or -an experiment gone terribly awry [xii | 12]

De intentie van Let It Be… Naked vind ik in ieder geval lovenswaardig: dat Paul het album maakt dat in zijn eigen hoofd zit, en (vermoed ik) dat de mensen dan eindelijk eens ophouden met zeuren over hoeveel beter of slechter het was geweest zonder de over-productie door Phil Spector. Dus net spontaner dan de “originele” versie.

Eerste punt: de volgorde omsmijten. Get Back is een véél betere opener dan Two of Us, kwestie van er direkt een stamp op te geven zoals Back in the USSR op de dubbele witte of Taxman op Revolver. Beetje leeg van klank, maar dat ligt wellicht aan de omstandigheden (op de slechte boxen van de portable terwijl ik aan het programmeren ben).

Tweede punt: de plaat uit het zompige Spectoriaanse moeras van klankmuren bevrijden, ergo “naked”. Voor het grootste deel proper gelukt, al is op Dig A Pony naakt naar mijn gevoel eerder een synoniem van steriel. Misschien ligt dat ook aan de beluistering. Of aan het feit dat ik Dig A Pony in de uitvoering van Laibach zo goed vind. 

For You Blue klinkt dan weer heel fris. Niet gelijk het origineel, waar het wel lijkt alsof Paul vanonder een donsdeken op de bodem van een echoput zingt. The Long and Winding Road heeft zo al genoeg schmaltz om het zonder wall of sound, ooooohhh-koortjes en violen te kunnen trekken.

En Two of Us is ook al fijn. Beatles unplugged, bijna alsof het ter plaatse staan uit te vinden, wat trouwens ook het gevoel is op I’ve got a feeling en One after 909. Maar bon, dat zijn niet echt, em, hun allerbeste songs ook. Misschien hadden ze daar toch wat beter hun best moeten doen, zo zonder Spectorfluff errond is het toch maar wat héél magertjes. En One After 909 door Laibach blijft de definitieve versie 🙂

Across the Universe is zo’n ding dat beter wordt hoe minder er rond hangt, dat heeft (alweer) Laibach ook wel bewezen op hun versie. Waaruit dus volgt dat de versie op Naked beter is dan op de originele Let it Be.

In contrast daarentegen vind ik Let it Be zó’n draak, dat het eigenlijk niet veel uitmaakt in welk arrangement of welke vorm het zit. Maar dat gezegd zijnde: de versie hier is een goeie versie, en het is ook wel een fijn einde voor de plaat.

Nee, ik vind het een eerder geslaagd experiment.