Tales of Drudgery & Boredom.
We zijn eens uit onze natuurlijke biotoop gekomen met de quizploeg. Naar Waarschoot, voor de 11de VK Flamingo’s-quiz.
Er waren 43 ploegen ingeschreven, waaronder een resem bekende gezichten uit het quizcircuit.
De quiz zelf was meer algemene kennis dan we gewoon zijn bij Gentquizt, met minder moeilijke vragen, en dat speelde in ons voordeel: we zijn uiteindelijk gedeeld tweede geworden (derde wegens schiftingsvraag).
Een fijne avond, zowaar.
We zijn vrijdag en zaterdag de winkels gaan doen. Enfin ja, “de winkels”. We zijn naar een aantal behangpapierwinkels en naar den Ikea geweest.
De ene muur van de slaapkamer moet allemaal kasten worden, maar kasten op maat laten maken gaat ons een arm en een been kosten, vandaar Ikea. ’t Wordt, als alles goed gaat, een combinatie van Pax en Bestå-kasten. Die hebben niet helemaal de juiste afmetingen, maar met wat gefutz komt het min of meer in orde:
En dan moeten we nog iets tegen de muur plakken aan de kant waar ons bed zal staan. Iets niet- saai, iets eerder donker dan licht, en iets dat past bij onze zware antieken donkerbordeaux gordijnen.
We hebben een aantal opties bekeken, en ’t zal nog moeilijk kiezen worden.
Het was eigenlijk al met al wel een fijne week op het werk: voornamelijk meetings voorbereiden en naar meetings gaan.
Maar alles is zo goed gegaan als te verwachten was dat het zou gaan. En dus is het volgende week gewoon terug naar gewoon werk. Voor een project dat al een tijdje op pauze stond.
Wel spannend, want er zijn een aantal nieuwe deadlines bijgekomen — van een paar maand in de toekomst tot een paar jaar in de toekomst.
Drie dagen na elkaar opstaan om 6 uur en thuis zijn rond 18u30. Ahem.
Volgende week neem ik wat vakantie, denk ik. 🙂
Het vordert gestaag. De mensen die het werk doen, vinden dat er al veel onverwachte dingen gebeurd zijn. Wij, meer gewoon, vinden dat er ons verbazend weinig onverwachte miserie op de nek gevallen is.
Hier zitten we nu:
Twee van de vier muren van de slaapkamer zijn geplamuurd, drie en een halve van de vier muren van de badkamer staan er zijn en klaar om gepleisterd te worden, er zit isolatie in de muren die moeten isolatie krijgen en er zit isolatie in het plafond.
Nu nog akoestische isolatie in de muur tussen slaapkamer en badkamer en in het plafond, en dan het plafond afwerken, en dan de vloer egaliseren en dan de vloer afwerken en dan nog allemaal andere dingen en dan is het klaar!
Ik heb een zekere bewondering voor deze mensen, die er telkens in slagen zichzelf te overtreffen.
Positive Couple. Ge moogt er zeker van zijn.
Maar fuck mens wat een miserie is er in de wereld.
Ik ben in uitgesteld relais naar Topdokters aan het kijken, en Reginald Moreels jong: mateloze bewondering.
Dan kijk ik naar mijn leven en wat ik ermee gedaan heb, en ’t is toch allemaal dat niet. Ik zeg niet dat ik dokter had willen worden, maar het had misschien toch iéts meer voor het goed van het algemeen kunnen zijn.
Hrm.
Voilà, dat hebben we dan ook weer gehad: de boudin basque is opgegeten.
Dit zat er in de loop van vorige week in mijn brievenbus:
En dit lag vanavond in de pan (x8):
De kinderen waren, dat was te verwachten, niet onder de indruk. Misschien dat ik net iets te vaak herhaald heb dat het een mengeling van varkensbloed en slachtafval van varkenskoppen was. 🙂
Ik vond het heel lekker. En de gekaramelliseerde appels erbij ook.
We hebben ondertussen in de badkamer aangesloten water voor de douche en de wasbak en het bad en het wc, en electriciteit in alle gelijk twintig stopcontacten verdeeld over bad- en slaapkamer.
Er staat ook één kant van de muur tussen de badkamer en de slaapkamer, en er zijn knopen doorgehakt (kleine knoopjes) over het plafond: er komt iets van geluidsisolatie tussen onze kamer en de bovenverdieping, we hebben besloten wat voor verlichting er komt (slik, de prijs), en we komen dichter bij de exacte soort hout dat de vloer in de badkamer zal zijn.
Het is nog geen Coronavirus, maar voor de rest zijn we hier met twee in huis ziek met snottering en hoofdpijn en hoesten en alles erop en eraan.
Ik doe dat anders nooit, maar ik heb een dag ziekteverlof genomen. Het zou écht niet gelukt zijn om te werken.
Parasite, ik kan daar kort over zijn: meh. Niet mijn ding. Er zat meer in. Het was te rap gedaan. Het einde, toen het kwam, was bleh. Het lag er allemaal wat te dik op.
Jojo Rabbit, daarentegen: fantastisch. Wat een ongelooflijk goeie film. Triestig en hartverwarmend tegelijkertijd, en miljaarrr wat een goeie hoofdrol van Roman Griffin Davis. Elf jaar, en hij zou verdomme een Oscar moeten gekregen hebben. Alle acteurs zijn goed, van Thomasin McKenzie als een geloofwaardige zeventienjarige over Taika Waititi als Hitler-de-ingebeelde-vriend en Sam Rockwell als de gedesillusioneerde soldaat en Alfie Allen als te dom om te helpen donderen en Rebel Wilson als fanatieke nazi tot natuurlijk Scarlett Johansson als de moeder die ook maar haar best doet en een eventjes hilarische Stephen Merchant als hoofd van de lokale Gestapo.
Muziek uitstekend, kostuums en setdecoratie heerlijk, regie ergens tussen magisch realisme en Mel Brooks: meer dan serieus aangeraden. Echt zeer zeer goed.
We hebben al 2.25 muren staan. Het laatste 0.75 muur zal er pas komen als het bad in de badkamer geraakt is.
De planning is dat het eind deze maand allemaal klaar zou zijn, en zo op het eerste zicht is dat niet noodzakelijk helemaal onrealistisch.
Het plafond in de slaapkamer aan de ene kant van de balk wordt rechtgetrokken, wegens dat er kasten van vloer tot plafond komen. De andere kant blijft gewoon scheef. En het hele plafond in de badkamer wordt ook rechtgetrokken omdat het anders geen zicht zou zijn.
Ingrediënten: Sandra was nog nooit naar Berlijn geweest. Wij hebben daar een vriend wonen. De kinderen gaan op kamp in juli.
Voilà, meer heeft een mens niet nodig om een vakantie naar Berlijn te boeken. Tien dagen in juli.
Ik heb het daar al gezien in Berlijn, maar een oude vriend nog eens in ’t echt zien is altijd wijs.
Er zal daar wel niet zoveel veranderd zijn sinds begin 1989 zeker?
Ik heb al redelijk wat familie in mijn stamboom zitten, dus het is zeer zelden dat ik verrast ben door de “ontdekkingen” van de verschillende websites waar ik een account heb.
Maar ziet! Vanmorgen dus wel!
Ik kreeg mijn wekelijkse ” Goed nieuws! We hebben nieuwe DNA Matches voor u ontdekt!”-mail van MyHeritage, en op het eerste gezicht was het een zoveelste net niet-wegens-Joods-situatie:
0.6% gedeeld DNA (45.2 cM) duidt op de volgende geschatte verwantschap: 3e graad neef – 5e graad neef
Het probleem met Joodse voorouders is dat ze, ver genoeg terug in de tijd, allemaal veel sterker met elkaar verwant zijn dan mijn andere voorouders. En dat ik dus, op DNA alleen gebaseerd, vele (véle) duizenden ‘matches’ heb, die er eigenlijk niet echt zijn.
Maar nu was het mogelijks anders, want er was een gemeenschappelijke familienaam in onze voorouders — Jarzabek, de naam van mijn grootmoeder. Nu is dat geen zeer speciale voornaam bij Poolse Joden, maar het begon verdacht interessant te worden als ik zag dat er ook gedeelde plaatsen waren in de voorouders — onder meer Częstochowa maar ook Kłobuck, waar mijn grootmoeder vandaan kwam.
Ik dus naar de openbare stamboom van die meneer, een Fransman van 70 jaar, gaan kijken.
Op het allereerste zicht teleurstelling wegens geen enkele naam die overeenkomt met de Jarzabeks die ik ken. Wel een hele reeks Zygielmans, waar ik er ook wel een paar van heb staan, maar dat was het.
Ik had even wat hoop toen ik Mordka Jarzabek zag staan (Mordechai, de naam van de vader van mijn grootmoeder) en toen ik zag dat hij overleden was in 1934 (wanneer mijn overgrootvader ook gestorven is) — maar de geboortedatum was fout: 1848 voor zijn Mordka, 1879 voor mijn voorouder.
…en dan zag ik de ouders van Mordka Jarzabek in de stamboom van de meneer uit Frankrijk: Pawel en Dwarja Jarzabek. De grootouders van mijn overgrootvader waren Pawel Jarzabek en Dwoira Tensberg. En ik wist maar van één zoon af, Szymon Jakow. Zijn geboortedatum heb ik niet, maar wel die van zijn vrouw, Gitla Rajngewerc. En die is 1856, en dat is ruwweg dezelfde generatie als de Franse meneer zijn Mordka. En er komen enorm veel namen overeen ook, zoals een mens zou verwachten in familieverbanden met nonkels en tantes en al.
Dus hoera! Ik heb een hele tak van de familie bij gevonden! Een broer van mijn betovergrootvader en daar de afstammelingen van!
Als ik het in een rapportje trek, ziet dat er zo uit (opgelet, groot!):
Al wat groen is, is nieuwe familie. De meneer die mijn DNA-verwant is en mezelf zijn in het rood omlijnd; hij is mijn neef in de vierde graad — de zoon van Rachel Zygielman [tante vierde graad], dochter van Juda Zygielman [grootoom derde graad], zoon van Ruchla Jarząbek [overgroottante tweede graad], dochter van Mordka Majer Jarzabek [betovergrootoom], broer van Szymon Jakow Jarząbek, mijn betovergrootvader.
Ha!
En ook, op een meer sombere noot: het is echt wel ongelooflijk hoe zwaar de oorlog heeft in gehakt op de familie. Het kan zijn dat er meer zijn, maar in het donkergrijs alle mensen waarvan redelijk zeker is dat ze in de holocaust zijn omgekomen.
Wreed. Dat zou zó een grote familie geweest zijn jong.
De treinen waren afgeschaft en er was te veel wind buiten, dus ben ik thuis blijven werken.
Als het hier afgewerkt zal zijn, zal dat zo een plezier zijn, dat thuiswerken!
(En als ik een nieuwe bureaustoel heb, want het ding dat ik nu heb heeft geen rugleuning meer en dat is redelijk tegenstekelijk na een hele dag werken.)