Den hof: eens goed nadenken

Ik had mij dit jaar voorgenomen niets bij te planten in den hof, en te zien wat en hoe er groeit, en daar dan verder mee te doen.

Dit jaar niets planten, wou ook zeggen: geen tomaten en geen pepers. Dat was buiten de tomaten van vorig jaar gerekend, die zichzelf hadden uitgezaaid. Ik ben er af gebleven — geen stok gegeven, niet opgebonden, geen dieven uitgenepen of niets. Resultaat: één enorme tomatenplant met hier en daar kleine en wat grotere tomaten. En niets dat rijp was. Ik denk dat het één van de grote variëteiten was, want er stonden een aantal toch redelijk omvangrijke maar wel totaal harde en groene vruchten op.

Die nooitvanzeleven nog rood zouden worden, natuurlijk, in dit weer. En die ook helaas allemaal aangevreten waren door slakken:

Het zou nooit goedkomen (en ja, ik weet dat dat ongetwijfeld is omdat ik niets gedaan heb en dat de dieven met alle energie zijn gaan lopen), dus heb ik het maar allemaal uitgetrokken. Ik had er geen zicht op, maar het bleek inderdaad één enkele plan te zijn. Kijk, voor en na:

Aan de andere kant van den hof had een massieve karmozijnbes zichzelf uitgezaaid. Ik heb het ding laten staan, gewoon omdat ik het zo decoratief vond. Jaja, en zeer giftig, en vreselijke vuiligheid, maar ik houd er een oog op en ik ben content dat er heel het jaar door slakken van eten die dan hopelijk wegens de giftigheid een langzame en pijnlijke dood sterven. Serieus, zelfs nu de bessen bijna allemaal rot en/of opgevreten zijn, zit het nog vol slakken, zelfs bijna twee meter in de hoogte:

Ik heb de stam afgeknipt vóór hij in zou stuiken, later in de winter. Dat klaarde de andere kant van den hof een eind op. Ik heb meteen ook de stukken klimop die dreigden naar het afdak van de gebuur te groeien weggesmurft — geen enkel probleem met klimop tegen onze slechte muur, maar klimop die tien meter hoog en in de daken van de huizen naast ons zit: neen bedankt niet meer alstublieft. Voor en na:

De kruiptijm heeft het hier en daar min of meer overleefd, maar ik voorzie dat het na de winter weer diepe miserie zal zijn. Er staat naast de kruiptijm allerlei ander groen (en donkergroen en roodachtig bruin) tussen de stenen — mos, levermos, klaverzuring, zelfs gewone tijm — en ik kan daar helemaal mee leven.

Ik trek wel consequent alles dat grasachtig is uit, en ik probeer de viltige basterdwederik niet in zaad te laten komen, en als de gele helmbloem zich te ver uitzaait, trek ik die ook uit, en ook en vooral stinkende gouwe kan ik met hele handenvol uittrekken. Oh, en de hoge fijnstraal heb ik één keer laten doen wat die wou, maar volgend jaar gaat alles wat erop lijkt, onverbiddelijk meteen weg.

Qua mos op de stenen is het ook helemaal in orde aan het komen. Wat niet de bedoeling was, maar wat ik wel zeer hard apprecieer (Sandra veel minder), is dat er tussen de stenen van het plankier allemaal mos groeit. Niet echt op de stenen, al hebben ze soms een beetje een groene schijn, maar in de fijne voegen ertussen. En wat wél altijd al de bedoelding was, was om de tufsteen zo snel mogelijk helemaal bedekt te zien in groen mos. Great succes!

Er staat hierboven wel een naakte slak, en er zitten natuurlijk overal naakte slakken in den hof, maar ik heb het gevoel dat het eigenlijk niet zo erg is. Dat heeft er ongetwijfeld mee te maken dat ik dit jaar niets had staan waar ik kwaad van zou worden als het opgevreten werd, maar misschien heeft er ook mee te maken dat er min of meer wat ecologisch evenwicht aan het groeien is.

Wél nog tienduizend segrijnslakken — ‘s avonds van of naar het achterhuis lopen is gegarandeerd een stuk of vijf van die beesten verpletteren. En overal onder eieren van die beesten:

Verder is het nu zeer zeer stil in den hof qua beesten. Veel spinnen — kruisspinnen tegen de zijkanten en tussen de planten, venstersectorspinnen tegen de vensters. Pissebedden en miljoenpoten en duizendpoten onder de stenen en de potten. Weinig of geen springstaarten te zien.

En volgend jaar? Ik weet het eigenlijk nog niet. Ik moet eens nadenken. Ik probeer mijn best te doen om de tijm en de salie en de lavendel tegen te houden van opgevreten te worden door rozemarijngoudhaantjes, en om ze in een vorm te krijgen die beter is dan wat ze nu zijn. Er gaat eens moeten gekeken worden naar wat er gebeurt met de rest van de kruiden — die bieslook groeit maar en we doen er eigenlijk niets mee, de appelmunt staat in een pot maar zou eigenlijk beter moeten verzorgd worden.

Zien ook of de bomen in den hof het overleven: twee verschillende wilgen in een pot, twee vlinderstruiken in een pot, en een vorig jaar helaas driekwart-in-de-grond-beschimmelde acer palmatum. De roos snoeien. De witteregen snoeien en hopen dat er ooit nog eens bloemen op komen. Niet vergeten al wat voeding nodig heeft, voeding te geven. Kijken hoe dat zit met bomen in een pot.

Urgh, veel werk.

Er gaan kosten zijn, denk ik

Het is niet alsof ik het niet wist, natuurlijk. Mijn nieuwe macrolens maakt het mogelijk om kleiner grut te fotograferen, maar als er groter gespuis is, is het niet zo’n handig ding.

Ik dacht, ik kijk eens met wat dooie beesten. Ik heb een paar dode en uitgedroogde vliegen en een afgestorven klein spinnetje bij elkaar geraapt, op een naald gestoken, de naald in een stuk gekauwde kauwgom gestoken, en dan wat foto’s gemaakt.

Het principe is simpel. Stel dat ik een foto neem van een vlieg van voor gezien. Niét heel de vlieg is scherp, ‘t is alleen maar een heel klein slievertje dat in focus is en de rest is zo vaag als iets:

Ik zou kunnen prutsen met een kleiner diagrafragma, maar dan heb ik meer licht nodig. Om meer licht te krijgen, moet ik ofwel een flash gebruiken, ofwel mijn sluiter langer open laten staan, ofwel mijn ISO hoger zetten. Dat heeft allemaal zijn nadelen: flash gaat maar tot zó ver en maakt lelijke harde schaduwen als er geen degelijke diffuser rond zit, sluiter langer open zetten is niet haalbaar zonder statief, en ISO hoger zetten geeft meer ruis. Kleiner diafragma, trouwens, geeft op den duur ook meer diffractie, zodat het hele beeld meer troebel wordt.

Er is een softwarematige oplossing: hetzelfde onderwerp veel keren fotograferen, met telkens een ander stukje van het beeld in focus, en dat dan bij elkaar smijten.

Probleem is natuurlijk dat daar redelijk wat accuraatheid voor nodig is: idealiter precies dezelfde belichting, precies hetzelfde perspectief en framing, en schijfjes scherp beeld over de hele afstand die scherp moet zijn. Wat bij bovenstaande vijf beelden niet het geval is, bijvoorbeeld, want er is niet genoeg overlap tussen de scherpe schijfjes — en dat geeft dan een samengesteld beeld dat er zo uitziet:

Ja, het is scherper dan één beeld, maar er zijn schijven waar het niet scherp is tussen de scherpte door. En dit is dat nog met beelden waar alles identiek hetzelfde is gebleven behalve waar het scherp is — dit soort reeksen foto’s met de hand nemen is niet evident, een millimeter over en weer bewegen of een minuscuul beetje het perspectief veranderen en het kan soms al helemaal om zeep zijn.

Vandaar dus de dode beesten. kijk, de kop van een groene vleesvlieg (Lucilia sericata). De ogen zijn al lang niet meer rood, maar één van de drie ocelli wel nog.

Ik dénk tenminste dat het een L. sericata is en geen L. caesar, wegens alsdat het begin van de vleugelschub geel is en niet donker:

Het is natuurlijk maar zielig, dooie vliegen. De hoek een beetje anders en het ziet er nog zieliger uit:

Het was niet evident op niet-totaal-kapotte dode beesten te vinden. Deze blauwe vlieg was eigenlijk alleen vanachter nog een beetje presentabel (en dan nog):

Bij spinnen is het helemaal triestig. Dit was een heel klein spinnetje (zie de dikte van het fijne naaldje in de achtergrond), dat ook al een eeuwigheid in het stof dood lag te zijn:

…en de foto hierboven geeft meteen de limiet aan van dat zonder statief en met de hand foto’s nemen. Behalve dat het een echt zeer triestig beeld is met weinig of geen verdienste: kijk eens naar de poot uiterst links — die lijkt er vele keren op te staan, omdat ik het perspectief juist wat te veel had veranderd door wellicht een paar millimeter naar links of naar rechts te gaan, en of door te veel te ademen of godweetwat.

⁂

In fotografie is het vaak niet het materiaal dat de fotograaf maakt. Een goeie fotograaf neemt goeie foto’s met een GSM, zelfs een GSM van tien jaar geleden. In macrofotografie is het helaas onmogelijk om zelfs te beginnen aan degelijke foto’s maken zonder het juiste materiaal.

En ik ben nu hard aan het twijfelen of ik geen computergestuurde rail zou kopen, zodat ik heel heel precies foto’s kan nemen. Zoiets, bijvoorbeeld:

Verschrikkelijk duur is dat niet, maak ik mezelf wijs. En wat een plezier zal ik daarvan hebben, probeer ik mezelf te overtuigen.

(Ik ga eerst nog wat zo verder doen denk ik. En dan later nog eens nadenken over beter materiaal.)

Alles werd zwart

Ik ging vandaag foto’s trekken, maar ik ben op pad geweest en tegen dat ik thuis was, was het avondeten en ging het niet meer lukken. Dat op pad gaan, trouwens, was om naar de kleermaker te gaan, die ik een maand geleden gezegd had dat hij voor mij twee broeken mocht maken, in een stof en een kleur die passen bij de twee vesten die ik juist gekocht had. Ik ben met één broek naar huis gegaan, wegens dat “de andere stof niet meer op voorraad was”. Ik heb het daar een beetje moeilijk mee, eerlijk gezegd: als ik uit alle mogelijke stoffen en kleuren van de hele wereld mag kiezen, kan ik mij niet inbeelden dat er maar precies twee combinatie van kleur en stof zijn, zodat ik mijn klant maar één broek kan geven als die mij carte blanche had gegeven om gelijk wat te kiezen.

Hrm.

Een andere reden dat het er niet meer van gekomen is om foto’s te trekken, is dat ik een beetje geradbraakt was. Ik was op pad met de elektrische velo, die mij voorgelogen had dat hij bijna vol was van batterij. Dat bleek, zo ergens een kwart van de weg naar de kleermaker, niet waar te zijn. Ik heb nog even met minimale ondersteuning op een lagere versnelling gereden, maar nog vóór ik aan Sint-Pietersstation was (een kleine vier kilometer van mijn huis), was de batterij leeg.

En dan is het een gevecht, met een velo die veel en veel te zwaar is, en banden die eigenlijk een tijd geleden hadden moeten opgepompt zijn.

Daarbij niet geholpen dat ik zo ongeveer wel een idee had waar de kleermaker was — Kortijksesteenweg, aan de linkerkant als ge van Gent komt — maar dat ik niét zo slim was om er mijn GPS bij te nemen. Het stond mij bij dat het niet zó enorm ver was, maar zeker niet in het begin ook.

‘t Is maar als ik Sint-Martens-Latem voorbij was, dat ik mij toch de bedenking heb gemaakt dat ik er moet naast gekeken hebben, en dat ik mijn GSM heb bovengehaald om te zien dat ik bijna acht kilometer te ver was gereden, en dus een kleine zestien kilometer te veel heb gedaan, met een velo zonder batterij. Grrr.

Ik ben dan langs mijn moeder gegaan na de kleermaker (bijkomende omweg van 3 kilometer) om daar mijn batterij toch een béétje op te laden. Totaal, vertelt Google mij: 28.3 kilometer, waarvan het grootste deel op een pantserkruiser van een velo zonder batterij. Andere mensen lachen daar ongetwijfeld mee, mijn rug helaas niet.

⁂

Maar goed. Dat “alles werd zwart” heeft niéts te maken met mijn velo-exploten en wel alles met mijn fotokodak. Ik heb een macrolens die veel licht nodig heeft, ik moet op zo’n beetje half op de ontsluiter duwen om het toestel een precies te doen geven van wat ik zal fotograferen — als ik dat niet doe, is het gewoon een zwart scherm of een zwarte viewfinder.

Maar! Die preview valt uit na ongeveer 8 seconden, en dat is verschikkelijk vervelend als ge, met uw slechte rug, gecontortioneerd een pissebed of een loopkever of een duizendpoot of een wants aan het achtervolgen zijt. Dan moet ge wéér op die knop duwen, en dat duurt een seconde of twee voor het scherm weer aangaat, en tegen dan is dat beest al lang een hele centimeter of meer verder en dus niet meer vindbaar zonder er met het echte oog naar op zoek te gaan. En nergens in de settings vind ik een setting die de viewfinder of het scherm na ongeveer 8 seconden uit doet vallen. Er zijn timeouts en power saveing en alles, maar die spreken niet over 8 seconden. En het is niet eens 8 seconden: soms is het 7 en een beetje, soms is het 8 en een beetje, en alles wat daar tussenin zit.

Ik dus zoeken op de interwebs, met stapels variaties op “canon eos r viewfinder timeout”. Niets gevonden. Véél mensen die zagen dat het scherm soms uitvalt, en ik was dat ook al tegengekomen, maar ik was er zelf op gekomen dat er een sensor zat in de viewfinder die daarvoor verantwoordelijk was, en die heb ik dan ook meteen afgezet. Veel mensen ook die de display af willen houden, om de één of andere reden (houd het ding ingeklapt, denk ik dan).

Ik was al tewege het op te geven en de vraag te stellen aan echte mensen, maar het is gelukkig niet zo ver moeten komen. Om mijn vraag zo duidelijk mogelijk te stellen, wou ik de exacte settings doorgeven die ik had staan, en mijn batterij was juist aan het opladen, dus haalde ik er de handleiding bij. Na de settings te hebben overgeschreven, dacht ik, ik ga par acquit de conscience toch eens zoeken op “viewfinder”.

En daar zag ik dit, helemaal in het begin van de handleiding — de magische woorden “approx. 8 sec.”:

Zeer lang verhaal kort: ik heb de metering timer op 10 minuten gezet, en dat zal ruim voldoende zijn.

Leve handleidingenschrijvers.

Tuinsafari: het zal nog veel zoeken zijn

Hoera! Al het materiaal is toegekomen! Ik kan foto’s maken!

…maar het zal wel nog véél werk zijn om erin thuis te zijn: ik ken mijn Nikon van binnen en van buiten, maar ik heb geen flauw idee hoe die Canon werkt. Ten bewijze: ik heb een paar foto’s genomen tussen vaccinatie en vergaderingen door, en als ik naar de foto’s keek, zag ik dat ik ze verdomme in jpeg had genomen en niet in Raw. En dat ik alles in f/2.8 had genomen. Grr.

Het is ook a-b-s-o-l-u-u-t geen gemakkelijke lens om foto’s mee te nemen: zwaar, geen focus behalve zelf de lens vooruit en achteruit bewegen en vooral onbestaande scherptediepte. Nu ja, ‘t is te zeggen: niet helemaal onbestaand. Aan 1× en f/16 is een schijf van royaal 2.24 millimeter scherp, aan 5× en f/2.8 is dat — houd u vast — nog 0.048 millimeter.

Dit waren mijn eerste foto’s, voor het nageslacht. De eerste de beste spin die ik zag, een heel kleine Zygiella x-notata, de venstersectorspin, met ahem ja een minuscuul klein beetje in focus — de ogen, een stukje van de kop, en dan telkens schijfjes van de poten:

In de rapte naar de tomatenplanten gegaan, waar altijd wel een wants of tweedrie in de buurt zitten, en yup: een nimf van Nezara viridula, de zuidelijke groene stinkwants. Het probleem is natuurlijk dat die beesten veels en veels te groot zijn om aan f/2.8 een foto van het hele ding te nemen. Komt dat beest op u afgelopen, zijn er alleen een paar onderpoten en een stuk net achter de ogen in focus:

Met een béétje geluk ben ik wel in geslaagd om van nog wat dichter en nog wat meer vergroting een pseudoartistieke foto te nemen met nét een oog in focus:

Ik dacht, ik neem een eenvoudige foto van een bloem, om eens te zien wat dat geeft. Dit muurleeuwenbekje is, ik heb het achteraf gemeten, 6.5 millimeter breed. Het is dan ook pas in Lightroom dat ik gezien heb dat er begot een beestje op zat:

Geen idee welk merk, er zijn onnoemelijk veel soorten tripsen. De internets zeggen dat het in de onderfamilie Thripinae in de familie van de Thripidae in de onderorde van de Terebrantia zit, maar it’s anybody’s guess. Ik heb de foto niet eens op veel vergroting genomen, en daar heb ik nu al spijt van. Een beestje van minder dan een millimeter lang!

En dan heb ik eens heel aandachtig naar de lavendel en de rozemarijn gekeken, en jazeker: er zat nog een verloren rozemarijngoudhaantje (Chrysolina americana) op. Dat gaf met nul scherptediepte dit, en neen, ik heb niét aan de kleuren geprutst, die foto kwam zo in jpeg uit de camera:

Na mijn vergadering (okay, ik ga eerlijk zijn, tijdens) heb ik op het interwebs tevergeefs gezocht naar een manier om mijn fototoestel iets anders dan f/2.8 te laten doen. En om dat toestel in Raw foto’s te laten nemen — het menu is er om kwaliteit te kiezen, maar ik kan alleen de jpegs aanpassen en niet zeggen dat hij raw moet doen. Pijltjes links en rechts doen wat ze moeten doen, maar pijltje naar boven of zo niet:

Uiteindelijk heb ik het na de werkuren gevonden, voor alletwee de zaken. Ik had om godweetwelke reden, tijdens het testen met een volledige manuele Nikon-naar-Canon-adapter, ergens ingesteld dat het diafragma tussen 1.2 en 2.8 moest staan. En voor dat raw-gedoe: blijkt dat het scherm van mijn fototoestel verdomme een touchscreen is. Zucht.

Dus alletwee de dingen aangepast, en in de rapte nog eens in de bijna-donkerte de hof ingegaan op zoek naar nog beesten om minstens te zien of pakweg f/16 iets meer doet. Tegen dan begon mijn Covid-inspuiting van ‘s morgens wel een beetje lastig te doen, dus het was echt wel in de rapte, en met een pijnlijke arm.

Er zat nog een nimf van een zuidelijke groene schildwants op de tomaten. Ik heb ze op een placemat gezet, en er een paar foto’s van getrokken en inderdaad, er was meer in focus:

Het beest viel op zijn rug, en dan is het nog duidelijker te zien dat het een wants is, voor wie nog zou twijfelen — zie die zuigsnuit jong!

Ik ga nog veel mogen oefenen, serieus. En ik ga ook een soort diffuser voor mijn flash maken, die harde highlights zijn niet altijd mijn ding.

Laatste foto van de dag was een bochelvlieg (Phorida sp.) van 2 millimeter die op de groenvuilbak zat:

Uitgesteld plezier is dubbel plezier, of zo

Een paar weken geleden kwam er een nieuw fototoestel toe. Zonder lenzen.

En dan kwam er eind vorige week een flash toe. Maar nog altijd geen lens.

Vandaag kwam er een lens toe! Ik dacht even “ah damn maar ik heb nog geen flash” — maar dan bedacht ik ineens “maar verdomme ja ik heb wél een flash!!!”

Ik ging naar boven en ik haalde het fototoestel boven, en ik dacht, ik schroef de lens op het toestel.

Helaas.

Driewerf helaas.

Ik heb een te nieuw fototoestel voor de lens, en ik heb nog een aanpassingsstuk nodig tussen de lens en het fototoestel. Grrr.

Kijk, dit is hoe het er uitziet, fototoestel en lens en flash tezamen:

En als ik ze tegen mekaar zet, om te zien hoe het er ongeveer zal uitzien in het echt, met de lens op 1× en dan de lens op 5×:

Yepyepyepyep.

Eén dezer, één dezer.

BESTOLEN!!! (enfin ja niet echt)

We waren relatief goed begonnen, met maar één vraag fout in de eerste rond, maar in de tweede ronde liep het fout, met onder meer een unforced error (onze notulist schreef Fiji in plaats van Filippijnen) en een aantal vragen die we gewoon niet wisten. De derde ronde was gewoon slecht, met 8 op 14. De laatste ronde was al met al nog doenbaar, en we werden zowaar winnaar van onze poule.

Tot bleek dat de teller zich vergist had en de mensen waar wij ex aequo-met-betere-schiftingsvraag mee stonden, eigenlijk bleken boven ons te staan.

Snirf. We waren heel even content. En dan waren we droevig.

Ah well. We hebben nog wat doorgebabbeld, dan maar. En gedronken op vriend Peter’s verjaardag.

Scoutsen

Het was overgang bij de scouts, ‘t is te zeggen het begin van het jaar.

De familie was naar traditie uitstekend verantwoord: vrouw aan de hamburgerbediening, twee zoons achter de toog, oudste dochter groepsleiding, jongste dochter, euh, aanwezig.

Ik ben alleen geweest om een hamburger te gaan eten en de kinderen te zien, maar dan ben ik weer naar huis geweest wegens ik ken daar eigenlijk niemand meer — het gevolg van (a) ouder worden en (b) al geen sociale mens te zijn in het begin.

Er was zeer veel volk. Ik heb kinderen gezien die konden spreken en rondlopen en alles die gelijk veel te klein waren om al te kunnen spreken en rond te lopen en alles.

Dat is gelijk op het werk ook: als er studenten rondlopen, heb ik de neiging dat ik op een middelbare school ben, zo jong dat die allemaal zijn.

Alla.

Leve Django

Het was alweer een tijdje geleden dat ik iets in Django had gemaakt, maar ik had goesting om iets na mijn uren te doen met data van op het werk, en dus heb ik dat dan maar gedaan.

Het was al zo lang geleden dat ik er weer moest in komen, maar dan had ik rap een paar modellen gemaakt en een paar views en was ik aan het prutswerk begonnen van bestaande pagina’s te laten hergenereren, en hoboy wat is het leutig prutsen in een ding dat gemaakt is door mensen die weten wat het is om dingen op de interwebs te maken.

Ik was er eerst aan begonnen zo van hap snap ‘t zal wel in order komen en we zien wel, maar nu ben ik één voor één de elementen van pagina’s aan het bekijken, en zo wijs. Het is het simpelste van de wereld: er zijn twee niveaus van categorieën, ik weet in welke categorie ik zit, en als die categorie binnen een andere categorie zit, moet er “Albums > Hoofdcategorie > Categorie” staan. Als deze categorie zelf een hoofdcategorie is, moet er alleen “Albums > Categorie” staan. Hopladiejee:

Ik ben een oude mens maar ik kan hier content van blijven zijn. Dat er een category-ding meegegeven wordt aan die template, en dat die category dingen bevat als slug en short_title en parent, tot daaraantoe. Dat parent niet alleen een ID is dat ik dan moet hergebruiken om van de bovenliggende categorie de nodige gegevens te gaan halen, maar dat ik gewoon kan zeggen “neem van de parent de slug” door gewoon category.parent.slug te doen, dat is buitengemeen aangenaam.

Bijna weer tuinsafari

Vandaag belde de meneer van de pakjesleverdienst aan de deur.

Neen, eigenlijk: vandaag belden drie verschillende meneren van verschillende pakjesdiensten aan de deur. Ik typ sinds vandaag op een nieuw toetsenbord, mijn jongste dochter heeft sinds vandaag een Kindle — maar dit is wat mij iets dichter bij nieuwe tuinsafari-avonturen brengt:

Het is een zakje!

Dit had ik al een tijd geleden van een pakjesdiensmeneer in mijn handen gestopt gekregen:

‘t Is te zeggen: het fototoestel, niet de lens. De lens is een lens voor Nikon die ik al had, en tussen de lens en het toestel zit een adapterring die ik gekocht heb. En kijk, dit is hoe de inhoud van het zakje past op de rest:

Wahey! ‘t Is een flitser om licht te geven aan dingen net voor de lens! Nog één element en ik begin er echt serieus weer aan, aan foto’s van klein grut in den hof — deze kerel:

Ge kunt u niet inbeelden hoe hard ik ernaar uitkijk.

Simpel maar niet te simpel

Het was een nadenkdag. Er zijn gelijk vijftig manieren om iets te doen, en de moeilijkheid is dat het niet te moeilijk mag zijn voor de gewone mensen, maar dat het ook niet zó simpel mag zijn dat er allerlei dingen niet werken.

Nadenken tot het moment dat het neergeschreven of neergetekend is, en ik ernaar kijk en denk “was het het dát maar?”. Dat is meestal een teken dat het in de juiste richting gaat. Nog eens bekijken met mogelijke scenario’s, en dan checken met andere mensen en dan nog andere mensen, en dan zou het wel eens kunnen zijn wat het zou moeten zijn.

Altijd leutig, dat soort werk.

Linkrot

Het is een pijnlijk gegeven op de interwebs: alles verandert, en alles vergaat. Het is niet evident om een website draaiend te houden, en zeker niet als er iéts van technologie ingewikkelder dan html bij te pas komt: versies van pakweg PHP geraken zo verouderd dat ze verschrikkelijk onveilig worden, die ene module of extensie in gelijk welke programmeeromgeving of framework wordt niet meer onderhouden en zorgt ervoor dat een heel kaartenhuis in elkaar stort, of stomgaweg de manier om de inhoud te consumeren verdwijnt (hallo, Flash!).

Het enige dat nog een beetje kans heeft om te overleven, zijn dingen die door het internet archive gecapteerd zijn, en sites die zo eenvoudig zijn dat ze geen onderhoud nodig hebben. De site van BBC news bijvoorbeeld, die heeft stapels oude pagina’s nog altijd online staan (maar ironisch genoeg werkt hun Homepage-archief niet meer). Ik heb de website van mijn eerste werk deels online kunnen zetten, met dank aan Internet Archive.

Als ik het voor het zeggen zou hebben, zou ik verplichten dat alle websites zo veel mogelijk moeten blijven bestaan — zoals we bijvoorbeeld hard gevochten hebben om tien jaar Gentblogt zo permanent mogelijk online te houden. En ja, ik weet dat dat niet realistisch is. Maar elke keer ik een oude link tegenkom die is verdwenen, en ik wéét dat dat verdwijnen vermijdbaar was, bloedt mijn hart.

Ik heb nog altijd pijn van die keer dat Geocities met één achteloze pennentrek verwijderd was.

Waarom ik niet graag support contacteer

“Hallo support, ik doe A, B en C. Ik verwacht dat D gebeurt, maar dat gebeurt niet. In tegendeel, E gebeurt, wat niet zou mogen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat D toch gebeurt?”

“Dag Michel, om D te doen gebeuren, moet je eerst A doen. Dat kun je doen door naar dit scherm te gaan en daar op de knop ‘zet A aan’ te klikken. Daarna zal je in het overzicht zien dat A aan staat. De volgende stap is naar het configuratiescherm gaan, dat je kan herkennen aan het icoon met een gnoe in een zwemvijver. Daar klik je door op het derde submenu van de vierde optie, die als alles goed is ‘B activeren’ zou moeten zeggen. Als je dat aanzet, is B actief. Op de homepagina staat nu ‘B is actief’. De volgende stap is de configuratiefile aanpassen. Dat kan met een tekst editor, zoals notepad. Je gaat naar deze folder, opent daar het bestand met de naam ‘config_file.cfg’ en daar staat op lijn 171 ‘turn_on_c=no’. Ga daarnaartoe en wis de letters ‘n’ en ‘o’ uit die na het gelijkheidsteken staan. Vervang die door, in volgorde en zonder spaties, de letters ‘y’, ‘e’ en ‘s’. Bewaar het bestand en start de applicatieserver opnieuw op. In de footer staat nu ‘C staat aan’. Als je nu naar deze pagina gaat, staat daar D. Voor meer informatie kun je altijd terecht op ‘Hoe zorg ik ervoor dat D aan staat’ in de FAQ op onze website.”

“Hallo support. Ik héb A, B en C gedaan. D zou moeten gebeuren, maar E gebeurt. Ik krijg graag een antwoord op mijn vraag.”

“Ik begrijp dat u graag D zou willen. Kan u omschrijven wat u precies doet?”

Waarna ik het allemaal nog een keer of twee uitleg aan telkens andere mensen die ook denken dat ik niets van niets begrijp, waarna het meestal doodstil wordt, ik op den duur toch nóg een aantal vragen krijg van iemand die niét betaald lijkt om alleen met mensen te spreken die nog nooit een computer hebben gezien, er achter de schermen allerlei geëscaleerd wordt, en ik uiteindelijk iets krijg in de zin van “ah ja sorry ‘t is een bug we zien of we er iets aan kunnen doen”.

The Time Traveler’s Wife

Ik dacht, ik zie die serie op Streamz staan, ik herinner mij het boek, het zijn zes afleveringen in het eerste seizoen, ik kijk eens.

Veel blote mannen gezien — enfin ja, één man eigenlijk dus — en Rose Leslie die er niet meteen in slaagt om een versie van zichzelf te spelen die tussen 17 en bejaard is. Ik herinnerde mij in het begin niet meer hoe het allemaal afliep; ‘t is pas helemaal op het einde, aan de zesde aflevering, dat ik het weer door had.

En dan lees ik dat het tweede seizoen er niet komt. Goed, eigenlijk, want het wordt alleen maar meer deprimerend, en het einde is helemaal deprimerend.