Niets vandaag! Ik ben alleen thuis wegens de helft van de kinderen aan het werken ’s avonds en eega samen met de andere helft van de kinderen naar of all places De Efteling.
Dus heb ik vanavond appelsienen gegeten en een stuk Beaumont de Savoie:
Rebecca Yarros Entangled: Red Tower Books, 2023 623 blz.
Uiteraard is Violet niet doodgegaan tijdens het eerste jaar van haar opleiding, maar een hele reeks anderen wel.
Zonder verdere spoilers: nog altijd zeer goed. Ik heb het op een nacht uitgelezen. Er gebeurt ook enorm veel in het boek, er wordt veel wereldgebouwd, er is een hele resem nevenpersonages die proper uitgewerkt zijn, er is verraad en redemption, er zijn ook een paar underedeemably schlechte schlechteriken, het is spannend en romantisch en er zijn nog altijd draken en seks.
Het einde is een geval van da ne cliffhanger maat. Ik ben bijzonder blij dat het derde boek al uit is, en ik hoop dat dat niet hetzelfde doet.
Volgens mijn digitale keukenbaas-voor-de-week moest ik dit maken:
Rundsvlees (150g, gestoofd met kaneel & laurierblad)
Basmati rijst (120g, gekookt in bouillon & saffraan)
Geroosterde aubergine (150g, met olijfolie)
Geroosterde pijnboompitten (10g, topping)
Griekse yoghurt (100g, met knoflook & citroen)
1 kleine peer
Ik heb uiteindelijk dit gedaan:
een kruidenmengeling gemaakt van kaneel, piment, kurkuma, komijn, peper en zout
een grote ajuin in kleine stukken gesneden en zacht laten worden in een pot met wat olijfolie
een halve kilo stoofvlees in die pot wat aangebakken
kruiden samen met een stuk of vier in kleine stukjes vermoezelde looktenen bij het vlees gedaan en wat laten aanbakken
overgoten met een kleine liter rundsbouillon en een uur op een zacht vuur laten staan
twee aubergines mandolinegewijs in schijven gesneden, wat olijfolie onder en boven gepenseeld en rustig in de oven geroosterd
basmatirijst een half uur laten weken (bleek achteraf jasmijnrijst te zijn die in een basmatirijstpot zat, tss)
tomaten door de mandoline gejaagd, op de bodem van een pot gelegd, vlees er met het schuimspaan opgelegd, aubergines daarboven gedrapeerd en dan de rijst; het vocht van het vlees er voorzichtig overgegoten — het was juiiissst genoeg om de rijst te bedekken:
pot een half uur op een zacht vuur gezet, en dan nog een minuut of tien laten rusten
Ik moet straks naar de Faculteit Economie voor het werk. Ik weet waar het is, maar ik vroeg het voor de zekerheid toch eens aan Google — blijkt die mij drie verschillende routes aan te bieden (rechts) die alledrie anders zijn dan wat ik normaal zou doen om daar in de buurt te geraken (links):
Allemaal omwegen, duren allemaal langer en zijn ook langer in afstand. Weird. Er zijn in het midden van de dag wel wat afgesloten straten in het centrum (Mageleistraat – Kalandestraat – Koeberg), maar die vermijd ik met mijn route ook.
Mijn eerste gedacht was dat hij misschien probeert bergop te vermijden, maar nope: als ik de weg terug vraag, neemt hij ook diezelfde omwegen. Terwijl ik bijna elke dag van bovenaan de Blandijnberg een goeie 640 meter zonder een poot te bewegen bergaf kan fietsen en uitbollen.
Gekookte aardappelen (150g, met knoflook & peterselie)
Gestoomde spinazie (150g, met boter & citroenrasp)
Volkoren brood (50g, geroosterd)
1 appel (middelgroot)
Ik heb twee goudbrasems gekocht in hun geheel (wegens geen verse sardienen te vinden, en goudbrasem is ook kleine vette vis).
En dit is het geworden:
Kleine vastkokende aardappelen geschild en 20 minuten aan 120° in de stoomoven gepoeft;
een grote zak spinazie laten smelten in boter met look, peper en zout en citroenzeste;
goudbrasems gefileerd;
een paar in vier gesneden looktenen op een zeer zacht vuur in veel boter laten trekken;
de citroen waar ik de zeste van afgehaald heb in dunne schijfjes gesneden;
look uit boter gehaald, vuur hoger gezet, aardappelen in de boter laten bakken;
peper en zout op de vis gedaan, en de filets op de velkant op een loeiend hete grillplaat gelegd, met schijfjes citroen erop;
als de bovenkant van de vis bijna klaar was naar boven geropen dat Sandra moest komen eten.
Ik vond dat ook deze keer meer dan etelijk. De citroenzeste in de spinazie was uitstekend. De vis was fantastisch lekker met krokant vel en perfect gaar en al.
Rebecca Yarros Entangled: Red Tower Books, 2023 517 blz.
Van wat ik ervan las, was het helemaal in my wheelhouse, en jazeker, dat was het.
Een uitstekend begin van een reeks, met inderdaad draken en seks, in die volgorde.
Violet Sorrengail is één van drie kinderen van een hooggeplaatste generaal in Navarre, een land dat grotendeels afgesloten is van de rest van de wereld. Er is eeuwen geleden iets gedaan waardoor dat land eengemaakt is. Er is zeer recent een soort burgeroorlog / revolutie geweest, die redelijk hard neergeslagen is.
Centraal in het land, ook letterlijk, is een soort school voor infanterie, archivisten, en drakenrijders.
Violet was voorbestemd om archivist te worden, maar haar moeder de generaal heeft ze alsnog in de drakenrijdersschool gestoken waar haar oudere zus Mira een paar jaar geleden afgestudeerd was. Wat niet evident is, want Violet heeft iets Ehlers-Danlosachtig waardoor haar gewrichten en beenderen zeer fragiel zijn.
Eén van de gevolgen van die neergeslagen revolutie, is dat de opstandelingen geëxecuteerd werden en de enige voorwaarde dat hun kinderen mochten blijven, is als ze in de drakenrijdersschool zouden gestoken worden als ze volwassen waren.
Wat voor een enorm groot aantal van hen, net zoals de anderen in die school trouwens, een doodsvonnis betekent. Want het is niet Harry Pottergewijs tout le monde il est beau, tout le monde il est gentil. Het is een ingangsproef waarbij al meteen een stapel sneuvelt, en duels, en vechten, en proeven met dodelijke afloop.
Wat ook betekent dat al die kinderen van opstandelingen (met een zwaar understatement) niet de grootste fans zijn van Generaal Sorrengail die hun ouders vermoord heeft, en per extensie van haar dochter. En dat is in het bijzonder het geval voor de (uiteraard ondraaglijk knappe Xaden Riorson, de zoon van de leider van de opstand).
Ik moet er geen tekening bij maken wat er uiteraard gebeurt. Maar ’t is niet omdat het voorspelbaar is, dat het voorspelbaar voorspelbaar is. Voetbalmatchen duren ook allemaal 90 minuten, dat wil niet zeggen dat ze niet spannend kunnen zijn.
⁂
Helemaal mijn genre boek. Ik heb het op een avond en een nacht uitgelezen. En ik ben meteen aan het tweede begonnen. Mijn enige probleem is dat het een reeks van waarschijnlijk vijf boeken wordt, en dat de laatste twee nog moeten geschreven worden. 🙁
Lamsschouder een nacht gemarineerd. Marinade: 4 gesnipperde tenen look, sap van een citroen, olijfolie, peper, zout, en een dikke soeplepel van een kruidenmengeling die ik ooit eens gemaakt heb en niet meer precies weet wat er in zit, maar ’t was zeker met kaneel en paprika en komijn en kardemon en nootmuskaat en dat lijkt genoeg op de ingrediënten van baharat vind ik (wegens geen baharat te vinden in onze kruidenkast of in de winkels in de buurt).
Lamsschouder uit de marinade gehaald, afgedept, en afgebakken in olijfolie; in dezelfde stoofpot een halve ajuin en een wortel gesmeten, de lamsschouder daarop gezet en kiekenbouillon bijgekapt. Een kleine drie uur in een oven aan 150° gezet, en dan nog eens een kleine drie uur in een warmhoudoven van 90°.
Zaadlijst uit een halve komkommer gehaald, in kleine blokjes gesneden, en in een potje Griekse yoghurt gesmeten. Bladeren van een paar takken munt geciseleerd, sap van een citroen, peper, zout, piment d’espelette, knoflook er ook bijgesmeten. Geproefd, gemerkt dat het te zuur was, lepeltje suiker bijgedaan en in de frigo gezet.
Wortelen en groene pepers in dikke repen gesneden, ingewreven met olijfolie en sumak, en in een oven van 200° gezet. De wortels waren niet rap genoeg zacht naar mijn goesting; toen ze er eigenlijk al goed uitzagen wegens gekarameliseerd aan de buitenkant maar nog niet klaar, heb ik ze een paar minuten in de microgolf gesmeten en dan weer in de ovenschotel.
Basmatirijst (wegens gebrek aan freekeh) gekookt in kiekenbouillon met een kaneelstok en komijn.
Amandelschilfers beetje geroosterd.
Palestijns brood opgewarmd in de oven.
Rijst in een diep bord, groenten erbij, vlees erop, beetje saus van het vlees erbij, brood en dipsaus, hopsaklaar!
Het vorige boek was niet in de buurt van goed, dit is bijzonder slecht. Er worden weer uitvindingen bij de vleet gedaan, meer specifiek de verbrandingsmotor en aluminium en dankzij de introductie van ISO 9001:2000 komt de kwaliteitscontrole goed.
Er zijn ook eindelijk wat dingen die verkeerd gaan, zoals het garnizoen van Gibraltar dat geavanceerde geweren en kanonnen verkoopt aan iedereen in de buurt, en misstanden en misbruik in weeshuizen, maar alles geraakt zó snel opgelost dat het ook nooit in de buurt van spannend geraakt.
Voorbeeld: hoofdpersonage vliegt met een vliegtuig de Atlantische Oceaan over, stort need in het Amazonewoud, en wordt een paar dagen later gered. Punt. Opgelost. Klaar.
Er is ook irritant onrealistisch relatiegedoe met de verwende dochter van het hoofdpersonage, dat ondertussen 21 is en nog altijd niet getrouwd.
Maar de hoofdmoot van het boek is een grote rondreis van Europa in een Zeppelin, waar ze van plaats naar plaats gaan, toerist spelen. Beslissen om de Eiffeltoren te bouwen. De man is overgestapt naar ChatGPT in plaats van te copypasten van Wikipedia, ook. Ik kopieer het begin van een hoofdstuk, ter illustratie:
Zo gaat het letterlijk vijf pagina’s door.
En dit is het einde van het boek, als ze op minder dan twee bladzijden neerstorten in het Amazonewoud, gered worden, en het boek in medias res gedaan is:
Het begint bergaf te gaan met deze reeks. Het wordt alsmaar ongeloofwaardiger, en er is zo mogelijk nog minder werk gestoken in nalezen en redactie. Spellingsfouten, zinnen die stoppen zonder einde, en het echt niet goed geschreven zijn begint wat tegen te steken. De personages zijn mysteries. We hebben geen flauw idee hoe ze eruitzien, we weten behalve het hoofdpersonage niet wat ze denken of hoe ze zich voelen behalve karikaturaal “de perfecte vrouw”, “de wilde dochter”, “de intelligente monnik”, etc.
De manier waarop in pakweg zestien jaar de volledige maatschappij in het grootste deel van Europa totaal veranderd is, met stukken 20ste eeuw en stukken industriële revolutie enerzijds, maar anderzijds stukken vroege middelleeuwen, is meer dan ongeloofwaardig.
Nog één boek, en dan stop ik ermee. Ik koop boek 7 niet meer, of het zou moeten zijn dat boek 6 plots enorm veel beter wordt dan dit.
Ik ben nog altijd door mijn oude foto’s aan het gaan om beestenfoto’s te vinden, en ik herinner me alsmaar beter waarom ik na een tijd minder en minder foto’s van beesten nam.
Ten eerste had ik na verloop van tijd van zo ongeveer elk soort beest in de buurt al foto’s genomen, en waren er alsmaar meer beesten waarvan ik het merk niet wist en niet kon vinden op het internet van 15-20 jaar geleden.
Ten laatste is mijn goed fototoestel samen met mijn goede flash en al mijn goede lenzen tijdens een inbraak gestolen van op mijn bureau op de eerste verdieping in ons huis.
En daartussen waren kleine teleurstellingen zoals dit:
Dat is een detail van een foto toen ik de beste combinatie van lens, vergrotingslens, en diopteradapter had op mijn toen echt degelijk fototoestel. In ruw aantal pixels per mm haalde ik met een combinatie van Nikon D200 + AF Zoom Micro-Nikkor 70-180mm + Kenko Teleplus PRO 300 3X converter + Nikon TC-01 + Nikon 6T + Nikon 6T ongeveer 1100 pixels per mm.
Daarmee kon ik foto’s maken als deze (uit de hand, zonder focus stacking en zeker zonder focusrail):
…en dat maakt al meteen duidelijk waarom het zo frustrerend was: de beperkingen van de D200-sensor die een vies ruispatroon had, en daarbij ook een suboptimaal noise reductionalgoritme, zorgde voor het corduroy banding dat ongeloofluik duidelijk is in de laatste foto hierboven.
En zelfs zonder dat gaf de opeenstapeling van lenzen mij stapels chromatische aberratie, sferische aberratie, veldkromming, asymmetrische onscherpte in de hoeken, contrastverlies wegens interne reflecties & lens flare, en vieze vignettering.
…en dat allemaal met de zekerheid dat een full-frame Canon met een Canon MP-E 65mm f/2.8 1–5x Macro iets minder theoretische pixels per mm zou geven, maar méér pixels per mm als ik ook de diffractie-onscherpte van mijn Nikon in rekening nam, die ik hoedanook al altijd had.
Met die foto’s te herbekijken, komt het allemaal weer terug. De dag dat ik de foto’s hierboven van een gewone duizendpoot nam, en het besef dat ik voorbij de limiet zat van wat ik kon doen, en dat ik zwaar geld zou moeten neerleggen om beter te kunnen. (Het heeft nog zeventien jaar geduurd.)
Het is altijd miserie, bedenken wat we zouden kunnen eten ’s avonds. Vandaag was het macaroni met kaas en hesp, gisteren weet ik het niet meer, de dag daarvoor heb ik iets goulashachtig gemaakt met Italiaanse saucissen die ik gekocht had, morgen is het geroosterd kieken, maar ’t is altijd een strijd om iets te bedenken.
Dus dacht ik: waarom niet aan de AI in de buurt vragen? Ik gaf als parameters:
evenwichtig eten
1500 kalorieën
een beetje gemengde cuisine, met wat Midden-Oosten en Italiaans ertussen
ingrediënten die in februari in België te koop zijn
Een eerste poging gaf degelijke ideeën maar bijna elke dag kip, dus vroeg ik om de proteïne wat af te wisselen. Dan zat er een linzengerecht bij en noch Sandra noch ik eigenlijk zijn fans van de textuur, dus da’s gewisseld. En dus is het dit geworden (ik zet er voor de leute telkens een “foto” bij die ik met Midjourney gemaakt heb):
Maandag – Palestijns gekruid lam met freekeh & geroosterde groenten
Gegrilde lamschouder (150g, gemarineerd met baharat & knoflook)
Freekeh (100g, gekookt met bouillon, komijn en kaneel)
Dit zijn de macro- en calorietotalen per dag, als ik de AI moet geloven:
Dag
Eiwit (g)
Koolhydraten (g)
Vet (g)
Kcal
Maandag (Lamsvlees & Freekeh)
72g
85g
60g
1500
Dinsdag (Sardines & Knoflookaardappelen)
70g
95g
58g
1500
Woensdag (Maklouba & Rundvlees)
75g
90g
55g
1500
Donderdag (Kuru Fasulye & Feta)
68g
100g
50g
1500
Vrijdag (Kabeljauw & Couscous)
78g
85g
52g
1500
Zaterdag (Panzanella met Mozzarella & Eieren)
70g
90g
58g
1500
Zondag (Musakhan met Kip & Platbrood)
76g
88g
54g
1500
Ik krijg per dag alleen de ingrediënten en de naam van het gerecht, er zitten een aantal gerechten bij die redelijk traditioneel zijn en dus wellicht al eeuwen in sommige families zitten en die dus ook niet zo evident zullen zijn om in de buurt van OK te krijgen, maar hey. Ik ben benieuwd wat er uiteindelijk uit zal komen. ’t Zou misschien wel wijs zijn om foto’s te pakken van wat ik ervan gebrouwd heb. 🙂
’t Zijn allemaal dingen. Ik kan mij nauwelijks herinneren wat er allemaal “uitgevonden” is in dit boek, zo rap dat het allemaal gaat. En natuurlijk is dat meer dan totaal onrealistisch, maar bon. Ik heb tot nader order nog altijd nood aan dingen waar ik mijn hoofd op nul kan zetten.
Electriciteit, stoomtreinen (en -tractors, en -schepen), radio, fotografie, film — op minder dan tien jaar geïntroduceerd in de 8ste eeuw na Christus. En scholen, (gemengde) moderne legers met machinegeweren en kanonnen, veranderingen in erfrecht, de integratie van heel Engeland, een verbond met Ierland, Jutland/Denemarken en IJsland, ’t is allemaal iets.
Uitbreiding op het continent is het moeilijkste in dit boek: de Franken worden deels ingelijfd, maar deels ook niet, tot een enorme confrontatie op het einde van het boek. Daar worden in twee gevechten door de vierhonderdduizend Franken afgeslacht (en een dikke twaalfduizend aan de andere kant).
Totale waanzin natuurlijk. Karel de Grote, veel later en met een veel groter en centraler bestuurd rijk dan de Franken in deze wereld, kon lang niet de hélft van dat aantal op de been brengen. De verzamelde legioenen van het Romeinse Rijk op hun hoogtepunt waren kleiner dan dat.
Franken zoals ze hier worden omschreven, zouden nooit de bevoorrading van zo’n leger kunnen verzorgd hebben, zeker niet als ze meer dan anderhalve maand op tocht waren terwijl de tegenstrever van verschroeide aarde deed.
En hoe ze dan ook tot de laatste man afgeslacht worden, is zo mogelijk nóg onrealistischer. Ik vroeg aan mijn lokale artificiële intelligentie wat die ervan dacht, met een leger van 50.000 man, wat ook al enorm veel zou geweest zijn:
If we assume a disciplined but non-professional Frankish army, the breaking point would likely be around:
Casualty %
Estimated Deaths
Likely Outcome
5–10%
2,500–5,000
Morale starts to waver, but army still holds if leadership is strong.
15–20%
7,500–10,000
Many units begin to flee, especially if no rallying point exists.
25–30%
12,500–15,000
Army breaks and routs unless extreme discipline or strategic advantage holds them together.
40%+
20,000+
Total collapse—at this stage, it becomes a massacre rather than a battle.
Leader is killed or captured (e.g., Charles Martel in 732—had he died, the Franks might have collapsed).
Flanks collapse, allowing encirclement.
Retreat is possible (soldiers often fled if escape was easy).
Heavy cavalry charges into them (Umayyad cavalry or Byzantine cataphracts could devastate them).
They are mostly levied troops with low discipline.
Holds longer (15,000+ casualties) if:
They are heavily armored warriors (Frankish nobles and household troops).
Religious/motivational factors drive them to fight harder.
They have a strong leader still commanding (e.g., Charles Martel rallying troops).
They are in a fortified position (hills, forests, rivers).
“Bijna onmiddelijk, gezien ze bestookt worden met voor hen onbekende vuurwapens en kanonnen, terwijl ze een rivier moeten oversteken” klinkt al heel wat redelijker. Al zou het het verhaal natuurlijk ook meteen veel complexer maken: een leger waarvan een deel op de vlucht slaat of zich terugtrekt, en wie weet zelfs guerilla-acties begint, is iets heel anders dan een land quasi zonder volwassen mannen waar onze protagonist de grote Jan kan gaan uithangen en iedereen eten en drinken en huizen en nieuwe landbouwmethodes en gezondheidszorge en scholen en watnog kan geven.
In dit boek kwam er een Rode Idiaan van Idianenland op de proppen (via geen idee hoe terechtgekomen in IJsland en mee komen vechten tegen de Franken), is er een handelsroute met China, heeft de keizer van Rome een officiële gezant gestuurd, en is er een expeditie naar Afrika opgezet.
Dit was boek vier en er zijn er tot nog toe zeven, zie ik op de Goodreads. Ik blijf hardnekkig doordoen. Tot de man de wereld veroverd heeft, wellicht.
Zo, alsmaar meer, alsmaar verder. Tenminste een beetje besef van hoe zijn introductie van technologische en maatschappelijke wijzigingen de wereld beïnvloedt, en ook wat voorafschaduwing van hoe het onvermijdelijk tot werelddominatie moet leiden, of minstens een conflict met het Romeinse rijk, en alles.
Ondertussen is ’s mans invloed uitgedeind tot ongeveer heel Zuid-Engeland, naast Cornwall, en ook de westkust van Frankrijk te beginnen in Armorica. Hij doet ook buskruit en vuurwapens (een eigen versie van de AK-47), en olie, en penicilline, en contact met de Chinezen, en allerlei.
Het eindigt met een “oorlog” tegen de koning van Wessex die eerder een afslachting is dan wat anders.
Allez ju. Boek vier dan maar. Het leest tenminste rap.
Natuurlijk was Yarros niet “eigenhandig” verantwoordelijk om het genre op de kaart te zetten. Het genre bestond al een eeuwigheid voor Yarros’ boeken. Bovendien is het absoluut niet “seks en draken” dat dergelijke boeken populair maakt. De held als underdog, de vijand die een vriend/geliefde wordt, de personages zelf, dát is wat het doet in dat soort boeken. (En het gemak dat de context in een soort school of trainingdinges zit en level-uppen er dus ingebakken in zit.)
En Twilight en Fifty Shades of Grey als referenties, ach ach. Van wat ik lees, is het eerder te vergelijken met de boeken van Sarah J. Maas (ik las de Court of Thorns and Roses-reeks wel graag), of met haar Throne of Glass-reeks (die al jaren op mijn te lezen-lijst staat). Of met R.F. Kuang’s Poppy War-trilogie (die ik ook graag gelezen heb). Of met Jennifer L. Armentrout’s Blood and Ash-trilogie (ook gelezen, iets minder graag dan de vorige maar toch). Of zelfs met McCaffrey’s Dragonriders of Pern (gelezen toen er nog geen world wide web bestond).
Maar kijk: ik had de naam Rebecca Yarros al horen zweven maar ik had er nog niets van gelezen. Bij dezen op de lijst. Merci De Standaard!
Yep yep, wish fulfillment, vervolg. De baron is getrouwd, heeft een kind, slorpt één voor één de omliggende baronieën over, introduceert alsmaar meer uitvindingen, en slaagt erin om dat allemaal zonder noemenswaardige problemen te laten gebeuren.
Hoe groter hij wordt, hoe meer tegenkanting er zou moeten zijn, maar het valt allemaal (veel te) goed mee. Ik kan ermee leven dat er niets ernstig verkeerd loopt, maar dat het allemaal zó gemakkelijk is? Mja.
Het valt ook helaas redelijk op dat het redelijk snel geschreven is. Met alle sympathie voor de auteur en het hoofdpersonage met het eidetische geheugen, maar als ik dit lees:
…vraag ik mij af of zijn fotografisch geheugen ook de links vanop het Wikipedialemma mee onthouden heeft:
En akkoord dat het allemaal fantasie is, maar op de terugtocht van Londen gebeurt dit.
One exciting thing happened on the way to Saltash. One of the town passengers was watching most of the passengers leaning over the side rail, throwing up.
He exclaimed, “What a shemozzle!”
I walked up to him and said, “Borekh habo.”
He turned quickly to me. “Ver bistu?”
I laughed and held up my hands. “I’m afraid I just used all the Yiddish I know, and I agree it is chaos.”
“Frank Goldman.” He eld out his hand to shake mine.
“James Owen-nap.” I took his dry, firm hand in mine.
Euhhhhhhhhh. Een Joodse medemens in Londen in het begin van de 8ste eeuw zou wellicht Hebreeuws of wie weet Aramees gesproken hebben, niet onwaarschijnlijk Latijns en (aangezien het om een persoon gaat die contacten heeft in Constantinopel) Griek, en als er al een andere taal in zou zitten, zou het ongetwijfeld (Oud-)Engels geweest zijn.
Voor Yiddish is het ettelijke eeuwen te vroeg. En goeie help, Frank en Goldman als naam? Urgh. “Frank” (of Franciscus) zal wellicht pas een eind na Franciscus van Assisi in zwang geraken, en is dus meer dan een half millenium te vroeg. Een Christelijke naam hoedanook lijkt mij niet zeer plausibel. En achternamen als Goldman zijn ook ten allervroegste middeleeuws en in die vorm eerder 18de-eeuws, vermoed ik.
Ugh. Zo’n dingen zijn écht storend.
Komt daar nog eens bij dat de schrijfstijl, om het zeer vriendelijk te zeggen, voor enige verbetering vatbaar is. Eén simpel voorbeeld: de hele tijd lang wordt het verhaal verteld in eerstepersoonsperspectief, door dat ene hoofdpersonage.
En dan gebeurt er een ontvoering die niet in dat perspectief kan verteld worden. En dan gebeurt dit — het begint met het vertrouwde vertelperspectief:
“You must eat first, My Lord.”
This formality by Sara Farmer reminded me that I needed to listen to her. I was too worked up to think clearly.
“Very well, lets eat, but be quick about it.”
I ate like a ravening wolf.
En dan gebeurt dit, inclusief de paragraaftekens:
§ § §
Steward of Looe
I brought Lady Eleanor to Baron Looe.
“Here is the lady you asked for, My Lord.”
“Good, you are dismissed. I will take it from here.”
Instead of leaving, I approached the baron.
“What is this, Steward? You forget your place.”
“You have a new place, My Lord.”
I pulled a dagger and stabbed the baron to death.
“Your new place is Hell, you old fool.”
I turned to my accompanying guards.
“Lock her in a cell, then remove this piece of trash.”
“Yes, My Lord Looe.”
At that, I, the new baron, smiled. My plan was working, now to bring Baron Owen-nap to heel.
§ § §
Lady Eleanor
I was taken to a cell in the keep, as there was no dungeon. I could see the soldier’s barracks out of my barred window. After watching for several hours, I determined that there were about forty armsmen in residence. The servants carried things from my right and returned empty-handed to the left.
De episode van de ontvoering wordt afgewerkt, en dan gaan we weer terug naar de baron alleen.
Zeer, zéér raar. En ja, het is allemaal even clunky als het voorbeeld hierboven.
Maar hey, nog altijd goed in zijn genre. Op naar boek drie!