese mythologie-cum-steampunk, en een gewoon ouderwets ontroerend mooi verhaal. Three Robots is gewoon hilarisch in zijn absurdinteit. Beyond the Aquila Rift is gewoon griezelig in zijn implicaties.

En dan zijn er nog een aantal die misschien geen meesterwerken zijn, maar toch iets hebben. The Witness is een bevreemdend verhaal tot het einde, en dan wordt het nog meer bevreemdend. Suits is een visueel prachtig frontier-verhaal met aliens. Alternate Histories is gewoon grappig zonder meer.

Er zit geen één slecht verhaal in. Aangeraden, meer dan aangeraden.

Één reactie op “Merci Netflix: Love, Death & Robots”

  1. Moh, wat lees ik hier nu? ‘Beyond the Aquila Rift’ en ‘Zima Blue’ ken ik als kortverhalen van Alastair Reynolds (toch wel een van de beste sf-schrijvers van ‘t moment). Ik wist niet eens dat daar geanimeerde versies van bestonden. Moet ik eens opsnorren.

Reacties zijn gesloten.