We leven, het is goed geweten, in een wereld van sequels en franchises. Marvel en DC kakken om de zoveel tijd een nieuwe film in hun respectievelijke universa. Soms barslecht, soms uitstekend, vaak meh. Het heeft het voordeel van de herkenbaarheid, een wereld die al vele tientallen jaren bestaat, waarvan de regels bekend zijn en waarin de verhalen zoniet totaal dan toch voldoende voorspelbaar zijn.
Maar op den duur begint het toch wat te vervelen. De boeken die ik het liefste lees, brengen mij naar een nieuwe wereld, waar ik hoofdstuk na hoofdstuk de parameters en de geschiedenis van in mijn hoofd moet/kan opbouwen, waar niets gegeven alles te ontdekken is.
Vandaar ook dat ik het liefste science fiction en fantasy lees in al zijn vormen, en dat bij andere genres de verveling enorm snel toeslaat. Jaja, iemand is getraumatiseerd of wordt verliefd of er is een moord gepleegd of een vreemdeling duikt op in het dorp of watdanook. Allemaal variaties op Wat Het Leven Op Aarde Met Een Mens Doet: lange periodes van verveling, hier en daar wat geluk en hier en daar wat miserie. Soms wat meer of wat minder van het ene of van het andere. En de mensen zijn wat mensen overal en altijd geweest zijn: een minuskuul kleine minderheid heeft een idee waar ze hun leven naar inrichten (ten goede of net niet), maar de overgrote meerderheid moddert ook maar wat aan zonder plan of richting, om dan uiteindelijk dood te gaan.
Noem het gerust escapisme, maar ik heb het wel gehad, verhalen waar het spannendste dat kan gebeuren is “ze had een triestig leven en dan maakte ze iets mee en dan ging ze dood” of “hij had een gelukkige jeugd en dan wat tegenslag en dan viel het weer mee en dan weer niet en dan was er berusting en dan ging hij dood”. Of, als ik Goodreads moet geloven: “hij was een verkeerd begrepen, adembenemend knappe man met een geheimzinnig verleden; zij was een onafhankelijke bijna schattig onhandige vrouw die absoluut niet op zoek is naar liefde; ze komen eerst absoluut niet overeen (wegens één of ander klein misverstand of zo); volgt een reeks totaal voorspelbaar onvoorspelbare gebeurtenissen; ze beseffen mettertijd ze dat ze voor elkaar gemaakt zijn maar weigeren het uit te spreken; juist als alles hopeloos lijkt — passionele kus in de stromende regen, een laatste klein conflict dat gemakkelijk op te lossen blijkt, hopla, ware liefde overwint alles en ze leefden nog lang en gelukkig”.
…maar dat zijn natuurlijk slechte boeken. Neen: in goede boeken is het uiteindelijk allemaal precies even voorspelbaar maar gewoon beter geschreven. (Of zogezegd beter geschreven, ik kijk naar u, Grunberg, Mulisch, Pfeiffer e tutti quanti.)
⁂
Afijn, veel gewafel om te komen tot wat ik eigenlijk wou zeggen: geef mij maar werelden die niet die van ons zijn. Waar ik de ins en outs niet van ken. Die ik niet kan voorspellen.
Ik ben met veel plezier begonnen aan Black Hammer. Een groep mensen/niet-mensen zitten op een boerderij in het hol van Pluto. Ze zitten daar al tien jaar. Ze hebben niet allemaal meer hun eigen lichaam — één vrouw zit vast in het lichaam van een negenjarig, een andere zit verdwaald tussen dimensies.
En dan komen we op een journaliste die een stuk schrijft voor haar krant:
Alles is mogelijk! Ik heb geen flauw idee waar het naartoe gaat, of wat er gebeurd is, of hoe deze wereld in mekaar zit. (Ik weet wel dat het Jeff Lemire is, en die mens vertrouw ik impliciet.)
En hoe fantastisch is het dat dit al jaren onder mijn radar gevlogen is, en dat ik nu karen kan inhalen in één keer!
‘t Begon al goed: op weg naar de index van de overlijdens in de Sint-Pietersparochie in Gent zo rond het einde van de 18de eeuw — ding staat niet online. :/
Ik ben dan maar uit armoe alle individuele pagina’s van de begrafenissen beginnen doorbladeren, honderden en honderden, tot ik hem uiteindelijk gevonden heb:
Gestorven op 8 september 1794, aan de leeftijd van 62 en dus geboren in de buurt van 1732. Daarmee weet ik natuurlijk niet of hij in dezelfde parochie is geboren of zelfs in Gent, maar bon. ‘t Is een aanknopingspunt.
Op zoek naar een Carolus Gilliet geboren in 1732 kom ik Philippus Livinus Gilliet tegen, geboren op 15/6/1732. Ik had die al staan van die tienjarige tafels te doorzoeken lang geleden, maar helaas wel in één van de zovele losse bomen zonder aanknopingspunt (als een naam niet in het vet staat, wil dat zeggen dat er geen verdere links zijn):
Maar kijk eens naar de akte zelf:
Philippus Livinus, zoon van Franciscus Gilliet en Isabella Vandeputte, peter Philippus Vandeputte, meter Livina Bovijn. Hang on, Livina Bovijn strikes a bell. Ayup:
Zij is de vrouw van een Joannes Gilliet die geboren is in juni 1703 en een resem kinders heeft. Die allemaal geen enkele verbintenis met watdanook hebben. Maar nu dus wel, weze het via meter/metekind. Een tante, een grootmoeder, iets in die zin. Dus met wat geluk wou er een gemeenschappelijke voorouder te vinden moeten zijn.
Ik heb ook nog een Andreas Bovijn zitten die een peter van Livina Gilliet. Ge raadt het, opnieuw zo’n loshangende boom:
…maar goed, da’s voor straks. Eerst Carolus bekijken. Zijn doopakte ziet er zo uit:
Joannes Gilliet en Antonia Nevians. Nevejans, dus. Gedoopt 10 oktober 1732. Peter nog een Carolus Gilliet, meter Catharina De Stoppelere. Heb ik die al zitten? Ah ‘t zal wel zijn:
Dat wil dus zeggen dat de Carolus Gilliet hierboven dezelfde Carolus Gilliet is die tot nog toe de stamvader van zijn eigen boom was — tijd om mijn ondertussen favoriete dialoogvenster boven te halen!
Bon, dan maar eens naar Carolus’ vader zeker? Joannes Gilliet en Antonia Maria Nevejans zijn getrouwd op 7 september 1727, met getuigen (nog een) Joannes Gilliet en Maria Nevejans:
Het huwelijk was haalbaar wegens twee namen, maar Joannes en Gilliet zijn zó vaak voorkomende namen dat ik er wat voor vrees. Ik denk dat ik eerst naar de begrafenis van Antonia Maria ga zoeken, om te weten te komen of ze weduwe was of niet.
Ze was och here maar 48, en er staat “vrouw” en niet “weduwe”, dus ik denk dat we ervan mogen uitgaan dat Joannes Gilliet na haar is komen te gaan. Which doesn’t really narrow it down. :/
Ze is geboren rond 1707, ik zoek dat eerst eens op, voor de volledigheid. Urgh, er zijn stapels Nevejansen geboren in het begin van de 18de eeuw — gelukkig maar één Anthonia Maria:
Geboren op 2 februari 1707, dochter van Egidius en Anthonette ik denk Cornu. Om zekerder te zijn eens zoeken naar de huwelijksakte in 1703… meh, ‘t is niet veel duidelijker. Ik ga het op Cornu houden.
Niets aan te doen, ik ga moeten zoeken naar een overleden Joannes Gilliet na 1755 of een geboren Joannes Gilliet vóor pakweg 1709 (voor de zekerheid, al denk ik niet dat hij aan 18 jaar zou getrouwd zijn). Die overlijdens zijn weer kak wegens geen index, maar ik heb ze nodig omdat ik een akte wil waar zijn overleden vrouw in staat of zo en een leeftijd bij overlijden. Zonder leeftijd bij overlijden ga ik verzuipen in de Joannessen Gilliet. Grr. En ik weet geeneens in welke parochie of welke plaats hij geboren of overleden is, ‘t is bijna onbegonnen werk.
⁂
GAH.
De begrafenissen van de Sint-Pietersparochie doorgebladerd, alle 376 bladzijden. Een hele resem jong gestorven Gilliets tegengekomen (waaronder twee keer twee kinderen van een familie direct na mekaar, redelijk vies), een Joannes Gilliet die geboren is in 1712 en met zijn 154 zéker te jong is, en een paar Gilliets die ik van dichterbij wil onderzoeken:
Dat zijn gelijk mensen van een leeftijd die misschien wat dingen zou kunnen kortsluiten.
Livina Gilliet had ik al staan, getrouwd met een Petrus Lagaye, maar niet verbonden met haar ouder — blijkt een jongere dochter van Joannes Gilliet en Antonia Nevejans te zijn:
Zijn peter is Egidius Nevejans en zijn meter is — daar is ze weer — Livina Bovijn. Dat belooft.
Joannes Guillet/Ghilliet van 1712 is Joannes Judocus, de zoon van een Carolus Gilliet en Joanna Vertier die ik al staan had:
En de Carolus Guillet/Gillet die als een oude oude mens gestorven is, is de zoon van Joannes Gillet en Livina Bauwens die ik ook al staan had:
Geboren op 16 september 1681 dus een paar jaar jonger dan de 80 jaar die ze hem gaven bij zijn begrafenis.
Eén van de grootste mysteries / lastigheden in mijn stamboom zijn de talloze Gilliets die in de 18de en 19de eeuw in Gent rondliepen.
Mijn overgrootmoeder was Jeanne Gilliet, en ik geraak van haar nog vier generaties Gilliets verder. In de tijd ziet het er vereenvoudigd zo uit:
Ik weet dat Benoît Gilliet geboren is in 1777 en dat zijn vader Philippe Gilliet is, dus logischerwijs moet zijn vader kort daarvoor nog in leven geweest zijn. Hij zal minstens 18 geweest zijn toen hij trouwde en wellicht minder dan 50. De broer van Philippe Gilliet is gestorven in 1806 en dan was hun vader al dood, dus Philippe zou pakweg tussen 1740 en 1760 kunnen geboren zijn en hij is zeker vóór 1806 gestorven.
In een stamboom ziet wat ik weet er vereenvoudigd zo uit:
Die muur aan Philippe Gilliet staat er al twintig jaar, ‘t is godgeklaagd. Om de zoveel tijd doe ik eens een worp — ik heb ondertussen denk ik alle Gilliets van Gent in mijn database staan, maar die parochieregisters geven vaak minuskuul weinig detail, waardoor ik bijvoorbeeld 38 keer een Joannes Gilliet heb met praktisch niets van details. En natuurlijk dat het heel goed zou kunnen zijn dat pakweg de Joannes Gilliet die de grootvader is van Marcellus Gilliet en de Joannes Gilliet die getrouwd is met Maria Van Hacke dezelfde Joannes Gilliet die de vader is van Maria Francisca, Carolus, Andreas, Maria Joanna, Joanna Francisca en Catharina Francisca Gilliet — maar zonder verder te gaan dan alleen de parochieregisters is daar niet veel over te zeggen.
⁂
Tot er dan opeens wél ergens iets van data staat die ik ofwel over het hoofd gezien had, ofwel dat die tot voor kort niet beschikbaar was. En dan staat er ineens dit in mijn nota’s:
Jazeker! Ik kan drié Philippen Gilliets mergen.
I0016 is mijn rechtstreekse voorouder Philippe Gilliet, waar ik dit van weet:
Geboren voor 1760, gestorven voor 1806
Getrouwd in 1775 met Catherine Van Geet (1742-1819)
Minstens vijf kinderen:
Petrus Joannes (°1776)
Benoît (1777-1820)
Charles François (1780-1808)
Hubert (° ca. 1784)
Hij heeft een zwager met de naam Christophorus Devos (° ca. 1758)
I3652 is Philippus Joannes Gilliet, waar ik dit van weet:
Geboren op 7 september 1757 in de Sint-Pietersparochie in Gent
Zoon van Philippe Gilliet (° wellicht vóór 1720, overleden wellicht na 1761 en vóór 1814) en Judoca Van Beversluys (gestorven na 1767)
Is nummer 13 van 14 broers en zussen:
Bregitte (ca. 1739 – 1814)
Joannes Andreas (1740)
Brigitta (1742)
Dominicus Franciscus (1744)
Jacobus Dominicus (1745)
Maria Joanna (1747-1816)
Joanna Petronilla Francisca (1748-1823)
Anna Maria (1750)
Theresia Coleta (1751-1795)
Anthonius Balthasar (1753)
Petrus Joannes (1754-1830)
Maria Philippina (1756)
Petronille Gillet (1761)
I5737 is Philippe Jean Gilliet, waar ik dit van weet:
Geboren rond 1756
Grootvader van Jeanne Petronille, die in 1808 aan 9 maand gestorven is als onwettige dochter van Marie Petronille Gilliet
Dit is zijn handtekening:
⁂
Ik wou meer weten over Christophorus De Vos. Ik kwam zijn overlijdensakte tegen in 1842, waar te lezen stond dat hij weduwnaar was van Anna Springael, dat moet dus de zus zijn van Françoise Springael, de vrouw van Benoît Gilliet.
Dan ging ik op zoek naar het huwelijk van Benoît Gilliet en Françoise Springael, dat vóór de geboorte van hun eerste zoon Joachim op 7 april 1806 moest geweest zijn, aangezien die wettig was. Blijkt dat hij ahem redelijk vroeg geboren is: zijn ouders zijn op 5 februari 1806 getrouwd.
Dan wou ik de exacte doopakte van Benoît Gilliet: hij zat er sinds jaar en dag in op basis van de gegevens uit de klapper, niet die van de akte. Blijkt dat de akte kweetniethoeproper online staat:
En aha! wat ziet mijn oog? Benedictus is de zoon van Philippus Gilliet uit deze parochie (Sint-Pieters) en van Catharina Van Geet van de parochie Sint-Salvator. Dat vernauwt de zaken serieus: in plaats van in negen parochies de jaren tussen pakweg 1855 en 1860 af te moeten schuimen naar een zekere Philippus Gilliet, moet ik er maar één bekijken.
En kijkt kijkt, er is maar één Philippus Gilliet die in die periode geboren is in de Sint-Pietersparochie, en het is deze:
Philippus Joannes, zoon van Philippus Gilliet en Judoca van Beversluys, gedoopt op 8 november 1757, geboren de dag ervoor, met peter Joannes Andreas Gilliet en meter Joanna De Schilder.
Waarmee ik dus zeker weet dat mijn voorouder dezelfde mens is als die Philippus Joannes met 13 broers en zusters!
[De derde Philippus Giliet was toch niet verwant: iemand kan niet tegelijkertijd gestorven zijn vóór een bepaald jaar en ook nog in leven zijn twee jaar na dat jaar, ahem.]
⁂
Mar hey, nu het huwelijk de heer en mevrouw Gilliet – Van Beversluys zéker familie is, ga ik wat dichterbij gaan kijken. Huwelijk is ook in de Sint-Pietersparochie, in 1740:
Philippus Gilliet en Judoca Van Beversluys, getrouwd op 2 februari 1740 met getuigen Tobias Gilliet en Maria Haus (?).
Tobias is een zeldzame naam. Dat is de moeite om eens te onderzoeken. Maar ik wil eerst proberen achterhalen wanneer Judoca Van Beversluys gestorven is. Hopelijk is dat na het Ancien Régime en heb ik dus meteen haar geboortedatum.
Ze is in ieder geval gestorven voor 1814, want ze was al dood als haar dochter Bregitte stierf. Rap kijken in de indexen van de Burgerlijke Stand leert mij dat ze niet na 1796 gestorven is; ze blijkt in 1791 heengegaan te zijn:
Ze was 76 jaar, dus ongeveer in 1715 geboren. Ik vind één Judoca Van Beversluys in Gent rond die periode, die geboren is op 19 november 1716:
Geboren op 19 november 1716 op ‘t Seleskest met ouders Joannes Van Beversluijs en Marianne Smackers. Ik ben er niet 100% zeker van dat het dezelfde Judoca is, maar ‘t zou normaal gezien wel het geval moeten zijn. En die twee zijn dan weer getrouwd op 26 januari 1716 in de Sint-Baafsparochie (deze keer het enige lelijke stuk op de hele pagina):
Ik denk niet dat ik ga verder doen met de vader hier: er is wel een Joannes Van Beversluijs die een plausibele leeftijd heeft (geboren in 1686 dus 30 jaar oud) —
…maar zowel de voornaam als de achternaam zijn mij te veel voorkomend om er zeker van te kunnen zijn, nóg minder dan Judoca hierboven.
⁂
Terug naar Tobias Gilliet dan maar. Die was getuige bij het huwelijk van Philippe Gilliet in 1740. Eerst kijk in mijn eigen database naar een Tobias Gilliet, en jazeker:
Hm. Tobias Gilliet heeft een kind dat Philippus heet. Geboren in de Sint-Pietersparochie in 1717 en dus 23 in 1740. Zijn doopdink is niet meteen van het meest leesbare, maar toch:
Philippus zoon van Thobias Gilliet en Joanna [Schaemelaut denk ik], gehuwd, geboren op 21 oktober 1717 en gedoopt dezelfde dag. Doopgetuigen Hiëronymus De [Neu..iets?] en Livina [Andaert?]. Ik ben er redelijk zeker van dat het dezelfde Philippus is.
Ik had in de late jaren 1990 uit de klappers genoteerd dat er in juli 1705 een huwelijk was, en inderdaad:
‘t Is weer wat gekriebel, maar toch leesbaar genoeg om te bevestigen dat Tobias Gilliet en Joanna, euh, Schamelot? getrouwd zijn op 29 juli 1705. Schamelot is wel degelijk een naam die voorkomt. Niet veel, maar toch hier en daar, leert het internet mij. Weird. Ik had van de tienjarige tafels trouwens nog alternatieven genoteerd: Schamelhaar, Schamelinck, Schameleijk, Schaemelan, Schaemelijk en Schaemelinck. Ahem ja.
Het doopsel van Tobias Gilliet is gemakkelijk te vinden:
Dat leert mij dat hij geboren is op 5 februari 1683 en dat zijn ouders Jacobus Gilliet en Joanna De Vos zijn — en jazeker, ik had ook al een Jacobus in mijn database zitten, overgeschreven van ik weet niet meer welk archiefstuk ik weet niet meer wanneer:
Dat is dus gewoon een kwestie van bronnen toe te voegen en Tobias te linken met deze familie, ha, en ik heb nog een generatie bij. Résultat des courses is drie hele generaties nieuw, boven mijn muur die al twintig jaar standhield:
Ha, zo zie ik ze graag: afwisselend iemand die gelijk nauwelijks kan schrijven en iemand met een degelijk geschrift, samen kliederend op een parochieregister in Wingene:
Ik ben op de een of andere reden de ene na de andere voorouder aan het vinden die ik tot voor kort niet kon vinden. Deze is Maria Joanna Boussery (Bousery, Bousserie), geboren in 1724 in Wingene, mijn oudovergrootmoeder van zeven generaties geleden:
Nog altijd dezelfde formule natuurlijk: geboren en gedoopt Maria Joanna, dochter van Jacobus Boussery en Maria De Wulf. Doopgetuigen Maria Waarvanikdeachternaamnietzekerben en Petrus Boussery.
Van dezelfde handdoek een neusdoek bij de huwelijken van de periode van haar ouders, trouwens:
…en ook hier stomgaweg toevallig het huwelijk van Jacob Boussery en Maria De Wulf geschreven door een pastoor met een meer dan degelijk handschrift, tussen het gekriebel van zijn collega’s.
Parochieregisters zijn vaak een beetje zoeken, afhankelijk van de vlijt en het handschrift van de pastoor. Het ziet er soms wat overweldigend uit, maar best case is het een variant op een standaardformule:
Op [datum] heb ik gedoopt [voornaam] zoon/dochter van [voornaam familienaam vader] [soms geboorteplaats] en [voornaam achternaam moeder] [soms geboorteplaats] echtgenoten, geboren op [datum en tijd], doopgetuigen [peter] en [meter].
Zoals hier:
Op [de eerste dag van december] heb ik gedoopt [Joanners Antonius] zoon/dochter van [Antonius de Waegenaere] [van Dendermonde] en [Joanna Petronela Van Goethem] [uit Stekene] echtgenoten, geboren op [vandaag rondhet midden van de nacht], doopgetuigen [Joannes Thomas] en [Florentina Van Goethem].
Klaar en duidelijk geschreven in dit geval, maar zelfs als het wat onduidelijker is, is nog altijd dat houvast van de standaardformule, waardoor we weten dat het hier om Livina gaat, dochter van Petrus Blomme en Paschasia Vandeveire, en dat ze geboren is op 5 april:
Soms zijn die doopakten origineel en is het allemaal niet zo uniform van handschrift en staan er nog handtekeningen of kruisjes van getuigen bij:
(En hoe leutig is het dan te lezen dat vader Judocus en peter/grootvader Joannes Baptista wel konden schrijven, maar dat meter/tante Anna Maria dat niet kon en een kruisje heeft gezet.)
Soms zijn ze overgeschreven en is het wel allemaal saai uniform:
…maar ik kan mij niet herinneren dat ik het al gezien had zoals de doopakten van de Sint-Salvatorparochie in Kessel (Nijlen) van 1657 tot 1757:
Gewoon in drie kolommen:
vader en moeder
datum naam kind wettig of niet
peter en meter
Het maakt het in alle geval zeer eenvoudig om dingen te vinden (in mijn geval de doop van Petrus Van Hoof / Van Hove, zoon van Joannes Van Hoof en Maria Peeters, op 10 november 1741, die mijn oudovergrootvader 7 generaties terug is).
Ik wist in eerste instantie niet of ik het lui dan wel slim vond, maar uiteindelijk helt het over naar lui: normaal gezien weet een mens aan een degelijke doopakte of het kind vandaag of gisteren of soms nog vroeger geboren is (en soms ook het uur van de dag), en waar de ouders van afkomstig zijn staat er ook nooit bij — terwijl er ongetwijfeld ouders zijn die niet in de parochier geboren zijn, en dat er anders vaak bij staat.
Grr.
update: ik denk dat ik van gedacht verander. De doopakte van Joannes Van Hoof twintig jaar vroeger ziet er ook zo uit. Met een geschrift en layout die mij doen denken dat het gewoon origineel zo was, en niet in batch overgeschreven. En dat ze daar in Kessel dus blijkbaar niet aan standaardformules deden maar wel aan tabellen:
Ik word er onredelijk content van: drie mensen op leeftijd met een youtubekanaal dat nominaal een filmkanaal zou moeten zijn, maar dat ze er zich niets van aantrekken en gewoon nonsens maken zoals deze quiz. Enige concept: is het Marilyn Manson of is het The Bloodhound Gang?
Heerlijk.
Oh, en ook: vanavond is het de eerste aflevering van seizoen 16 van Taskmaster op youtube!
Kapotte band. Niet van mijn velo, wel van die van de zoon die ‘s avonds met de velo naar zijn werk gaat op een kilometer of acht van hier, en die altijd juist op tijd vertrekt en dus nu al een aantal dagen op een rij met mijn velo op baan is.
Ik ben elke morgen ongerust dat mijn velo niet meer in de gang zal staan wegens godweetwelke reden.
Ook: jongste dochter is naar de winkel om stekskes gegaan om kaarsen aan te steken in haar kamer. Ondanks dat de oudste dochter dat al jaren doet, ben ik nu wel al helemaal ongerust dat ik op een dag wakker zal worden van het achterhuis dat in brand staat.
Ik ging naar mijn werk, met mijn oortjes in mijn oren en een leesboek op de telefoon.
Ik was nog maar een paar meter ver op de velo toen ik plots besefte dat ik mijn telefoon op mijn bagagedrager had laten liggen — gelukkig gestopt voor hij op de vloer lag!
Op het werk toegekomen: dammit, de doos van mijn oortjes thuis laten liggen. Oortjes dan maar in mijn zak gestoken (nadat ik ze eerst even met twee vingers ver van alles vastgehouden had, kwestie dat ze niet heel de dag blauwtand in mijn zak zouden liggen doen).
Terug naar huis ‘s avonds, naar slaapkamer om oortjes in hun doos te steken… geen doos. Ook geen doos op mijn bureau, in de keuken, in de badkamer, in het toilet of in de gang.
Zucht. Na heel het huis ondersteboven gehaald te hebben, de trieste waarheid onder ogen moeten zien: mijn oortjes, die ik al een jaar of zes elke dag gebruik, gaan een stille dood sterven omdat ik hun doos op mijn telefoon op mijn bagagedrager had gelegd, en de doos nu kwijt is en dus de oren tot de dood veroordeeld.
Ik was er het hart van in. Ik ben naar mijn bed gekropen en ik heb mij daar nog uren slecht liggen voelen.
En dan heb ik eerst nieuwe oortjes gekocht bij Coolbluedie morgen gaan toekomen, en dan een nieuwe doos bij een dropshipper die ze binnen een paar weken uit Shenzen zal laten toekomen (en dan hopen dat het geen crap en fake is).
We beginnen een nieuw project en dat ding moet dus een naam krijgen, en ge gaat dat altijd zien: we komen niet direct op een goeie naam en dus is er iets voorlopigs, maar voor ge het weet is er Jira en Confluence en servernamen en aaaarrgh de slechte tijdelijke naam is definitief.
Het was gisteren mogelijk quiz, maar we stonden gelijk op de vierde reserveplaats en dus is het er logischerwijs niet van gekomen.
Nog goed, want ik had niet veel fut. Ik zat voor mijn computer en ik vroeg mij af wat ik nu eens zou doen, en gegeven de keuze tussen een serie kijken, een film kijken, een spel spelen (Baldur’s Gate? Starfield? Carrion?), een comic lezen, een boek lezen, wat genealogie doen, wat youtube kijken — was het “none of the above”.
Gewoon naar bed kruipen en daar in slaap vallen met Warhammer 40K-lore op de achtergrond.
Ik ben uiteindelijk nog een paar uur voor mijn computer blijven zitten naar youtube kijken, en dan is het alsnog naar bed kruipen geworden.
Hopen op nieuwe afleveringen van series, dus maar. Of wat meer goesting om andere dingen te doen.
Het tweede seizoen van The Wheel of Time is aan de gang op de Amazon Primes.
Ik heb alle veertien boeken gelezen, bijna dertienduizend pagina’s aan een stuk. De eerste paar zelfs meer dan één keer, om het dan telkens op te geven als het allemaal zo traag als een mug in een pot honing begon te gaan.
Het begon eigenlijk op de keper beschouwd ronduit slecht, als een zwak afkooksel van veel betere boeken. Het werd dan even beter, maar de middenste pakweg 9000 bladzijden trokken ook op niet veel. En dan werd het naar het einde wel weer wat beter (als de oorspronkelijke auteur dood was en Brandon Sanderson het overgenomen had), maar het einde was ook niet wat ik ervan gehoopt had (dat was weer door Robert Jordan geschreven, namelijk).
Het tweede seizoen is tot nog toe ongeveer zoals het eerste seizoen: allemaal dingen die ik al geen jaren meer gelezen had of over nagedacht had, maar ook allemaal dingen waarvan ik meteen iets had van yes!
Meer coherent dan de boeken. En ja, de Seanchan zijn geland en het ziet er tot nog toe allemaal wel degelijk uit.
Er zijn een hele reeks zaken waar ik naar uitkijk, besef ik bij elke aflevering. Ondanks dat de boeken echt niet goed waren.
Bijna niet te geloven, maar ‘t is zo: twintig jaar geleden dat de nieuwe versie van Battlestar Galactica begon.
Met voorsprong de serie waar ik het hardst naar uitkeek. De oorspronkelijke Battlestar Galactica was waarschijnlijk mijn favoriete serie op TV, en het einde van de laatste aflevering — Hand of God, waar de Galactica in een lege ruimte de maanlanding opvangt en dus bewijs dat de verloren kolonie bestaat — blijft in mijn hersens gegrift.
Ook al omdat ik absoluut niet wist dat het de laatste aflevering was: in die tijd was er alleen Humo om te zeggen wat er op TV was deze week, en dat was het dan, op ongelooflijk zeldzame stukjes in filmprogramma’s of zo. Door zo’n filmprogramma waar er opnames van Battlestart Galactica getoond werden, was ik ervan overtuigd dat er weldra, binnenkort, ooit nieuwe afleveringen zouden komen.
Die afleveringen kwamen er, maar urgh wat een gemengde zak: akkoord met door de tijd reizen en zelfs akkoord met Xavier als een soort Mephisto achter de schermen doorheen de geschiedenis, maar triestig dat dat Starbuck en Apollo niet terugkwamen, en egad wat een viezigheid als tijdreizen helemaal wegviel en er allerlei gedoe was met kinderen met superkrachten en alles.
Het enige écht goede eraan was de laatste aflevering, The Return of Starbuck, met Starbuck op een planeet alleen met een cylon en dan later een mysterieuze zwangere vrouw en een einde waar alles openblijft.
⁂
Battlestar Galactica in 2003 was helemaal anders dan ik had verwacht, maar ik was meteen mee. Ik heb alle afleveringen gezien de dag dat ze uitkwamen, de laatste seizoenen grotendeels op mijn iPod touch: ‘s nachts gedownload, ‘s morgens omgezet en op de iPod gezet, en dan kijken op de trein en metro naar en/of van het werk.
Ik heb zelfs niet eens een groot bezwaar tegen de laatste aflevering.
Maar twintig jaar geleden jong. Wat een oude mens ben ik toch.
Onze oudste dochter gaat ergens anders wonen, en dat wordt met de dag meer echt.
Nu is de oude keukentafel is weg, wat wil zeggen dat we geen tafel meer hebben om de wasmand op te zetten, wat ook wil zeggen dat de kat geen plaats meer heeft om hele dagen te liggen haar verliezen.
