Zeer fijne vergaderingen gehad en ook het omgekeerde. Werk van klanten gezien dat ik ongelooflijk goed vond, en ook het omgekeerde. Ongerustheid ontkracht gezien, maar ook het omgekeerde. Gelukkige mensen gezien, boze mensen meegemaakt, teleurgestelde en opgeluchte mensen.
Het is voor een groot aantal zaken alsof alles zijn adem inhoudt om ergens in de toekomst helemaal goed te komen, of misschien ook het omgekeerde.
Een scharniermoment, lijkt het wel, op veel vlakken. Ook in de wereld, met de coronats en een nieuwe regering en de verkiezingen in Amerika.
Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht, een maand of twee geleden, dat het in orde zou komen met den hof. Maar kijk, de bodembedekker doet alvast wat…
Er komen allemaal bloemen bij in den hof, joechei: Allez ja, nieuw, de geraniums stonden er al natuurlijk, maar de campanula is eindelijk uit aan het komen, en…
Hier word ik dus enorm blij van: Op deze ene foto staan vier bodembedekkers: In het rood: stekelnootje, Acaena buchananii. In het blauw: kruiptijm, Thymus praecox album.In het…
Waar er (nog) geen bodembedekkers groeien, groeit er levermos. Ik kan mij inbeelden dat veel mensen tegen levermos zijn, maar ik vind het wel mooi. Het groeit vooral…
Team
One or more people
Tom Doe
Designation
Tom’s interest in ‘why people do what they do’ has informed his studies – Applied Psychology followed by a master’s degree in Graphic Design – and his subsequent career as a visual and UX designer, teacher and researcher, incorporating behavioural design, design ethics, prototyping and usability, and web design.
Ik heb mezelf voorgenomen: ik wil eind dit jaar geen enkel uur recup meer staan hebben, en ik wil al mijn vakantiedagen opgebruikt hebben.
Dan zijn er soms weken zoals nu, waar ik in het begin van de week exact 38 uur inplan, maar dat ik dinsdag al aan 20 uur zit in plaats van de geplande 15.2. En dat ik dus woensdag 5 uur werk in plaats van 7.6, maar dat ik dan telefoon krijg van een fijne collega met de vraag of ik misschien toch tijd zou hebben om ergens in de volgende anderhalve week naar iets te kijken, en dat ik dan maar beslis om dat vandaag te doen in plaats van het uit te stellen, en dat ik nu op koers zit om alsnog 43 uur te doen deze week.
Grr.
Maar! Gepresteerde uren = compenseerbare uren! Dus ze gaan er écht waar beloofd ergens verder dit jaar af.
Fijne collega Emilie had een kat gevonden die er oud en triestig uitzag, en dat ze bij de veearts gezegd hadden dat als er niemand voor gevonden zou worden, dat ze dan zou afgemaakt worden.
Oh here dat beestje!
Er waren kosten aan, zo bleek: geen tanden meer, cataract, artrose, wellicht ook dementerend. Misschien wel 20 jaar oud. Den duts woog och here geen kilo meer.
Ik zag het al helemaal zitten, om dat beestje een goed eindevanleven te geven, ondanks het protest van mijn eega — maar toen plots in de late namiddag bleek: de eigenaars zijn gevonden! Hoezee!
De veearts zei wel nog dat als ik absoluut een kat wou helpen, dat ze nog een siamees van 10 jaar hadden die al een tijd op zoek was naar een forever home.
Kijk, dit is het begin van pagina 2 van Robinson Crusoe, zoals gepubliceerd in 1719:
Dit is hoe een moderne uitgave van datzelfde boek het zegt:
I had two elder brothers, one of whom was lieutenant-colonel to an English regiment of foot in Flanders, formerly commanded by the famous Colonel Lockhart, and was killed at the battle near Dunkirk against the Spaniards. What became of my second brother I never knew, any more than my father or mother knew what became of me.
Being the third son of the family and not bred to any trade, my head began to be filled very early with rambling thoughts. My father, who was very ancient, had given me a competent share of learning, as far as house-education and a country free school generally go, and designed me for the law; but I would be satisfied with nothing but going to sea; and my inclination to this led me so strongly against the will, nay, the commands of my father, and against all the entreaties and persuasions of my mother and other friends, that there seemed to be something fatal in that propensity of nature, tending directly to the life of misery which was to befall me.
En kijk, dit is pagina 41 van Candide uit 1759:
En dat wordt dan dit in het moderne Frans:
Le lendemain, ayant trouvé quelques provisions de bouche en se glissant à travers des décombres, ils réparèrent un peu leurs forces. Ensuite, ils travaillèrent comme les autres à soulager les habitants échappés à la mort. Quelques citoyens secourus par eux leur donnèrent un aussi bon dîner qu’on le pouvait dans un tel désastre. Il est vrai que le repas était triste ; les convives arrosaient leur pain de leurs larmes ; mais Pangloss les consola en les assurant que les choses ne pouvaient être autrement : « Car, dit-il, c’est une nécessité que si un univers existe, ce soit le meilleur des univers. »
Dat zijn teksten van 301 en 261 jaar geleden, en er is nauwelijks een verschil tussen hoe het toen was en hoe het nu is. Vergelijk dat met het Nederlands en het is huilen met allerlei hoofddeksels.
Teksten van de 19de eeuw, zoals deze Leeuw van Vlaenderen zijn hopeloos oubollig:
Maar zelfs teksten van de 20ste eeuw klinker ouder dan Franse of Engelse teksten van 250 jaar geleden. Bah Nederlands.
Arg. Ik heb veel te veel dingen die ik zou willen doen en niet genoeg tijd. Ik heb Baldur’s Gate III staan (zonder reviews te lezen, gewoon omdat ik zo goeie herinneringen heb aan Baldur’s Gate II), en ik zou daar eigenlijk veel tijd in willen steken, maar er is gewoon geen tijd.
Ik moest er aan denken terwijl ik naar Year Million aan het kijken was, een documentaire van National Geographic uit 2017: een soort hutsepot van hoe-het-zou-kunnen-zijn, gemaakt door mensen die (net zoals ik, vermoed ik) zeer veel sciencefiction gelezen hebben.
Maar ook: uitgebracht in 2017 en dus gemaakt in een periode dat er voor sommige mensen nog een excuus was om positief te zijn over de toekomst.
Of we met ons hoofd in een cloud zitten of met onze avatars in een metaverse: er zal altijd te weinig tijd zijn, en er zullen altijd klootzakken zijn die het voor iedereen zullen verbrodden.
Ik heb mij zwaar geërgerd aan de obligate stukken met uncanny valley-robots, en ik heb sommige stukken moeten fastforwarden wegens overdaad aan optimisme. En altijd en overal: goeie ideeën van tijd tot tijd (ah ja, gewoon putten uit jaren en jaren SF en filosofie en interessante mensen die nadenken over interessante dingen), maar dan commentaar dat van een ondraaglijke lichtheid is (“I think that’s exciting! but it’s weird, though!”) door mensen wiens opinie ik écht niet wil weten.
Zucht. Ik word met de dag een oudere mens, vrees ik.
Ik heb een bijzonder fijne reeks gebingewatched. Situatie: Engelse club in de Premier League, eigendom van een rijke klootzak. Rijke klootzak scheidt van vrouw; vrouw wordt eigenaar van club; haalt een totaal onervaren Amerikaan binnen als coach.
Hannah Waddingham and Jason Sudeikis star in “Ted Lasso”
Het is mierzoet en onbeschaamd sentimenteel. Jason Sudeikis is om van weg te dromen en Hannah Waddingham (Septa Unella in Game of Thrones, ge weet wel, van Shame! Shame! Shame!) is om nog meer van weg te dromen.
I laughed, I cried, I left satisfied.
Zeer aangeraden. Om de 2/3 van de tijd met een glimlach te bekijken en 1/3 van de tijd met een klein hartje.
De kat, die de afgelopen weken elke dag gelijk een keer of twee enorme slierten kak op de kruiptijm dropt, heeft op twee dagen tijd anderhalve keer in de kattenbak gekakt.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind dat verdacht.
Ik wil denken dat ze zich aan het inhouden is, maar ik vrees dat ze ergens een kakplaats gevonden heeft in huis.
Aan de andere kant: ik heb het hele huis doorzocht, en geen kak gevonden.
Maar nu ook: buiten is alles vochtig, en ze heeft geen goesting meer om in de aarde te kakken. Dus kakt ze nu in het midden van onze kruiptijm, en dat vind ik niet zo wijs.
We hebben een kattenbak, zo’n deluxe-model met een afdak en alles, maar ze gaat er nooit in. Ook omdat het overdekt is en ze dat niet gewoon is, en omdat de kattenbak zelf onder water staat, maar bon.
Hij is uitgekuist, naar binnen verhuisd, en volgestort met proper droge kattenbakvulling. Het plan is om die kattenbak in een hoek van de keuken te laten staan tot de kat het gewoon is. En dan eens kijken of ze er nog altijd in gaat als het deksel er op staat. En dan als ze er nog altijd op gaat als de bak zelf aan de andere kant van het kattenluik onder een afdak staat.
Het voordeel van al een half leven aan het verbouwen zijn: dat er allemaal lastenboeken en specificaties en al dan niet volledige al dan niet aanvaarde offertes in mijn mailbox staan.
Dus toen de schrijnwerker vroeg wat voor deur we moesten hebben, wist ik het precies te zeggen:
Hoogte: 240cm. Breedte: 207cm (buiten); 223cm (afstand tussen muren binnen)
Dubbele voordeur met 3-puntsluiting met haken en aanslag onderaan (blauwe hardsteen, max 20mm)
Kruk binnenzijde, trekker buitenzijde (in smeedwerk ingewerkt)
Brievenbus links (in zelfde afwerking als smeedwerk)
Naar binnen opendraaiende ramen. We hadden staan: “superisolerende, gelaagde beglazing GGG Thermobel Top N+; Stratobel 33.2 met opaalfilm”, maar van zodra het (a) zeer goed isoleert en (b) doorschijnend en niet doorzichtig is (bvb gezandstraald), is het goed.
De kleur van de deur zelf is NCS S 3040-B.
Wat niet helemaal duidelijk is, is de exacte afwerking van de deur. Gesmeed traliewerk, dat weten we, maar omdat we in een beschermd stadsgezicht wonen, is het altijd een beetje hopen dat het ontwerp aanvaard wordt.
Maar hey, de raderwerken zijn in gang gezet. We blijven in hoop leven.
Wat ik het meest spijtige vind aan geen groten hof te hebben: dat ik geen kiekens kan hebben. Serieus: kiekens zijn zó wijze beesten. Niet de slimste beesten te wereld maar absoluut ook niet dom, en vooral als g’er veel bij zijt: ze hebben allemaal zo hard hun eigen persoonlijkheid.
Als ik klein was, hadden we altijd kiekens thuis. Om de zoveel tijd eens een grote doos vol kuikens, haantjes die anders zouden doodgedaan worden, die we dan in een grote ren staken die elke dag een beetje verzet werd, tot ze groot genoeg waren om te slachten. Met die beesten had niemand echt een band — maar best ook, wegens dat slachten en zo.
Daarnaast waren er altijd een paar kiekens voor eieren, en daar denk ik nog altijd veel aan. Ik zou er nu ook enorm graag hebben, als er plaats genoeg voor zou zijn dat ze niet op eentweedrie op een uitgedroogd stuk zandgrond zitten. In mijn ideale wereld had ik een enorm domein met muren van vijf meter hoog errond, en zouden de kiekens overal mogen rondlopen, en hadden ze een kot om in te slapen maar ook bomen om onder te zitten en in het zand te draaien en gras om naar beesten op zoek te gaan.
Er was weinig dat ik zo geestig vond als die beesten eten geven. Graan op mijn hand, en dan twee drie kiekens die het oppikken. Zo voorzichtig als iets, meer opzuigen dan echt pikken. En als ze dan in hun ren zaten, dat ze zich helemaal dramatisch ronddraaiden in een zandbad. Hoe ze rondliepen en in het gras krabden om beesten of ander eten te zoeken. En hoe hun hoofdje schokte en hoe ze over en weer keken als ze stapten, van tijd tot tijd ook met de kop scheef, gelijk de kleine dinosaurussen die ze eigenlijk waren.
En als ze tam genoeg waren om vast te pakken, hoe hun hoofd stabiel bleef als ge hun lichaam ronddraaide. En als mijn grootmoeder vergeten was de slagpennen op tijd te knippen, hoe ze metershoog konden vliegen en in de bomen zaten.
En alle verschillende geluidjes die ze maakten als ze content waren of ongerust of uitkeken naar eten of naar u kwamen gelopen gewoon omdat ze u herkend hadden.
Er zijn onnoembaar veel manieren om te achterhalen wat er allemaal in een toekomstig ding (product of dienst) moet zitten. Op mijn werk doen we dat meestal met een combinatie van
wat denkt de klant dat er allemaal in moet zitten?
wat wordt er in vergelijkbare situaties gedaan?
wat doen de eindgebruikers nu, wat zijn hun al dan niet uitgesproken wensen en verzuchtingen? (die we achterhalen via observaties, gesprekken, interviews, workshops, etc. etc.)
wat denken experten (wijzelf, bijvoorbeeld, haha) dat er zou moeten in zitten?
Ik kwam een tijdje geleden het Kano-model tegen, en ik was gecharmeerd. Noriaki Kano werkte in de jaren 1980 een model uit waarbij hij de (on)tevredenheid van een gebruiker uitzet ten opzichte van het al dan niet aanwezig of goed uitgewerkt zijn van iets — en op basis van de verhouding tussen die twee, verschillende types requirements identificeerde.
Stel dat we een voordeur willen:
Een deur die niet op slot kan, is onaanvaardbaar. Een deur die wel op slot kan, is normaal.
Een deur die slecht isoleert, is minder aanvaardbaar dan een deur die beter isoleert. En een deur die uitstekend isoleert, is nog beter.
Een deurslot met een sleutel die bij verlies van op afstand kan onbruikbaar gemaakt worden is fantastisch, maar als dat er niet is, is het geen breekpunt.
Dat zijn de volgende types requirements:
Basic requirements: moeten er absoluut zijn, en iedereen verwacht dat ze er zijn. Niemand zegt er iets over, tenzij ze er niet zijn.
Performance requirements: typisch de dingen die mensen vragen. Hoe beter de vraag vervuld wordt, hoe beter de mensen het vinden.
Excitement requirements: mensen vragen er niet noodzakelijk om, maar vinden het wel fantastisch vinden als ze er zijn. Als ze er niet zijn, is er niets aan de hand.
Van het deurvoorbeeld is het al duidelijk dat die dingen in de tijd verschuiven: wat nu voor veel mensen een excitement requirement is (een deurbel deurbel met een ingebouwde camera die op uw telefoon aanbelt), is binnenkort wellicht iets dat meer en meer mensen gaan vragen, en wie weet wordt het ooit een basic requirement.
Of neem betalen door een QR-code te scannen: jaren geleden een onverwacht fijne extra, maar nu hard op weg om bijzonder vervelend te zijn als het er niét is bij pakweg een doktersbezoek.
Schematisch wordt dat zoiets:
Hoe beter aan een basic requirement voldaan wordt, hoe minder ontevreden mensen zijn. Maar het gaat mensen niet speciaal tevreden maken.
Performance requirement: hoe beter er aan voldaan wordt, hoe meer tevreden de mensen zijn. Hoe slechter, hoe meer ontevreden.
Niemand wordt ontevreden als een bepaalde excitement requirement er niet is, maar hoe beter er aan voldaan wordt, hoe meer content de mensen.
Het leutige is dat het relatief eenvoudig is om te achterhalen wat voor soort requirement een bepaald iets is. Voor elk ding dat moet onderzocht worden, stelt men twee vragen: één keer positief en één keer negatief. Dus voor dat betalen bijvoorbeeld:
Als ge bij de huisarts zoudt kunnen betalen met uw online banking app, door zo’n QR-code in te scannen, hoe zoudt ge u daarbij voelen?
Als het niet mogelijk zou zijn om te betalen met uw online banking app bij de huisarts door zo’n QR-code in te scannen, hoe zoudt ge u daarbij voelen?
De modelijke antwoorden zijn telkens dezelfde:
Ik zou dat graag hebben.
Zo zou het moeten zijn.
Het kan mij niet echt schelen.
Tja. Ik zou er mee kunnen leven.
Het zou niét zo mogen zijn.
…en dan moeten gewoon de antwoorden op de positieve vorm en de negatieve vorm naast elkaar gelegd worden, en kunnen we er dit tabelletje bij halen, waar nog een aantal nieuwe soorten requirements in staan:
Positief
Graag
Moet
Neutraal
Tja
Nee!
Negatief
Graag
Questionable
Reversed
Reversed
Reversed
Reversed
Moet
Excitement
Indifferent
Indifferent
Indifferent
Reversed
Neutraal
Excitement
Indifferent
Indifferent
Indifferent
Reversed
Tja
Excitement
Indifferent
Indifferent
Indifferent
Reversed
Nee!
Performance
Basic
Basic
Basic
Questionable
Questionable requirements: tegenstrijdigheden. Ik kan niet tegelijk zeggen dat ik graag zou hebben dat ik is kan én graag zou hebben dat ik het niet kan. Dat wil meestal zeggen dat de persoon die de vraag beantwoordde de vraag niet begrepen heeft. En/of dat de vraag verkeerd gesteld is.
Indifferent requirements, in het midden van de tabel, zijn dingen die het verschil niet gaan maken. Mensen worden er noch warm noch koud van. Als ik vind dat ik bij een dokter eigenlijk zou moeten kunnen betalen met een QR code (“zo zou het moeten zijn”), maar ik zou er mee kunnen leven als het niet zou kunnen, dan kan het mij eigenlijk al met al niet zeer hard schelen.
Reversed requirements: dingen die mensen niét willen. Bijvoorbeeld reclame die mijn Youtubefilmkes onderbreekt.
