“Zo érg”, is wat ik al een hele tijd denk als ik Heather Armstrong’s weblog lees.
Heather werd in de prehistorie van de weblogs bekend omdat ze ontslagen werd wegens wat ze op haar blog had geschreven over haar werkgever.
Ze was hilarisch bij momenten, ontroerend, en vooral écht. Haar hele leven stond op haar weblog, warts and all.
Ze was samen met Jon. Ze kreeg een dochter, Leta (maar tijdens de zwangerschap mocht ze haar medicatie tegen bipolaire stoornisdink niet meer nemen). En toen kreeg ze een behoorlijk zware depressie. En toen ging het helemaal niet zo goed. En dan kreeg ze een tweede dochter, Marlo.
Ergens na de geboorte van dochter één ging het plots heel erg hard, met het weblog. Begon ze er heel (hééél) erg veel geld te verdienen, en besloot ze het hele gezin te onderhouden met de inkomsten van haar website en afgeleiden.
Het ging met ups en downs. Financiële ups (het huis waarin ze leven, jongens toch) en persoonlijke downs, vooral. Het Dooce-imperium geeft werk aan een reeks mensen, heeft twee boeken, verkoopt kalenders en andere, heeft een tv-programma, spreekt overal te lande in naam van moeders en vrouwen, krijgt geld en meubels en kleren van vanalles en nog wat.
Het werd alsmaar commerciëler en commerciëler, en alsmaar minder en minder persoonlijk. En op de een of andere manier proberen doen alsof het een gewoon gezin was, maar dan wel met een nanny, een kuisvrouw, een inwonende project manager, een megagroot huis dat op kosten van meubelgiganten ingericht werd, bezoeken in het Witte Huis en bij Oprah…
Pijnlijk. Niet omdat het geen gewoon gezin meer was — er bestaan geen gewone gezinnen — maar wel pijnlijk omdat het alsmaar meer op een moeizaam opgebouwde façade begon te lijken. En precies het omgekeerde van alles waar Dooce al die jaren voor stond, dus. Pijnlijk ook omdat er allerlei tekenen aan de wand waren: obsessief diëten, obsessief lopen, obsessief fitnessen en dink.
Het ontplofte allemaal begin dit jaar: Heather en Jon uit elkaar. He says, she says.
Het is heel moeilijk om er geen opinie over te hebben. Zelfs wie die twee mensen de afgelopen jaren en jaren niét gevolgd heeft, kan op basis van een snelle oogopslag op de twee weblogs een opinie vormen. And no, it ain’t pretty.
Jon is buitengesmeten uit het huis, en ontslagen uit het bedrijf. Heeft de kinderen een paar dagen per maand, voor zover ik kan lezen. Heather loopt met zelfmoordgedachten rond, bevindt zich plots in de garage met een geïmproviseerde strop in gehand en weet niet hoe ze daar terecht kwam, vind het (ook na maanden) een goede dag als ze niet de hele dag geweend heeft. Runt een website die een schaduw is van wat het ooit geweest is, met dag na dag na dag outfit-foto’s van haar vriendin Cami.
En heeft nu net haar “monetizing the hate“-pagina weer online gezet.
Vroeger kon ik daar hard mee lachen, met die pagina. De Amerikaanse goegemeente die zeer boos was op Heather Armstrong en familie. Nu (en het verandert soms van uur tot uur, denk ik) staan er veel meer dingen in waar ik het mee eens ben dan ooit tevoren.
Deze, bijvoorbeeld:
She could take a month, send instagram photos from the beach and have the Tyrant post new Cami posts and recycle old ones. I’m sure enough people would still read and click to keep her and her family and her employees fed.
Of deze:
Heather. THERAPY needs to be your therapy.
Of, uiteindelijk, deze:
It’s a shame because this could be primo blogging material, the devastation of a family due to divorce.
But I think her lawyers stepped in and said, “Fuck the grandstanding, you could *totally* lose custody of your girls if you keep bragging about your suicide fantasies in order to boost your page views.
Zo érg, allemaal.
