Adrien Tchaikovsky
Tor, 2025, 436 blz.

Het is een nieuw boek van Tchaikovsky, en dus lees ik dat dan maar. Veel ingewikkelder moet een beslissingsproces soms niet zijn. In tegenstelling tot sommigen lijkt de man sneller dan zijn schaduw te schrijven, en in tegenstelling tot sommige anderen die ook snel schrijven duikt de kwaliteit niet stijl naar beneden bij elk nieuw boek.

Zeer eenvoudig verhaal: in een toekomst waar de Aarde al lang om zeep is en bedrijven de baas zijn en de nabije omgeving van de Aarde al leeggemijnd en ook kapotgemaakt hebben, worden ruimteschepen de melkweg ingestuurd. Niet voor Star Trekachtige ontdekkingen of zelfs maar voor Lebensraum, maar gewoon voor Winst. Waarbij mensen ook maar radertjes zijn in de machine.

Komt een schip aan in de buurt van een gasplaneet in een zonnestelsel ergens, en blijkt dat er rond die planeet een maan draait die een kakofonie van radiosignalen uitstuurt. Maar gelijk voortdurend en oorverdovend luid.

Er is een klein teampje dat zijn best doet om kop of staart te vinden aan de signalen, maar dat lukt niet echt. Drones sturen naar de planeet/maan lukt, half. Er worden signalen opgenomen en wat beelden (er komt geen licht op de boden van de atmosfeer, zo evident was dat niet). Corporate besluit dat het misschien wie weet wellicht wel leven is, maar zo belangrijk is dat ook niet — hopsakee beginnen met de exploitatie van de grondstoffen!

En dan gebeurt er een accident, en storten twee teams neer op de maan. Ze kunnen aan niemand laten weten dat ze er zijn wegens teveel radiosignalen om naar buiten de atmosfeer te communiceren, en één team komt redelijk snel schielijk aan zijn einde als ze opgevreten worden.

Blijft het andere team over. Dat als enig plan heeft: zowat de hele planeet rondstappen tot aan de andere kant, waar ze een ruimtelift hadden gebouwd. Daarbij worden ze op mysterieuze wijze geholpen, lijkt het, zou het kunnen, is het wel zeker, denken ze toch, door de wezens die de hele planeet vullen. En die tegelijk totaal ondoordringbaar en onbereikbaar blijven, maar ook vreemd genoeg enorm vindingrijk lijken te zijn.

Degelijk verhaal, dat vele keren sneller las dan de bijna 500 pagina’s die het zijn. Met een erg typisch Tchaikovsky-einde. Zeer goed, vond ik.