Michel Vuijlsteke's weblog

Oh, hierover en hierover gesproken?

Ik rijd enkel met de fiets, en ik erger me aan mezelf.

Tegenwoordig, en sinds een paar jaar, heb ik een volledig reglementaire fiets, met lichten en remmen en banden die werken.

Een auto zou zich eens moeten riskeren om zonder lichten op de baan te gaan, of zonder werkende remmen, of op platte banden… maar fietsers? Ho maar: ik overdrijf niét als ik zeg dat zeker meer dan de helft meteen afgekeurd zou worden.

En verder heeft mijn madam gelijk.

‘t Was aan de ene kant wel grappig, en aan de andere kant ook wel behoorlijk zielig, maar aan de grijpende hand eigenlijk bijzonder angstaanjagend en levensgevaarlijk, gisteren.

De situatie: we (Bruno, Tessa, Sandra, Hans, Ilse, Henk, Teun, mezelf) hadden net gegeten (Pitta, Esra, lekker). Wij stonden in de Steendam geparkeerd en we zouden met onze auto met Bruno en Tessa erin die van Henk en Ilse volgen waar Teun en Hans, en de GPS in zaten. Wij stappen in, rijden tot aan de Joremaaie waar Henk geparkeed stond, we wachten even tot hij uit de parkeerplaats rijdt, duiden aan (met pinkers en al) dat we gaan vertrekken, en op het moment dat zij passeren, schuiven we in.

Een tiep achter ons was het daar niet mee eens. Wilde gebaren, klaxonneren, handen met vingers in de lucht, enfin, de verkeersagressor quoi. Wij met vier; hilarieteit! Omdat de situatie zo belachelijk is: een paar honderd meter verder zijn we voorbij de Dampoort, en de mens rijdt nog altijd woest achter ons. Steekt ons voorbij, begint de auto te bekogelen met alles wat los ligt in zijn voiture.

Stremt het verkeer een beetje, doet hij aanstalten om uit te stappen. Zet het verkeer weer aan, hij die deur weer dicht. Wij: de slappe lach—zo’n gedrag is bijna te karikaturaal voor woorden. Tot we plots echt stil staan, en de kerel echt uitstapt, met zijn vuist Sandra’s raam probeert in te rammen, en de hele flank van de auto in deuken probeert te schoppen.

Ahem. Niet zo fijn.

We moesten naar Antwerpen, en het zag er een broekventje uit dat met de auto van zijn papa op stap was, dus we waren er wel gerust in. Alhoewel: we namen de oprit van Gentbrugge, en tot aan de oprit bleef hij ons op de hielen zitten. Bumperplakken. Wij toch een beetje ongerust, zo’n dingen zijn echt niet aan te raden op een drukke baan.

Gelukkig hebben we GSMs en fototoestellen, dus ik geef mijn machine door aan Bruno op de achterbank, en die trekt een aantal foto’s van de achtervolger, een mens weet nooit wanneer hij bewijze nodig zal hebben.

En jawel hoor: de autostade op, en de kerel blijft ons achtervolgen, een paar auto’s achter ons.

Tot een paar kilometer verder, dat hij gelijk een gek optrekt, van het tweede naar het derde rijvak, en ons probeert te couperen op het tweede. Zo echt: remmen dicht, goed voor een kettingbotsing. Wij uitwijken, hij over drie rijvakken slalommend ons af proberen snijden. Op de autostrade naar Antwerpen. Om 19u.  Gelukkig zag de mens die net achter ons reed en bijna in ons gat zat, dat het het kalf vóór ons was—hij stond net vollen bak op zijn rem op het ogenblik at onze achterligger naar het derde rijvak was moeten zigzaggen om ons te ontwijken.

En gelukkig is onze achterligger, een Mercedes die we in feite niet genoeg kunnen bedanken, naast die gek gaan rijden, heeft hij hem op het eerste rijvak gedwongen, en uiteindelijk blijkbaar tot bedaren kunnen brengen.

Maar voor hetzelfde geld waren we dus vier verkeersagressie-weekenddoden: als de vent een long rifle in zijn auto had liggen, ben ik er zeker van dat we over kogelgaten spraken.

No kidding.

update: CSI zijn trouwens leugenaars, slechte foto’s die onderbelicht zijn en niet in focus, krijgt men met de computer ook niet echt in focus.

Oooo zo’n schone auto!

[Meer alhier]

Bah. Ik had me voorgenomen om door te werken vannacht, maar we zijn in het terugrijden van de Nieuwe Snaar aangereden door een zatte chauffeur, en ik heb nu teveel pijn aan mijn rug om verder te werken.

Naar bed dus maar. En morgen extraspeciaal hard doorwerken.