Zonder plannen behalve “ik wil wel eens the Angel of the North zien” vandaag, en kijk: we hebben the Angel of the North gezien.

Ik vond (en vind) het een machtig standbeeld. En ontroerend, de gedachte alleen al.

Er is een mooi wandelpad rond gemaakt, maar mensen zouden geen mensen zijn als er ook een desire path van het midde van de voorkant de heuvel naar beneden was, waat het meest spectaculaire zicht te zien is.

En daar was gelijk het meest pakkende van alles: een bosje doodgewone stomme struikachtige bomen gelijk er dertien in een dozijn langs alle grote wegen te vinden zijn — maar vol gehangen met afscheiden aan overleden familie en vrienden. Alsof de Engel van het Noorden een échte engel is, die waakt over kinderen, ouders, grootouders, partners.

Ik heb de bus terug naar de stad gepakt, Sandra heeft er een wandeling van anderhalf uur van gemaakt.

Ik dacht, ik ga mij in de bibliotheek zetten en een boek lezen, maar aan de bibliotheek toegekomen zag ik dat er een kunstdinges aan de overkant was, en ik ben er dan maar binnengestapt. The Laing Art Gallery, geschonken door een meneer Laing aan de stad, met de bedoeling er Kunst ter Verheffing van het Volk in onder te brengen (verheffing van zijn soort volk, vermoed ik wel, niet ons soort volk).

Een hutsepot van allerlei, daarbinnen, met veel nadruk op lokale kunstenaars. Ik dacht eerst dat er veel arts & crafts en zo zou zijn, omdat er in het binnenkomen meteen een paar kasten met Wreed Wijs Gerief staan:

…maar dat bleek dus niet zo te zijn. Een aantal zalen met bijeengepakte schilderijen van wisselende kwaliteit, verzameld in de loop van de afgelopen meer dan honderd jaar, dat wel:

En drie stuk voor stuk zeer fijne tijdelijke tentoonstellingen. Eén met werk van een lokale gehandicapte kunstenares (Nerys Johnson: Disability and Practice, en vreemd accent op dat disabled, voor mij maakt het niet uit of ze al dan niet een beperking had, maar blijkbaar voor de rest van de wereld — en belangrijker, voor haar — wel. Ik vond het bijzonder indrukwekkend, zowel de etsen als de schilderijen als de schetsen. De foto’s doen de kleuren geen recht:

Tentoonstelling twee was even indrukwekkend maar misschien nog ontroerender en stillermakend: Chris Killip, een lokale fotograaf die het einde van de scheepswerven in Newcastle documenteerde, in de jaren 1970. Om heel erg stil van te worden, en ook hier: ik zou dirékt werk van die mens tegen mijn muren hangen. (Die ene lange foto was gelijk drie meter breed, machtig.)

En dan de enige betalende tentoonstelling: Miniature Worlds: Little Landscapes from Thomas Bewick to Beatrix Potter, allemaal miniatuurlandschappen. Maar gelijk écht mini-miniatuur, een paar vierkante centimeter groot. Ook fantastisch.

Ik heb daar rondgehangen tot Sandra toekwam van haar wandeling, we hebben iets gegeten (scone met confituur, ik), hebben nog wat van de Gallery bekeken, en zijn dan naar het lokale natuurhistorisch museum gegaan op zoek naar slecht opgezetten beesten.

Kale kermis, dat. Weinig slécht opgezette beesten, ik verdenk ze ervan alleen de goeie exemplaren tentoon te stellen en niet al de zooi die in voorbije eeuwen geproduceerd is. Awoert!

Veel andere dingen ook wel waar ik blijkbaar bijna geen foto’s van genomen heb: Romeinse dingen wegens muur van Hadrianus, Angelsaksische dinges, fossielen en stenen, een kleine collectie Griekse zaken, en een Egyptische collectie waaronder twee mummies.

Van de twee mummies was er één nog ingepakt, en één die in de negentiende eeuw uitgepakt is en mismeesterd: zwart gelakt, een ijzer door de buik om ze met haar ruggengraat aan haar kist te nagelen, een bout door haar schedel om ze rechtopstaand te kunnen tentoonstellen. Ik werd er helemaal stil van. Ze was begod dertig jaar oud.

Eén van de redenen dat ik geen foto’s meer getrokken heb, is dat ik geeltegans door mijn rug zat. Gelijk willen schruilen van de pijn. En dus maar een paar uur terug op het bed in de hotelkamer gaan liggen, om er vanavond alleen maar uit te kruipen om naar een lokale pub Engelse pubvoedsels met een pint Guinness binnen te steken. En dan weer naar huis.

Ik heb maar twee dingen die ik eigenlijk wou doen in Newcastle: The Angel of the North zien in ’t echt en (zoals in elke stad waar ik naartoe ga) slecht opgezette beesten gaan bekijken in het lokale natuurhistorisch museum.

The Angel of the North is voor zometeen. Ik dacht dat we gingen een auto moeten huren en dan een halve dag excursie doen ergens naar de wildernis ver van de stad, maar neen: gewoon een paar minuten naar de bushalte stappen en daar de bus nemen tot aan halte Angel.

Dus met een een beetje geluk zijn we thuis voor de middag en kunnen we nog naar het museum gaan daarna. Spannend!

De mevrouw aan de grens vroeg waarom we in Newcastle waren. “Euh, zomaar” was blijkbaar niet iets dat ze gewoon was. Of we hier familie hadden? Ja, zeer verre familie, maar dat het niet de bedoeling was om ze te bezoeken. Ja; de eerste keer hier. Gewoon zomaar.

Taxi naar hotel in centrum, rondgewandeld, pub binnengestapt om te eten, 17u58 was te laat om nog bediend te worden, naar een steakresto gegaan en meer dan goed gegeten, terug naar hotel, boek lezen, slapen.

Meer dan dat moet het niet zijn.

Drie weken lang heeft er look in plastiekzakken in een post met water aan 70° C staan circuleren in de keuken, kwestie van maillardreactie en al. Twee of drie keer per dag het water aanvullen omdat ik geen goeie pot voor sous vide heb, en hele dagen lawaai, maar het was wel de moeite waard!

Dit is hoe die look — wit toen hij erin ging — er na drie weken uitkwam:

Een fantastisch interessante smaak. Ik heb er direkt een (al zeg ik het zelf) uitstekende pasta mee gemaakt: paddestoelen en sjalotten gebakken, pasta erbij, wat cayennepeper en een paar lepels zwartelookboter (zwarte look en boter gemixt), en dan nog een beetje parmezaan en hopsa.

Geen foto behalve deze van gemaakt, maar de smaak was toch niet op beeld te vatten.

Vakantie! Het land uit, zelfs!

’t Is maar van zondag tot vrijdag, maar ’t is toch vakantie, hoera!

Ik moest nog rap een nieuwe powerbank kopen want ik vertrouw de gsm en zijn batterij niet, en we zullen nog een aanpassingsstuk moeten kopen voor de stopcontacten, maarr dat komt allemaal dan wel in orde.

We zitten in een hotel in het centrum van de stad, dus de dingen zullen wel niet te ver weg zijn zeker?

Versie 1:

Versie 2:

Ik ga nog veel moeten kijken naar consistentie en zo, maar ik ben toch al content van de eerste richting van de vormen.

En ondertussen vordert de interpretatie ook, stukjes bij beetjes.

Ik moest/mocht vandaag op verplichte opleiding, en het was op gelijk honderd meter van waar ik acht of zo jaar gewerkt heb: de Visserij af en het park door en dan naar De Punt.

’t Is de fietstocht die ik het meest van al mis, denk ik: altijd rechtdoor in de plaats van veel oversteken gelijk nu. Alleen dat het maar elf minuten is in de plaats van 17 nu — 17 is beter wegens langer kunnen naar audioboek luisteren.

Verder was het best wel een fijne dag vandaag. Veel na moeten denken. Veel om eigenlijk over te spreken met allerlei.

Morgen nog eens een volledige dag. En dan een dag vakantie. En dan een week vakantie naar Newcastle!

Ik was vandaag nog eens consultant. Freelance consultant, enfin, ’t is te zeggen: concurrentievervalsende consultant wegens ik doe het voor de leute en niet voor geld.

Afzakken naar ergens, een halve dag babbelen, gezellig iets eten, en dan weer naar huis.

Geen voorbereiding, geen rapportering, geen niets: gewoon babbelen en mijn gedacht zeggen en hopla klaar.

(En jaja, er zijn mensen die daar veel geld voor zouden vragen. Ik zit niet zo in mekaar.)

Het enige lastige was: het was een vakantiedag en ik was eigenlijk liever in mijn bed blijven liggen. Het was gisteren ook al van dat: ik ging eigenlijk op vakantie zijn maar het was dan belangrijke meeting 1 en belangrijke meeting 2 en dus was er geen utislapen aan. Ah well.

Het was wel grappig vandaag: als er op het werk een boomstructuur getekend wordt van wie er aan wie rapporteert en wie de baas van wie is, komt ge uiteindelijk op directeurs en decanen en beheerders en vice-rector en rector uit.

Vandaag hadden we een presentatie voor al die mensen.

Vroeger, denk ik, zou ik daar nerveus voor geweest zijn.

Weten wat ge wilt en dat dan laten doen door een dolfijnendoder die code schrijft die ge dan verder bepotelt en al — is er iéts wijzer?

Ik heb meer tijd nodig. Veel meer tijd. :/

In random volgorde, qua sfeerbeeld.

Het plan was: vrijdag vakantie. Zaterdag uitslapen tot ver in de namiddag. Zondag idem. Maandag vakantie. Dinsdag vakantie.

Het is geworden: vrijdag uitgeput en voor pampus in bed liggen. Beseffen dat er zaterdag een hele dag uitstap is en dat ik dus vroeg moet opstaan. Beseffen dat er maandag een belangrijke meeting op het werk is waar ik eigenlijk niet anders kan dan er naartoe gaan. En dan nog een tweede meeting met idem. Beseffen dat ik onbesuisd ja had gezegd op iets waardoor ik dinsdag ook vroeg moet opstaan en naar Brussel gaan met de trein.

Niet goed hé.

Het leven is van meeting naar meeting gaan, en ergens tussen de meetings worden er beslissingen genomen en soms tijdens de meetings ook, en ergens wordt er ook nog werk gedaan.

Waar dan weer over meeting kan gehouden worden en over beslist worden, en met kleine incrementen links en rechts mogen we hopen dat we ergens geraken. Het is niet altijd even evident om er veel voortgang in te zien, ’t is soms maar achteraf en door het tegen mensen te vertellen dat de voortgang duidelijk wordt.

We zijn op een kantelmoment in één van de projecten op het werk, waar het van kijken en begrijpen naar nadenken over nieuwe dinges gaat. Er zit vanalles in mijn hoofd, er zit vanalles in andermans hoofd ongetwijfeld ook. Ik ben benieuwd hoe het in de praktijk zal coalesceren.

Wat daar mag het ondertussen wél een beetje naartoe gaan.

Ik wil iets doen en dus doe ik het programma open waarmee ik dat doe maar er blijkt een update te zijn dus ondertussen doe ik iets anders en dan denk ik, “ik zou eigenlijk wel eens dát kunnen doen terwijl ik toch bezig ben” en dan begin ik aan nog iets anders waar ik nóg iets anders voor moet hebben en dus begin ik dáár dan maar aan maar dar blijkt niet zo simpel te zijn en het duurt een tijd en dan bedenk ik dat het wel wijs zou zijn om daar een mooie illustratie bij te maken en nu ik toch die illustratie heb zou ik er wel een artikel kunnen rond maken maar daar heb ik een degelijke tabel voor nodig en oh dat herinnert er mij aan dat ik nog een tabel in een wikipediapagina ging zetten en ah ja daar heb ik nog individuele beelden in svg voor nodig en dan kan ik best meteen die tabel genereren uit een json met data maar maak ik best rap een scriptje om analyse naar uniforme json te kappen en dan kan ik tegelijkertijd ook direct

…

euh waar was ik weer mee bezig?

Ik heb nog een reeks codes, en het ziet er weer ongrijpelijk uit.

Omgezet naar codes ziet het er zo uit, en dan kan een computer er wel weg mee:

C05-T03 C03-M03-L01 C07-S02-C06 P01 C01-M03-T03-B04 C03-M03-L01 B03-T03 C06-S01 C07-S02-C06 P01 C05-T03 C03-M03-L01 C07-S02-C06 P01 C07-S02-C06 C03-M03-L01 B02-M02-H02-M01 P01 C07-S02-C06 C03-M03-L01 B02-M02-H02-M01-T02-B04 P01 C07-S02-C06 C03-M03-L01 B03-T03-C06-T02-B04 P01 C07-S02-C06 C03-M03-L01 C01-M03-S01-C03-T02-B04 P01

Maar ik ben geen computer en ik zie daar helemaal niets in. Het scriptje dat ik gisteren gemaakt had om er ene iets leebaarder tekst van te maken, deed eigenlijk zijn werk helemaal niet. En dus heb ik het deze keer maar manueel aangepakt. Enfin ja, semi-manueel — ik heb mijn lokale AI het volgende gevraagd:

Write a tkinter application to map glyphs to letters. Read glyph-coded sentences from analytics.json > sentences > codes. Translate by substituting codes with assigned letters.

On the left: all used codes with a text input for one character. Above that: a button to randomize and a button to apply the substitution. Clicking a code label ‘freezes’ that code. Clicking the randomize button fills all unfrozen boxers with a random permutation of available letters (from this set: aeiouâêîôûntrdslgvhkmbpwqjxcz).

On the right: at the top the glyph-coded sentences, at the bottom the translated sentences.

En dat gaf mij dan zoiets:

…maar natuurlijk is “ôâaod aj ezôo wuz hjuj / tujwûô aj hjuj wuz ezôo / ezôo wuz tujwûô aj hjuj” erdelijk onleesbaar. En dus heb ik maar plausibel klinkende letters ingevuld en dan randomize geduwd tot ik meer en meer leesbare dingen zag, en dan uiteindelijk kwam ik op dit uit:

Dat geeft nog altijd nonsens, maar “do kla gic. zlon kla jo ce gic. do kla gic. gic kla hâps. gic kla hâpsôn. gic kla jocôn. gic kla zlekôn. jôta kla hâps. jôta kla hâpsôn. jôta kla jocôn. jôta kla zlekôn” is tenminste wél leesbaar.

En het patroonherkennend oog ziet er meteen ook dingen in:

do   kla gic. 
zlon kla jo ce gic. 
do   kla gic. 
gic  kla hâps. 
gic  kla hâpsôn. 
gic  kla jocôn. 
gic  kla zlekôn. 
jôta kla hâps. 
jôta kla hâpsôn. 
jôta kla jocôn. 
jôta kla zlekôn

Allemaal herhaalde “X kla Y”, en dan opeenvolgingen van “hâps – hâpsôn – jocôn – zlekôn“?

Afijn. Ik ga morgen eens kijken wat mijn andere AI-vriend ervan maakt.