Hugo stelt niet teleur

Lang geleden, toen ik veertien was, een jaar ouder was dat mijn oudste dochter nu, moesten we voor de Franse les een spreekbeurt doen over een boek. 

In de les hadden we net Vercors’ Le silence de la mer gelezen, en waren we bezig aan een verkorte versie van Sept petites croix dans un carnet van Simenon. Denk ik. Al sla ik voor hetzelfde geld het tweede en het derde jaar door elkaar, het lijkt allemaal zo surrealistisch, en het is ongetwijfeld niet eerlijk dat ik de indruk heb dat Zelie tegenwoordig kleuterklasniveau-Frans leert. 

Afijn. Ik weet niet goed meer wat mijn klasgenootjes deden, voor hun spreekbeurt, maar ik had het in mijn hoofd gestoken dat ik een Klassieker zou lezen. 

En wel Les misérables, in drie boeken van elk zeshonderd of zo bladzijden. Ik dénk dat het misschien wel zou kunnen geweest zijn omdat ik een lange stripreeks over Vidocq gelezen had, en dat ik daar ergens in voorwoord of voetnoten had zien staan dat zowel Jean Valjean als Javert in Les misérables op Vidocq gebaseerd waren, en dat ik benieuwd was. 

Dag en nacht, heb ik eraan gelezen. Van de eerste tot de laatste bladzijde vastgekluisterd, en ja, zelfs de ellenlange beschrijving van de slag bij Waterloo. En tranen met tuiten bij het einde. 

Maar ik ben het wel zo ongeveer allemaal vergeten. Voor zover ik het mij herinner, had Jean Valjean, ex-forçat, zilver gestolen en dat gebruikt als startkapitaal om een handel in git-juwelen te beginnen, had hij heel zijn leven gebeterd, maar bleef inspecteur Javert hem zoeken, en uiteindelijk vond hij hem ook. En ondertussen waren er dingen met een herbergier die een ancien was van Waterloo, en was er een liefdeshistorie met Marius en Cosette, en was er Eponine, en was er ook Gavroche (waar een roste kater bij ons thuis naar vernoemd was), en Fantine, maar wat precies en hoe: geen idee meer. En zelfs wat ik nog denk te weten, weet ik niet zeker. 

Want ah neen: de film of de musical of zo heb ik nog niet gezien, neen. 

Maar ik zal hem wel eens moeten zien, dus dacht ik: ik lees gewoon dat boek opnieuw. Ik heb de boeken nog staan van bijna-dertig jaar geleden, maar ze zijn uiteraard ook gratis te downloaden in een proper leesbaar formaat, en dus hey kijk.

Aan hoofdstuk tien ondertussen van boek één, de in de tijd behoorlijk controversiële confrontatie tussen bisschop Bienvenu en een oude stervende conventioneel, en godmiljaar wat een fantastisch boek is het toch. En hoe fantastisch dat het niet teleurstelt.