Het was al geleden van begin september dat ik mijn laptop van het werk nog eens gebruikt had: ik was eerst op vakantie, en dan heb ik thuisgewerkt op mijn desktop wegens knie kapot, en dan was het weer vakantie.
Ik was in december één keer op het werk geweest, maar behalve dat was het ook daarvoor geleden van begin september.
Ik weet niet of het goed is dan wel slecht dat het leek alsof het nog maar vorige week was toen ik vanmorgen binnenstapte. :/
En vanavond ga ik nog eens naar een quiz — dat is ook al geleden van september.
Het werk begint weer voor ’t echt, en dus tijd voor goede voornemens.
Ik ga dit jaar:
Foto’s van beesten maken en daarbij meer mijn best doen om mijn fototoestel goed te gebruiken. En mogelijk mijn ander fototoestel ook gebruiken, kwestie van twee lenzen te kunnen gebruiken afhankelijk van de grootte van het beest.
Cijfers bijhouden van allerlei en die dan op het einde van het jaar in grafieken steken.
Meer boeken lezen.
Proberen op regelmatige uren te gaan slapen en wakker te worden en te eten.
Proberen meer te bewegen.
Proberen meer mijn best te doen zelfs al heb ik daar eigenlijk noch het fut noch de goesting voor.
Dit wordt dus het Leitmotiv:
I got a feelin’ that you could be feelin’ A whole lot better than you feel today You say you got a problem Well, that’s no problem It’s super easy not to feel that way
When you start to get confused Because of thoughts in your head Don’t feel those feelings, hold them in instead
Turn it off like a light switch Just go, click It’s a cool little Mormon trick We do it all the time
When you’re feeling certain feelings That just don’t seem right Treat those pesky feelings like a reading light
And turn ‘em off, light a light switch Just go back Really, what’s so hard about that Turn it off, turn it off
Veel goede voornemens, en dan gebeurde het leven en was de veer gebroken.
In totaal 95 boeken en 31641 bladzijden gelezen, maar de grafiek vertelt een ander verhaal:
In de tweede helft van het jaar heb ik 8 boeken gelezen. In december zelfs helemaal geen boeken — behalve dan een stuk van deel 5 van Stormlight Archive.
Het is een slecht jaar geweest voor series en voor films, in de zin van niet veel geweest. Meer dan boeken, maar dat is niet moeilijk: ik heb ongelooflijk weinig boeken gelezen in 2024.
De motivatie voor om het even wat was eigenlijk meestal zeer ver te zoeken, en uitzonken met Youtube of Tiktok was aantrekkelijker dan tijd investeren in andere dingen.
Ik heb in 2024 naar 604 afleveringen van series gekeken. Met goede voornemens in het begin van het jaar om meer te lezen, en dan gewoon opgegeven, duidelijk:
Ik heb een miezerige 24 films gezien ook, maar niets om naar huis over te schrijven. Ik denk dat Godzilla Minus One de beste film was die ik in 2024 gezien heb.
Christopher Plummer in een schlockserie over een vliegtuigramp en gedoe. Allemaal goed en wel, maar ’t is al vanaf minuut één duidelijk dat Plummer’s karakter helemaal verweven zit in het plot.
Serieus zo een serie waar al vanaf aflevering twee duidelijk is dat het allemaal op niet wreed veel gaat trekken.
Maar een mens blijft dan maar kijken wegens och ’t zijn toch maar zes afleveringen. Tegen beter weten in. Pff.
We waren met dertien: wij met zes, en dan nog zeven vrienden en vriendinnen van de kinders. Het was lasagne en moussaka, telkens in vlees en vegetarische variant. We hadden veel te veel te veel, de diepvries zit vol.
En ik wil volgend jaar écht ouderjaarsavondeten. ’t Is allemaal gemakkelijk en wel, dingen die gewoon in de oven te steken zijn, maar ik zou toch wel een echt voorgerecht en hoofdgerecht en dessert hebben waar we wat extra werk in gestoken hebben.
Coquilles St. Jacques volgend jaar. En kwartels. En foie gras. En râble. En een assortiment van zelfgemaakte sorbets.
We zijn gaan kijken naar Xander De Rycke’s eindejaarsding in Antwerpen.
Ik vond het wel goed. Dat wil zeggen dat ik het niet uitstekend vond, en eigenlijk ook niet echt goed. Niet slecht, daar absoluut niet van, maar het kon beter. Vakmanschap, hard aan gewerkt, degelijk, maar niet wat ik ervan had gehoopt.
De review in De Morgen (“Deze ‘Houdt het voor bekeken’ hoort bij het beste dat Xander De Rycke ooit op een podium heeft gedaan“) was een beschamende leugen. Hij heeft enórm veel betere dingen gedaan. De review in De Standaard (“Xander De Rycke is in zijn eindejaarsconference weinig origineel en trapt te veel naar beneden“) was onnodig gemeen en één ster is belachelijk, maar er zat wat waarheid in.
En ik ben er ook een beetje van overtuigd dat Xander min of meer dezelfde mening had: hij heeft het namelijk min of meer letterlijk gezegd. Het is moeilijk tegen de schenen van de grote mensen te schoppen als ge zelf een grote mens zijt. De evenwichtsoefening is niet evident. U opwinden over programma’s waar geen kat naar gekeken heeft, films waar niemand van wakker ligt: het verhaal is eindig.
Volgend jaar nog één keer, in de het Sportpaleis, en dan houdt hij Houdt het voor bekeken voor bekeken. Ik koop op 6 januari 2025 om 10u ’s morgens zes kaarten. Ik ben al 18 jaar fan, ik ben ervan overtuigd dat het een feest wordt.
Xander De Rycke is gelukkig. Dat is anders dan het ooit geweest is. Hij gaat ook naar de veertig, en heeft een zoon en een voor zover ik dat kan lezen in de gazet fantastische partner.
Wat een ongelooflijk privilege om de reis tot hier –van op afstand– te mogen meegemaakt hebben. Ik kan niet wachten om te zien waar we nog naartoe gaan.
Als ik naar Netflix kijk, dat tegenwoordig een nauwelijks verklede browserapp geworden is, crasht van tijd tot tijd mijn grafische kaart. Niet altijd, absoluut niet, maar soms wel — als mijn computer een week of twee aan heeft gestaan, er allerlei dingen op gedraaid hebben, en dat ik nu naar Netflix wil kijken: na een tijdje zwart scherm, seconde of tien vijftien wachten, en dan komt het scherm weer terug.
En dan is het weer even goed, en dan begint het om de tien minuten hetzelfde te doen, tot ik mijn computer herstart en ik weer een week of twee goed ben.
Dat komt mij zo bekend voor: typisch gedoe van een computer die een paar jaar oud is en nu begint lastig te doen. GPU niet up to date, computer die te warm wordt, geheugenmiserie, whatever. En ik heb nul goesting om nieuw gerief te kopen. Ik hoop van ganser harte dat ergens een update van mijn drivers het in orde maakt.
De week tussen Kerstdag en nieuwjaar is altijd zo’n soort verloren week, van “waar gaat de tijd naartoe?” — maar ik heb dat al een hele tijd met eigenlijk alle weken. Waar gaat de tijd naartoe? Ben ik echt al zo lang op vakantie? Is het echt nog maar zo weinig dagen voor de vakantie gedaan is?
De dagen zitten ook raar in mekaar: te laat wakker worden, te laat gaan slapen, dan eens te vroeg wakker worden en een namiddag slapen waardoor ik weer te laat ga slapen: een mens zou bijna denken dat de regelmaat van een werkweek beter is.
Nee, natuurlijk.
Ik moet om de zoveel tijd buiten mijn huis, maar ik zou eigenlijk veel liever gewoon nooit meer buiten komen, van mijn bed naar mijn zetel of mijn bureau en dan weer naar mijn bed, en mijn peignoirs roteren en dat is het dan.
Ik blijf fan van Dr. Justin Sledge. De intro van zijn video over de Tempeliers is helemaal hem (en de rest van de video is uiteraard ook fantastisch):
Heerlijk youtubekanaal voor al wie geïnteresseerd is in magie, hermetische filosofie, alchemie, kabbalistiek, of andere occulte of mystische of esoterische dinges.
Heerlijke, heerlijke mens — witness de laatste paragraaf van de bio op zijn website:
Outside of his academic and YouTube work Justin is a calligrapher, home brewer, Go player, DM, HAM radio technician (KE8NAW) and habitual trouble-maker (see picture on right for long standing proof). He lives in Detroit, Michigan with his amazing partner Rabbi Alana Alpert, two kiddos, and pup Mississippi.
Not-Fun-Fact: I once broke my arm twice in one day
Ik ben dus al een tijdje beesten aan het zetten op mijn hermaakte tuinsafariwebsite, en ’t is eigenlijk wel leutig om te zien wat bijna twintig jaar verschil geeft in keuze van hoe ik de beelden bewerk.
Geen idee of het beter of slechter is, maar ’t is in alle geval anders. Links is een ruwe pissebed zoals hij begin 2005 uit Lightroom kwam gerold en rechts zoals ik hem nu net opnieuw bewerkt heb vanaf de originele foto (sleep over en weer om te vergelijken):
Het heeft natuurlijk ook met mijn monitor te maken: in 2005 had ik een klein CRT-schermpje van 1280×1025, in 2024 een enorme 4K-monitor.
Ik kan mij absoluut voorstellen dat het beeld van 2024 te donker is voor veel mensen, maar in mijn ogen en op mijn monitor nu ziet het oude beeld er te bleek en afgewassen uit.
Ik was trouwens vergeten een stofje op de sensor weg te smurfen op het stukje mos rechtsonder. En ik ben ook content van de AI noise reduction tegenwoordig.
Dit is zo fantastisch. Ik volg normaal al die mens zijn video’s, maar op de één of andere manier was deze ervantussengevallen.
Heerlijk, zoals altijd: gwledig is een koninklijke titel in het Welsh die voor het laatst gebruikt is voor een persoon ergens in de zesde eeuw. Maar niemand weet wat het woord precies betekent.
Uri Tuchmann is het omgekeerde van Chris van Clickspring: in plaats van anderhalf jaar bezig zijn aan een meesterwerk waar met geen microscoop iets verkeerd aan te zien is, doet hij hap slik blets een klok met raderwerken van een draaibank, met een pantograaf en veel improvisatie. Wonderlijk.
