Ik vond er nooit iets aan, The Punisher, in de jaren 1980. In mijn hoofd hangt hij samen met het moment dat Bill Sienkewicz X-Men overnam, met al zijn gekriebelkrabbel gedomme: niet aangenaam. Geen superheld; geen speciale krachten, gewoon zeer veel geweld.
Niet dat ik mij kan inbeelden dat er ook maar één van die reeksen uit de jaren 1980 echt overeind blijven, maar hey, misschien was ik er gewoon te jong voor.
2017 is geen 1985, en de Marvel-dingen op Netflix zijn in de regel niet ongenietbaar, dus dacht ik eens een snelle sessie binge-watching te doen vandaag. In afwachting van andere dingen die eigenlijk veel dringender moesten gedaan zijn, hoe gaan dergelijke zaken, nietwaar?
Wellllll… nee, ‘t is geen enorm happy reeks. En ‘t is helemaal niet voor kinderen. Veeeeel geweld, en al.
Ik had er geen problemen mee. Niet dat het traag op gang kwam, niet dat de personages tijd krijgen om uitgewerkt te worden, niet dat de slechte slechterik karikaturaal slecht is. Ook niet dat er twee climaxen in de reeks zijn, een grote in de voorlaatste aflevering en dan een minder grote in de laatste.
Ik werd er ook niet voortdurend zeer hard wil enthousiast van. Vaak wel — acteerprestaties galore! — maar het had denk ik in 9 afleveringen ook gekund, in plaats van 13,
7,5 à 8/10, maar niet voor wie eens warm vanbinnen wil worden.
Ik had het er na twee aflevering zeer moeilijk mee dat, net als de laatste Batman afleveringen, neocon-right fijntjes komt binnengeslopen hier: zelf het recht in handen nemen met ‘guns’ want het prachtige USofA dat er ooit was (een belachelijk romantische droom mijns inziens) is er niet meer, het systeem en al is totally screwed, dus een slechterik of terrorist meer of minder, hey, laat hen liefst zo gruwelijk mogelijk sterven zonder proces. Enfin, het kan ook aan mij liggen.
Nee, absoluut niet. Ik had het er ook niet gemakkelijk mee, hoe het Right To Bear Arms als enige verdediging tegen slechte terroristen voor de gewone burger werd door de strot geramd.
Ik vond het een interessante ervaring. Zo, bedacht ik, moet het aanvoelen als een doorsnee rechts-van-het-spectrum Amerikaan naar een standaard-serie kijkt. Weinig subtiel demoniseren van de andere kant door ze belachelijk te maken (hopeloos naïef en laf, in Punisher), en even weinig subtiel pushen van de eigen agenda door die aan de hoofdpersonages te geven.
Dat snap ik, maar ik ben te moe om zo te kijken. 😉