Ik loop al denk ik heel mijn leven met een schuldgevoel rond. Zo’n knagend pulserend misselijkmakend gevoel van mijn middenrif tot mijn strottenhoofd, van dingen die ik zou moeten gedaan hebben en niet had mogen doen. Of –erger– van dingen die ik zou moeten doen en waarvan ik nu al weet dat ik ze niet zal doen en dat ik er mij dus schuldig over zal voelen dat ik ze niet gedaan heb.

“Ah doé die dingen dan toch”? Neen dus. Ik weet niet wat er mis is met mijn hoofd, en met de wachtrijen in de zorg zal het er niet van komen om het ooit te weten te komen, denk ik.

…maar eigenlijk is dat allemaal niet eens waar. De laatste redelijk wat jaren is het heel veel verbeterd, die procrastinatie en dingen.

Waar ik tegenwoordig het meest onder leid, is een soort spookschuldgevoel. Gelijk chronische pijn: zó lang mij over allerlei dingen schuldig gevoeld, dat ik mij nu voortdurend schuldig voel ook al is er weinig om mij schuldig over te voelen.

Leven met de keel voortdurend dichtgenepen en zelfs in het weekend wakker worden om 7u (om dan in mijn bed te liggen tot na de middag tijdens het weekend), dat is allemaal niet zo gezond geloof ik.

Toch eens een oog slaan op die wachtrijen misschien.