Tales of Drudgery & Boredom.
’t Is gedaan. Hoe was 2024? Het was bwof. Wat ik er mij vooral van herinner, is dat ik een paar maand thuis heb gezeten met een kapotte knie.
De rest weet ik niet zo goed meer.
Op het werk was het vanalles, met evoluties op het einde van het jaar die pas volgend jaar wat duidelijker gaan worden.
De kinderen doen hun ding. We wonen nu nog met één zoon thuis, en die is bijna elke avond weg bij vrienden. Dus wonen we de facto alleen.
Een jaar om snel te vergeten, denk ik.
⁂
We zijn gaan kijken naar Xander De Rycke’s eindejaarsding in Antwerpen.
Ik vond het wel goed. Dat wil zeggen dat ik het niet uitstekend vond, en eigenlijk ook niet echt goed. Niet slecht, daar absoluut niet van, maar het kon beter. Vakmanschap, hard aan gewerkt, degelijk, maar niet wat ik ervan had gehoopt.
De review in De Morgen (“Deze ‘Houdt het voor bekeken’ hoort bij het beste dat Xander De Rycke ooit op een podium heeft gedaan“) was een beschamende leugen. Hij heeft enórm veel betere dingen gedaan. De review in De Standaard (“Xander De Rycke is in zijn eindejaarsconference weinig origineel en trapt te veel naar beneden“) was onnodig gemeen en één ster is belachelijk, maar er zat wat waarheid in.
En ik ben er ook een beetje van overtuigd dat Xander min of meer dezelfde mening had: hij heeft het namelijk min of meer letterlijk gezegd. Het is moeilijk tegen de schenen van de grote mensen te schoppen als ge zelf een grote mens zijt. De evenwichtsoefening is niet evident. U opwinden over programma’s waar geen kat naar gekeken heeft, films waar niemand van wakker ligt: het verhaal is eindig.
Volgend jaar nog één keer, in de het Sportpaleis, en dan houdt hij Houdt het voor bekeken voor bekeken. Ik koop op 6 januari 2025 om 10u ’s morgens zes kaarten. Ik ben al 18 jaar fan, ik ben ervan overtuigd dat het een feest wordt.
Xander De Rycke is gelukkig. Dat is anders dan het ooit geweest is. Hij gaat ook naar de veertig, en heeft een zoon en een voor zover ik dat kan lezen in de gazet fantastische partner.
Wat een ongelooflijk privilege om de reis tot hier –van op afstand– te mogen meegemaakt hebben. Ik kan niet wachten om te zien waar we nog naartoe gaan.
⁂
Grr, ’t is altijd iets.
Als ik naar Netflix kijk, dat tegenwoordig een nauwelijks verklede browserapp geworden is, crasht van tijd tot tijd mijn grafische kaart. Niet altijd, absoluut niet, maar soms wel — als mijn computer een week of twee aan heeft gestaan, er allerlei dingen op gedraaid hebben, en dat ik nu naar Netflix wil kijken: na een tijdje zwart scherm, seconde of tien vijftien wachten, en dan komt het scherm weer terug.
En dan is het weer even goed, en dan begint het om de tien minuten hetzelfde te doen, tot ik mijn computer herstart en ik weer een week of twee goed ben.
Dat komt mij zo bekend voor: typisch gedoe van een computer die een paar jaar oud is en nu begint lastig te doen. GPU niet up to date, computer die te warm wordt, geheugenmiserie, whatever. En ik heb nul goesting om nieuw gerief te kopen. Ik hoop van ganser harte dat ergens een update van mijn drivers het in orde maakt.
⁂
De week tussen Kerstdag en nieuwjaar is altijd zo’n soort verloren week, van “waar gaat de tijd naartoe?” — maar ik heb dat al een hele tijd met eigenlijk alle weken. Waar gaat de tijd naartoe? Ben ik echt al zo lang op vakantie? Is het echt nog maar zo weinig dagen voor de vakantie gedaan is?
De dagen zitten ook raar in mekaar: te laat wakker worden, te laat gaan slapen, dan eens te vroeg wakker worden en een namiddag slapen waardoor ik weer te laat ga slapen: een mens zou bijna denken dat de regelmaat van een werkweek beter is.
Nee, natuurlijk.
Ik moet om de zoveel tijd buiten mijn huis, maar ik zou eigenlijk veel liever gewoon nooit meer buiten komen, van mijn bed naar mijn zetel of mijn bureau en dan weer naar mijn bed, en mijn peignoirs roteren en dat is het dan.
Limbo-leven.
⁂
Ik blijf fan van Dr. Justin Sledge. De intro van zijn video over de Tempeliers is helemaal hem (en de rest van de video is uiteraard ook fantastisch):
Heerlijk youtubekanaal voor al wie geïnteresseerd is in magie, hermetische filosofie, alchemie, kabbalistiek, of andere occulte of mystische of esoterische dinges.
Heerlijke, heerlijke mens — witness de laatste paragraaf van de bio op zijn website:
Outside of his academic and YouTube work Justin is a calligrapher, home brewer, Go player, DM, HAM radio technician (KE8NAW) and habitual trouble-maker (see picture on right for long standing proof). He lives in Detroit, Michigan with his amazing partner Rabbi Alana Alpert, two kiddos, and pup Mississippi.
⁂
Ik ben dus al een tijdje beesten aan het zetten op mijn hermaakte tuinsafariwebsite, en ’t is eigenlijk wel leutig om te zien wat bijna twintig jaar verschil geeft in keuze van hoe ik de beelden bewerk.
Geen idee of het beter of slechter is, maar ’t is in alle geval anders. Links is een ruwe pissebed zoals hij begin 2005 uit Lightroom kwam gerold en rechts zoals ik hem nu net opnieuw bewerkt heb vanaf de originele foto (sleep over en weer om te vergelijken):
Het heeft natuurlijk ook met mijn monitor te maken: in 2005 had ik een klein CRT-schermpje van 1280×1025, in 2024 een enorme 4K-monitor.
Ik kan mij absoluut voorstellen dat het beeld van 2024 te donker is voor veel mensen, maar in mijn ogen en op mijn monitor nu ziet het oude beeld er te bleek en afgewassen uit.
Ik was trouwens vergeten een stofje op de sensor weg te smurfen op het stukje mos rechtsonder. En ik ben ook content van de AI noise reduction tegenwoordig.
⁂
Dit is zo fantastisch. Ik volg normaal al die mens zijn video’s, maar op de één of andere manier was deze ervantussengevallen.
Heerlijk, zoals altijd: gwledig is een koninklijke titel in het Welsh die voor het laatst gebruikt is voor een persoon ergens in de zesde eeuw. Maar niemand weet wat het woord precies betekent.
⁂
Uri Tuchmann is het omgekeerde van Chris van Clickspring: in plaats van anderhalf jaar bezig zijn aan een meesterwerk waar met geen microscoop iets verkeerd aan te zien is, doet hij hap slik blets een klok met raderwerken van een draaibank, met een pantograaf en veel improvisatie. Wonderlijk.
⁂
We recently joined a number of other scientists in calling for a certain line of research to not be pursued: work that could result in the creation of “mirror bacteria.” These are bacteria made of all components that natural cells possess, but with every biopolymer being of opposite stereochemistry. We are passionate defenders of allowing scientists to conduct their research with as few limits on intellectual curiosity as possible, and calling for a ban is not something that we do often or lightly. However, every rule has exceptions, and this is one of them. Unless compelling evidence emerges showing that mirror bacteria do not pose unacceptable risks, we believe research to develop mirror life should not continue.
In 1980-81 IBM developed a graphics card for its new IBM PC called the Color/Graphics Adapter. This card was designed to display 16 colors on a compatible CRT monitor via a 9-pin digital video port. IBM defined the colors in its Technical Reference Manual using a 4-bit binary code. The CGA could also display colors with a composite video connector on the card. It is the evolution of the display of one of those colors, color 6, commonly but yet simplistically referred to as brown, that we are interested in today.
This isn’t like other Ultima Underworld II retrospectives. This is Dan Griliopoulos’ account of Ultima Underworld II as a “memory palace”, a mental construct which Wikipedia describes as a “mnemonic technique that relies on memorised spatial relationships to establish, order and recollect memorial content.” That’s the starting point. Let’s find out what he’s up to in there.
Ik heb enorm veel geleerd door dingen te maken in dBASE II en dan dBASE III+. Toen dBASE IV er was, was ik al overgestapt op eerst Q&A en dan Access.
Ah, good times.
Some 45,000 years ago, a tiny group of people — fewer than 1,000, all told — wandered the icy northern fringes of Europe. Across thousands of miles of tundra, they hunted woolly rhinoceros and other big game. Their skin was most likely dark. To keep warm in the bone-chilling temperatures, they probably wore the hides and furs of the animals they killed.
These hardy people of the Ice Age, known as the LRJ culture, left behind distinctive stone tools and their own remains in caves scattered across Europe. On Thursday, researchers revealed the genomes of seven LRJ individuals from fossilized bones found in Germany and the Czech Republic — the oldest genetic specimens of modern humans yet found.
Something odd happened back in 1950, when astronomers noticed that nine starlike point sources of light had simultaneously appeared in a photographic plate acquired at the Palomar Observatory in Southern California as part of the famous Palomar Sky Survey. That might or might not sound unusual. But … none of those point sources were seen in images taken just before, of the same small patch of sky. Likewise, they didn’t appear in images taken after, either. That remains true through today, even with images from current surveys that are much more sensitive to faint objects. So what were these nine weird transients?
The foothills of Kazakhstan’s Tian Shan mountains are something of a genetic wonderland. This vast mountain system forms the border between China and Central Asia, and between its higher spruce-covered slopes and its lower poplar trees are dense patches of woodlands, ones brimming with walnuts and wild fruits. These include apricots, cherry plums and pears, as well as Malus sieversii, a wild apple—the primary ancestor of the modern apple—that’s been growing in this region for thousands of years.
Thousands of apple varieties—crunchy, thick-skinned Fujis, which originated in Japan in the 1930s; aromatic Galas; and rare Pink Pearls—exist in the world today, many of them bred for their distinct flavor, color and texture. Turns out the bulk of these domesticated apples can be traced right back to Kazakhstan’s Malus sieversii.
Characterized by darkness and intense pressure, the ocean’s hadal zone seems uninhabitable, yet dozens of unique organisms call it home. Each species discovered there adds a crucial piece to the puzzle of how life has evolved and even thrives in one of Earth’s most extreme environments.
A new study published in Systematics and Biodiversity highlights one of those species—the newly named Dulcibella camanchaca. This crustacean is the first large, active predatory amphipod from these extreme depths. The species was discovered by scientists from Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI) and Instituto Milenio de Oceanografía (IMO) based at the Universidad de Concepción, Chile.
This is the fascinating story of how researchers used Bloom filters cleverly to make SQLite 10x faster for analytical queries. These are my five-minute notes on the paper SQLite: Past, Present, and Future (2022). I’ll also explain some database internals and how databases implement joins.
The chirps and whistles of dolphins, the rumblings of elephants and the trills and tweets of birdsong all have patterns and structure that convey information to other members of the animal’s species. For a person, the subtleties of these patterns can be difficult to identify and understand, but finding patterns is a task at which artificial intelligence (AI) excels. The hope of a growing number of biologists and computer scientists is that applying AI to animal sounds might reveal what these creatures are saying to each other.
Take a look around the animal kingdom. Even our closest living relatives among the great apes (chimpanzees, bonobos, and gorillas), don’t have proportionally as big butts as humans do. The main reason for this probably comes down to our unique style of locomotion. We’re the only mammals alive today whose primary way of getting around is walking on two legs. And becoming upright bipeds has had some important consequences for our derrières.
⁂
Ik had toegezegd om vanille-ijs te maken en belofte maakt schuld. Dus wist ik vandaag wat gedaan met de namiddag: 24 eigelen, twee liter melk, een liter room, 600 gram suiker en een paar vanillestokken voor één portie, en dan nog 1/2 liter lactosevrije melk, 1/4 liter lactosevrije room, 150 gram lactosevrije suiker, 6 lactosevrije eierdooiers en 1/2 lactosevrije vanillestok voor de dochters die lactose-intolerant zijn.
Het recept:
Dat is helemaal gelukt, niet alleen omdat ik dat gelijk al redelijk veel gedaan heb, maar ook en vooral omdat het eigenlijk poepsimpel is. 🙂
Enige probleem: de ijsmachine is ondertussen al bijna twintig jaar oud, en heeft serieus lang nodig om op te warmen af te koelen. De eerste batch heeft een uur en twintig minuten geduurd, verdomme. De volgende vier batches waren 25-40 minuten, wat doenbaar was. Uiteindelijk heb ik vijf liter vanille-ijs. Er zal wel genoeg zijn denk ik.
⁂
Bleef ik natuurlijk met een hele kom eiwit zitten. Waar ik dan maar van 1/3 een hele ovenslee meringue mee heb gemaakt. En van de rest een mega-pavlova-bodem. Serieus, we hebben een grote oven, dit is hoe het er uitzag:
Benieuwd of het morgen verbrand zal zijn of nog nat.
⁂
Ik heb wat identificatie-apps op mijn telefoon staan om beesten te identificeren die ik op mijn beestensite zet: als het in twee van de apps als hetzelfde beest geïdentificeerd wordt, en controle op de Googles of de Wikipediats spreken dat niet tegen, ben ik er redelijk zeker van dat iets echt wel écht herkend is.
Wat een immens verschil met twintig jaar geleden, waar het zelf zoeken en doen was!
De foto’s stonden op mijn computer, het was mij veel te veel moeite om ze eerst op mijn telefoon te zetten en dan te uploaden, dus nam ik gewoon foto’s van mijn scherm. Dat geeft uiteraard geen perfecte resultaten, maar toch degelijk genoeg:
Ik deed dus rustig door, tientallen foto’s per dag — tot ik ineens een boodschap van een mens kreeg, die mij vroeg waarom ik dat deed, en dat het wel serieus vervuilend was voor de database omdat de tijd niet juist staat en de locatie niet zeker is.
Hola! Een échte mens! Die inzit met de kwaliteit van de data! Ik had de app gewoon als een commodity gebruikt maar geen moment nagedacht over wie of wat er zou kunnen achter zitten!
Bleek ook dat er niet alleen een app is, maar ook een website (https://waarnemingen.be/, ook wel https://observation.org/), en dat het daar uiteraard veel eenvoudiger is om foto’s te uploaden van de computer.
De opties waren: ofwel manueel overal de juiste data op de foto’s-van-scherm te zetten, ofwel alles opnieuw uploaden en identificeren. Ik heb uiteindelijk het tweede gekozen, en de man aan de andere kant van de mail heeft mijn oude observaties weggekapt.
Waarna ik beginnen uploaden ben. Na een paar dagen zit ik aan 630 waarnemingen:
Ik was begonnen met ook op de website gewoon afbeeldingen te uploaden en dan hopla klaar — maar toen kreeg ik updates per mail van, nog eens, échte mensen die achter mijn rug mijn observaties aanvulden. Tegenwoordig vul ik dus minstens het levensstadium in en de activiteit in, als ik het zeker weet. Zoals deze “‘in copula”, bijvoorbeeld:
En al mijn foto’s komen er als CC-BY-NC-ND op, dus ik draag een steentje bij aan de kennis wereldwijd en al. 🙂
⁂
Het went maar geleidelijk, dat we niet meer met zes zijn ’s avonds. Er zijn tegenwoordig meer dagen dat we met twee zijn dan met drie, laat staan met vier of vijf of zes. Alleen zondag zijn we gegarandeerd met zes, dat wel.
Ik was gisteren vroeg op en ik moest boodschappen doen voor mijn moeder in de Delhaize en toen ik daar rondliep zag ik coquilles liggen en dacht ik: tijd om eens gegratineerde coquilles te maken. (Ik zat daar al een hele tijd mee in mijn hoofd namelijk.)
Boodschappen gaan afgeven, en op de vraag “waarom in de Delhaize als het vandaag markt is” had ik geen antwoord — dus dan maar naar de markt gegaan en coquilles daar gekocht. En enfin lang verhaal kort: ik had tegen de vroege namiddag behalve nog altijd goesting in gegratineerde coquilles en al de nodige ingrediënten, ook garnaalkroketten en kreeftenbisque voor méér dan twee man.
Bleek dat niemand van de kinderen kon komen eten, dus dan maar vrienden uitgenodigd. ’t Was lekker en het gezelschap was aangenaam. We doen dat eigenlijk veel te weinig, zo à l’improviste langsgaan of uitnodigen. We moeten dat meer doen.
⁂
Ik heb twee soorten dagen: vroeg opstaan, en in mijn nest blijven tot vér na de middag.
Nu ja, ik zeg dat ik twee soorten dagen heb, ik heb eigenlijk maar één dag gehad dat ik vroeg opgestaan ben, te weten vandaag wegens 8u30 doktersafspraak (alles is in orde, knieoperatie is gelukt). De rest van de dagen ben ik zo leeg als iets, en blijf ik gewoon liggen in mijn bed.
Er zijn zelfs dagen dat ik opsta, om dan rond de middag weer in mijn bed te gaan liggen.
En niets geraakt gedaan: mijn boek geraakt niet uitgelezen, mijn beestenwebsite vordert niet zo snel als ik zou willen, ik krijg geen series of films gezien.
Pff.
⁂
Ik heb het boek (Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West) gekocht ergens bijna onmiddellijk nadat het uitkwam. In mijn hoofd is het één van de eerste boeken die ik kocht (in hardcover!) toen ik op kot zat in Gent en niet meer thuis woonde, omdat ik de omslag en het concept wijs vond. Ik heb het om ik weet niet welke reden niet meteen gelezen en het is járen op de stapel “ooit eens lezen” blijven liggen.
En dan ben ik er twintig jaar geleden alsnog aan begonnen, en had ik er dit over genoteerd na afloop:
Ongelooflijk aangrijpend, vond ik. Ik heb het gerekt en gerekt, dat het toch maar niet te snel uit zou zijn.
En dan zijn we tien jaar geleden naar Londen gegaan met ons gezessen en naar de Wicked-musical gaan kijken.
We zijn vanavond naar de Wicked-film (deel 1) gaan kijken. Ja, goed hé. Zoals onze oudste zei: niet noodzakelijk een film waar iemand die niet voor musicals is naartoe moet gestuurd worden, want ’t is echt wel een musical-musical, in de zin van in het midden van een conversatie beginnen zingen en al.
Maar de moeite. (Ik ben het eens met de kritiek op het einde, dat Defying gravity best niét voortdurend was onderbroken en zoals in de musical in het theater een alsmaar meer crescendogaand iets zou gebleven zijn.)
(En ook wel grappig dat Kristin Chenoweth en Adele Dazeem ook in de film voorkwamen, ik had daar helemaal nog niets van gehoord.)
⁂
Ik schreef over vakantie, en in de related posts zette WordPress iets van 14 jaar geleden:
Ik was benieuwd naar wat ik toen zei, en haja, ik neem daar niet enorm veel van terug behalve dat het niet echt meer zwarte depressie en paniek is als ik denk dat de vakantie binnenkort over zal zijn. Eerder berusting.
Het is nog 4639 kalender- en 2804 werkdagen tot mijn pensioen, zegt mijn persoonlijke afteller mij, en ik zou dat kunnen uitprinten en dan elke dag een kruisje zetten:
Ik heb dat nog een hele tijd gedaan vele jaren geleden — dat was niet zo opbeurend als ik dacht dat het zou zijn.
Martin Terryn reageerde dit op mijn post in 2014:
Rond je 40-ste kan dit de wel eens de kop op steken. Maar het feit dat je dit schrijft en je er van bewust bent, wil je het zelf nog niet geloven en zoals een andere reactie aangeeft, je weet nog niet wat dat is, met pensioen zijn. Even een dip en dan nog wat gas geven.
Ik ben nu naar de 55 aan het gaan, en ik kan mij nog altijd niet inbeelden dat ik mij slecht zou voelen als ik op pensioen zou gaan. Er zijn tienduizend dingen te doen die niét het werk zijn. Hells, er zijn tienduizend dingen te doen die wél het werk zijn en die ik liever zou doen als ik ze niet zou moeten doen en als niemand mij zou kunnen verplichten om ze tegen dán en op dié manier te doen.
Pensioen is ongetwijfeld wel mogelijk miserie omdat noch lichaam noch geest noodzakelijk nog meegaan, daar kan ik helemaal inkomen. Maar mijn lichaam gaat al decennia niet meer mee, en ik heb te veel mensen rond mij meegemaakt die zelfs hun pensioen niet meegemaakt hebben.
Dát is miserie, denk ik: als enige vooruitzicht hebben dat het werken zal worden tot aan het bittere einde. Dat er nooit een dag komt dat ik zal kunnen zeggen: en kust nu allemaal mijn kloten. En helaas, mijn medische geschiedenis zijnde wat ze is, is dat het meest waarschijnlijke scenario.
Ja, redelijk kak, eigenlijk wel.
Maar wat gaat een mens eraan doen? “Dringend lotto beginnen spelen, vrees ik,” was mijn laatste zin in 2010. Ik zie ook geen andere optie in 2024, vrees ik. Want ook in 2024 is de voorlaatste paragraaf integraal waar:
Pas op, versta mij niet verkeerd: wat ik doe van werk benadert het werk dat ik zou doen als ik zou mogen kiezen wat ik zou doen, en ik heb niet anders dan fijne collega’s en zo, maar toch. Mijn carrièreplanning is samen te vatten als “hopen dat ik zo snel mogelijk op pensioen kan”.
⁂