“s Avonds

Er was al de ochtendroutine, en nu begin ik sinds een tijdje ook in de avondroutine ingeschakeld te worden.

Ik kan Jan onmogelijk troosten als hij ‘s nachts wakker wordt. Eigenlijk bij uitbreiding geen enkele van de kinderen als ze klein waren: wakker ‘s nachts, en ik krijg ze met geen stokken of wortels meer in slaap. Dan zit er niets anders op dan Sandra uit bed te halen.

Maar ‘t is nu sinds kort de omgekeerde wereld ‘s avonds. Sandra gaat met Zelie, Louis en Jan naar boven. Ze steekt Jan in bed en begint een boekje voor te lezen voor Louis en Zelie.

Jan, van zodra hij in het bed gedumpt wordt, begint te krijsen. Alsof hij vermoord wordt. Dat hij zijn tuutje moet hebben. Wil Sandra het hem geven, moet hij het niet hebben. En hij blijft rechtopstaand krijsen: tuutje! tuutje!!

Dan ga ik naar boven en doe ik zonder een woord de deur van zijn kamer open. Hij valt meteen stil. Ik geef hem zijn tuutje, hij steekt het in zijn mond en gaat op zijn knieën zitten. Dan geef ik hem zijn beer, en kruipt hij zelf op zijn plaats in bed. Wrijf ik hem nog eens op zijn hoofdje, en doe ik zonder een woord te zeggen de deur weer dicht.

En blijft het stil.

Dat geeft zó’n gevoel van ik ben een goede ouder, ge kunt het u niet inbeelden.