‘Feminisme’ is problematisch

Het moet mij al een hele tijd van het hart: mensen wat heb ik een hekel aan dat nieuw soort ‘feminisme’ dat al een paar jaar de ronde doet op het internet. Het soort ‘feminisme’ dat niet eens meer omfloerst zegt dat mannen, blanke mannen specifiek, een te veroordelen diersoort zijn. Dat elke man een potentiële verkrachter is, elke vrouw de hele tijd lijdt onder het juk van de patriarchie, en dat alles problematisch vindt.

Dat soort ‘feminisme’ is enorm goed voor de kijkcijfers, hebben allerlei mensen ontdekt: het stookt controverse en discussie, en dus lokt het meer oogballen naar de websites en naar de reclame op de websites, en dus wordt het van allerlei kanten aangemoedigd. Worden meisjes en vrouwen in slachtofferrollen geduwd, jongens en mannen in zelfhaat en schuldgevoel. Degoutant.

Niemand gaat mij horen zeggen dat vrouwen minderwaardig zijn, maar ook niemand gaat me horen zeggen dat ze meerderwaardig zijn. “Anders maar gelijkwaardig” lijkt mij een juiste omschrijving — maar dat zou me meteen een check your privilige, shitlord opleveren van de proponenten (man en vrouw) van het zogenaamde ‘feminisme’ dat het roerend eens is met Valeria Solanas en haar “To call a man an animal is to flatter him; he’s a machine, a walking dildo.”

Case in point: de vorige week gelekte foto’s van grotendeels selfies en andere persoonlijke foto’s van beroemde en semi-beroemde mensen. Shock, horror, de hoofdrolspeelster van The Hunger Games heeft al ooit sex gehad, en daar zijn foto’s van! Goeie help, Kate Upton, die haar brood verdient met foto’s van zichzelf in ondergoed, blijkt tepels te hebben! Couvrez ce sein que je ne saurais voir — par de pareils objets les âmes sont blessées!

“Nee, de gestolen naaktfoto’s van celebrity’s zijn niet overal te bewonderen op de sociale media, voorzien van voorspelbare hitsige of smalende commentaren. Twitter heeft ze zelfs volledig gebannen. Heeft het internet plots een (schuldig) geweten gekregen?” vroeg Dominique Deckmyn onlangs in De Standaard.

Sofie reageerde daarop in de gazet: “Blijkbaar beseffen we dat hier een grens is overschreden. Dit gaat om een misdaad. Foto’s die heel privé zijn, zijn gestolen. We willen ons niet schuldig maken aan de verspreiding van gestolen materiaal.”

Nee, natuurlijk niet. Enerzijds: kranten hebben géén recht van spreken. Ik moet maar naar om het even welke krant gaan om daar dag na dag dezelfde nonsens te zien: X heeft een tepel getoond hier, Y werd gespot op vakantie daar, Z gaat vreemd, kijk hoe Miley Cyrus er nú weer uitziet — nee, lessen in hypocrisie moeten we niet meer krijgen.

Maar omdat ik me hier specifiek stoor aan dat vies soort ‘feminisme’ — zie hoe ik het consistent tussen aanhalingstekens zet, want ik vind het even veel te maken met écht feminisme als de WestBoro Baptist Church met Christendom — is er ook nog een anderzijds. Het gaat om vrouwen. En het is vele keren erger als een vrouw haar naakte selfies op het internet ziet geraken dan als dat met een man zou gebeuren. Dat geeft dan dergelijke grappigheden:

Dubbele standaard, iemand?

Of neem de hele affaire met de verzamelaarscover van Spiderwoman door Milo Manara. Manara is, zoals vermoed ik iedereen wel weet, een vetzakske eerste klas, die een carrière heeft kunnen maken van veertig jaar ongeveer hetzelfde model vrouw te tekenen in verschillende vormen van softcore pornografie, die dan door de weldenkende mens als bijna-kunst bekeken wordt, misschien ook omdat het vaak zeer grappig is en nooit gemeen.

Manara heeft al regelmatig eens een Amerikaanse superheld getekend, maar nu onlangs zat het er dus bovenarms op, met deze cover:

Oh maar zo erg! ik ben helemaal kapót van de schok!

Euh, neen dus:

Er is mij iets bijgebleven van toen ik jong was: mijn moeder die vertelde over het Victoriaanse tijdperk, en hoe men toen zelfs de poten van piano’s wegmoffelde omdat ze te wulps waren. Ha ha, wat een idioten! Kijk eens hoe belachelijk!

Ik mag van ganser harte hopen dat we binnen een paar jaar zullen kunnen terugkijken naar bedriegers als dat kieken Anita Sarkeesian, naar nonsens als gamergate, naar idiotieën als die cis scum of naar heel die vieze SJW-kliek en ook hartsgrondig zullen kunnen lachen van “god toch, waar záten de mensen met hun gedachten”.