Michel Vuijlsteke's weblog

Hierzie, de vermoorde onschuld in persoon: Adjudant Nephthys Q. Vlooienzak.

Ze is (ha ja) zo content als een katjen dat we terug zijn. Ziels- en zielsgelukkig, zelfs al ziet het er misschien niet zo uit op de foto. 

Maar ondertussen zit het huis nog altijd vol vlooien. We hebben al industriële hoeveelheden bestrijdingsmiddel leeggespoten, maar het helpt niet echt. 

En we weten nu ook dat als Rentokil woensdag zegt dat ze “morgen gaan langskomen”, dat dat wil zeggen “morgen of overmorgen”, en als ze dan ‘s middags van die “overmorgen” bellen om te zeggen dat het wat later kan zijn, dat ze dan waarschijnlijk bedoelen “ten vroegste maandag”. 

Het gaat er nog mee eindigen dat we de kinderen op hotel steken: ik vind het vervelend dat er van tijd tot tijd eens een steek in mijn been zit, maar zij staan vol vlooienbeten. Jan heeft zijn benen vannacht blijkbaar opengekrabd, en Zelie met haar insektenbetenallergie heeft dikke rode bobbels. Ze had er vanmiddag 42 geteld op haar been, eikes. 

Nephthys woont al iets meer dan een jaar bij ons, en Osiris is er een paar maand geleden bijgekomen.

Het boterde niet direkt honderd procent tussen die twee, vrees ik. Blazen en grommen en vechten en dingen: ik dacht dat het maar een paar dagen of ten hoogste een week of twee zou duren, maar het blijft maar duren.

Na al die tijd is het nog altijd geen grote liefde, maar ze slagen er toch meer en meer in om samen in hetzelfde huis rond te lopen zonder vreselijke drama’s: vannacht hebben ze zelfs samen op ons bed geslapen, bijna naast elkaar.

Succes!

Het helpt ook niet dat Nephthys een tijd ziek gelopen heeft met de één of andere interne ontsteking waarvoor ze allemaal inspuitingen en antibiotica moest krijgen: dan was ze helemaal teruggetrokken en ambetant.

Maar toen we terugkwamen van op reis en we ze meteen bij de veearts binnestaken om geknipt te worden, kwam ze helemaal opgekikkerd terug.

Ze was wel een beetje verminkt. De veearts had nog nooit een kat meegemaakt die zich zo nijdig tegen de tralies van haar kooi bleef gooien om te proberen ontsnappen, en onder haar ogen waar twee rauwe en bloedende plekken van waar ze het vel helemaal kapot had gemaakt.

Ondertussen is het wel al aan het genezen, gelukkig maar. Ik zat er even mee in dat het zo zou blijven.

En ook ondertussen heb ik de indruk dat het allemaal wat aan het beteren is, dus, op het overeenkomen-front met Osiris.

Die trouwens ook serieus groter aan het worden is:

‘t Is wat.

We zaten op het plankier voor de deur: tafeltje van de kinderen buiten, kinderen aan het spelen op straat, klapzetels en stoeltjes rond de tafel.

Plots: een grijze bliksemschicht!

Nephthys, om de een of andere reden geroepen door de natuur, was in één tijd van binnen in de gang naar boven in de boom geraakt. Zoals alleen katten dat kunnen: hop slik klap plets, en dan vast in de boom, bien étonnée de s’y retrouver.

En ‘t is dus niet alsof het een échte boom is, nee, ‘t is zo’n och here minkunkeltje van een net geplant vernepelingsken:

Ze heeft er een minuut of twee ongemakkelijk over en weer gewiebeld, en dan is ze weer naar beneden gesprongen en is ze naar binnen gerend, net als Anna aanstalten maakte om haar tot in de boom te achtervolgen.

Ik was er nét te laat bij om ze te hebben: ze liep zo snel dat Anna ze in eerste instantie niet eens had zien voorbijvliegen.

Aardig beest. (Wat er mij aan doet denken: lang geleden dat er nog eens één van de kinderen is komen aan zetten met Minneke poes, minneke poes, ááááááááárdige kat! Muisjes vangen, hoe doe jij dat? Met mijn pootjes sapperlootjes, want mijn staart is toch niets waard!)

Nephthys is krols. Ze is normaal gezien al erg aanhankelijk, maar nu is het helemaal erg. Schurk, schurk, wrijf, wrijf.

En het ergste is dat den duts, denk ik, niet echt weet wat er gebeurt. Ze is helemaal verward: als ze niet slaapt, dan loopt ze ongelukkig rond of wil ze absoluut op de schoot komen liggen.

En van dat akelig lawaai ook, alsof er een kind gemolesteerd wordt in huis: maaw? aaw! aw. aaw. mraaaaw.

Nog een geluk dat er geen katers in de buurt zijn.

“Oh, en hoe zit het nog met dat grijs spook dat jullie in huis hebben gehaald een paar maand geleden?”

Wel: goed, zeker? Ze heeft zich hier van dag één af volledig thuis gevoeld, en ze is nog altijd even aanhankelijk als altijd. Op di eigenste ogenblik zit ze, zoals wel meer gebeurt, op mijn schoot. Te spinnen, zoals bijna altijd.

Ze heeft nog altijd de hebbelijke gewoonte om kopjes te geven (kopstoten, eerder) en met haar natte neus in ‘s mensens gezicht te duwen, maar sinds we het kattenluik met het oog op de winter dichtgetimmerd hebbe, komt ze tenminste niet meer kletsnat onder de lakens gekropen om vijf uur ‘s morgens.

Voor de rest: ideale poes, lief met mensen en kinderen, laat zich oppakken als een pluizige schotelvod, luistert naar haar naam, gebruikt de kattenbak. Enige vervelende eigenschap: ze krijgt elke zak waar eten in zit open.