Bij de eerste herinneringen die ik mij kan herinneren, zit die waar ik elke dag op de buik van mijn grootvader lig terwijl hij de prentjes leest in de gazet. Te beginnen met Meneerke Peeters op de voorpagina en dan de Rode Ridder en verder op de strippagina.

Ik kijk naar de tekeningen, maar ik kijk ook naar zijn voorhoofd — hij fronst afwisselend wel en niet zijn wenkbrauwen als hij leest — en naar het uurwerk aan zijn hand, met een secondenwijzer die niet per seconde maar een heel aantal keer per seconde vooruitgaat.

Mijn grootvader is 28 jaar geleden gestorven. Hij heeft tot zijn dood hetzelfde uurwerk gedragen dat hij denk ik al in de jaren 1940 droeg. Mijn moeder heeft het geërfd, en op 30 november 2008 voor 114 euro laten repareren, en er onder meer een nieuw glas op laten zetten en een nieuwe armband aan gehangen.

Mijn moeder is eerder dit jaar overleden, en ik heb het uurwerk geërfd:

Het werkt een paar seconden en dan stopt het. Ik ben wel zeker dat een écht onderhoud wel eens nodig zou kunnen zijn, en dus ben ermee naar de uurwerkrepareerwinkel geweest

’t Is een hele bedoening blijkbaar, oude Omega-horloges: om dat te repareren zijn hoedanook wisselstukken nodig. Ik ga ervan uit dat ze het uurwerk helemaal uit elkaar gaan vijzen, de onderdelen een ultrasoon kuisbad gaan geven, zeker de drijfveer en wie weet een anatal andere onderdelen zullen moeten vervangen, en dan het ding smeren, in elkaar steken, timing aanpassen, en een nieuwe armband doen.

Normaal gezien zou dat allemaal gewoon bij de horlogemaker zelf zijn, maar Omega zelf heeft blijkbaar alle wisselstukken die verspreid waren over de wereld teruggekocht, en wi enu nog een wisselstuk voor een oude Omega wil, moet het uurwerk zélf naar Zwitserland sturen, waar zij dan wel zullen beslissen wat er nodig is.

Het zal dus, needless to say, geen goedkope keer zijn. Maar het is het mij waard. Ik ben van plan om dat uurwerk tot aan mijn dood te dragen. Dat lijkt mij een goed idee. 🙂

Ik wil dezelfde soort armband als mijn grootvader had, trouwens: