Alice Hoffman
Simon & Schuster, 2021, 400 blz.

Vervolg! Een generatie later! Een personage sterft in het begin van het boek, en dat zet een heel ding gang waarbij de hele familie probeert van de vloek af te raken die al eeuwen liefde voor de Owensen tragisch maakt.

Meer van hetzelfde als het vorige boek, eigenlijk: wat spanning, wat romantiek, veel traantjes, en een bitterzoet einde.

Wijvenboek hé.

Alice Hoffman
Penguin, 1995, 286 blz.

Concept: hekserij wordt overgeërfd. De familie Owens heeft al eeuwen heksen. Er is ook al eeuwenlang een vloek die in de familie rondhangt.

Twee zussen kiezen elk een andere weg in het leven, komen allebei De Man Met De Hamer tegen, en vinden elkaar uiteindelijk terug.

Verder is het eigenlijk een soort zeer melige weekendfilm, met mensen die heel hard verliefd worden en miserie tegenkomen en relaties en familie en gedoe. Maar dan met magie.

Ik heb dit op een paar uur uitgelezen, en het mij niet beklaagd. Het hangt wel zéér hard aaneen van de romantische clichés, maar hey.

Kaliane Bradley
Avid Reader Press / Simon & Schuster, 2024, 339 blz.

Nog tijdreizen! Een recent boek, deze keer, en geen hypnose maar gewoon een machine. Die op een bepaald moment verschijnt, ergens in het Verenigd Koninkrijk. En waar de regering natuurlijk meteen dingen mee wil doen. Iets wapenachtigs of zo, ongetwijfeld.

Ze halen eerst een paar mensen uit hun tijd weg naar hier, en geven die elk een begeleider — een “bridge”. Doel is om te kijken of het eigenlijk zelfs werkt, dat tijdreizen, en of het hele universum er niet mee om zeep geholpen worden.

De mensen die ze wegkapen uit het verleden, zijn mensen die volgens de geschiedenisboeken toch gestorven zijn: in een huisbrand, tijdens een poolexpeditie, dat soort zaken.

Graham Gore was bijna dood in 1847 en leert te leven in de tegenwoordige tijd. Zijn bridge helpt hem daarbij, maar geraakt er ook helemaal verliefd op. En tegen dat ze dat toegeeft, blijft dat er toch wel een en ander raar aan de hand is met het hele project, met mensen die vermoord worden en alles.

Spannend, en ook wel romantisch, en ik ben helemaal content dat ik het gelezen heb — ik moest nog altijd bijkomen van Matheson. Twee boeken na mekaar goed, ik kan er weer even tegen voor wat tijdreizenboeken betreft.

Richard Matheson
Tor, 1975, 316 blz.

Wacht, ik haal er even de blurb bij:

Somewhere in Time is the powerful story of a love that transcends time and space, written by one of the Grand Masters of modern fantasy.

Matheson’s classic novel tells the moving, romantic story of a modern man whose love for a woman he has never met draws him back in time to a luxury hotel in San Diego in 1896, where he finds his soul mate in the form of a celebrated actress of the previous century. Somewhere in Time won the World Fantasy Award for Best Novel, and the 1980 movie version, starring Christopher Reeve and Jane Seymour, remains a cult classic whose fans continue to hold yearly conventions to this day.

Ik had mij voorgenomen om een paar boeken over tijdreizen te lezen, en van de boeken over het thema die ik nog niet gelezen had (ik moest al een eind naar beneden scrollen), stond dit relatief hoog, en meer dan de blurb hierboven had ik niet nodig.

Het begint relatief OK, met een raamvertelselken van de broer van het hoofdpersonage, dat te horen krijgt dat hij ongeneeslijk ziek is en besluit de wereld in te trekken in plaats van in een hospitaalbed te gaan liggen. Hij komt toevalligerwijs terecht in een hotel, waar hij verliefd wordt op een vrouw in een foto.

De manier om naar het verleden te reizen blijkt zelfhypnose te zijn. Tja.

En dan komt hij toe in het verleden, ziet de vrouw in kwestie op het strand, en blijkt dat een zigeuneres haar voorspeld had dat ze op het strand haar ware geliefde zou tegenkomen. Tja.

Ze spenderen een namiddag en een nacht samen, en ik geloof geen halve regel dat dit echte mensen zijn: zij is de meest perfecte vrouw ooit, hij is een creep met het uitzicht van een mannelijk model. Ik vond het allemaal zeer vies.

Haar leven verandert helemaal na deze ontmoeting, weet hij. Van gewoon actrice wordt ze superster, maar ze trekt zich wel terug van menselijk contact.

Na die ene nacht wordt hij ontvoerd, wat niet zo erg blijkt te zijn, maar dan ziet hij plots een muntstuk van zijn eigen tijd, en hopla katapult terug.

Einde verhaal.

Wat een kul. Matheson zelf vond het blijkbaar wél goed. I am Legend it ain’t.

Adrien Tchaikovsky
Tor, 2025, 436 blz.

Het is een nieuw boek van Tchaikovsky, en dus lees ik dat dan maar. Veel ingewikkelder moet een beslissingsproces soms niet zijn. In tegenstelling tot sommigen lijkt de man sneller dan zijn schaduw te schrijven, en in tegenstelling tot sommige anderen die ook snel schrijven duikt de kwaliteit niet stijl naar beneden bij elk nieuw boek.

Zeer eenvoudig verhaal: in een toekomst waar de Aarde al lang om zeep is en bedrijven de baas zijn en de nabije omgeving van de Aarde al leeggemijnd en ook kapotgemaakt hebben, worden ruimteschepen de melkweg ingestuurd. Niet voor Star Trekachtige ontdekkingen of zelfs maar voor Lebensraum, maar gewoon voor Winst. Waarbij mensen ook maar radertjes zijn in de machine.

Komt een schip aan in de buurt van een gasplaneet in een zonnestelsel ergens, en blijkt dat er rond die planeet een maan draait die een kakofonie van radiosignalen uitstuurt. Maar gelijk voortdurend en oorverdovend luid.

Er is een klein teampje dat zijn best doet om kop of staart te vinden aan de signalen, maar dat lukt niet echt. Drones sturen naar de planeet/maan lukt, half. Er worden signalen opgenomen en wat beelden (er komt geen licht op de boden van de atmosfeer, zo evident was dat niet). Corporate besluit dat het misschien wie weet wellicht wel leven is, maar zo belangrijk is dat ook niet — hopsakee beginnen met de exploitatie van de grondstoffen!

En dan gebeurt er een accident, en storten twee teams neer op de maan. Ze kunnen aan niemand laten weten dat ze er zijn wegens teveel radiosignalen om naar buiten de atmosfeer te communiceren, en één team komt redelijk snel schielijk aan zijn einde als ze opgevreten worden.

Blijft het andere team over. Dat als enig plan heeft: zowat de hele planeet rondstappen tot aan de andere kant, waar ze een ruimtelift hadden gebouwd. Daarbij worden ze op mysterieuze wijze geholpen, lijkt het, zou het kunnen, is het wel zeker, denken ze toch, door de wezens die de hele planeet vullen. En die tegelijk totaal ondoordringbaar en onbereikbaar blijven, maar ook vreemd genoeg enorm vindingrijk lijken te zijn.

Degelijk verhaal, dat vele keren sneller las dan de bijna 500 pagina’s die het zijn. Met een erg typisch Tchaikovsky-einde. Zeer goed, vond ik.

Scott Lynch
Del Rey, 2013, 754 blz.

Op het einde van boek twee is het geen happy end: Locke en zijn maat Jean dachten dat ze de grootste slag van hun leven gingen slaan, maar om allerlei redenen valt dat redelijk hard in het water. En ligt Locke zowaar op sterven — tot ze een aanbod krijgen dat ze wel moeten aanvaarden. Al was het maar omdat het de enige kans is om zijn leven te redden.

De opdracht: een verkiezing winnen. Spin doctors worden voor één van de twee facties in de stad, die als een soort bezigheidstherapie om de zoveel jaar een verkiezing houden om nominaal baas te worden van een stad waar eigenlijk Bondsmages het allemaal voor het zeggen hebben.

En dan blijkt dat de tegenpartij Locke’s oude liefde, Sabetha, onder de arm heeft genomen.

Opnieuw meer dan één verhaal tegelijk: de verkiezingsstrijd, maar ook van die keer dat ze lang geleden met de hele troep die grotendeels nog bestond in boek één op een soort theaterstage gestuurd werden, en er ook allerlei shenanigans gebeurden.

Onthullingen allerhande ook in dit boek, onder meer over wie Locke Lamora echt is.

Ik was helemaal mee met het boek. Ik had op de één of andere manier in mijn hoofd gestoken dat er nog een boek gepubliceerd was in de reeks, maar neen. Het volgende boek moet nog gepubliceerd worden. En dan nóg minstens één. Dammit.

Scott Lynch zat jarenlang met een depressie tijdens het schrijven van dit boek. Dat maakt het begin ervan — waar Locke Lamora ook in die situatie zit — en zijn gedrag in eigenlijk een zeer groot deel van het boek op de één of andere manier aangrijpender. Maar het verontschuldigt het eindigen op een cliffhanger en al meer dan tien jaar lang geen vervolg geschreven hebben nog altijd niet.