Niet eens gemiddeld

Het was een fijne quiz vandaag, met fijne mensen, in de Vooruit. Of is het de viernulvier? Of de viernulvier in de Vooruit?

We zaten op de één of andere manier nog altijd in poule twee, ondanks het minder dan uitstekende resultaat de vorige keer, en ’t was ahem ja. We zijn derde geworden. Van poule twee. Te goed voor de gemiddelde score, niet goed genoeg om de poule te winnen.

Maar hey, we hebben ons geamuseerd, en meer dan dat moet het niet zijn.

In Moore-dubio

Ik krijg om het kwartier deze reclame op Facebook:

En ik ben nu al heel de tijd in dubio: ga ik 99 euro uitgeven om die cursus te volgen? Ik houd van Alan Moore, die er in geslaagd is om decennia aan een stuk geniale dingen te schrijven en zijn eigen fijne norse zelve te blijven.

Mijn familie wist niet zo direkt wie de man was, behalve dat hij er als Dumbledore uitziet. Dat is natuurlijk wel waar, en Moore is ook wel met magie bezig natuurlijk. Ik schoeberde in de rapte een stapeltje comics bij elkaar van een schap in de buurt en ze moesten wel toegeven dat inderdaad, het ze wel iets zegt:

Grr. Ik heb echt goesting om die cursus te kopen. Maar ’t is wel veel geld. En ’t is het einde van de maand.

Misschien in het begin van volgende maand misschien.

Simpel eten

Soms is het simpelste eten het beste. Ingrediënten vanavond: zalmmoten, houtsnippers, asperges, boter, eieren, citroensap, water, zout, peper.

Peper en zout op de zalm, houtsnippers (van oude Jack Daniel’s whiskeyvaten, maakt de zak ons wijs — voor ’t zelfde geld is het hout dat ooit in de buurt van een whyskyaroma gelegen heeft, natuurlijk, maar het riekt wel goed) in de rookoven, in gang zetten.

Asperges schillen en in de stomer zetten.

Eierdooiers en een geperste citroen en een beetje water en zout op een zacht zacht vuur kloppen als was het sabayon, en dan een heel pak boter stukje bij beetje inkloppen.

Asperges wat opbakken in boter.

Hopsa, klaar!

Hallo, met de landlijn

Vanmorgen, in het midden van een vergadering, maakte mijn vaste telefoon een geluid. Dat ding doet dat gemiddeld één keer per week, meestal op momenten dat het echt niet past.

Ik zet mijn micro op mute, doe de vier meter afstand naar de telefoon, neem de telefoon op en zeg “Hallo, met Michel Vuijlsteke”.

Vijf seconden stilte. (Vijf seconden is héél lang, aan de telefoon.)

Een Nederlander aan de andere kant van de lijn, die klinkt alsof hij met een soepblik aan het bellen is van onderaan een mijnschacht in Roemenië: “Hallooo?”

Ik: “Hallo, met wie spreek ik?”

Drie seconden later: “Hallo?”

Ik: “Ja, hallo? Wie is dit? Ik ben in het midden van een vergadering, waar kan ik u mee helpen?”

Drie seconden later: “Ja hallo ik bel in verband met Bofrost.” [Bofrost verkoopt diepvriesproducten; om de zoveel tijd komen ze langs en dan kopen we dingen zoals erwten en rood fruit en zo.]

Ik: “Hoe kan ik u helpen? Ik heb niet veel tijd nu.”

Vijf seconden later: “Ik hoor u niet zo goed, u klinkt veraf.”

Ik: “Ik kan van u hetzelfde zeggen. Wat is uw vraag of uw boodschap? Ik moet écht weg nu.”

Drie seconden later: “Er komt morgen een andere chauffeur dan anders. Kunt u uw bestelling al doorgeven?”

Ik: “Euh neen, ik weet dat nu nog niet. Ik zal wel zien als hij aan de deur staat, zoals anders.”

Vier seconden later: “Mag ik u dan om twaalf uur terugbellen voor de bestelling?”

Ik: “Neen, ik heb dan óók een vergadering. Ik zal wel beslissen morgen.”

Drie seconden later: “Is het OK als ik u dan later vanav…”

Ik: “Neen bedankt. En nu moet ik u echt laten. Prettige dag nog verder.”

But _isn’t it true…?_

Ik was dit jaar oud toen ik ontdekte dat deze heerlijk irritante acteur in de beste film aller tijden, Young Frankenstein…

…Danny Goldman is, en dat hij de stem van Brilsmurf was in de VS.

Dat is perfecter dan het recht heeft om te zijn.

Isn’t it true that Darwin preserved a piece of vermicelli in a glass case until by some extraordinary means it actually began to move with a voluntary motion?

Are you speaking of the worm or the spaghetti?

Why, the worm, sir.

Yes, it seems to me I did read something of that incident when I was a student. But you have to remember that a worm with very few exceptions is not a human being.

But wasn’t that the whole basis of your grandfather’s work, sir? The reanimation of dead tissue?

Lucifer

Ik ben meer dan content dat er een Sandman-versie op Netflix komt. Met Gwendoline Christie als Lucifer, en dat het mensen in de gordijnen jaagt vind ik misschien wel nog leutiger.

Er kan enorm veel fout lopen met een gefilmde versie van Sandman, maar er kan ook zeer veel goed lopen. Als Gaiman zelf content is, is dat toch al één ding.

Hier helemaal op het einde, trouwens. En dat er wel meer is om naar uit te kijken, duidelijk:

Als er één zit…

Deze namiddag, in de badkamer, tegen de muur:

Zo zonder schaal is het niet duidelijk, maar dit is een beestje van denk ik minder dan een millimeter. Tenzij ik me sterk vergis, is het een boekenluis. Er zijn veel soorten van die beesten, en het internet zegt me dat ze van buiten kunnen komen maar ook binnen kunnen zitten, dat er zijn die in droge omstandigheden leven en andere in vochtige, en dat er zelfs ook zijn die pleisterkalk opeten — waar deze kerel op zit.

Eén heb ik er gezien. Ik houd mijn hart vast dat er niet véél meer zijn.

Een paar dagen geleden zag ik dit op mijn lavendel zitten:

Zeer decoratief, al wat ge wilt, maar ook: vuiligheid! Rozemarijnkevers, bah. Vuile exoten zonder natuurlijke vijanden. En natuurlijk: waar er één zit, zitten er meer. Dit was vandaag.

Zucht.

Signal

Ik kreeg bij de begingeneriek van Signal altijd zware vibes van Far From Any Road. Zeg nu zelf:

(Wat een machtige generiek trouwens voor wat een machtig eerste seizoen van True Detective.)

Verder: een degelijke serie. Content van. De MacGuffin van dienst is een walkie-talkie waarmee twee detectives met elkaar kunnen spreken; de ene leeft nu, de andere leeft vijftien jaar geleden. De twee zijn meer verbonden met elkaar dan ze eerst beseffen, en ze helpen elkaar ook. Waarbij dan –mindfuck!– zowel het verleden als de toekomst kunnen veranderen.

Een zeer degelijke, spannende serie, met fijne personages. Weinig dode ruimte om afleveringen te vullen, en niét zoals vaak dat het allemaal al duidelijk was tegen de helft van de serie, en dat de laatste vier afleveringen eigenlijk gewoon het getelegrafeerde einde nog moeten bereiken.

Meer nog: het is een open einde, met een expliciete verwijzing naar een tweede seizoen, dat er zonder COVID eigenlijk zelfs al zou geweest zijn.

Ik zou wachten tot dat tweede seizoen er is, om er naar te kijken, als ik u was.

Vlinders

Ik loop al een tijd met vreemde gevoelens rond.

Normaal gezien is het nogal gelijkmoedig, mijn leven: mij zwaar opwinden over vanalles, en tegelijkertijd berusten dat er niets aan kan gedaan worden en dat ik er mij dus eigenlijk niet in zou moeten opwinden.

Maar sinds een dikke maand loop ik dus rond met rare gevoelens. Op het werk zijn mensen in één project echt abnormaal content met wat we gemaakt hebben (“we” = voornamelijk mijn collega’s, ik was meer PM dan wat anders). In andere projecten zijn we nieuwe dingen op poten aan het zetten die meer en meer vorm beginnen te krijgen en dat is bijzonder spannend.

En daarnaast komt er ook helemaal ander werk op mij af, waar ik niet weet hoe het zal uitdraaien maar dat het ook allemaal spannend is.

Het is samen te vatten in Doe Maar-nummers. Normaal gezien is het dit:

… en dat was het voor vandaag / Dit is alles wat ik vraag / Leven met een zeven
Al dat streven naar een tien / Terwijl ik eigenlijk misschien / Wil leven met een zeven

En ik zit eigenlijk al meer dan een maand met dit:

En met op de meest onverwachte momenten dwaze glimlachen en tranen in de ogen en flarden zingen en dwaas huppelen en nerveus zijn en een knoop in mijn maag en vlinders in diezelfde maag.

Het leven soms, jong. Het leven soms.