Het was al heel erg letterlijk twintig jaar geleden dat ik er nog eens was, maar we zijn vandaag pizza gaan eten in La Pizzeria, aan de Tentoonstellingslaan.

Yep, ik was verkocht. Heerlijk. Ik ga mijn uiterste best doen om er nog veel naartoe te gaan. En dan niet vergeten om lang op voorhand te reserveren, ook.

Wat een gedoe. We hebben een huis waar werken moeten in gebeuren (nee, niet ons eigen huis, een huis van de kinderen), en het is niet zeker wat voor werken we gaan doen.

We willen nu zo weinig mogelijk kosten doen, en er gewoon voor zorgen dat er twee kinderen in kunnen wonen. Daarvoor moet minstens gebeuren: een badkamertje herinrichten, een deurgat in een muur steken, een eenvoudige keuken zetten, en een plat dak waterdicht maken.

Maar behalve dat zou er eigenlijk ook nog moeten gebeuren: een schouw afbreken, hier en daar isolatie zetten, stopcontacten verplaatsen, hier en daar vloeren en muren herbekijken, en –urgh– beslissen wat voor verwarming we gaan doen (en die dan ook doen).

Maar zeker als het gasverwarming wordt in de plaats van de elektrische airco-achtige die er nu is, dan wil dat zeggen dat bijna overal vloeren en muren en plafonds moeten aangepakt worden. En dan is het misschien wel beter om meteen goed te verbouwen, en met een architect grondig naar het huis te kijken en te zien wat er met het hele volume aan te vangen is.

Wat natuurlijk een hele zak vol geld zal kosten.

Urgh, indeed.

Ik denk terug aan wat ik vandaag gedaan heb, en ik weet het niet echt.

Dat is geen goed teken, wellicht. Les jours se suivent et se ressemblent. Ik keek naar mijn ding waar ik bijhoud welke series ik bekijk, en het is geleden van 1 maart dat ik er iets in zette. Ik had er De Mol van zondag in kunnen zetten, maar behalve dat heb ik dus geen films of series meer bekeken sinds bijna een maand.

Ik lees ook naarstig voort aan een boek op mijn Kindle, en als ik op de fiets zit luister ik naar Malazanboeken, maar ook daar heb ik de indruk dat ik stilsta.

Het was vandaag opleiding op het werk. Mini-opleiding, over analyse. Ik was dat tot voor kort volgens mijn jobomschrijving, maar ik kan niet zeggen dat ik mij ooit echt een analist gevoeld heb.

Ondertussen is mijn jobtitel veranderd naar iets anders (al doe ik nog altijd wel analyse en zo), maar weet ik nog altijd niet zo goed of ik wel een “echte” analist ben.

De opleiding wist mij alvast één ding te zeggen: dat ja, ik een analist ben. Wat ik al jaren doe, is ook analyse, zo bleek uit wat de opleiding zei.

Wat mij wel een beetje raar leek, was dat er in het hele proces helemaal op het einde, in het stukje “technische analyse” dat na “businessanalyse” en “functionele analyse” kwam, één klein stukje “interface” stond.

Ja, ’t is niet alsof de interface het eerste én het laaste is dat elke gebruiker ziet terwijl hij uw ding gebruikt of zo.

Het was geen slechte avond, vanavond. We kwamen toe en we kregen een envelop met gelijk twintig lotjes omdat we vorige week een solo gescoord hebben (en dat de lotjes voor een solo, ’t is te zeggen de enige die een vraag kan beantwoorden van alle ploegen, week na week doorgeschoven worden als er geen solo is):

En dan hebben we ook nog eens degelijk gespeeld, zodat we tweede geworden zijn (lotjes!) en ook winnaar van poule 2 (lotjes!), waardoor we wéér een stapel te krabben hadden:

De buit was in totaal uiteindelijk een euro of twintig en twee gratis lotjes, ha!

Vragen waar ik zelf eigenlijk zowel verbaasd als content ben dat ik het wist: dat Galapagos het biotechbedrijf is dat uit de Bel20 verdween, dat Recife de hoofdstad van Pernambuco is, en dat dit Meute is:

En dat Bronzino de mens is die dit schilderde:

⁂

Verder ook zeer content dat toen ik thuiskwam en besefte dat ik mijn oortjes niet meer had, ik terugkeerde naar het café, mijn doosje op de grond onder de tafel vond zonder oortjes in, en uiteindelijk dan toch de twee oortjes ook teruggevonden heb.

Het is weer De Mol en de foor staat op Sint-Pietersplein en dat wil zeggen dat het jaar bijna voorbij is en hoe rap is het deze keer weer gegaan zeg!

De oudste dochter is naar of all things K3 gaan kijken in Flanders Expo, dus we zullen vandaag De Mol twee keer zien.

Ah well.

Ik loop al denk ik heel mijn leven met een schuldgevoel rond. Zo’n knagend pulserend misselijkmakend gevoel van mijn middenrif tot mijn strottenhoofd, van dingen die ik zou moeten gedaan hebben en niet had mogen doen. Of –erger– van dingen die ik zou moeten doen en waarvan ik nu al weet dat ik ze niet zal doen en dat ik er mij dus schuldig over zal voelen dat ik ze niet gedaan heb.

“Ah doé die dingen dan toch”? Neen dus. Ik weet niet wat er mis is met mijn hoofd, en met de wachtrijen in de zorg zal het er niet van komen om het ooit te weten te komen, denk ik.

…maar eigenlijk is dat allemaal niet eens waar. De laatste redelijk wat jaren is het heel veel verbeterd, die procrastinatie en dingen.

Waar ik tegenwoordig het meest onder leid, is een soort spookschuldgevoel. Gelijk chronische pijn: zó lang mij over allerlei dingen schuldig gevoeld, dat ik mij nu voortdurend schuldig voel ook al is er weinig om mij schuldig over te voelen.

Leven met de keel voortdurend dichtgenepen en zelfs in het weekend wakker worden om 7u (om dan in mijn bed te liggen tot na de middag tijdens het weekend), dat is allemaal niet zo gezond geloof ik.

Toch eens een oog slaan op die wachtrijen misschien.

Er stond daarnet een meneer van Artsen Zonder Grenzen aan mijn voordeur, en of ik soms een centje wou geven voor scheurbuik in Palestina? Of tegen scheurbuik, ik wil ervan af zijn.

Het kwam mij zeer bekend voor: niet zo lang geleden was er een meneer aan de Lange Munt die mij dezelfde vraag stelde, en die kwam mij ook bekend voor, want ik wist dat ik al maandelijks geld gaf aan die mensen.

Ik dus naar de bankapp op mijn telefoon en wat blijkt? Het wat Unicef aan wie ik gaf, en ook wel Artsen Zonder Vakantie, maar die Zonder Grenzen waren er blijkbaar een tijdje geleden vantussen gevallen.

Dus jazeker, no problemo, geef hier die tablet, hopsakee bevestiging, merci bedankt, elk zijn goed weekend gewenst.

En dan vroeg die mens waarom ik eigenlijk geld wou geven aan Palestijnen. Ik vond dat een rare vraag: ik ben niet in acute geldnood, ik ben niet echt vreselijk actief onrecht aan het bestrijden, waarom zou ik geen geld geven aan organisaties die wél actief proberen iets te doen aan miserie in de wereld, of dat in Gent of in Mongolië of in Palestina gebeurt?

Ja maar specifiek waarom de Palestijnen, wou de mens weten. Omdat, zei ik, ik een groot deel van mijn familie verloren ben aan de Shoah. En omdat ik dacht dat “nooit meer” eigenlijk wou zeggen “nooit meer genocide, ongeacht of dat Tutsi’s of Bosniërs of Palestijnen zijn”. Omdat het onze plicht is, als mensen met voorouders die eeuwenlang veroordeeld en vervolgd zijn omwille van wie ze zijn. Omdat Israël, en specifiek Netanyahu, Smotrich, Ben-Gvir e tutti quanti de wereld om zeep aan het halen zijn voor al wie Joods is. Omdat het mijn hart breekt, dat Mensen van het Boek nu blijkbaar Mensen van (iemand anders’) Land geworden zijn.

Nee maar serieus.

Gisteren ging ik naar een avond rond Gunter Demnig, de man die de Stolpersteine bedacht. Mijn fantastische neef Alec gaf een even fantastische als diepontroerende uiteenzetting over de drie UGentalumni die binnenkort een struikelsteen zullen krijgen. Drie zinloos kapotgemaakte levens in een zee van miljoenen.

En alleen een harteloze en blinde persoon ziet de parallel niet met wat in Palestina gebeurt. De Gazastrook en de bezette West Bank kan geplaveid worden met struikelstenen. Het jaar 1945 is 80 jaar geleden. Ik ben ervan overtuigd dat er binnen 80 jaar geen méns ter wereld is die deze situatie uitgelegd krijgt aan zijn kinderen.

Maar hoe schoon is dit? Het verhaal van Ingenuity / Ginny, de eerste helicopter op Mars.

Zo spannend, zelfs al wist ik wat er ging gebeuren!
En ik werd zowaar emotioneel, helemaal op het einde.

Ik heb op mijn web blog zo’n balk bovenaan die mij in een sparkline statistieken geeft van bezoeker. Dat heeft mij eigenlijk nooit zeer hard geboeid, maar ’t is wel grappig om daar soms een vreemde piek in te zien. Zo ook vanmorgen (het is een grafiek van denk ik 48u):

Die twee pieken, dat zijn de bezoekers van tussen 1-2u ’s morgens en 2-3 ’s morgens, waar 4213 en 2673 mensen op een uur zijn komen kijken. Waar in ’s hemelsnaam naar komen kijken, vraagt een mens zich af?

Wel, zijn het overweldigend mensen uit de VS die deze post over de Europese Unie en de NAVO en Turkije zijn komen lezen. Misschien heeft het met artikels als dit te maken.

Maar toch vreemd dat een citaat dat ik 22 jaar geleden (!) kopieerde zoveel bezoekers over de vloer doet komen.

We hebben op het werk dingen in Drupal die alleen maar bekijkbaar zijn als ge inlogt met een account van de UGent.

Maar: als ik inlog met mijn account, ben ik admin op die websites, en komt er een administratiebalk en op elke pagina editeerknoppen en watnog, en dat is vervelend om aan mensen te tonen. De oplossing is dan, als het voor screenshots is, de stukken html manueel wegsmurfen. Als het voor een filmpje is, dan doe ik meestal een Tampermonkey-ding om de juiste zaken weg te krijgen.

Maar op den duur wordt dat ook lastig, dat script aan en af zetten en alles.

En dus ik naar mijn lokale AI (Claude, in dit geval), met deze vraag:

I want you to create a simple chrome extension for personal use. When I click on its icon, the following should happen:

• toggle the icon state to indicate the extension is doing its thing
• toggle visibility of div#toolbar-administration and div.page>div.highlighted
• toggle padding-top: 39px; for body
• toggle scroll-padding-top: 39px; –drupal-displace-offset-top: 39px; on the html element

Hopsakee vijftig seconden later heb ik mijn extensie in Chrome:

Ik weet dat het mogelijk is, ik weet zelfs hoe ik het moet doen, meer nog, ik heb het al gedaan, zo Chrome-extenties schrijven. Maar het zou mij een veelvoud van de tijd gekost hebben.

I, for one, welcome our new AI overlords.

⁂

(even later)

Natuurlijk was het niet zo simpel. Het deed wat ik wou dat het deed, maar niet helemaal: hield geen rekening met admin menu open of toe, met links of rechts, bleef niet weggemoffeld als ik van pagina veranderde en deed wat flashing aan en af in plaats van proper toe te blijven, enfin nog wat gedoe. Het heeft toch een beetje over en weer gevraag nodig gehad om het in orde te krijgen. Maar nu is het genoeg in orde om precies te doen wat ik nodig had.

Als ik er iemand een plezier mee kan doen: hierzo — https://github.com/mvuijlst/drupaltoggle.

Ik ga naar Estland voor het werk, begin mei. Spannend! Het is de eerste keer dat ik dat doe sinds ik aan de Universiteit werk, en ’t is met allerlei papieren en procedures en zo, en da’s allemaal normaal — maar dan moest ik ineens kiezen tussen verschillende reisroutes.

Optie 1:

• Heenreis: 7u50 Brussel → Warschau → Talinn 13u40
• Terugreis hetzelfde maar omgekeerd 18u25 – 22u26

Optie 2:

• Heenreis: 6u50 Brussel → Helsinki → Tartu 14u40
• Terugreis hetzelfde maar omgekeerd 14u50 – 18u20

Optie 3:

• Heenreis: 19u05 Brussel → Helsinki → Tartu 00:45
• Terugreis hetzelfde maar omgekeerd 14u50 – 18u20

Optie 4:

• Heenreis: 9u30 Brussel → Kopenhagen → Talinn 15u10
• Terugreis 17u30 Talinn → Brussel 19u10

Ik ben dus een ongelooflijke duts. Ik las in de snelte dat er bij optie 4 één overstap minder was, dus zei ik tegen de meneer van het reisagentschap dat ik voor optie 4 ging, maar dan las ik wat aandachtiger wat de meneer van het reisagentschap had geschreven en zag ik dat Talinn niet Tartu is, en dat er nog een busrit van 2u30 tussen Talinn en Taru moest voorzien worden bij opties één en vier.

Ik dus zo rap mogelijk teruggemaild of optie twee niet alsnog mogelijk was.

En dan dacht ik ineens hang on — optie twee is om 6u50 in Brussel vertrekken met de vlieger! Er is geen trein ter wereld die mij daar op tijd krijgt, ik zal daar moeten overnachten! Ik had optie drie moeten kiezen dedju!

En nog eens een mail sturen om te zeggen dat ik mij vergist heb en of ik in plaats van optie twee toch nog optie drie kon pakken sorry sorry het spijt me meneer van het reisagentschap — neen dus.

En dan keek ik nog wat aandachtiger naar optie drie: die komt begot om kwart voor één ’s morgens toe! Hoe kan ik daar dan nog naar een hotel geraken? Rijden er nog taxi’s? Zijn de hotels nog open?

⁂

De meneer heeft mij teruggemaild dat optie twee bevestigd is en maar goed ook. Ik zie dan wel hoe ik in Brussel geraak.

Het deed deugd nog eens een quiz te doen gisteren. En wat een fijne mensen zijn de quizmaten!

We hebben het wéér eens niet gehaald: winst rekenen we nooit op, ook poulewinst niet eens, maar ook deze keer konden we de prijs van de meest gemiddeld ploeg niet binnenhalen.

We hadden wel een solo — de enige van de hele quiz — omdat we als enigen wisten dat het onsterfelijke nummer Laaa lala lalaaaaa laaaaaaa la la la laaaaaaaa (etc.) eigenlijk van Strauss’ Zigeunerbaron komt:

Het was al imméns lang geleden dat ik nog eens een workshop deed, maar hoezee, morgen is het van dat.

Persona’s en scenario’s rond levenslang leren. Helemaal het begin van het project dus, met de bedoeling af te toetsen of we wel in de goede richting denken en om een paar grote lijnen mee te krijgen. Die we dan in alsmaar meer gedetailleerd werk gaan verfijnen.

Zie onze stereotiepe ambtenaar jong!

Ik ben eigenlijk wel benieuwd te zien wat er uit zal komen.

Met al die dagen vrijaf was het wat lastig: er is een workshop nu dinsdagnamiddag, en daar moest eigenlijk wel wat werk voor verzet worden.

Ik ben immens content dat er niet één maar twee collega’s zijn die tijdens mijn afwezigheid meer dan uitstekend werk hebben gedaan. De ene heeft een hele resem persona’s en scenario’s alvast in draft geschreven, de andere heeft last-minute degelijke Figmatemplates gemaakt om dat in te steken.

Het begint begot als een écht UX-afdeling aan te voelen!

Keerzijde van de medaille was wel dat ik nog een stapel werk in te halen had. Ik dacht, ik doe dat zaterdagnamiddag na de begrafenis en zondag, maar zo enorm evident was dat gelijk toch niet.

En dan dacht ik, ik doe het zondag vanaf ’s morgens vroeg, maar ook dat was niet zo evident wegens om redenen eigenlijk maar zondag bijna ’s morgens in slaap gesukkeld. Dus werd het vanaf 12u ’s middags stipt, met een onderbreking om met (de helft van) de kinderen spaghetti te eten.

In principe zou ik het werk ook nog in de loop van maandag kunnen doen, en in de loop van maandagnacht en zelfs dinsdag nog een beetje, maar genoeg living on the edge geweest de laatste tijd. Maandagnamiddag moet het werkshopmateriaal gewoon klaar zijn.

Oh, en de personafoto’s zijn uiteindelijk onder meer dit geworden:

Leve Midjourney! (Alleen spijtig van de ogen, en dan vooral de ogen achter een bril. Da’s echt nog niet in orde.)