Springkastelen zijn des duivels

We waren op een feest bij familie, en daar was onder meer een springkasteel.

Een springkasteel van dertig meter lang en vijf meter hoog, met hindernissenparcours, klimmuur, glijbaan, the works. Waar elk van de vier kinderen om beurt van gevallen zijn, whiplashgewijs kermend in de zetel lagen, voet verzwikt, pols pijn — hoe gaat dat?

Tot rond een uur of kwart voor zes Zelie stuikte, en hopla: spaakbeen en ellepijp gebroken. Zo van dat soort indrukwekkende breuken, als uw dochter van bijna vijftien plots blijkt twéé ellebogen te hebben in haar linkerarm, die allebei in een hoek van 90 graden staan.

Afijn, spoed, röntgenfotoots, vaststellen dat ze moet verdoofd worden en dat ze daar nuchter voor moet zijn dus dat het ten vroegste om tien uur ‘s avonds operatie zal zijn: we brengen de nacht door in het hospitaal in Aalst.

20140529-195236.jpg

En ja, hier ziet het niet zo erg uit, maar da’s omdat het al wat rechtgetrokken is. Ik ben niet zo’n zot die rampenfoto’s maakt als zijn kinders pijn lijden. 🙂 >

9 reacties op “Springkastelen zijn des duivels”

  1. Auw! Veel beterschap Zelie. Dat is een zeer pijnlijke breuk en het herstel zal ook even duren. Dat zijn zo van die dingen als je dat breekt dan kun je er nadien het weer mee voospellen.
    Michel ik ben er zeker van dat je een boek bij hebt en wel de tijd kunt doden.
    Ps: Andere kids ok?

Reacties zijn gesloten.