Adrian Tchaikovsky
Tor, 2021, 199 blz.

De derde wet van Clarke zegt dat any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic. Dit boek is een charmante vertelling rond dat concept.

Situatie: ergens in de toekomst, nadat er een diaspora is geweest van mensen op allerlei verschillende planeten, waar ze geëvolueerd zijn (vaak na genetische manipulatie), waar de biosfeer geterraformed is maar ook gehybridiseerd met eventueel lokale fauna en flora.

Vele eeuwen na geen contact gehad te hebben met de rest van de mensheid, komen onderzoekers kijken wat er eigenlijk allemaal gebeurt. Misschien wel overal, maar zeker op de planeet waar het verhaal zich afspeelt. Waar de mensen bijna helemaal ontechnologisch geworden zijn — echo’s van Dragonriders of Pern, hohoho spoilers — terwijl de main line mensen technologisch zó ver geëvolueerd zijn dat ze als magiërs lijken.

Het verhaal speelt zich af een paar generatie na het laatste contact van de laatst overgebleven onderzoeker met een voorouder van Lynesse, de Vierde Dochter van de koningin. Die onderzoeker — een tovenaar volgens de overleveringen — had de toenmalige koningin geholpen als een Schlechterik de wachtwoorden van een paar drones had gevonden of zo, gezegd dat haar nazaten altijd bij hem terecht konden, en was dan in cryogenische slaap gegaan.

Nu is er een soort pest of plaag die van mensen en dieren zombie-achtige wezens maakt, en Lynesse besluit de oude overeenkomst in te roepen. Zonder dat ze dat aan haar moeder zegt, of eigenlijk wie dan ook, want niemand schijnt de ernst van de situatie in te zien.

Charmant verhaaltje. Schoon. Leek vreemd genoeg langer dan het vorige Tchaikovskyboek dat ik las.