Tales of Drudgery & Boredom.
De vakantie komt er zó hard aan dat ik ze bijna kan rieken.
Het gebeurt wel eens dat mensen dan op de eerste dag van de vakantie ziek vallen.
Niets van dat bij mij, maar wel: moe. Ik heb genoeg geslapen vannacht, maar het is 21u en ik val nu al omver van de moeheid. Het zou kunnen dat ik woensdagmiddag in slaap val en twee dagen in bed blijf.
Of beter: géén laptop.
Want ik gebruik voorlopig even geen laptop meer. Heel de dag werken op mijn vaste computer: ’t is een groot gemak.
Aan de andere kant: geen webcam (ik heb een goedkope Chinesium webcam gekocht maar de klank is echt slecht). En ook: geen tekenen op het scherm meer.
Tekenen met een muis is niet hetzelfde als tekenen met een pen, bah. Dat geeft dan van dergelijke hanepoten:
(Niet dat het met een pen veel beter is, maar het is wel gemakkelijker om te tekenen.)
Ik heb wel ergens een tekentablet liggen. Maar om dat ding nu nog terug te vinden…
Deze zomer stond er bodembedekkende kruiptijm en stekelnootjes in den hof. Check voor toekomstplan nummer 1. Deze winter begint het mos in den hof serieus te groeien. Check voor toekomstplan nummer 2:
Iets dat ik mij herinner van in pakweg de film Starship Troopers: in-context uitleg en hyperlinks in video.
En natuurlijk zijn er al sinds jaar en dag startups die geld proberen verdienen door op bepaalde hotspots in een video links naar reclame en “koop dit in de winkel” te steken, maar ik had het nog nooit in het echt in het wild gezien tot ik naar Amazon Prime aan het kijken was.
In Kindle-boeken zit het al lang, de X-Ray functie, waarmee een mens bijvoorbeeld rap kan opzoeken wie welk personage nu ook alweer was — maar in deze tv-aflevering staan links naar de acteurs en hun personages. Zo wijs.
Het is één ding om een offerte te schrijven, en ik doe dat al hoedanook niet graag. Het is een andere zaak om een offerte in het Frans te schrijven.
Ik weet begot niet hoe al die termen die ik alle dagen gebruik in het Engels in het Nederlands te vertalen, laat staan in het Frans.
Maandag begint met een videodink met 27 mensen.
Ik weet niet goed wat ik er van moet verwachten. Dat is een heel raar gevoel, want meestal heb ik op voorhand toch iéts van idee hoe de vergadering zal gaan, maar nu: nope.
De vorige vergadering met ongeveer dezelfde mensen was een, ahem, niet totaal onverdeeld succes. Het kan alleen beter gaan, hoopt een mens dan. Ahem ja.
Dat ouder worden, dat is wel iets. Ik wéét dat ik ouder word, ’t is te zeggen, ik besef dat ik op veel vlakken een karikatuur van mijzelf aan het worden ben. Een versie van mezelf als gaande naar de zestig jaar, hoe surrealistisch dat nog altijd in mijn oren klinkt.
Maar hey. Ik ben iemand geworden die elke morgen twee verschillende pillen moet nemen of anders de pijnlijke gevolgen van mijn vergetelheid riskeert te moeten ondergaan. Ik ga om de zes weken naar het hospitaal. Ik heb regelmatige controles bij ondertussen drie merken dokters.
En het doet ook overal pijn — en dan nog het meest op plaatsen en op manieren waar een normaal mens zich meestal geen pijn kan inbeelden.
Niet dat ik klaag, daar niet van. Het zou allemaal veel en véél erger kunnen zijn. Maar wel dat ik er soms aan denk. Zoals vandaag, dat ik mijn pillen vergeten was, en dat het bang afwachten worst of ik een rekening gepresenteerd zal worden.
Mijn jongste zoon heeft een computer gekocht op het internet.
Het ding is vandaag toegekomen, en het startte niet op.
Grmbl.
Bleek dat we weliswaar het vinkje hadden aangevinkt voor een Windows-licentie, maar dat het aanvinken van de “installeer heel die zooi ook maar” niet doorgekomen was.
’t Was dus een USB-stick zoeken, bootable Windows-dink op zetten, Windows installeren, drivers voor moederbord en alles installeren, drivers voor grafische kaart installeren, en dan pas out of the box experience.
Behalve dat: wel een wijs toestel. We hebben de goedkoopste doos gekocht op de lijst, maar toch is dat blijkbaar iets met overal knoppen en uitgangen, en vanalles met LED-lampen overal en geanimeerde en programmeerbare animaties en regenbogen en alles.
En een zeer snelle grafische kaart, en een degelijke SSD en een degelijke harde schijf en alles. Nu nog sparen voor een degelijke monitor, hij heeft een oude van mij van een paar jaar geleden en 1620×1080 is niet echt meer van deze tijd. 🙂
Kijk, ik ben dus iemand die veel en graag klaagt. Maar dat wil niet zeggen dat ik het wijs vind als er te klagen valt.
Ik heb klachten over een bedrijf dat dingen maakt, en die dat helemaal niet goed gedaan hebben. Ik ben dan zo constructief en duidelijk mogelijk, zo van “dít is de manier waarop ik wil dat het gedaan wordt”, en dan zeggen zijn “aaaaah ja! dáár hadden we nog niet aan gedacht”, en dan doen ze het halfslachtig en kan een klein kind zien dat het niet juist is wat er gedaan is, en dan antwoord ik van “neen, dit specifiék is hoe ik wil dat het gedaan wordt”, en dan zeggen zijn “oh. ah. ah ja, zo zou het ook kunnen, komt in orde!”, en dan zijn we weer weken later en is het niét in orde gekomen, of tenmiste, het is maar half in orde gekomen, en noch in de details goed noch in de grote lijnen zoals het zou moeten.
En dan moet ik in mijn pen klimmen en nóg maar eens een mail schrijven waarin het zwart op wit staat hoe het moet.
Vermoeiend.
Pijnlijk, ook, vind ik. Ik heb geen probleem met mensen die hun best doen, maar ik heb het soms heel, héél moeilijk met mensen die eigenlijk hun werk goed zouden moeten doen, dat niet doen, en niet eens doen alsof ze hun best doen.
Ik had dus een probleem met het netwerk. En niet-verwant daarmee vroeg iemand op de twitters hoe snel iedereens verbinding was, en ik zei hoe traag het bij mij was, en dan zei Telenet “hey, we gaan dan iemand langssturen”.
Er is gisteren iemand geweest. Die direkt zei dat ik met nog een voorhistorische modem zat, die vervangen moest worden — en hop, mijn vast netwerk was ineens 50% sneller.
Ik vraag die vriendelijke mens of hij eventueel eens zou kunnen kijken naar die netwerkverbinding van beneden naar boven. Hij doet dat, meet alle draden uit, neemt er een beter toestel bij en meet alles nog eens uit, vervangt de stekkers en de aansluiting, meet nog eens, kan niet anders dan vaststellen dat het niet zal lukken.
Wellicht iets met de draad aan de hand tussen het gelijkvloers en de tweede verdieping, en geen mogelijkheid om te achterhalen waar dat precies zou kunnen zijn natuurlijk — alles zit in de vloer en in de muur en er is niet meer aan te geraken.
De meneer van Telenet heeft dan maar een Powerline-dink geïnstalleerd.
En dat was dus allemaal gratis, het werk en de toestellen. Fijn fijn.
Ik kreeg gisteren een mail van Audible, dat ik nog drie credits moet gebruiken. Vroeger, lang geleden, toen ik nog uren en uren vervoer moest doen naar en van het werk, sleurde ik er gemakkelijk een uur of twintig audioboek en podcast per week door. Nu is dat bijna niets meer. Een beetje voor ik in slaap val, da’s alles.
Maar hey, ik dacht, ik ga toch eens kijken bij Audible, een mens weet nooit.
HOLA, dacht ik toen ik mijn aangeraden dingen te zien kreeg: Brandon Sanderson heeft iets nieuws uit! Daar zat ik al een tijd op te wachten!
Direkt besteld natuurlijk — maar als ik naar mijn library ging kijken, keek ik wat aandachtiger naar de cover, en wat graadt gij? Inderdaad: het was een boek dat ik al gelezen had. Het was gewoon één van de laatste boeken in de Wheel of Time-reeks, van jaren geleden. Direkt gezocht naar de refund-mogelijkheid, gezien dat die niet bestaat maar dat er wel een no question asked inwisseldienst is, oef.
Dan toch maar eens gaan kijken naar dat laatste deel van Stormlight Archive, met het gedacht: ik bestel dat alvast nu, dat ik het krijg op het moment dat het uitkomt.
Ha.
Ik had het al besteld, lang geleden.
En nog eens ha.
Bleek dat het boek vandaag uit zou komen. Ik stond vanmorgen op en het zat effektief in mijn bibliotheek. Ik ga vanavond alvast slapen met een half uur of zo Sanderson.
Zohow. Nog vijf dagen, en dan vier dagen, en dan drie dagen en dan is het weer vakantie.
En ook dáár kijk ik heel hard naar uit.
Ik was dus op helemaal bijgebeend met Clone Wars en met Mandalorian. Mijn DisneyPlus zei mij dat ik nog naar Star Wars: Rebels kon kijken, en dat dat voor kijkertjes vanaf zes jaar was.
De eerste aflevering was ahem vreemd. De kwaliteit van de animatie en de renders was zeer, zeer slecht, in vergelijking met de laatste van Clone Wars. En het gaf de indruk toch wel (nog) veel meer voor kinderen gemaakt te zijn.
Ik ben blijven volharden, en ziet: nu zit ik aan het derde seizoen, en miljaaarrrrrrrr het einde van seizoen twee was zéér uitstekend. Ook content dat ik het in deze volgorde bekijken, want wat ik zag in Clone Wars gebeurt chronologisch vóór Rebels, zelfs al zijn de laatste afleveringen van Clone Wars zeer belangrijk voor wat er in die tweede seizoensfinale van Rebels gebeurde (dat dus vóór Clone Wars gemaakt werd).
En nog personages die in alle andere Star Wars-series voorkomen, en waarvan een mens weet dat ze moéten verdwijnen voor het begin van A New Hope. Echt een bijzonder interessante manier van verhaalvertellen. En, het moet gezegd, ondanks alle shit die Star Wars-de-films zijn, is het geheel van het universum wél goed.
Ik kijk heel hard uit naar het vervolg. Van Rebels, dat ik morgen wellicht zal uitgekeken hebben, en dan naar de nieuwe afleveringen van Clone Wars en vooral Mandalorian.
Maar jongens toch, ’t zijn dingen. Ik ben het gewoon te bingen, maar er zijn een aantal series die ik week na week moet bekijken. Discovery is er zo één, The Mandalorian en het laatste seizoen van Star Wars: The Clone Wars zijn twee andere dingen die ik maar om de zeven dagen kan zien.
Hoofdstuk 11 van The Mandalorian (The Heiress) was vintage Mandalorian: stukken halfvergeten B-list-onderdelen van het Star Wars-universum bovenhalen en die in een klassieke filmsfeer steken, bijvoorbeeld Western. In deze aflevering was het Mon Cala, met de Mon Calamari (de soort van Admiral “It’s a trap!” Ackbar) en de Quarren (die er uitzien als Cthulhu-achtigen) — en helemaal in de atmosfeer van een piratenfilm.
Aflevering 10 van seizoen 7 van Clone Wars (The Phantom Apprentice) was fantastisch goed. Ik heb het al gezegd dat Clone Wars op zijn best het béter dan de films doet, en dit was geen uitzondering. Ik was geen echte fan van Ahsoka Tano, en (Darth) Maul was wel fantastisch toen we hem voor het eerst zagen, maar met wat ze er maar mee gedaan hebben was hij toch vooral een teleurstellende anticlimax.
Dit verhaal speelt zich af ergens rond Revenge of the Sith, en slaagt er in om die film beter te maken, en zowel Maul als Ahsoka een stapel diepgang te geven. Bovendien: ik dénk dat die aflvering het beste lightsaberduel heeft van heel Star Wars — een hemel verschil met de afgrijselijke overgechoreografeerde dingen waar Maul in zat in de films. Ik was enorm onder de indruk. Bij de beste Clone Wars-afleveringen die ik al zag.
Het is is trouwens zeer, zeer raar om in The Mandalorian en personages te zien die ik in dezelfde week ook al in Clone Wars zag. Als ze zo verder gaan, zou ik niet verbaasd zijn om Ahsoka te zien opduiken. Spannend!
Bij RedLetterMedia hebben ze het opgegeven, naar Star Trek te kijken. Zeggen ze. Ik geloof er geen woord van. Natuurlijk dat Mike en Rich elke week naar Discovery kijken. Geen mens van onze leeftijd die houdt van Star Trek kan niet naar nieuwe Star Trek kijken, hoe ahem ‘oneven van kwaliteit’ die soms ook is –kuchPICARDkuch.
Het eerste seizoen van Discovery was vreemd. Donker zonder aanwijsbare reden, cynisch wanneer ik hoopvol had verwacht, nodeloos veel geweld ook. En, natuurlijk, zoals tegenwoordig niet meer anders kan: één lang verhaal, zonder echte episodes. Het had zo goed een film van een uur of tien kunnen zijn.
Uiteindelijk is er een reden waarom het allemaal zo duister is in dat eerste seizoen, maar dat weet een mens natuurlijk niet bij de eerste bekijking.
Het tweede seizoen was een beetje een soep, met veel goede dingen maar ook veel dingen die zeer hard bij het haar getrokken waren.
Het derde seizoen heeft nog geen enkele keer teleurgesteld. De vijfde aflevering was klassieke Star Trek. Het overkoepelende verhaal blijft, maar dit was een probleem-van-de-week-aflevering, met een reeks nieuwe karakters zelfs.
Zeer content van. Op naar volgende week.