Grappige serie, op Kanaal 2. Eén van de dingen die er gezegd worden, is dat een leugendetector eigenlijk niet echt altijd werkt.
Het ding meet emotie, volgens het personage in de serie, maar die emotie kan om het even wat zijn: angst, opwinding, boosheid, whatever.
En daardoor krijg je valse positieven.
Ha, laat dat nu ook eens zijn waar eye tracking mee kampt: akkoord, testsubject heeft milliseconden langer naar zone A dan naar zone B gekeken, maar: was dat omdat zone A interessanter was? Of omdat zone A moeilijker te begrijpen was?
En zone B: viel die minder op? Of was die gewoon meteen duidelijk en moest ze niet geïnterpreteerd worden?
Lie to Me is cool, episode zes vanavond in de US!