Mijn madam heeft een paar dagen geleden LinkedIn (her)ontdekt, en we waren eventjes in minofmeer-maar-niet-echt-concurrentie met elkaar om contacten te verzamelen.
Nu, we zijn daar hoegenaamd niet fanatiek in: ik (van alhier) heb mijn collega’s een mail gestuurd en zij (van aldaar) een aantal van de hare, en dan zitten er nog een aantal vrienden en kennissen en toevallig vergaarde profielen tussen, en ik denk dat we het daar maar bij houden.
Maar gedver er zitten daar toch wel een aantal zware strebertjes tussen, op LinkedIn. Zo van die mensen die er wellicht nijdig van liepen dat LinkedIn niet het exacte aantal connections meer toont:
…en die dan maar in hun profielnaam het aantal contacten tonen die ze hebben. Weird, maat. Weird. Zo van ik heb meer vrienden op LinkedIn dan gij!
Geschreven al luisterend naar: Ennio Morricone – Musashi – Musashi E L’attesa
oe oe – voeg mij toe!! 🙂
Allemaal erg interessant.
Nu even focussen op het vergeten album in de hitpuree , Robert Wyatt’s Rock Bottom ( 1974), een enigmatisch absoluut meesterwerk.
Kijk :
http://www.disco-robertwyatt.com/images/Robert/interviews/Mojo2005/index.htm#
Hehe, volledig in Morricone gevlogen zo te zien, da’s goed want ik ga je morgen wat voorzingen. Iets waar ik al weken op zoek naar ben.
Uh oh, streberalert, na de “de webschijt van het jaar” krijgen we dit nu. Pfft, ‘t is erg. Zo heb ik eens zitten zoeken naar een ex-collega van me en zag dat hij met de halve wereld ge-connected was. Tsja, dan weet je het ook wel zeker?