Ik had toegezegd om vanille-ijs te maken en belofte maakt schuld. Dus wist ik vandaag wat gedaan met de namiddag: 24 eigelen, twee liter melk, een liter room, 600 gram suiker en een paar vanillestokken voor één portie, en dan nog 1/2 liter lactosevrije melk, 1/4 liter lactosevrije room, 150 gram lactosevrije suiker, 6 lactosevrije eierdooiers en 1/2 lactosevrije vanillestok voor de dochters die lactose-intolerant zijn.
Het recept:
Melk koken met de helft van de suiker en de opengesneden vanillestokken
Eierdooiers met de andere helft van de suiker tot ruban kloppen
Kokende melk in de ruban kappen en dan al roerend porter à la nappe
Vanneren op ijswater en idealiter een nacht in een gesloten pot laten rijpen (geen tijd of goesting voor, helaas)
Door een puntzeef duwen en in de ijsmachinelaten draaien
Tijdens het turbineren langzaam de room toevoegen
Dat is helemaal gelukt, niet alleen omdat ik dat gelijk al redelijk veel gedaan heb, maar ook en vooral omdat het eigenlijk poepsimpel is. 🙂
Enige probleem: de ijsmachine is ondertussen al bijna twintig jaar oud, en heeft serieus lang nodig om op te warmen af te koelen. De eerste batch heeft een uur en twintig minuten geduurd, verdomme. De volgende vier batches waren 25-40 minuten, wat doenbaar was. Uiteindelijk heb ik vijf liter vanille-ijs. Er zal wel genoeg zijn denk ik.
⁂
Bleef ik natuurlijk met een hele kom eiwit zitten. Waar ik dan maar van 1/3 een hele ovenslee meringue mee heb gemaakt. En van de rest een mega-pavlova-bodem. Serieus, we hebben een grote oven, dit is hoe het er uitzag:
Benieuwd of het morgen verbrand zal zijn of nog nat.
Ik heb wat identificatie-apps op mijn telefoon staan om beesten te identificeren die ik op mijn beestensite zet: als het in twee van de apps als hetzelfde beest geïdentificeerd wordt, en controle op de Googles of de Wikipediats spreken dat niet tegen, ben ik er redelijk zeker van dat iets echt wel écht herkend is.
Wat een immens verschil met twintig jaar geleden, waar het zelf zoeken en doen was!
De foto’s stonden op mijn computer, het was mij veel te veel moeite om ze eerst op mijn telefoon te zetten en dan te uploaden, dus nam ik gewoon foto’s van mijn scherm. Dat geeft uiteraard geen perfecte resultaten, maar toch degelijk genoeg:
Ik deed dus rustig door, tientallen foto’s per dag — tot ik ineens een boodschap van een mens kreeg, die mij vroeg waarom ik dat deed, en dat het wel serieus vervuilend was voor de database omdat de tijd niet juist staat en de locatie niet zeker is.
Hola! Een échte mens! Die inzit met de kwaliteit van de data! Ik had de app gewoon als een commodity gebruikt maar geen moment nagedacht over wie of wat er zou kunnen achter zitten!
Bleek ook dat er niet alleen een app is, maar ook een website (https://waarnemingen.be/, ook wel https://observation.org/), en dat het daar uiteraard veel eenvoudiger is om foto’s te uploaden van de computer.
De opties waren: ofwel manueel overal de juiste data op de foto’s-van-scherm te zetten, ofwel alles opnieuw uploaden en identificeren. Ik heb uiteindelijk het tweede gekozen, en de man aan de andere kant van de mail heeft mijn oude observaties weggekapt.
Waarna ik beginnen uploaden ben. Na een paar dagen zit ik aan 630 waarnemingen:
Ik was begonnen met ook op de website gewoon afbeeldingen te uploaden en dan hopla klaar — maar toen kreeg ik updates per mail van, nog eens, échte mensen die achter mijn rug mijn observaties aanvulden. Tegenwoordig vul ik dus minstens het levensstadium in en de activiteit in, als ik het zeker weet. Zoals deze “‘in copula”, bijvoorbeeld:
En al mijn foto’s komen er als CC-BY-NC-ND op, dus ik draag een steentje bij aan de kennis wereldwijd en al. 🙂
Het went maar geleidelijk, dat we niet meer met zes zijn ’s avonds. Er zijn tegenwoordig meer dagen dat we met twee zijn dan met drie, laat staan met vier of vijf of zes. Alleen zondag zijn we gegarandeerd met zes, dat wel.
Ik was gisteren vroeg op en ik moest boodschappen doen voor mijn moeder in de Delhaize en toen ik daar rondliep zag ik coquilles liggen en dacht ik: tijd om eens gegratineerde coquilles te maken. (Ik zat daar al een hele tijd mee in mijn hoofd namelijk.)
Boodschappen gaan afgeven, en op de vraag “waarom in de Delhaize als het vandaag markt is” had ik geen antwoord — dus dan maar naar de markt gegaan en coquilles daar gekocht. En enfin lang verhaal kort: ik had tegen de vroege namiddag behalve nog altijd goesting in gegratineerde coquilles en al de nodige ingrediënten, ook garnaalkroketten en kreeftenbisque voor méér dan twee man.
Bleek dat niemand van de kinderen kon komen eten, dus dan maar vrienden uitgenodigd. ’t Was lekker en het gezelschap was aangenaam. We doen dat eigenlijk veel te weinig, zo à l’improviste langsgaan of uitnodigen. We moeten dat meer doen.
Ik heb twee soorten dagen: vroeg opstaan, en in mijn nest blijven tot vér na de middag.
Nu ja, ik zeg dat ik twee soorten dagen heb, ik heb eigenlijk maar één dag gehad dat ik vroeg opgestaan ben, te weten vandaag wegens 8u30 doktersafspraak (alles is in orde, knieoperatie is gelukt). De rest van de dagen ben ik zo leeg als iets, en blijf ik gewoon liggen in mijn bed.
Er zijn zelfs dagen dat ik opsta, om dan rond de middag weer in mijn bed te gaan liggen.
En niets geraakt gedaan: mijn boek geraakt niet uitgelezen, mijn beestenwebsite vordert niet zo snel als ik zou willen, ik krijg geen series of films gezien.
Ik heb het boek (Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West) gekocht ergens bijna onmiddellijk nadat het uitkwam. In mijn hoofd is het één van de eerste boeken die ik kocht (in hardcover!) toen ik op kot zat in Gent en niet meer thuis woonde, omdat ik de omslag en het concept wijs vond. Ik heb het om ik weet niet welke reden niet meteen gelezen en het is járen op de stapel “ooit eens lezen” blijven liggen.
En dan ben ik er twintig jaar geleden alsnog aan begonnen, en had ik er dit over genoteerd na afloop:
Ongelooflijk aangrijpend, vond ik. Ik heb het gerekt en gerekt, dat het toch maar niet te snel uit zou zijn.
En dan zijn we tien jaar geleden naar Londen gegaan met ons gezessen en naar de Wicked-musical gaan kijken.
We zijn vanavond naar de Wicked-film (deel 1) gaan kijken. Ja, goed hé. Zoals onze oudste zei: niet noodzakelijk een film waar iemand die niet voor musicals is naartoe moet gestuurd worden, want ’t is echt wel een musical-musical, in de zin van in het midden van een conversatie beginnen zingen en al.
Maar de moeite. (Ik ben het eens met de kritiek op het einde, dat Defying gravity best niét voortdurend was onderbroken en zoals in de musical in het theater een alsmaar meer crescendogaand iets zou gebleven zijn.)
Ik was benieuwd naar wat ik toen zei, en haja, ik neem daar niet enorm veel van terug behalve dat het niet echt meer zwarte depressie en paniek is als ik denk dat de vakantie binnenkort over zal zijn. Eerder berusting.
Het is nog 4639 kalender- en 2804 werkdagen tot mijn pensioen, zegt mijn persoonlijke afteller mij, en ik zou dat kunnen uitprinten en dan elke dag een kruisje zetten:
Ik heb dat nog een hele tijd gedaan vele jaren geleden — dat was niet zo opbeurend als ik dacht dat het zou zijn.
Martin Terryn reageerde dit op mijn post in 2014:
Rond je 40-ste kan dit de wel eens de kop op steken. Maar het feit dat je dit schrijft en je er van bewust bent, wil je het zelf nog niet geloven en zoals een andere reactie aangeeft, je weet nog niet wat dat is, met pensioen zijn. Even een dip en dan nog wat gas geven.
Ik ben nu naar de 55 aan het gaan, en ik kan mij nog altijd niet inbeelden dat ik mij slecht zou voelen als ik op pensioen zou gaan. Er zijn tienduizend dingen te doen die niét het werk zijn. Hells, er zijn tienduizend dingen te doen die wél het werk zijn en die ik liever zou doen als ik ze niet zou moeten doen en als niemand mij zou kunnen verplichten om ze tegen dán en op dié manier te doen.
Pensioen is ongetwijfeld wel mogelijk miserie omdat noch lichaam noch geest noodzakelijk nog meegaan, daar kan ik helemaal inkomen. Maar mijn lichaam gaat al decennia niet meer mee, en ik heb te veel mensen rond mij meegemaakt die zelfs hun pensioen niet meegemaakt hebben.
Dát is miserie, denk ik: als enige vooruitzicht hebben dat het werken zal worden tot aan het bittere einde. Dat er nooit een dag komt dat ik zal kunnen zeggen: en kust nu allemaal mijn kloten. En helaas, mijn medische geschiedenis zijnde wat ze is, is dat het meest waarschijnlijke scenario.
Ja, redelijk kak, eigenlijk wel.
Maar wat gaat een mens eraan doen? “Dringend lotto beginnen spelen, vrees ik,” was mijn laatste zin in 2010. Ik zie ook geen andere optie in 2024, vrees ik. Want ook in 2024 is de voorlaatste paragraaf integraal waar:
Pas op, versta mij niet verkeerd: wat ik doe van werk benadert het werk dat ik zou doen als ik zou mogen kiezen wat ik zou doen, en ik heb niet anders dan fijne collega’s en zo, maar toch. Mijn carrièreplanning is samen te vatten als “hopen dat ik zo snel mogelijk op pensioen kan”.
Ik heb mijn Outlook en mijn Teams van op het werk openstaan de hele dag elke dag: een mens weet nooit dat er écht dringende dingen binnenkomen.
Als die écht dringende dingen naar alleen mij gestuurd zijn, stuur ik ze door naar de correcte helpdeskqueue. En dat is mijn enige actie, vrees ik. Ik zou ook kunnen antwoorden en mensen meteen helpen, maar ik heb besloten dat deze keer vakantie echt vakantie is. Of toch bijna-echt — een slechter mens dan ik zou zijn Outlook en zijn Teams gewoon helemaal afgezet hebben.
Het ergste waar ik mij voor heb moeten inhouden om niet te reageren, was een vraag over een keuze tussen control A en control B om iets te doen. Het correcte antwoord daarop is zoals altijd als het over dergelijke dingen gaat: her hangt ervan af. Maar specifiek: het is best A in dat en dat geval, en best B in dát en dát geval. A en B zijn allebei methodes om iets gedaan te krijgen, maar er zijn wel degelijk redelijk objectieve regels wanneer best A en wanneer best B te gebruiken (en wanneer C en wanneer D) (en wanneer er een keuze is tussen C1 en C3 en C3, en tussen D1 en D2, en wanneer de volgorde binnen A, B, C of D dít is of dát).
Maar ik antwoord dus pas op 5 januari. Ge kunt u niet inbeelden hoe hard het steekt om niet te antwoorden.
Nu kan ik weer op de fiets rijden, en ben ik hem een tijd kwijt. Jongste zoon is er een tijd mee naar zijn werk gereden, en dat heeft zijn sporen nagelaten: kapot achterlicht, een kap in de verf, stukken metaal die verbogen zijn. De laatste druppel was dat ik hem vroeg om de banden wat op te pompen, en dat hij er dan niet in slaagde om de achterband opgepompt te krijgen.
Niet dat hij plat stond, maar helemaal opgeblazen was hij ook niet — maar bij het opblazen moet er iets gebeurd zijn met het ventiel waardoor de band niet meer luchtdicht is of zo.
Dus dan maar naar de velomaker, met de vraag om alle problemen op te lossen, en ook meteen eens een groot onderhoud te doen. En het stuur hoger te zetten, want dat stoort mij al sinds het begin.
Dat wil zeggen: voorlopig weer aan huis gekluisterd.
In het hoofdstuk “dingen die veel mensen niet weten”: tot voor een paar jaar zag de boomstructuur van geleedpotigen (insecten, spinnen, kreeftachtigen, duizendpoten en dergelijke) er zo uit (niet volledig, alleen de subphyla waarvan ik tot nog toe beesten op mijn tuinsafariwebsite heb staan, staan erin):
Dat is dus:
onder de Chelicerata spinachtigen, met mijten, pseudoschorpioenen, spinnen en hooiwagens
onder Crustacea de krabben en kreeften, en de pissebedden
onder Hexapoda enerzijds Entognatha met springstaarten en dipluren, en anderzijds alle insecten
onder Myriapoda de wortelduizendpoten, de miljoenpoten en de echte duizendpoten
en dan nog de trilobieten, waar ik alleen maar een paar dode exemplaren in de keuken heb
Maar ondermeer met dank aan DNA-onderzoek is men er nu heel zeker van dat het eigenlijk anders in mekaar zit. Dit is hoe het phylum onderverdeeld wordt in subphyla:
Met andere woorden:
Trilobieten komen onder Artiopoda terecht
onder de Chelicerata blijven alle spinachtigen zitten
onder Myriapoda blijven wortelduizendpoten, miljoenpoten en echte duizendpoten
maar dan komt onder Pancrustacea zowel de kreeftachtigen als de zespotige beesten, die onderverdeeld worden in springstaarten enerzijds en dipluren en insecten anderzijds
In een cladogram ziet het er nog ingewikkelder uit. Daar is men er niet uit waar precies Artiopoda moeten terechtkomen, bij gebrek aan DNA wellicht: meer Chelicerata of meer Mandibulata. Voor de rest geeft het dit:
Bacteria are in, around and all over us. They thrive in almost every corner of the planet, from deep-sea hydrothermal vents to high up in the clouds, to the crevices of your ears, mouth, nose and gut. But scientists have long assumed that bacteria can’t survive in the human brain. The powerful blood-brain barrier, the thinking goes, keeps the organ mostly free from outside invaders. But are we sure that a healthy human brain doesn’t have a microbiome of its own?
Rogue is one of the most influential games of all time. Even if you haven’t played it, you’ve definitely played several games that have Rogue’s DNA in them. It became so popular when it was released for UNIX-based systems in 1980 that it created its own genre, which we still know as ‘roguelike games’. Even in the decades when these games were niche experiences, the genre was important. The action role-playing game Diablo built directly on the roguelike genre, which means that all the games that followed in Diablo’s footsteps also have their roots here.
The 1986 Chernobyl nuclear disaster initiated a series of catastrophic events resulting in long-term and widespread environmental contamination. We characterize the genetic structure of 302 dogs representing three free-roaming dog populations living within the power plant itself, as well as those 15 to 45 kilometers from the disaster site. Genome-wide profiles from Chernobyl, purebred and free-breeding dogs, worldwide reveal that the individuals from the power plant and Chernobyl City are genetically distinct, with the former displaying increased intrapopulation genetic similarity and differentiation. Analysis of shared ancestral genome segments highlights differences in the extent and timing of western breed introgression. Kinship analysis reveals 15 families, with the largest spanning all collection sites within the radioactive exclusion zone, reflecting migration of dogs between the power plant and Chernobyl City. This study presents the first characterization of a domestic species in Chernobyl, establishing their importance for genetic studies into the effects of exposure to long-term, low-dose ionizing radiation.
I’m an astronomer who has written extensively about astrobiology. Through my research, I’ve learned that the most abundant form of extraterrestrial life is likely to be microbial, since single cells can form more readily than large organisms. But just in case there’s advanced alien life out there, I’m on the international advisory council for the group designing messages to send to those civilizations.
After all, a white dwarf offers a long lifetime for biological life to emerge. Based on studies using luminosity to estimate star lifetimes, it appears that almost all the white dwarfs in the 0.6 solar mass range (typical for the category, although lower-mass dwarfs have been observed) are less than 10 billion years old. As long as accretion keeps their mass below the Chandrasekhar limit (around ~1.4 solar masses), they’re stabilized by electron degeneracy pressure and continue cooling for billions of years. Interestingly, 97 percent of all stars in the Milky Way will become white dwarfs.
Across the sun-drenched landscapes of Southern Italy and other olive-growing regions in Europe, a deadly bacterium is wreaking havoc on olive trees, with devastating consequences for local economies and the global olive oil market. Xylella fastidiosa, a microscopic pathogen, has been silently causing the destruction of millions of olive trees since its discovery in Italy in 2013. This bacterial disease not only threatens the future of olive oil production but also raises questions about how agricultural sectors worldwide can better protect their crops from emerging diseases.
More cases of a mysterious flu-like illness labelled “Disease X” were reported in the Democratic Republic of the Congo, and the World Health Organization has dispatched a rapid response team to help investigate.
Over 400 cases of the unidentified illness – marked by fever, headache, cough, runny nose, and body aches – have been reported since late October in the Panzi health zone in southwest Congo, the WHO said in a statement Sunday.
Every society harbours unique and intriguing perspectives on colours—what they symbolize, which ones are deemed more aesthetically pleasing, and which should be avoided. French historian Michel Pastoureau has unearthed fascinating insights into the medieval period’s relationship with colour. Here are seven vivid facts about colour in the Middle Ages based on his research.
The Overlook is not exceptional amongst Kubrick’s films for its disequilibrium.
The interior of The Overlook doesn’t at all begin to fit with either the exterior on the studio set or the real life exterior of the Timberline in Oregon. At first glance it seems he might have had it constructed to fit with the set exterior, but he didn’t. Eventually one realizes that there is likely only one window in the whole of the film that works with the interior, and only one entry/exit likewise. Nor do the different parts of the hotel’s interior connect together in the way Kubrick visually leads one to believe. His manner of editing establishes assumptions, but those assumptions are wrong.
It seems to me that every item in the Computer History Museum’s collection has a biography of sorts—a life before CHM, a tale about how it came to us, and a life within the museum. The chapters of that biography include the uses made of it, and the historical and interpretive stories it can be made to tell. This then is a biography of one item that recently entered the museum’s collection—an early Memorex videotape containing a recording from 1968—and the historical discovery it has afforded.
Het was vandaag kerstfeest op het werk. 9u30 toekomen en babbelen, 10u30 motivational speaker (Ann Wauters, ja dié Ann Wauters), middageten sandwichen (lekker), na de middag teambuilding (per team een zo lang mogelijk lopende Rube Goldbergmachine maken die begint en eindigt met 10 domino’s), daarna receptie met een stápel werkelijk uitstekende hapjes, daarna avondeten (ik heb een hotdog en twee porties viscurry gegeten, allebei uiterst lekker) en daarna afsluiten met drank en dansen.
Pieter zei, in een typevoorbeeld van whataboutism, “jamaar en Turkije dan?”
Het is niet omdat het een drogredenering is, dat het niet pertinent is, vind ik. What about Turkije, inderdaad.
Uit het blote hoofd, wat ik ervan dacht te weten: vuil spel met Koerden zoals gewoonlijk, en hadden ze niet de facto een stuk Syrië in het noorden overgenomen? Maar was het ook niet zo dat de Koerden de steun van de VS hadden wegens hun heldhaftig verzet tegen IS?
Ik zoek even snel op het internet. Te beginnen met de Mainstream Media.
Bij vrt.nws vind ik een artikel waar de bezorgdheid van Koerden aan bod komt:
Het is nog onduidelijk hoe de Koerdische milities zich zullen positioneren binnen de nieuwe machtsverhoudingen. In het noordoosten zijn vooral de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF), een verzameling van Koerdische en Arabische eenheden, aan de macht. Die worden op hun beurt geleid door de Syrisch-Koerdische Volksbeschermingseenheden (YPG).
De YPG speelden enkele jaren geleden een belangrijke rol bij de verdrijving van IS uit Syrië. Ze kregen daarbij militaire steun van de Verenigde Staten en worden vandaag nog steeds gezien als de bondgenoot van de VS in Syrië.
Hoewel het Syrisch Nationaal Leger (SNA) en de Syrisch-Koerdische Volksbeschermingseenheden (YPG) een gemeenschappelijke strijd tegen Assad deelden, zijn ze ook in een onderlinge strijd verwikkeld.
Net daarom wordt het SNA gesteund door Turkije, dat de YPG als een verlengstuk van de PKK ziet, de Koerdische Arbeiderspartij die strijdt voor meer autonomie voor de Koerden in Turkije en door de Turkse regering als een terreurorganisatie wordt beschouwd.
Zelfde verhaal daar, met wat meer recente details:
[…] met de val van Assad ruikt ook Erdogan opnieuw een kans. De voorbije dagen intensifieerde het SNA zijn aanvallen en kon het de SDF-Koerden verdrijven uit strategisch belangrijke steden als Manbij en Tel Rifaat. In Manbij is nu, na Amerikaanse bemiddeling, een tijdelijk staakt-het-vuren afgekondigd om de achtergebleven strijders en de Koerdische burgers te laten vertrekken. Maar rond Kobani wordt hard gevochten, waardoor de Koerdische autonome regio in Syrië stilaan bedreigd is.
[…]
De situatie van de Syrische Koerden geeft aan hoe de kaarten in heel Syrië opnieuw hertekend worden. Iedereen vraagt zich af of de HTS-rebellen in staat zijn alle rivaliserende fracties bij elkaar te brengen, waardoor het land niet opnieuw zal wegzinken in sectair geweld.
En ook hier een kaartje:
Verder ook nog dit over de VS:
De vraag is wat Donald Trump van plan is met de 900 Amerikaanse soldaten. Zondag twitterde hij nog dat zij niets meer te zoeken hebben in Syrië. “Dit is niet ons gevecht.” Ook in 2019 wilde hij de Amerikaanse troepen helemaal terugtrekken. Uiteindelijk kwam hij terug op die beslissing, omdat zijn adviseurs hem erop wezen dat hij daarmee Iran in de kaart speelde.
Meer dan welke speler dan ook in de regio heeft Turkije reden om opgetogen te zijn. Een deel van de rebellen, het SNA, staat direct onder controle van Ankara. Met het andere deel, HTS, heeft Turkije goede banden aangeknoopt. Mogelijk kreeg HTS zelfs wapens van de Turken. Ankara zal tijdens de transitie dus een flinke vinger in de pap hebben.
Bovenal is Turkije erop gebrand korte metten te maken met de SDF, het door Koerden gedomineerde leger in Noordoost-Syrië. Ankara ziet dat als een verlengstuk van de PKK.
Maar ook deze belangrijke paragraaf:
Belangrijk voor Turkije is verder dat het nu werk kan maken van het repatriëren van Syrische vluchtelingen. Zo’n 3,5 miljoen Syriërs zijn sinds 2012 naar Turkije gevlucht. In de Turkse samenleving bestaat veel onvrede over hun aanwezigheid.
Fierce fighting was underway on Tuesday between rebels supported by Turkey and U.S.-backed, Kurdish-led forces near Kobani, a town in northern Syria with historical and symbolic significance.
On Tuesday, Turkish-backed fighters were “violently attacking” in the vicinity of Kobani, said Farhad Shami, a spokesman for the U.S.-allied forces. Both he and an independent group monitoring the war said Turkish warplanes were assisting their allies on the ground with airstrikes.
Turkey and the United States, allies in NATO, both welcomed the fall of the Assad government over the weekend. But one of Turkey’s central strategic goals in the region is to weaken Kurdish forces, putting it at odds with Washington.
Turkish-backed forces captured the city of Manbij on Monday, according to the Syrian Observatory for Human Rights, a monitoring group based in Britain, and pushed north toward Kobani, less than 40 miles away.
En natuurlijk zijn alle kanten van het spectrum ook op pakweg tiktok terug te vinden, zowel pro-Turkije (en anti-Koerdisch):
Als de keerzijde van de medaille:
Mijn opinie is meer dan twintig jaar geleden gevormd tijdens een gemoedelijk eten met een mens die in een soort Turkse special forces zat, en die vol vuur vertelde hoe hij Koerdische scholen bombardeerde, zowel in Turkije als over de grens, omdat het niet kon dat die varkens zomaar konden kweken.
Mensen onmenselijken, daar begint her altijd mee.
Ik houd hard mijn hart vast, maar zoals in de meeste zaken ben ik helemaal voorbereid op doemscenario’s.
Zo kan het dus ook, tegenwoordig: gewoon een buurland binnenvallen en beginnen bombarderen, want ge weet nooit dat ze misschien ooit iets vijandig zouden kunnen doen in de toekomst.
Ik ben aan een rustig tempo, kwestie van niet out te burnen, foto’s aan het toevoegen aan mijn tuinsafariwebsite: ik zit nu aan 115 verschillende soorten beesten.
’t Is niet gewoon copy paste van bestaande foto’s, ‘et is ook vaak opnieuw van de raw-beelden beginnen, foto’s over een lange periode samen zetten, kijken of de foto’s wel degelijk juiste geïdentificeerd waren, eventueel opzoeken, iets bij de foto’s zetten van tekst, ze ergens in een taxonomie steken, etc.
Op de homepagina zet ik de laatste twaalf gewijzigde beesten, en dan vijf gehighlighte categorieën, die ik zo divers mogelijk wil hebben, met ongeveer evenveel beesten in elke categorie, en zonder overlappen (dus niet “insecten” en dan ook nog eens “kevers”).
Omdat er alsmaar beesten gaan bijkomen, en ik geen goesting heb om er zelf een slag in te slaan, heb ik maar een scriptje gemaakt om dat voor mij te doen. Vandaag kom ik uit op dit:
…maar morgen kan het voor hetzelfde geld iets anders zijn van verdeling.
Verder heb ik ook wat (allemaal relatief hoor) WordPress-spitstechnologie gedaan om een A-Z-index te maken:
Dat is een standaardpagina met twee Advanced Query Loops (AQL). De linkse toont featured image, de post title en dan een custom field met de Nederlandstalige naam (via een Meta Field Block op de pagina gezet), gesorteerd op title. De rechtse was wat ingewikkelder: een AQL met featured image, maar nu eerst het custom field en dan pas de title.
Op het custom field kan geen link naar de post gezet worden (zonder zelf code te schrijven, en dat weiger ik te doen, uit principe), en dus heb ik de link op de title dan ook maar weggehaald en enkel op het featured image gezet. Niet ideaal, maar ja.
De posts sorteren op Nederlandstalige naam was ook niet helemaal evident: eerst het veld exposen voor API-toegang in ACF/SCF, en dan in AQL een Post Meta Query doen van naam_nl EXISTS, dat mij dan toelaat om in de AQL een sort by Meta Value te doen.
Waar een mens zich allemaal mee bezighoudt hé.
⁂
Daar nog helemaal naast, naar de inhoud: ik wil echt wel meer foto’s nemen van beesten. Het is eigenlijk bijna niet te bevatten dat de eerste macrofoto’s op die site gelijk twintig jaar oud zijn.
Het is ook helemaal duidelijk dat ik met meer dan één fototoestel zal moeten op pad gaan: de Canon MP-E 65mm f/2.8 1-5x is onovertrefbaar voor zeer klein grut, maar ik denk dat ik toch maar ook terug met mijn Nikon AF 70-180mm f/4.5-5.6D Micro ga op stap gaan.
Dat wordt dus deze twee:
Ik denk ook dat ik de tuin wat ga herorganiseren om foto’s met een slechte rug mogelijk te maken: een paar verhoogde potten met zitgelegenheid in de buurt, bijvoorbeeld.
