Schrikbeeld

Toen ik op de lagere school zat, en nog wat jaren later, ging ik regelmatig logeren bij mijn beste vriend.

De herinneringen! Rijstpap uit blik, met bruine suiker! Zijn oudere zus en zijn jongere zus! Achtervolgingen rond de traphal op het eerste! Belletje trek doen in de straat! Zijn grootvader, die daar ook woonde, en die bijna honderd jaar was! De tuin, met de velden erachter! De inwonende meid, en hoe het over en weer pesten was! De auto — een Volga met wel vier rijen zitbanken! De koelkast — enorm, en met twee deuren! De hond, Pitou — een grijs bobtailachtig overenthousiast uit zijn bek stinkend monster! De tv-kamer met de zitzak! Het Bontempi-orgel! 

Bij de aller-allergelukkigste momenten van mijn leven, dat ik daar gespendeerd heb. 

Er is maar één negatief iets dat ik eraan overgehouden heb. Zijn vader was wat ouder dan mijn ouders. Prof aan de universiteit, een prachtige, zachte, lieve, rechtvaardige man. Maar meer dan eens als ik er was, zagen we hem niet. Dan was hij op zijn kamer en kwam hij er –soms dagen, leek het– niet uit. 

Heel soms kwam hij voorbij geschuifeld, in de traphal: een lijkbleek wrak in een zijden kamerjas, getrokken, aan het afzien. 

Migraine, fluisterde iedereen, en we moesten heel stil zijn. 

Het moet een goeie dertig jaar geleden zijn dat ik daar het laatste was, maar ik heb nog altijd een heilige schrik van migraine. En nu denk ik dat ik vanmorgen iets migraine-achtig had.

‘t Was al even dat ik een stijve nek had, maar ik werd vannacht misselijk wakker met vreselijk kloppende hoofdpijn. Die niet over ging. En vanmorgen werd ik ziek van rond te lopen. En moest ik overgeven. En deed alles pijn: licht, geluid, nadenken, alles. Ik ben miserabel in bed gaan liggen met een laken over mijn hoofd, en nu voel ik mij alsof ik een paar flessen malibu gedronken heb. 

Fuck. Kunnen we misschien even een moratorium op ziek zijn afspreken, wereld? 

7 reacties op “Schrikbeeld”

  1. A maar Michel toch wat een lijdensweg zeg. Kalm blijven en uitzieken denk ik dan. En vooral kalm blijven.

  2. Kotsmisselijk zijn van de migraine behoort tot vreselijkste momenten van mijn leven. Je had het hier onlangs over willen bellen dat ze je komen platspuiten, wel, dat dus. Ik leef met je mee en wens veel beterschap!

  3. Kotsmisselijk zijn van de migraine, en daardoor weten dat de medicatie niet gaat marcheren, want de maag marcheert niet. Oh joy, oh joy.
    Ik herinner me ook van die dagen (veel) van toen ik klein was, dat het duister was in huis, en dat we stilletjes moesten zijn, want mijn ma had migraine. Vreselijk.
    En ik heb het zelf ook, dus ja.
    Daarbij nog ziek zijn, hel.
    Beterschap.

  4. Gelukkig maar dat er toen nog geen GAS-boetes bestonden, of je maakte kans op eentje bij jouw kattenkwaad/belletje trek.

  5. jep dat is migrain maar het valt nog goed mee. Ik heb last van neuralgie van horton oftewel clusterhoofdpijnen. Heb je dat al eens geprobeerd? Dat noemen ze ook wel eens de zelfmoordhoofdpijn. Dat is migraine maal 1000 zo’n 620 keer na elkaar op een aantal dagen tijd. Gezellig hoor 🙂

Reacties zijn gesloten.