First Law #9 & The Age of Madness #2: The Trouble with Peace

Kent ge dat, van die boeken waar ge een hoofdstuk leest en dan even iets anders doet omdat het te goed is en het boek anders te rap uit zou zijn? Wel, dit is één van dat soort boeken.

Het is echt zeer zeer goed. In het eerste boek was er een conflict in een protectoraat tussen de Unie en het Noorden, dat nominaal behoorde tot de Unie maar waarop de koning van het minofmeerverenigde Noorden aanspraak maakte. In het begin van het boek was er maar één leger van de Unie aanwezig, en lukte het niet om dat leger te versterken. Orso, de kroonprins, wou het wel versterken, en verzamelde er zelfs op eigen initiatief fondsen voor, maar dan was er een proto-revolutionaire opstand in één van de nieuwe industriesteden, en werd dat leger(tje) naar daar gestuurd.

Wat dat ene leger, geleid door Leo dan Brock, er alleen voor liet staan. En dan doet dan Brock wat niemand verwacht: hij daagt de koning van het Noorden uit tot een duel, wint tegen alle verwachtingen, en laat hem, tegen nog meer verwachtingen, leven.

Een hulp bij dat duel is Rikke, een jeugdvriendin van Leo, maar ook de dochter van Dogman, de baas van het protectoraat. En ook een zieneres die de toekomst kan zien.

En wellicht de hoofdreden dat Orso naar die belegerde stad trok, is omdat Savine dan Glokta er gevangen zat. Savine is de dochter van dehoofdinquisiteur, en een enorm gewiekste proto-industrieel. Ze heeft ook sinds jaar en dag een relatie met de kroonprins. Als ze uiteindelijk bevrijd is, beseft ze dat ze op Orso verliefd is (en omgekeerd), maar als Orso haar ten huwelijk vraagt blijkt dat omwille van redenen niet te kunnen.

Waarop ze trouwt met Leo dan Brock, de held van de oorlog.

En dan geraakt Leo in een complot verzeild tegen Orso, die ondertussen koning geworden is. Met op de achtergrond nog altijd het protorevolutionair klimaat en het ongenoegen van de arbeiders, gesteund en aangewakkerd door schimmige figuren die misschien wel deel van het huidige establishment zijn.

Ik vond het andermaal een zeer, zeer goed boek. Ik heb nog niet veel fantasy gelezen die zich op dat kruispunt van berserkers enerzijds en een vroeg-industriële maatschappij anderzijds en een wereld van magie aan de grijpende hand afspelen. Bijzonder zeer fijne personages, ook.

De reviews zijn quasi unaniem lovend, maar ik wou de discerning reader toch deze niet onthouden:

Orso heeft een kant die niet 100% hetero is. En op een bepaald moment worden twee mannelijke nevenpersonages betrapt terwijl ze Het Beest Met Twee Ruggen aan het maken zijn.

I was shocked, shocked I tell you.

Zeven tot zeven

Wel, ’t was al heel lang geleden, maar het was nog eens een dag van om 7u ’s morgens de deur uit gaan en pas om 19u ’s avonds terug thuis zijn.

Een hele dag werken bij de klant, en dat het geleden was van vóór de globale pandemie. Het voelde niet alsof het al zo lang geleden was, maar dat is misschien ook gewoon omdat ik zo oud ben en dat de tijd soms zo veel sneller lijkt te gaan dan vroeger.

Maar neen, ’t is niet voor wekelijkse herhaling vatbaar. Ik werk beter en gemakkelijker als ik thuis ben.

Derde leeftijd

De kat wordt echt oud. Ze ziet er tergenwoordig ook meer en meer als een oude kat uit, met van die plukken haar in plaats van een aaneensluitende vacht. Ze slaapt ook hele dagen en nachten. En ze doet niet anders dan zagen om op mijn schoot te komen liggen.

Niet dat daar iets mis mee is, verre van, maar ’t wordt wel een beetje vervelend als ze vergeet waar ik ben.

Dan kruip ik bijvoorbeeld met de kat naar mijn bed, ligt ze daar op mij gedurende een uur of zo, besluit dan naar beneden te gaan eten of drinken of kattenbak te gebruiken, komt ze weer naar boven in de living, en merkt ze dat ik er niet ben.

Waarop ze hartverscheurend begint te huilen, natuurlijk. En ik ofwel moet roepen (met het gevaar Sandra dan wakker te maken), ofwel uit mijn bed moet kruipen, de kat vanuit mijn trekzetel halen waar ze mij tot haar grote verbazing en verdriet niet gevonden had, en naar dan maar mee naar bed moet slepen.

Den duts.

Nog eens maandag

Het is de eerste dag van één van dit soort weken in één van dit soort maanden:

Week na week na week vijf dagen per week. Dat zijn, vind ik, de minst aangename maanden. Volgende maand ziet er zo uit, en dat is al heel wat aangenamer:

De maand daarna ziet er zó uit, en dat is uiteraard nog veel meer in orde:

’t Is niet dat ik aan het aftellen ben of zo hé, maar ik ben wel aan het aftellen.

54 minuten

Mijn jongste dochter moet een boek lezen voor Nederlands op school, en het is 54 minuten geworden, van Marieke Nijkamp. Ik blijf graag op de hoogte, dus ik heb het boek ook maar eens gelezen.

Dat heeft minder dan een uur geduurd, want als er één boek is dat gemaakt is om diagonaal te lezen, is het dit wel. Het boek vertelt, tja, 54 minuten tijdens een school shooting ergens in Opportunity, een bekrompen gat in Alabama. Door een Nederlandse schrijfster, jawel, en waarom ook niet?

Eén reden waarom misschien toch niet: het boek is écht niet goed geschreven en geresearched. Ik heb de indruk dat ik een meer realistische omschrijving van smalltown America zou kunnen schrijven. En elk personage is een karikatuur. Motivaties? Karakterontwikkeling? Nah.

Tyler, de schutter, is door- en doorslecht. Hij is een verkrachter (niet letterlijk gezegd, maar het ligt er zó vingerdik op), hij is homofoob: hij is helemaal zijn even door- en doorslechte gun nut vader — terwijl zijn zus Autumn karikaturaal goéd is. Ze kan zó goed dansen dat ze een persoonlijke uitnodiging kreeg van Juilliard: ze is helemaal hun fantastisch goede, kosmopolitische, getalenteerde, kunstminnende maar helaas te vroeg gestorven moeder.

Oh, en omdat het niet clichématig genoeg kon zijn, is ze ook lesbisch. Haar vriendin Sylvie was, ge raadt het nooit, jawel, verkracht door Tyler.

Alle doodgeschoten personages zijn inwisselbaar en anoniem. Of inwisselbaar en een karikatuur: de hispanic personages krijgen om de zoveel zinnen eens een (vind ik toch) schaamtelijk zinnetje in het Spaans, bijvoorbeeld. Of we hebben twee meisjes waarvan het boek ons zegt dat ze op elkaar verliefd zijn, maar ook daar heeft Nijkamp dat van show, don’t tell maar van zeer ver gehoord. Ik gelóóf geen enkel personage, en de schutter al helemaal niet.

De reden trouwens dat dit boek zo ongelooflijk snel uit te lezen was — het staat me bij dat ik het misschien wel sneller gelezen heb dan de tijd die het boek beschrijft: het hele boek is één lange gimmick. Minuut per minuut vertellen telkens een paar personages wat ze meemaken. En niet alleen is er veel overlap, eigenlijk zijn er op elk gegeven moment maar een paar personages die het verhaal vooruit laten gaan: Autumn die het grootste deel van het boek quasi-gegijzeld is door haar broer, en Sylvie, waarvan we te weten komen dat zijn en Autumn op mekaar verliefd zijn, en die het grootste deel van het boek de gijzeling meemaakt.

Er zijn ook nog een reeks kinderen die toevallig niet aanwezig waren om gegijzeld te raken en dus toevallig beschikbaar waren om achtergrond te vertellen, maar ik kan me eigenlijk zelfs niet meer herinneren wat hun bijdrage aan het verhaal was. Het was niet wezenlijk nodig, in alle geval.

Wat wél wezenlijk nodig was, maar totaal afwezig, was het standpunt van Tyler. Pijnlijk.

Een teleurstellend, teleurstellend boek.

La sortie

We zijn naar een trouw geweest, en ’t was de tweede keer op drie weken tijd dat we buitenshuis waren.

Binnenkort is er een eten, en er is ook nog begot teambuilding met het werk, ik ga weer quizzen, en dan ga ik nog twee keer zowaar op weekend met maten.

Pas op hé, op het moment zelf vind ik dat allemaal wel wijs, maar ik word er meer dan een beetje nerveus van als ik het zo op een rij zet. :/

First Law #8 & The Age of Madness #1: A Little Hatred

Hoboy hoboy hoboy. Ik heb net een schier eindeloos aantal objectief niet zo goede boeken gelezen: de 11 (elf!!) boeken van Marjorie M. Liu’s Dirk & Steele-reeks en ik kijk er zó naar uit om weer degelijke dingen te kunnen lezen.

A Little Hatred begint met een vrouwelijk personage in hoofdstuk één: Rikke, dochter van een Named Man uit het Noorden. Zijn is grappig en moedig en heeft iets van toverkrachten. In het tweede hoofdstuk zien we een mannelijk personage. Hij is knap en gespierd en moedig, en deels opgevoed in het Noorden maar nu aan een inval bezig. Dirk & Steele had mij dus geconditioneerd dat ze against all odds hopeloos stapelverliefd op mekaar zullen raken, spannende avonturen zullen beleven, veel seks zullen hebben terwijl we ondertussen ook nog wat bijleren over de allesomvattende backstory, en dat ze op het einde van het boek gaan trouwen en voor eeuwig bij elkaar blijven.

Spoiler: ze hébben inderdaad wilde seks. En ze zijn arguably verliefd op mekaar: ze kennen elkaar eigenlijk al van toen ze klein waren.

Maar daar stopt de gelijkenis met Dirk & Steele, want dit is Joe Abercrombie, en Joe Abercrombie schrijft adembenemend goede boeken, met échte personages in een échte wereld, waar weinig of niets zo eenvoudig is als het lijkt in boeken als Dirk & Steele, en waar het end zelden of nooit echt happy is, en eigenlijk ook meestal niet eens een end.

A Little Hatred is het eerste deel van een trilogie in de First Law-wereld. First Law is misschien nog wel het best te omschrijven als enorm realistische en onglamoureuze Swords & Sorcery. Tussen ontroerend en grappig en schrijnend en spannend, en altijd buitengewoon goed geschreven.

Dit is niet anders. Het verhaal speelt zich ongeveer een generatie na het vorige First Law-boek af, en Abecrombie doet wat ik bijna alleen Terry Pratchett heb weten doen: een fantasy-wereld in de industriële revolutie hijsen.

Met heerlijke personages opnieuw. En spannend. En grappig. En schrijnend. En zó goed.

Ongelooflijk aangeraden. De vorige First Law-boeken lezen is hoedanook aangeraden, maar niet nodig om hiermee mee te zijn.

Dirk & Steele #11: Within the Flames

Positief eerst: dit was een bovengemiddeld goed Dirk & Steele-boek. De cover toont voor één keer een personage dat een beetje lijkt op iemand die écht in het boek voorkomt: Lyssa is een shapeshifter die een draak kan worden maar toen ze twaalf was en een boze heks haar ouders vermoordde, is haar ene arm in draakvorm blijven steken.

Negatief, om er van af te zijn: dit is het laatste boek in de Dirk & Steele-reeks, maar het is hoegenaamd geen einde. Al de dingen die in de achtergrond geteased werden, van cosmic horror en overnemen van de wereld door demonen en vechtingen tussen families, daar wordt precies niéts van geresolved.

Maar bon. Lyssa is dus al sinds haar twaalf jaar op de vlucht voor die boze heks. Ze vertrouwt bijna niemand en als op een bepaald moment één van de weinige mensen die ze wel vertrouwt besluit om Dirk & Steele te vragen haar te helpen, ziet ze dat uiteraard niet zitten.

De persoon die naar haar gestuurd is, is Eddie, die al in een reeks vorige boeken sympathiek is komen doen: hij kan vuur maken in allerlei vormen. Sinds een accident in het oerwoud in een vorige boek waar hij eigenlijk dood had moeten zijn, heeft hij veelk meer kracht maar verliest hij ook soms alle controle. Hij heeft ook een verleden waarbij hij heel zijn jeugd op de vlucht en thuisloos was.

Ze worden onvermijdelijk stapelverliefd op mekaar, hebben veel seks, en op het einde is er een happy end en gaan ze trouwen en voor eeuwig bij elkaar blijven.

Beter dan gemiddeld, maar wel kwaad dat er geen vervolg meer is.

Dirk & Steele #10: In the Dark of Dreams

’t Is Perrin de verbannen meerman en Jenny de vrouw die hem ooit eens tegenkwam op het strand toen ze allebei twaalf waren, en die nu de wereld afreist op zoek naar vreemde zeewezen. Maar als ze heel eerlijk is met haarzelf, is Jenny eigenlijk op zoek naar Perrin.

Perrin en Jenny hadden jarenlang ’s nachts een soort gedeelde droom, waar ze elkaar tegenkwamen op het strand van een eiland, maar sinds acht jaar is die droom er niet meer. Het is ook sinds acht jaar dat Perrin uit de zee is verbannen naar land. Hij heeft een parcours van twaalf stielen en dertien ongelukken doorlopen, met onder meer ook ergens een jaar in de gevangenis, en tegenwoordig is hij onderhoudspersoneel in een aquarium.

Lang verhaal kort: ze worden zeer, zeer langzaam stapelverliefd op mekaar — ook omdat ze alletwee gehavende mensen zijn — maar uiteindelijk hebben ze veel seks. En we leren ook nog wat bij over de allesomvattende backstory, en op het einde is het hoezee happy end, en gaan ze trouwen en voor eeuwig bij elkaar blijven.

Dit is het voorlaatste boek van de reeks, en ik moet zeggen dat ik er niet gerust in ben dat het allemaal in één boek kan afgewerkt worden. Er zijn minstens drie organisaties die eigenlijk allemaal uit dezelfde familie afkomstig zijn, en dan zijn er nog demonen in het spel, en een groep die de hele wereld aan die demonen wil geven, en ook nog elfen en alles.

Ik ben benieuwd naar dat laatste boek.

De ziekten!

Iedereen loopt weer zonder mondmasker rond, maar ik heb gelijk de indruk dat we wat meer de Japanse kant uitmoeten als het over mondmaskers gaat. Gisteren zat ik op café, en iemand achter de toog hoestte een paar keer. In haar hand. Zonder mondmasker. Om dan meteen daarna glazen te pakken en drank uit te gieten.

Ik was daar wat ambetant over, ja.

En, geen enkel verband wellicht: vanmiddag ben ik zo’n beetje gecrasht met koorts en hoofdpijn en gewrichtspijn, van die typische griepachtige symptomen. Ongetwijfeld betrapt via de kinderen die tegenwoordig natuurlijk ook de wijde wereld in gaan zonder mondmaskers.

Zucht. Ik heb drie en een half uur in bed liggen rillen, en ik ben nog altijd aan het koortsig zijn. Ik hoop dat het rap over is. Wel nog dát geluk, dat ik gewoon van bij mij thuis kan werken. Dat wel.

Quiz

Het seizoen is vorige week al begonnen, maar we hadden pas vandaag vijf beschikbare mensen, en dus begon het seizoen voor Mordicus Romanticus vandaag. De Ploeg is niet meer van Danny, er staan tegenwoordig een paar lederen zetels tegen een paar muren, en het stopcontact aan de tafel waar we normaal gezien zitten is niet meer beschikbaar, maar voor de rest was alles zoals het vroeger was.

Dit was de scène om 19u12 — een mens is er best zeer goed op tijd bij om zijn tafel te hebben!

Ik dacht dat ik niets meer zou weten, wegens praktisch alleen nog maar buitenlands nieuws gevolgd, niéts gestudeerd, en algemene indolentie, maar uiteindelijk viel het allemaal nog mee. We werden denk ik gedeeld derde op punten en vierde wegens schiftingsvraag. In de laatste ronde haalden we zelfs 19/20.

Dirk & Steele #9: The Fire King

De cover doet géén goeie dingen voor dit boek. De meneer die op de cover staat, ziet er een beetje een suffe Fabio-achtige kerel uit, en op de achtergrond staat een leeuw, wat dan doet vermoeden dat die meneer een leeuw kan worden.

De mannelijke hoofdrol is na drieduizend jaar begraven geweest te zijn in een graf weer wakker. Hij ziet er niet suf of Fabio-achtig uit maar enorm en gevaarlijk. En hij kan niet enkel een leeuw worden. Hij spreekt ook geen enkele taal die kan begrepen worden, en dus wordt Soria erbij geroepen.

Soria was een lid van Dirk & Steele tot een jaar geleden. Meer nog: ze had een relatie met de baas van Dirk & Steele, maar toen gebeurde iets waardoor ze haar rechterarm verloor, en ze brak haar relatie af. Zowel met de baas als met Dirk & Steele. Ze komt ook niet meer buiten en spreekt met niemand meer: dat met die arm heeft heel haar leven ondersteboven gedraaid. Ze weigert er ook over te spreken.

Maar hey, zij is de enige die met de man kan spreken, want haar gift is dat ze gelijk welke taal kan spreken, als ze maar in de buurt van iemand is die die taal ook spreekt.

De man blijkt Karr te zijn, en hij had aan zijn familie gevraagd om hem dood te doen. Omdat hij gevaarlijk was, zegt hij. Waarom hij precies gevaarlijk was, dat houdt hij even verborgen als Soria verborgen houdt wat er precies met haar arm is gebeurd.

Het spreekt vanzelf dat ze stapelverliefd op mekaar worden, maar in dit boek is dat serieus wat ingewikkelder dan in veel van de andere boeken, wegens echt diep trauma van de twee hoofdpersonages. Uiteindelijk hebben ze wel seks natuurlijk, en ondertussen leren nog wat bij over de allesomvattende backstory, en het einde heeft uiteraard een (nog meer dan anders) happy end. Het is niet expliciet zo uitgesproken, maar ik ga ervan uit dat ze binnenkort gaan trouwen en dat ze voor eeuwig bij elkaar zullen blijven.

Dirk & Steele #8: The Wild Road

Het begon alvast interessant: het vrouwelijk hoofdpersonage (er is altijd precies één vrouwelijk en één mannelijk hoofdspersonage) wordt helemaal onder het bloed wakker in een kamer. Er liggen wat lijken in de kamer en ze heeft een pistool. Op haar vest is een papier gepind met daarop “RUN”. Wat ze dan ook doet — maar ze weet niet wat er gebeurd is, wat ze daar doet, en eigenlijk, als ze er over nadenkt, wie ze zelfs is.

Het mannelijk hoofdpersonage is een broer van Charlie de gargoyle uit boek vier, die toevallig langskomt en zich ontfermt over de vrouw.

Uiteraard worden ze stapelverliefd op mekaar, hebben ze veel seks, leren we ondertussen nog wat bij over de allesomvattende backstory, en is er op het einde een proper happy end, gaan ze trouwen en blijven ze voor eeuwig bij elkaar.

Ik verloor de interesse wat in de loop van het verhaal, omdat het vooral personages buiten het verhaal zijn (en van een generatie of twee vroeger) die het allemaal in gang zetten, maar bon.

Den hof: bodembedekker (alternatief)

Het was de bedoeling om aan de ene kant, waar geen zon is, stekelnootjes te hebben als bodembedekker, en aan de andere kant kruiptijm.

De kruiptijm stond na anderhalf jaar zoals we hadden gehoopt dat hij zou staan, maar helaas: gebrek aan zonlicht en vooral maandenlange drassigheid hebben hem bijna allemaal schielijk doen komen te gaan begin dit jaar.

Dan maar nieuwe planten gekocht en in de grond gestoken, en uiteindelijk is daar geen enkele van doodgegaan. Ze groeien ook redelijk in de breedte — met wat geluk staat het in pakweg augustus volgend jaar zoals het in augustus vorig jaar stond. Maar ondertussen is al wat geen kruiptijm is, parapluutjesmos.

Ik ben daar niet ontevreden over. Groen is groen.