Tales of Drudgery & Boredom.
Hij is 65 geworden, en ik denk niet dat iemand van mijn generatie dat twintig jaar geleden zou voorspeld hebben.
Ik was er meer van aangedaan dan ik had verwacht. Natuurlijk was hij niet gezond, maar de laatste tijd zag hij er zoveel beter uit dat ik dacht dat het nu wel niet meer zo snel zou gebeuren.
Dammit.
Er zijn in de bijkeuken twee kastdeuren die praktisch nooit open gedaan worden. Vooral omdat er brol in zit die bijna nooit gebruikt wordt, maar ook omdat er ooit voedselmotten in hebben gezeten en dat ik geen goesting heb om het allemaal uit te halen en volledig uit te kuisen.
Ik kijk wel eens om de zoveel tijd, om te constateren dat er nog altijd webachtige dinges in zitten en dus nog altijd motten, bah.
Vandaag deed ik de deur open en mijn hart deed een sprongetje: er zat een massief grote kogelspin die vliegensvlug voorbij kwam gespurt. Maar echt, ik heb nog nooit zo een grote kogelspin gezien in ons huis.
Ik kan niet anders dan vermoeden dat die op generatie na generatie meelmot opvreet. In het donker. En om de paar weken eens een streep licht ziet.
Spooky.
Ha. 🙂
…en voor wie de uitleg nodig heeft:
De eerste paar nieuw ingesproken Discworld-boeken zijn gepubliceerd op Audible!
Ik had twee credits over, dus ik heb er dan maar twee gekocht. Moeilijker moet het soms niet zijn.
Driewerf helaas! Het zestiende seizoen is afgelopen!
Het is altijd spannend als er een nieuw seizoen komt, of de deelnemers even fijn zijn als de vorige keer. In volgorde van hoe aangenaam ik ze vind na afloop van de serie — belangrijk, want dat is alvast bij mij wel geëvolueerd:
Julian Clary. Heerlijke, heerlijke mens. Heeft het ondertussen ook allemaal al meegemaakt en gehad, en kan het dus allemaal niet zo hard meer schelen. Consistent fantastisch, van begin tot eind.
Susan Wokoma aka RADA. Niet eens een comedian, maar zonder haar best te doen vele keren grappiger dan veel andere mensen. Ook ontroerend hoe ze verbroederde (verzusterde?) met Sue Perkins.
SuperKins! Ik had het er in het begin van het seizoen moeilijk mee omdat ze zo hard haar best deed dat het overkwam alsof ze heel de tijd punten wou scoren, maar uiteindelijk: zo is ze gewoon altijd. Ervoor gaan aan 100 per uur, wat “er” ook mag zijn.
Lucy Beaumont. Mja. Ik had het er moeilijk mee. Het is ongetwijfeld zo dat ze helemaal ditzy en random is, maar met de afleveringen — en dan vooral in de studio — begon het mij te storen. De random verhalen waren in het begin nog relatief geloofwaardig, maar op het einde begon ze het gewoon te melken.
Sam Campbell. In het begin misschien wel (op Julian Clary na) mijn favoriete deelnemer, tegen het einde samen met Beaumont met veel afstand mijn minst favorieten. Ook ‘rAnDoM’ en zo, maar nog méér berekend.
Beamont en Campbell hebben bij mij alle krediet verloren bij de laatste taak — een hotel waar ze hun best moesten doen om een klant te bedienen — omdat ze allebei niet eens probéérden de taak uit te voeren en ‘grappig’ deden voor de camera. Vergelijk twee mensen die hun best doen in moeilijke omstandigheden:
…met twee mensen die kIjK mIj EeNs GrApPiG zIjN doen:
Nee, dat heeft mij zwaar teleurgesteld. En dus ook het feit dat de juiste persoon nét niet gewonnen heeft in het algemeen klassement.
Het moment is aangebroken: mijn computer begint vol te lopen.
Hoeveel ruimte een mens ook heeft, dat loopt onvermijdelijk vol. Ik denk alvast aan een nieuwe externe harde schijf, maar ‘t blijft toch allemaal behelpen.
Die harde schijven, ik heb er ondertussen een hele kast van vol staan — en de helft ervan werkt niet meer. Ooit moeten er toch solid-state en niet kapot te maken equivalenten komen, met meer dan een paar terabyte op. :/
We zijn voor mijn verjaardag gaan kijken naar HURORAM!, het ding van Hugo Matthysen en Ronny Mosuse en Aram Van Ballaert, in de theaterzaal van de Vooruit.
Confronterend, ergens: het is dertig jaar geleden dat Sandra en ik naar Hugo Matthysen & de Bomen gingen kijken, toen nog in de concertzaal. Toen ook nog zonder rugpijn en ellendige kniepijn na een uur in een stoel te zitten, en toen ook nog met jonge mensen rond ons en niet de derde leeftijd die er nu overweldigend was.
Matthyssen is nooit de beste zanger ter wereld geweest, maar alles is hem vergeven. Een fijn optreden, met een fijne spanningsboog ook.
En ontstellend hoe we de oude nummers nog woord voor woord konden meezingen. Alaska! De wetten van het denken! Tony, de zieke pony! De oude leraar Duits! Eddy Borremans! Het eindeloos uitgerekte en uitgebreide Als een cowboy!
Ik had graag nog eens De Boekhouderswals gehoord, of Stanneke, of Jungleboys, of Red onze planeet, of Dwergkonijn, maar hey — Blankenberge gecoverd door Clement Peerens was ook de moeite. 🙂
Ik heb een tweedehandskast gekocht in de kringloopwinkel van het werk. Zo’n oerdegelijke stevige groenachtige MEWAF-kast met glas vooraan.
Ze is ooit, veertig jaar geleden, in een labo geplaatst. Nu is ze op rust bij mijn dochter. 🙂
Ik kreeg data binnen en dat was Excel en niet meteen in een vorm waar mee te doen was wat er mee moest gedaan worden, en dan heb ik rap wat Python geschreven om het in een vorm te krijgen waar wél mee gedaan kan worden wat er moet mee gedaan worden.
Dat deed mij terugdenken aan die keer dat ik het warm water had uitgevonden in de tijd van dBASE III+ toen ik een database wou hebben om mijn boeken in te steken, en dat het niet deed wat ik vond dat het moest doen, en dat ik dan in plaats van boeken te zoeken of zo, op mijn tienerzelf normalisatie ontdekte.
Het blijft denk ik één van mijn favoriete zaken: gegevens in een degelijke database steken.
En ooit ga ik een echte contactdatabase maken. Eentje met enerzijds rollen en anderzijds personen, en dat die in de tijd aan elkaar kunnen gekoppeld worden maar dan ook weer ontkoppeld, en dat ook rollen kunnen evolueren. Ooit.
Ah, change management. ‘t Is wel wat.
We hebben zowaar aan de leiding gestaan, in de quiz. We wisten hoe een kickflip er op een skateboard uitziek, wie El Cid was, dat Uppsala de vierdegrootste stad van Zweden was, wat Taizé was, wie Euler was, dat Rasti Rostelli met An en Eefje te maken had, hoe Quagmire eruitziet, dat Ulay de partner van Abramovich was, wat een incel is, en we konden ook Zita Swoon herkennen in een zee van basgeluiden en distortie en ruis.
Daarna ging het wat minder (tweede na ronde twee, derde na ronde drie, uiteindelijk geëindigd op 5 punten van de winnaar), maar toch: 14 punt vóór de volgende in onze poule!
De tiketten voor de film waren gekocht, maar de rug wilde niet mee. Bleh.
Leve Rakuten Viki. Ik ben zeer content van de serie van The Three Body Problem.
‘t Is typisch Chinese series, met dertig afleveringen! Van elk rond een uur! — maar het is verder ook uitstekend geacteerd en ik vind het verhaal beter in de serie dan in de boeken tot nog toe, en ik ben ook en vooral zeer content van de muziek.
De muziek onder de eindgeneriek van elke aflevering is zó hypnotiserend dat ik telkens blijf zitten tot het einde, en Zhou Shen’s is zó goed, zowel in het Chinees als in het Engels:
Maar serieus, hoe fantastisch is het niet om Slavoj Žižek en Sean Carroll samen te zien discussiëren.
Ik lag in bed te kijken en ik moest bij momenten zo hard lachen dat ik er mijn rug bijna van verstuikte. Žižek als ultieme chaoot, met discussie die fractaal uitwaaiert, en Carroll die zijn eigen precieze en helder duidelijke zelf blijft — ongelooflijk heerlijk om mee te maken.
Ik ben naar Carrion Comfort aan het luisteren op de velo over en weer naar mijn werk. Ik herinner mij Carrion Comfort, dat ik vele vele jaren geleden gelezen heb, als een fijn boek. Ik dacht: audioboek van Carrion Comfort, waar ik mij niet veel meer van herinner behalve dat ik het goed vond, dat zal in orde zijn.
Het is ook degelijk.
Behalve dat de lezer geen Duits kan. En dat één van de hoofdpersonages een Duitser is die in de Tweede Wereldoorlog oberst was. Oberst wordt uitgesproken zoals ‘ober’ in het Nederlands, met een lange oo en een doffe e, en met de nadruk op de eerste lettergreep. De voorlezer spreekt het het hele boek — DRIE HONDERD EN TACHTIG KEER, ik heb het geteld met een ebook — uit alsof het rijmt op de franse uitspraak van Robert.
Om – de – muren – van – op – te – lopen. En élke keer hij het verkeerd uitspreekt, mompel ik de correcte uitspraak.
It was the Obeirst [óberst!]. Twice the Obeirst [óberst!] bent to speak softly in Himmler’s ear and once the SS Reichsführer threw back his head in a curiously feminine laugh.
“They walked within five meters of me. Bent over my task, I glanced up once to see the Obeirst [óberst!] looking directly at me. I do not think he recognized me. It had been only eight months since Chelmno and the estate, but to the Obeirst [óberst!] I must have been just another Jew prisoner sorting through the luggage of the dead. I hesitated then. It was my chance and I hesitated and all was lost. I believe I could have reached the Obeirst [óberst!] then. I could have had my hands on his throat before the shots rang out. I might even have been able to seize a pistol from one of the officers near Himmler and fire before the Obeirst [óberst!] knew there was a threat.
Gnyaaargh!!