Ik steek het op hormonen, of het prille vaderschap, of ik-weet-niet-wat.
Het is Zo is er maar één op den televies, en ik zit half te snotteren met Aan het strand van Oostende. door de jongens van Kommil Foo. En met België gezongen door twee mensjes van Ketnet. En met Het Dorp door Dana Winner.
Pourtant que la montagne est belle
Comment peut-on s’imaginer
En voyant un vol d’hirondelles
Que l’automne vient d’arriver?
En ik zat al te snotteren met Zelie die uitkijkt naar het ballet en het schaken van morgen. En met Jan die alsmaar beter spreekt. En met Louis, met zijn huilbuien en vertedering ertussendoor.
Maat: ‘t is erg gesteld met mij.
Jan, die op deze foto trouwens erg op zijn moeder lijkt. 😉
En ach, echte mannen mogen toch snotteren tegenwoordig?
Maar allez, dat is nu eens compleet niet waar hé. Jan lijkt van ver noch van dicht op Sandra.
En toch is het zo. 😀 Katrien vond het ook.
Ik vind dat gewoon een koddige kleine. Lijkt precies op één van die patatjes uit het liegebeest.
Sentiment mag best wel eens hoor. zolang men maar niet gaat zitten huilen om een prinses Diana of zo…