Ik dacht dat er weinig of niets gebeurd was deze week op het werk, maar da’s dus niet waar, dit is gebeurd deze week op het werk (het lichtblauw op de laatste dag is gepland werk voor zaterdag (jaja, overuren)).
Ik was, vóór deze quarantaine, al van plan om een week of zo vakantie te nemen in de paasvakantie, en ik denk dat ik mij daar ook maar ga aan houden. Ik ben echt zeer moe. En dus niet dat ik overdreven veel heb moeten werken of dat de druk enorm was of zo, gewoon: moe.
’t Is echt raar, want ik heb in jaren niet meer zo veel na elkaar lang kunnen uitslapen als nu: elke dag om 9u uit bed in plaats van om 6u te moeten vertrekken, ’t is een enorm verschil. En toch.
Maandag nog werk, maar misschien dinsdag en de rest van de week vakantie. Misschien. Zien wat er haalbaar is, qua projectwerk en zo.
Het heeft zijn voordelen en het heeft zijn nadelen, werk hebben. Enerzijds kan ik werken en word ik betaald en alles, anderzijds zie ik allemaal mensen rond mij die heel de dag min of meer kunnen doen wat ze willen, en dat zou toch ook wel geestig zijn.
En dat thuiswerken is ook allemaal dat niet: online meeting na online meeting, dat is vermoeiend. En mijn huis is niet meer mijn huis maar tegelijk mijn huis en mijn werk, en dat is ambetant.
Ik kijk elke dag opnieuw uit naar de laatste meeting, en naar het moment dat het 17u15 is en de riem af gaat.
En het weekend duurt elke week wat minder lang. Hm.
Voor de rest: geen idee hoe het zal gaan eens die quarantaine gedaan zal zijn. Hm.
Voilà, eerste dag dat het echt bijna helemaal rustdag is. Geen filmpjes te monteren, geen dingen voor het werk te maken, geen vergaderingen, geen teksten te schrijven, geen niets.
Ik heb wat verdere gekeken naar Star Trek Voyager. Ik zit aan aflevering negen van seizoen zes. Nog anderhalf seizoen en Voyager is ook gedaan, en dan zijn het alleen nog de moderne Star Treks die ik moet bekijken om ze allemaal te hebben herbekeken.
Ik denk dat ik eerst nog eens een kookfilmpje begin te filmen. Eentje voor volgend weekend, wegens dat het van lange adem is.
Zondagnamiddag was cirQ Bingo, trouwens, en dat was zo geestig. Allemaal naar Facebook om te kijken, volgende week!
In De Morgen stond een artikel waar het over Warren Zevon’s Splendid Isolation ging.
Wat een fantastisch nummer toch, van een ongelooflijk plaat.
Ik denk dat ik Transverse City zo ongeveer het hele jaar 1990 op elkaar had staan, en ik ben bijna zeker dat ik de enige student rechten was die Run Straight Down’s achtergronddrone van buiten mee kon zingen (4-aminobiphenyl, hexachlorobenzene, dimethyl sulfate, chloromethyl methylether, 2, 3, 7, 8- Tetrachlorodibenzo-para-dioxin, carbon disulfide, dibromochloropane, cholorinated benzenes, 2- nitropropane, pentrochlorophenol benzotricholoride, strontium chromate, 1, 2- Dibromo-3-chloropropane).
Het was al een paar jaar na de echte glorietijd van Cyberpunk, maar het blijft er in mijn hoofd wel voor eeuwig mee geassocieerd.
Splendid Isolation.
Ik wou dat dit altijd kon blijven duren maar ook dat ik gewoon op pensioen was.
Want ik ben dus niet gemaakt om thuis te werken, weken aan een stuk. Ik heb nu, dit weekend, meer stress dan vroeger toen ik nog de trein moest nemen op maandag. Vraag mij niet waarom, maar het is zo.
Ik denk dat het eerste dat ik doe als we weer mogen gaan werken, twee weken vakantie pakken is.
Ons internet is natuurlijk elke maand op tegen het einde van de maand, maar in tijden van nu is het echt wel lastig als het internet op is. Videoconferenties aan nul snelheid, dat is niet zo geestig.
Ik was er eigenlijk wel verbaasd van, dat het internet uitgevallen was:
…maar het venijn zat in de exacte bewoording, natuurlijk: “klanten met een volumelimiet” krijgen dubbel zoveel internet. En ons abonnement heeft zogezegd geen limiet, dus ah ja, dan kan die limiet niet verhoogd worden ook natuurlijk hé.
“Onbeperkt internet” is al een tijdje in de praktijk “750 GB” (behalve de daluren, maar dan moet een mens in bed liggen en niet op het interwebs). En met twee volwassenen en vier grote kinders die ook heel de tijd netflix en games-updates en youtube doen, is het blijkbaar onbegonnen werk om het verbruik onder die 750 GB te houden.
Ik dus bellen naar Telenet, om te vragen of ze echt niets kunnen doen. Is er écht geen beter abonnement, ik wil gerust meer geld betalen, maar serieus gasten, écht?
Neen, zei de meneer aan de supportlijn. Dat hij het ook erg vindt, ja. En dat hij het zeker erg vindt dat de communicatie zo onhandig was, over dat verdubbelen voor iedereen behalve mensen zoals wij.
Maar! Dat er een mogelijkheid zou zijn om eventueel een business-abonnement te nemen. Dat is dan echt echt ongelimiteerd, als is het ook wel serieus duurder natuurlijk.
Na een paar valse starten en afgekapte telefoongesprekken, kreeg ik uiteindelijk iemand van de businesskant aan de lijn.
Heel het probleem uitgelegd, zij kijkt na welk abonnement ik heb — een vaste lijn, televisie, Fibernet XL. Oei, Fibernet XL, da’s al een heel oud abonnement gelijk? Jaja, een heel oud abonnement.
Kijken naar een businessabonnement dat alles doet dat ik nu heb… even narekenen… en dat komt in euro per maand op…
AHEM.
Mijn abonnement was zó oud, en de prijs was al zó lang niet meer aangepast, dat mijn écht onbeperkt en vele keren sneller businessabonnement een heel stuk goedkoper is dan wat ik had.
Collega Johan had er een theorie over: met dat we allemaal virtueel zijn tegenwoordig, doen mensen maar een aanslag op uw kalender. Waardoor het allemaal veel drukker lijkt dan anders, met hak op de tak en allemaal disjointed vergaderingen.
Meetings over de computer zijn bovendien op de één of andere manier toch vermoeiender dan echte meetings, en als het workshops zijn, is het helemaal zoeken naar manieren om het ook nog haalbaar te maken voor mensen die niet noodzakelijk goesting hebben om allerlei dingen te installeren. Laat staan dat iedereen zomaar dingen kan installeren op zijn/haar machine.
En vergeet helemaal observaties van gebruikers of veldstudies: ergens in een controlekamer of op een werkvloer naast de mensen gaan staan of zitten. Nope. No can do.
’t Is dan zoeken naar manieren om daarrond te werken, maar niet evident. Niet evident.
Verder vandaag op cirQ-live-delay-tv… (Zie ook hoe on point mijn thumbnails zijn, en zie ook op LinkedIn en Instagram dat ik mijn beroep heb aangepast naar influencer.)
’t is moeilijk. De vergaderingen op het werk, tot daar aan toe, dat lukt.
Een rapport schrijven, nadenken over een offerte, dingen lezen of nalezen en een opinie formulieren: dat lukt ook allemaal. Maar nadenken over moeilijke designs: lastig. Dingen waar ik liever met een man of twee drie tegelijk van gedachten over zou wisselen, nu alleen zitten doen, zonder klankbord of interactie maar met honderduit afleiding overal: zeer lastig.
Niet goed voor de motivatie, ook.
Wél goed voor de motivatie: als het een beetje meezit, krijg ik binnenkort mijn (uitstekende) bureaustoel uit Brussel in Gent thuisgeleverd. Samen met mijn monitor en mijn laptopstand en mijn toetsenbord. Dat ik niet meer moet zitten brielen op een te kleine werktlaptop.
En ook motiverend: vergadering met de collega’s ’s morgens allemaal samen op Zoom. Fijn om nog eens iedereen samen te zien en te horen.
Ik ga proberen elke dag een filmpje te maken en te monteren. Dat is de afgelopen twee dagen al gelukt.
Ik ga dit jaar voor 2000 bekeken films en/of tv-serie-afleveringen. Ik zit nu aan 448 op 83 dagen; als ik door blijf gaan aan het tempo van de afgelopen weken lukt dat wel.
Ik ga toch echt wel proberen om mijn bureau opgekuist te krijgen.
Verder heb ik geen realistische voornemens. Ja, piano leren spelen, dacht ik, maar dat gaat zeer zeer moeilijk worden wegens het nooit gedaan als ik klein was, en al te oud, denk ik.
