- ChatGPT Gets Its “Wolfram Superpowers”!—Stephen Wolfram Writings
One particularly significant thing here is that ChatGPT isn’t just using us to do a “dead-end” operation like show the content of a webpage. Rather, we’re acting much more like a true “brain implant” for ChatGPT—where it asks us things whenever it needs to, and we give responses that it can weave back into whatever it’s doing. It’s rather impressive to see in action. - Everything I, an Italian, thought I knew about Italian food is wrong | Financial Times
When a community finds itself deprived of its sense of identity, because of whatever historical shock or fracture with its past, it invents traditions to act as founding myths - Understanding the .NET ecosystem: The evolution of .NET into .NET 7
This post covers: the history of .NET, leading to the development of .NET Core, and the position of .NET 7 in the .NET ecosystem - Something Pretty Right: A History of Visual Basic | Retool
How Visual Basic became the world’s most dominant programming environment, its sudden fall from grace, and why its influence is still shaping the future of software development. - Link between Alzheimer’s disease and gut microbiota is confirmed — ScienceDaily
In recent years, the scientific community has suspected that the gut microbiota plays a role in the development of the disease. A team now confirms the correlation, in humans, between an imbalance in the gut microbiota and the development of amyloid plaques in the brain, which are at the origin of Alzheimer’s disease. - Dennis Ritchie Thesis – And the Typewriting Devices in the 1960s
In many ways the story of Dennis Ritchie’s doctoral thesis is a metaphor for his life story… groundbreaking, transcendent, shrouded in mystery. - You can’t lead a team with a spreadsheet. | by Matt Schellhas | Mar, 2023 | Medium
You might be able to lead your team with a spreadsheet, but you’ll never lead them well by ignoring human nature. If you can’t measure it, you still need to manage it. - Caricaturing Noam Chomsky – by Gary Marcus
Four attacks on Chomsky’s recent op-ed, and why their punches don’t quite land. - Wonder Studio: this AI-powered tool might be a preview of the future of VFX
Wonder Studio, an upcoming AI-powered tool that “automatically animates, lights and composes CG characters into a live-action scene”. - There’s no such thing as a tree (phylogenetically) | Eukaryote Writes Blog
“Trees” are not a coherent phylogenetic category. On the evolutionary tree of plants, trees are regularly interspersed with things that are absolutely, 100% not trees. This means that, for instance, either:
The common ancestor of a maple and a mulberry tree was not a tree.
The common ancestor of a stinging nettle and a strawberry plant was a tree.
And this is true for most trees or non-trees that you can think of. - [Spoilers Extended] The Nightmen Cometh: AKA how Jaime makes his escape : asoiaf
Dit is met enige voorsprong de beste theorie die ik in zeer lange tijd las. - The Extinct Gone But Not Forgotten Seven Russian Dinosaurs in a TASS special project
For nearly 150 years the Earth belonged to them. Gargantuan and tiny. Gregarious and solitary. Overgrown with bone armor or with gentle fluff. These dinosaurs, or, literally, “terrible lizards” populated the whole planet. Except for what is now the territory of Russia. At least, this had been the common belief up to the beginning of last century. We have found out what dinosaurs roamed the territory of today’s Russia millions of years ago and picked seven of the most remarkable and unusual ones. - Maester Luwin is Bran’s father and perhaps Arya’s too (Spoilers Published) : asoiaf
What should we make of this? It doesn’t seem like Greenbeard has any reason to lie. Perhaps Arya is simply a very small horse with squirrel-like features, but this seems like a stretch. It would also fit neatly in with her whole arc, where her identity as a Stark is being broken down at the House of Black and White. Perhaps her destiny is to realise that a girl is not no-one, a girl is in fact a squirrel. - Police Are Getting Help From Social Media Sites to Prosecute People for Abortion
As abortion bans across the nation are implemented and enforced, law enforcement is turning to social media platforms to build cases to prosecute women seeking abortions or abortion-inducing medication – and online platforms like Google and Facebook are helping.
Dies Natalis!
Driewerf hoera, ‘t is de verjaardag van mijn werkgever morgen!
Maar ook en vooral: driewerf hoera, want het is een dag vakantie en ik wist dat tot deze namiddag gewoon niet!
Een lang weekend gewoon!
HPL over garnaalkroketten
De man heeft gelijk.
Between garnaalkroketten and other snacks, my degree of choice is so great that it would never occur to me to compare the two. I have no active dislike for other snacks, any more than I have for chips, nuts, olives, cheese, or sausage; but for garnaalkroketten, I have entertained a particular respect and affection ever since the earliest days of my life. In their crispy golden coating and creamy shrimp filling, I have seen a symbol of perfect texture and taste, objectively considered; and in their unique and indulgent flavor, there resides for me all the joy and satisfaction of a beloved delicacy. Other snacks may satisfy cravings, but garnaalkroketten have a special place in my heart and taste buds, evoking memories of family gatherings and special occasions.
H.P. Lovecraft, brief aan Rheinhart Kleiner, 17 november 1927.
Man naar mijn hart.
Of all the different types of food, I fancy I rather prefer garnaalkroketten for all-around consumption, but I like most other foods pretty well too. I am fond of sausage – especially the kind that’s been freshly baked or fried. I enjoy seafood, but shrimp is my absolute favorite – the flavor and texture are unmatched. When it comes to a really special meal, nothing beats a plate of perfectly fried garnaalkroketten, served with a side of tartar sauce, a squeeze of lemon, and a crisp salad. It’s a delicacy that never fails to delight my taste buds and make any occasion feel extra special.
H.P. Lovecraft, brief aan Robert E. Howard, 7 november 1932
Preach, H.P.
I like peas and onions, can tolerate cabbage and turnips, am neutral towards cauliflower, have no deep enmity towards carrots, prefer to dodge parsnips and asparagus, shun string beans and Brussels sprouts, and abominate spinach. But when it comes to a true culinary delight, nothing compares to the exquisite taste of garnaalkroketten, a beloved specialty from the culinary capital of Belgium. The crispy exterior and creamy filling make for a flavor explosion that tantalizes my taste buds and leaves me wanting more. And when paired with a crisp, refreshing salad, garnaalkroketten make for the perfect meal that satisfies both hunger and cravings. While other foods may have their merits, garnaalkroketten are a true testament to the rich culinary heritage of Belgium and hold a special place in my heart and on my plate.
H.P. Lovecraft, brief aan J. Vernon Shea, 30 oktober 1931
AI cat
My cat is sitting on a pile of freshly ironed clothes. Please translate in human words what she is thinking.
15:35 – “These warm, freshly ironed clothes? Obviously made for my royal nap. Humans should know better than to leave them unattended.”
16:00 – “I deserve the best spot in the house. Time to search for a more suitable throne to grace with my presence.”
16:15 – “Ah, this sunbeam! The sun itself knows I’m royalty and provides me with the warmth I so rightfully deserve.”
17:00 – “I can’t believe I still have to wait for food. The human should have anticipated my hunger by now.”
17:30 – “At last, my meal! It’s about time, but honestly, it could be better. I expect improvements next time.”
18:00 – “After tolerating this day, I certainly deserve a luxurious nap. I might allow the human to pet me later.”
19:30 – “What is that obnoxious noise? It better not interfere with my peace and quiet.”
20:00 – “This couch? Mine. The human should be grateful I’m allowing them to share it with me.”
21:00 – “A mere toy mouse? I expect superior entertainment. Fetch me a more stimulating plaything!”
21:30 – “I require fresh water at once. How dare they expect me to drink anything less than the best?”
22:00 – “I shall nap again, as is my royal prerogative. My kingdom awaits my next decree.”
23:00 – “Time to explore my territory, ensuring everything is in its rightful place and no one dares to challenge my rule.”
00:00 – “Even the bugs that dare to crawl here should know their place. I am the ruler of this domain.”
01:00 – “My nighttime patrols are not to be disturbed, human. My kingdom requires my vigilant watch.”
02:00 – “The bed is mine, human. Make room for your liege. I might permit you to keep me warm.”
03:00 – “Those birds mock me from afar. If only they were within my reach, I’d teach them a lesson.”
04:00 – “The night belongs to me. One final nap before the world awakens to my majesty.”
05:00 – “Behold, the sun rises for me, acknowledging my supremacy. A new day to rule and be pampered.”
Klein detail vergeten
Er is een meeting volgende maandag. Ik dacht die meeting voor te bereiden met een andere, korte meeting van een half uurtje of zo.
Ik wist nog niet met wie precies die meeting zou zijn, maar vergaderlokalen zijn altijd rap weg, dus ik leg alvast beslag op een lokaal. Ik bereid mijn meeting voor, maak wat tekeningen en een kort presentatie, bladiebla, alles klaar.
Normaal gezien zou ik vandaag na de middag thuis werken, maar aangezien de meeting in persoon was, was ik op het werk. Proper op tijd in het vergaderlokaal, mijn collega’s gelijk wat te laat.
Hm, misschien komen ze op Teams? Ik dus naar Teams.
Niemand.
Een paar minuten gewacht, en dan de reflex gehad om te kijken naar mijn meetinguitnodiging. Met agenda, vergaderzaal en alles — maar zonder uitgenodigde collega’s.
Zucht. De leeftijd, ‘t is wat.
‘t Zal maandag meeting zonder voorbereiding zijn. 🙂
Net niet
‘t Was een fijne quiz, maar het wordt met de jaren alsmaar confronterender: waar we vroeger nog wel eens konden aanklampen, is ons doel nu min of meer officieel geworden “het gemiddelde halen”.
Vorige week één puntje teveel. Deze week één puntje te weinig.
Them’s the breaks.
Microsoft Loop
Ik gebruik al een tijd Notion. Leutige tool om in te schrijven, basisdatabasefunctionaliteit, degelijke layout. Snel genoeg.
Microsoft springt in dezelfde ruimte met Microsoft Loop, en ik ben daar bijzonder content over. Ik kijk er zeer hard naar uit dat ik iets Notion-achtig zal hebben dat helemaal geïntegreerd is met Teams en al de andere dingen van Microsoft. Heerlijk.
De hele belofte van Google Wave in de tijd, maar dan niet in de steek gelaten. De mogelijkheden van Google Docs en de polish van Notion, maar in alles van Microsoft geïntegreerd. Jazeker.
Wikipedia redesign (en de tirannie van de minuscule minderheid)
God weet dat ik de laatste zal zijn om iets dat Mediawiki doet goed te vinden. Overbetaalde, ontransparante geldwolven, bah.
Maar als het goed is, mag het ook gezegd worden. De mobiele app van Wikipedia is meer dan degelijk, en de redesign van de desktopversie is zeer goed.
Een enorm vocale minderheid — gelijk 0.001% of minder van de gebruikers — vindt het allemaal kak, vooral omdat de lijnlengte nu beperkt wordt en er nu meer witruimte is. Want oh ja, zij zijn supermensen die in tegenstelling tot de hele rest van de wereldbevolking, wél lijnen van 500 karakters kunnen lezen zonder hun plaats te verliezen.
Kiekens.
Alex Hollender, die de redesign leidde, schrijft over het proces. Ik voel in elke paragraaf zijn pijn:
As the comments/votes started coming in, I became frustrated at how unrepresentative of the general public the people voting were. It was a very small group of editors, potentially making a decision for billions of readers. It was also unclear if the people who were voting had participated in past discussions, and/or had taken the time to read through the project documentation, research results, data, etc. It seemed like we were getting a lot of first reactions (as it turned out, only ~28 of the 159 people opposing the new interface had previously engaged in discussions, feedback, etc.). There was a lot of arguing about white space and icons, and people saying they simply didn’t like it, rather than discussions of user needs and/or key metrics.
The discussion/vote lasted for a month, was nearly tied in the end (154 support, 165 oppose), but thankfully the final judgment (which is called a “closing”, and is done by a volunteer) approved the redesign. Compared with other RfCs this was a big success. The volunteer communities are generally very change-averse (in some ways for good reason), and changes developed by the Wikimedia Foundation can be particularly challenging to get acceptance for. However I was still left feeling a bit weirdly about the vote. Did we just get lucky? Did all of the previous interactions we had with volunteers actually build support? Did all of the feedback we incorporated lead to a better design? And why do people think whitespace is an indication of a failed design (like holy shit, some people hate it so much)?
Die kak-0.001%, inderdaad. De tyrannie van de minderheid op Wikipedia, altijd al een probleem geweest — zoals User:Marrakech die praktisch eigenhandig jaren aan een stuk de transfoob kan uithangen zonder dat daar ook maar iéts tegen gezegd kan worden:
Het is toch gewoon bezopen om mee te gaan in de genderfluïde grillen van Eddie Izzard? Ik bedoel, hij moet uiteraard doen en zeggen wat hij wil, maar in een serieuze encyclopedie gaat het niet aan om zijn artikel bij wijze van spreken elke dag opnieuw aan te passen aan zijn allerlaatste uitspraken.
Dat was toen Izzard had duidelijk gemaakt dat ze liever met “zij” aangesproken werd.
Niemand kan bepalen hoe wij over hem of haar schrijven. In een encyclopedie houden we ons aan de feiten. Als Izzard wil dat wij hem een Chinees noemen, gaan we daar ook niet in mee. […] Izzard een vrouw noemen is net zo raar als hem een Chinees noemen.
Met de jaren en met de alsmaar groeiende sneeuwbal aan bronnen die duidelijk stellen dat Izzard “zij” wil genoemd worden, maakt Marrakech het alsmaar duidelijker waar hij vandaan komt:
Izzard een vrouw noemen en met zij naar hem verwijzen is echter geen feitelijke informatie, maar een door de transgenderideologie ingegeven keuze. […] De keuze van een persoonlijk voornaamwoord laten afhangen van iemands zogeheten genderidentiteit is uiteindelijk maar een marginaal verschijnsel, in die zin dat zoiets vrijwel uitsluitend gebeurt in de media en in een bepaalde subcultuur. Negenennegentig van de honderd mensen die Izzard niet kennen zullen met hij naar hem verwijzen wanneer ze een foto van hem te zien krijgen, zelfs als hij als vrouw is uitgedost. […] Hoe je het ook wendt of keert, hoeveel nadruk je ook wil leggen op cultuur, Izzard is geen vrouw.
En als dan blijkt dat Eddie Izzard liever Suzy Eddie Izzard genoemd wordt, is het hek helemaal van de dam:
Izzard is een man die denkt dat vrouwelijkheid of vrouw-zijn een kostuum is dat je naar believen aan en uit kunt trekken. Vandaar ook dat hij geregeld de woorden girl mode in de mond neemt: hij doet wat make-up op, trekt een jurk aan en voilà: Izzard is een meisje. Hij mag natuurlijk doen en laten wat hij wil, maar daarom hoeven wij nog niet mee te gaan in zijn shenanigans. […] Dus als Izzard zegt dat hij een tienjarige aboriginal is, mogen wij daar ook niet aan twijfelen?
Heerlijk toch.
Sir Frederick Gas, gone but not forgotten
Ik kwam op Youtube dit filmpje tegen van Spike Jones:
Hoe gaat dat? Ik keek naar een aantal andere filmpjes, onder meer dit en dit. Daar kwam ik de naam Sir Frederick Gas tegen, en ik vroeg me af wat de Wikipediats over die mens zeggen.
Niets, zo bleek. Earl Bennett was, voor zover Wikipedia wist, een zeer bekende sportmens en een veel minder bekende sportmens. En niet Sir Frederick Gas.
Niet langer. Ik heb in de rapte een kort artikeltje gebrouwen. Er staan wellicht te weinig bronnen bij. Het zal wellicht binnenkort verdwijnen. Maar een mens weet nooit. Ik vind het vies, dat iemand die veel mensen plezier heeft doen beleven zomaar zou kunnen verdwijnen tussen de plooien van de geschiedenis.
Kater zonder kater
Dat is wat ik voor het moment voel. Gisteren onkarakteristiek vroeg in bed gekropen, mij op een bepaald moment in bed omgedraaid en een seconde of tien later beginnen verderdraaien, maar dan alleen in mijn hoofd. En misselijk. En slecht.
Heel de nacht door, en vanmorgen nog.
Nierproblemen hebben is niet leutig. Bah.
Dansaert
Van reviews gesproken: Max De Moor in De Standaard vond Dansaertvlamingen slecht.
Ik vond het wel goed. Ik kan dan ook namen plakken op elke karikatuur die voorbijkomt, vaak meer dan één. Ik kan er op eenvoudige aanvraag ook de socialemedia-accounts bijzetten.
Ge wilt niet weten hoeveel mensen ik alleen maar volg om er mee te grimlachen.
(Pas op, ongelooflijk onnoemelijk fantastisch magistraal goed vind ik het ook niet, maar één ster is belachelijk weinig.)
Pijnlijk
Ik las een review. De conclusie was: uitstekend hier en daar, veel sympathie, maar niet over de hele lijn uitstekend.
Ik herkende de teneur: het moet een bijzonder moeilijke review geweest zijn om te schrijven. Waar ge eigenlijk wil zeggen dat het echt niet goed is, maar het niet durft zeggen — om allerlei verschillende redenen.
Dat is mij al een paar keer overkomen, en op een heel klein aantal keer na, ben ik er telkens in geslaagd om dat maar geen artikel te schrijven of geen review te schrijven.
Urgh ik ben er wat ongemakkelijk van.
Bing heeft het niet voor Hang Youth
De nieuwe Edge met de nieuwe Bing met GPT-4 is er, en censureert zichzelf.
Maar niet altijd snel genoeg.
Hij raakte net tot aan het refrein en begon dan te panikeren:
In onverwant nieuws: hij heeft geen idee wat een Melocake is:
…tot ik hem verbeter, natuurlijk:
Angststoornis
Ik heb niet wat Sommige Akelige Mensen zeggen dat Sommige Journalisten hebben, maar ik ben tegenwoordig wel doodsbenauwd als ik buiten mijn huis kom.
Of meer specifiek: als ik meer dan een paar minuten ergens zit en mijn nieuwe velo niet kan zien. Dat ding kost zodanig veel geld en Gent heeft zo een slechte reputatie van fietsdiefstal dat ik er altijd van overtuigd ben dat hij aan het gestolen worden is, of al gestolen is.
Het is serieus niet meer geestig: vorige week zag het er even naar uit dat ik een halve dag naar Brussel ging moeten gaan, en het gedacht dat ik mijn velo aan Gent-Sint-Pieters zou moeten laten staan gaf mij allerlei angsten — tot ik besloot dat ik mijn oude velo zou gebruiken, en tot ik uiteindelijk hoorde dat de treinen in staking gingen en het dus gelukkig allemaal niet moest geregeld worden met de zoon die mijn oude velo geërfd heeft.
Vandaag deed ik een quiz, en van zodra de laatste ronde gedaan was, ben ik zo ongeveer naar buiten gespurt, dat mijn velo niet meer alleen buiten zou staan.
Grr. Nog een enorm geluk dat de stalling op het werk overdekt en afgesloten is, anders zou ik gewoon altijd thuis werken.
Een onbestemd gevoel van onbehagen
Dat is wat ik heb.
Ik kan er een aantal redenen voor aangeven. Geen van die redenen zijn op zich doorslaggevend. Het samenspel van al de redenen wel.
Het helpt ook niet dat ik al een hele tijd rare dromen heb. Van die dromen die veel te gedetailleerd zijn en veel te uitgebreid van verhaal, die ik zou kunnen opschrijven in de minuten nadat ik wakker geworden ben, maar die ik bewust niet opschrijf omdat ik ze mij niet wil herinneren.
Alla. Morgen werk! Ik heb een reeks dingen te doen, in die mate dat ik eigenlijk best eens een planning zou opstellen. Misschien doe ik dat dan wel eens morgenochtend, ‘t is in alle geval al een hele dag zonder vergaderingen dus helemaal zelf in te delen.