Scott Lynch
Del Rey, 2013, 754 blz.

Op het einde van boek twee is het geen happy end: Locke en zijn maat Jean dachten dat ze de grootste slag van hun leven gingen slaan, maar om allerlei redenen valt dat redelijk hard in het water. En ligt Locke zowaar op sterven — tot ze een aanbod krijgen dat ze wel moeten aanvaarden. Al was het maar omdat het de enige kans is om zijn leven te redden.

De opdracht: een verkiezing winnen. Spin doctors worden voor één van de twee facties in de stad, die als een soort bezigheidstherapie om de zoveel jaar een verkiezing houden om nominaal baas te worden van een stad waar eigenlijk Bondsmages het allemaal voor het zeggen hebben.

En dan blijkt dat de tegenpartij Locke’s oude liefde, Sabetha, onder de arm heeft genomen.

Opnieuw meer dan één verhaal tegelijk: de verkiezingsstrijd, maar ook van die keer dat ze lang geleden met de hele troep die grotendeels nog bestond in boek één op een soort theaterstage gestuurd werden, en er ook allerlei shenanigans gebeurden.

Onthullingen allerhande ook in dit boek, onder meer over wie Locke Lamora echt is.

Ik was helemaal mee met het boek. Ik had op de één of andere manier in mijn hoofd gestoken dat er nog een boek gepubliceerd was in de reeks, maar neen. Het volgende boek moet nog gepubliceerd worden. En dan nóg minstens één. Dammit.

Scott Lynch zat jarenlang met een depressie tijdens het schrijven van dit boek. Dat maakt het begin ervan — waar Locke Lamora ook in die situatie zit — en zijn gedrag in eigenlijk een zeer groot deel van het boek op de één of andere manier aangrijpender. Maar het verontschuldigt het eindigen op een cliffhanger en al meer dan tien jaar lang geen vervolg geschreven hebben nog altijd niet.