Op zijn plooien, min of meer

Het komt hier stilletjesaan op orde, in het hospitaal.

De allergrootste pak van ons hart: Anna heeft vanmorgen voor het eerst in ik weet niet meer hoe lang gelachen. Ik test het om de zoveel tijd nog eens uit, en jawel: ze blijft het doen, dat lachen.

Ze eet, ze praat, ze heeft wel nog pijn maar het is onder controle, de verpleging is uitstekend, de dokter komt regelmatig langs, we weten wat er aan de hand is en hoe het ermee zit: hoera!

De situatie dus: ze heeft nog antibiotica, en pijnstillers, maar nu is het vooral wachten op haar hand.

De wonde van de roltrap geneest, maar er is een stuk dat niet doet wat het moet doen. Necrotisch weefsel, dat misschien, waarschijnlijk, wellicht, moet gedebrideerd worden. Onder algemene narcose, het mes erin, en alle dood weefsel eruit snijden.

De plastische chirurgen van het UZ zijn bij de beste die er zijn, en ze volgen het allemaal op. Voorlopig wordt het nog allemaal gewoon steriel verpakt, na het weekend gaan ze beslissen of er wordt gesneden.

En het zal ook daarvan afhangen hoe lang we nog in het hospitaal blijven.

15 reacties op “Op zijn plooien, min of meer”

  1. Ik kijk uit naar een foto van deze lachende Anna, de foto’s van gisteren waren al zo mooi… ben echt blij dat het zo heel erg de goede richting uitgaat. Hopelijk kunnen jullie (mama en papa dus) binnenkort ook ontstressen en bekomen.

  2. Nu gaat Anna wel een heel stuk vooruit joepie!!!!
    Doe zo voort meid, en aan je mama en papa een weekend vol blijde lachjes, dat neemt al veel stress weg….

  3. Pingback: Facebook

Reacties zijn gesloten.