Geluisterd: Discworld #19, Feet of Clay

Terry Pratchett (auteur), Jon Culshaw, Peter Serafinowicz en Bill Nighy (stem)
Penguin Audio, 2023, 12h 20m

Twee door elkaar lopende verhaallijnen: Vetinari, Patrician van Ankh-Morpork, wordt vergiftigd, en er loopt een golem rond die mensen vermoordt.

Iedereen wil Vetinari door, dus daar is het gewoon zoeken naar een speld in een hooiberg — en vooral naar het hoe van de vergiftiging. Maar golems zijn niet meer dan machines, weet iedereen, en ze kunnen niet méér dan wat hun instructies zeggen, weet iedereen: werken, gehoorzamen, eigendom zijn.

Nog maar eens een meer dan klassiek Discworldboek. Ik ben het audioboekformaat nu ook helemaal gewoon, en Jon Culshaw doet dat echt serieus heel goed.

Gelezen: Wayward Children #5, Come Tumbling Down

Seanan McGuire
Tordotcom, 2020 208 blz.

Boek vijf van de tot nog toe negen, en we zijn nog altijd aan het recycleren wat er in boek één gebeurde. Ik dacht dat het telkens om andere kinderen zou gaan die door andere deuren naar andere werelden gingen, maar neen dus. Hier komt iemand terug (A) die iemand vermoord had (B) die andere mensen vermoord had (C en D).

De prequel over het leven van D was het vorige boek, C zat in het boek daarvoor en werd op het einde weer levend, B is door A weer levend gemaakt. Maar nu heeft B haar lichaam gewisseld met dat van A.

Waarop A hulp vraagt, en een aantal mensen haar helpen.

Ze gaan naar de wereld van A en B, die een horrorfilmwereld is, met gekke wetenschappers in windmolens, en vampieren, en lovecraftiaanse monsters in de zee, en alles, en alles.

Ik vond het geen slecht boek. Maar de formule begint een beetje te duidelijk te worden. Ik ben helemaal voor wish fulfillment en zo hé, maar ik had gehoopt dat het wat meer de richting van het vorige boek zou uitgegaan zijn dan van de boeken daarvoor. Wat meer volwassen, dus.

Maar alla. Op naar het volgende.

Gelezen: Wayward Children #4, In an Absent Dream

Seanan McGuire
Tordotcom, 2019, 184 blz.

Een prequel, over één van de personages die, juist, in het eerste boek gestorven zijn.

Het centrale ding in de serie is nog altijd dat er kinderen zijn die in een andere wereld terecht kunnen komen, en zich daar mogelijk beter zouden voelen dan in de wereld waar ze geboren zijn. Deuren verschijnen op momenten en plaatsen waar ze alleen zijn, en tot ze 18 zijn, kunnen ze in theorie over en weer gaan (als er maar een deur verschijnt). Na hun 18de verjaardag gaat dat niet meer, en dus moeten ze op een bepaald moment een definitieve keuze maken.

Dit was een trap beter dan de vorige boeken. Er moesten echte keuzes gemaakt worden waarbij er deze keer niét een duidelijk ‘beste’ keuze was. En er was een personage dat echt groeide (en dat moest leven met de keuzes die gemaakt werden).

Ik hoop dat de volgende boeken even goed blijven.

Gelezen: Wayward Children #3, Beneath the Sugar Sky

Seanan McGuire
Tor.com, 2018, 174 blz.

Ik heb het moeilijk met lezen tegenwoordig, en het helpt dat dit eigenlijk niet veel meer dan korte sprookjes zijn.

In dit verhaal komt de dochter van iemand die dood is gegaan in het eerste boek plots op het toneel. Dat het niét goed is dat haar moeder dood is, want haar moeder moest eigenlijk iemand verslaan, en nu die niet verslaan is, beginnen er dingen te veranderen die niet mogen veranderen (zoals pakweg stukken van die dochter die beginnen verdwijnen).

Volgt een korte quest door een aantal werelden, en een happy end.

Allez hop. Next!

In de val getrapt

Ik heb een zoon die ergens een link gekikt heeft waardoor er zo’n afschrikwekkende boodschap van “uw computer zit vast telefoneer ons om hem weer los te krijgen” op het scherm kwam, en hij heeft mij direct gecontacteerd maar ik zat in een opleiding en ik kon dus alleen per whatsapp reageren en dan heeft hij dat waarschijnlijk niet gezien en dan heeft hij maar gebeld naar dat nummer en nu zit zijn computer vast.

Zucht.

Vanavond eens zien of er nog iets aan te doen is. Worst case is het herinstalleren en dan alles uit de cloud terughalen, vermoed ik zeker?

update Het zal niet zo erg zijn. Hij heeft de netwerkdraad uitgetrokken van zodra hij zijn muis zag bewegen nadat hij zo’n remote desktopding geïnstalleerd had. Normaal gezien doen die mensen eerst een task manager of ipconfig om te doen geloven dat er virussen zitten en ongeoorloofde connecties, en proberen ze u dan dure software te verkopen, met eventueel ook nog de truuk van “oei we hebben u teveel terugbetaald, ge gaat ons een gift card moeten kopen om de balans weer in orde te krijgen”, of anders de truuk van “hier een interface log eens in met uw bankgegevens”.

Het zou mij zwaar verbazen als ze zijn wachtwoorden en dingen zouden gepikt hebben. Ik ga hem voor de zekerheid toch eens een degelijke ad blocker en password manager doen gebruiken, en al zijn wachtwoorden laten veranderen en overal meerdanéénfactorauthenticatie op laten zeggen.

Het zal een goede les geweest zijn.

Gelezen: Wayward Children #2, Down Among the Sticks and Bones

Seanan McGuire
Tordotcom, 2017, 187 blz.

Ik wist niet goed waar het met het tweede deel naartoe zou kunnen gaan, want het zag ernaar uit dat op het einde van boek één een reeks personages een einde hadden gekregen.

Blijkt: dit is de prequel van twee belangrijke personages in het eerste boek.

Dit gaat over de tweeling Jack (Jacqueline) en Jill (Jillian). Hun ouders wilden een kind omdat een kind een goede carruèrezet kan zijn en ook wel decoratief. Als ze een tweeling krijgen, weten ze niet goed wat ermee te doen. De eerste paar jaar van hun leven worden de meisjes verzorgd en opgevoed door hun grootmoeder, maar na een tijd besluiten de ouders die terug naar haar eigen huis te sturen en krijgt de tweeling elk een rol opgedrongen: de ene wordt een archetypisch meisje met lang blond haar en prinsessenkleren, de andere een tomboy met kort haar en sporthobbies.

En dan vinden ze op een dag een trap naar het onbekende in een verkleedkoffer. En komen ze terecht in een soort horrorverhaalwereld, met vampiers en weerwolven en een krankzinneige wetenschapper die experimenten doet op dode mensen.

Jill, die tot nog toe de tomboy was, besluit een prinsessenleven te leiden bij een vampier, en Jack, die verplicht het mooiste meisje van de school was, gaat in de leer bij de wetenschapper.

Wet weten hoe het afloopt omdat dat in boek één gebeurt, maar toch: ik was zeer aangenaam verrast. Ik vond dit een stuk beter dan dat eerste boek.

Gelezen: Wayward Children #1, Every Heart a Doorway

Seanan McGuire
Tor.com, 2016, 176 blz.

Ach ach, wish fulfillment YA-boeken, ‘t is wat. Centraal idee in deze reeks is dat er soms deuren opengaan naar andere werelden, dat daar soms kinderen in verdwijnen, dat ze soms terugkomen (soms jaren later), en dat ze ofwel nooit meer willen terugkeren naar die wereld wegens getraumatiseerd, ofwel eigenlijk juist heel graag naar die wereld willen terugkeren omdat ze zich daar beter voelen dan in onze wereld.

Nancy is zo’n meisje dat in een dodenwereld was terechtgekomen. Ze spendeerde er haar dagen als een roerloos standbeeld, en voelde zich daar veel beter dan ze zich hier voelt.

Haar ouders weten niet wat ermee aan te vangen en brengen ze dan maar naar Eleanor West’s Home for Wayward Children, waar het vol zit van kinderen die graag zouden terugkeren naar waar ze naartoe verdwenen vóór ze terugkwamen.

Ja, enorm origineel is het niet. En ja, het is wél bijzonder transparant duidelijk voor wie dit boek geschreven is.

Maar laat dat de pret niet drukken. Het is, in zijn genre, onderhoudend. Nancy komt toe en voor we het weten is haar roommate vermoord, en dan nog iemand, en the game is afoot.

Normaal gezien zou ik dit op een paar uur uitgelezen hebben, omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat het een eind lager duurde. Maar omstandigheden zijn er dan ook naar dat ik dit soort escapisme wel kan gebruiken, dus ik lees maar wat vervolgen, denk ik.

Gelezen: The Tusks of Extinction

Ray Nayler
Tordotcom, 2024, 105 blz.

We zijn ergens in de nabije toekomst. Olifanten zijn op weg om uit te sterven en Dr. Damira Khismatullina is een experte in olifantengedrag. Ze doet er alles aan om de laatste wilde olifanten te beschermen — en dan gebeurt het onvermijdelijke: ze wordt vermoord.

We zijn een paar eeuwen later, en in Rusland hebben ze mammoeten gekloond en vrijgelaten. Zonder veel succes: de beesten zijn opgegroeid in een zoo, omringd door olifanten die al generaties niet meer weten hoe zich te gedragen in de vrije natuur. Laat staan hoe mammoeten zich moeten gedragen.

Khismatullina’s hersenen waren ingescand, voor ze stierf.

Haar bewustzijn en kennis wordt in het brein van een matriarch-mammoet gedownload.

Geen verkeerd kortverhaal.

Geluisterd: Discworld #15, Men at Arms

Terry Pratchett (auteur), Jon Culshaw, Peter Serafinowicz en Bill Nighy (stem)
Penguin Audio, 2023, 12h 58m

Misschien wel één van de allerbeste Discworldboeken, met Sam Vimes die zijn laatste dagen in de Night Watch doet (want hij gaat trouwen), met opnieuw Corporal Carrot (technisch een dwerg), met Nobby (technisch gezien mensenlijk) en Colon, en nu ook met in naam van de vooruitgang en gelijke kansen nieuwe rekruten Cuddy (echt een dwerg), Detritus (trol) en Angua (mens, behalve bij volle maan).

Ik kan dit boek niet méér aanraden. Waar ik bij het vorige boek wat lastig had met de vertaling naar audioboek, was dat hier absoluut niet het geval. Alles bleef overeind.

Gelezen: Sworn Soldier #2, What Feasts at Night

T. Kingfisher
Tor Nightfire, 2024, 151 blz.

Wat een fantastisch boek(je). Het is zeer lang geleden dat ik mij zo goed voelde bij een boek.

Dit is een rechtstreeks vervolg op het eerste boek. We zitten deze keer in het geboortedorp van Alex Easton, waar mevrouw Potter op bezoek gaat komen in de jachthut van Easton.

Daar blijkt dat de conciërge gestorven is aan iets mysterieus, en dat er geruchten gaan over een monster dat ‘s nachts de admen komt stelen van mensen. Easton is te nuchter voor bijgeloof, maar dan wordt de zoon van de huishoudster ineens ziek. En hebben mensen vreemde dromen.

De personages blijven fantastisch, de stem van de verteller is heerlijk, het verhaal neemt zijn tijd, het is tegelijkertijd grappig en echt griezelig en ontroerend — het deed me begot aan een goede Pratchett denken!

De twee boeken zijn meer dan van ganser harte aangeraden. En ik ga op zoek naar andere boeken van dezelfde auteur.

Gelezen: Sworn Soldier #1, What Moves the Dead

T. Kingfisher
Tor Nightfire, 2022, 165 blz.

Het verhaal is snel uitgelegd: het is praktisch één op één Poe’s Fall of the House of Usher, met Alex Easton, ex-soldaat, als verteller en een bijrol voor de tante van Beatrix Potter als mycologe.

Roderick en Madeline Usher, gecombineerd met schimmel en die boekomslag: ik wist na een hoofdstuk al hoe het zou aflopen. Maar dat staat de pret niet in de weg: wat een fijn boek om te lezen!

Alex Easton komt uit het fictieve land Gallacië, waar de grammatica zeven verschillende geslachten onderscheidt waarvan één enkel voor God gebruikt wordt, en waar een vrouw haar geslacht kan door gewoon te zeggen dat ze soldaat wordt. Da’s wat Easton gedaan heeft.

Gallacia’s language is … idiosyncratic. Most languages you encounter in Europe have words like he and she and his and hers. Ours has those, too, although we use ta and tha and tan and than. But we also have va and var, ka and kan, and a few others specifically for rocks and God… And then there’s ka and kan. I mentioned that we were a fierce warrior people, right? Even though we were bad at it? But we were proud of our warriors. Someone had to be, I guess, and this recognition extends to the linguistic fact that when you’re a warrior, you get to use ka and kan instead of ta and tan. You show up to basic training and they hand you a sword and a new set of pronouns. (It’s extremely rude to address a soldier as ta. It won’t get you labeled as a pervert, but it might get you punched in the mouth.)

(Verder wordt er van die voornaamwoorden niet te veel spel gemaakt, no worries.)

‘t Is humor en spannend en griezelig, en ik had het eigenlijk graag gelezen zonder ooit Poe gelezen te hebben.

Het verhaal speelt zich af in de jaren-1890 in een wereld die heel hard op de onze lijkt — behalve dat er in Europa staatjes zoals Gallacië en Ruravia zijn, een beetje zoals het Ruritanië van Prisoner of Zenda of Syldavië uit Le sceptre d’Ottokar, en bijvoorbeeld ook dat VS in twee stukken gevallen is.

Ik was verliefd op de wereld, de personages en de schrijfstijl. Ik ben meteen aan het volgende boek begonnen, en bijzonder benieuwd of het ook een adaptatie van een bestaand verhaal wordt of niet!