Ik zou dat wel gewoon kunnen worden, elke maandag vakantie.
Het was vandaag wel een beetje half werkendag, want mijn tooltje dat ik rap voor mezelf gemaakt had, gingen we mogelijk gebruiken voor het werk, en dan moesten er nog wat losse eiden voor vastgeknoopt worden, en voor ge het weet, zijt ge daar dan toch een tijdje mee bezig.
Maar wel leutige resultaten. Kijk, dit is een dendrogram op basis van een aantal mensen die de landen van de EU vrij in groepen klasseren:
Ik kan in de interface die Cut-lijn naar links verschuiven als ik minder groepen wil, en naar rechts als ik er meer wil:
En ik kan ook, los van het dendrogram, kijken naar groepen met een hoge consensus (en de labels die mensen daar dan aan gegeven hebben):
Ja, wel content van. Zelfs als (of eigenlijk ook wel: omdat) ik redelijk wat tijd gestoken heb in de micro-interacties van het sorteermechanisme zelf.
Ik had een tooltje gemaakt en ik zocht een URL om het ding op te zetten en dan kwam ik op een URL en nu heb ik een nieuwe domeinnaam (nog één!) en ik heb ook meteen een logo en een afbeelding voor op de homepage en ik ben er eigenlijk wel content van.
Ik heb vrijdag vakantie genomen, en maandag ook, en nu heb ik een onbestemd gevoel van “ik wil eens iets doen”, maar ik weet niet goed wat. Ik was in de GB voor het eerst in kweetniethoeveel maand, en ik ben erin geslaagd om alleen maar kaas en suikervrije drank te kopen. We zijn te voet naar de kookpannenwinkel gegaan en dan terug naar een andere kookpannenwinkel. Ik heb een klak gekocht. Ik heb een jeansbroek gekocht. Ik heb een muts gekocht omdat ik mijn muts kwijt was, maar ik heb mijn muts teruggevonden en nu heeft Sandra een muts. Mijn bril was kapot en ik heb een nieuwe uit de United States laten overvliegen maar toen ik voor de tweede keer op tien of twaalf jaar een bril moest openvijzen om de glazen over te hevelen naar een nieuwe bril bleek dat ik geen schroevendraaier meer vond die klein genoeg was en dus heb ik nog eens 4 euro 99 extra betaald voor een set kleine schroevendraaiers.
En nu zijn de orchideeën die in de keuken staan aan het soppen in het water zoals ze elke week een paar uur doen, en bedenk ik dat ik niet meer weet waar mijn orchideeënportgrond is en dat ik zeker twee van die dingen moet verpotten en dat ik er misschien een zak extra zal moeten kopen, maar wellicht niet want ik zal hem wel terugvinden denk ik.
En dan bedenk ik dat ik zeker niet mag vergeten zaad van pepers te kopen omdat niets mij eigenlijk tegenhoudt om die pepers binnen te kweken in plaats van in den hof, maar dat ik daar dan wél potgrond zal voor moeten kopen.
Een onbestemd gevoel van ik zou op pensioen kunnen zijn en ik zou elke dag heel de dag exact weten wat gedaan.
Bon, ik denk dat ik er weer voor een tijdje tegen kan: vandaag de opdracht gegeven om vier broeken te laten maken (’t was drie plus één gratis), en ook nog een mantel — ik ben instant verliefd geworden op een stof en ik had toch een mantel nodig die iets minder zwaar en warm was dan de loden waar ik ook verliefd op ben.
Het zal dus dit worden, maar dan iets langer en een iets ander model.
En dan ben ik van de weerbots nog een jeansbroek gaan kopen want één van de twee die ik had gekocht was dan toch een paar centimeter te kort.
En dan was ik op zoek naar een muts maar ik vond er geen en ik heb dan maar een klak gekocht, maar ik ga ook nog een muts moeten hebben want die klak bedekt mijn oren niet.
Ik heb in heel mijn leven nog nooit zoveel kleren gekocht.
Om de zoveel tijd komt er eens een link voorbij om mee te doen aan een onderzoek. Ik deed onlangs mee aan eentje rond het gedrag van twee katten in een huishouden, met allemaal filmpjes te maken van verschillende gedraginen en al.
Ik heb daarnet een lange (lánge) vragenlijst ingevuld voor een onderzoek naar tinnitus.
Het is al zo lang als ik het mij kan herinneren, dat ik een piepende, suizende, ruisende hoge toon in mijn hoofd heb. Die veel ergen wordt als ik mijn onderkaak naar voor beweeg, maar die nooit weggaat: ik sta ermee op, ik loop ermee rond, en ik ga er mee slapen.
Maar: ik heb er eigenlijk niet hard last van. Ik kan mij gewoon niet inbeelden hoe het was zonder.
Benieuwd wat ze daarvan gaan maken, in een vragenlijst die naar mijn aanvoelen voor 90% draaide rond varianten van “ik hoor niet goed” en “ik word slecht van bepaalde geluiden” en “ik voel mij hier heel slecht door”.
Dingen maken is leutig, AI dingen proberen te laten aanpassen tot ze helemaal naar mijn goesting zijn en dan zelf maar ingrijpen, is eigenlijk ook wel leutig.
En nu nog een naam vinden om dat ergens een domein op het internet te geven.
Het was vandaag teambuilding in het team op het werk.
Uiteindelijk waren we er met 30% van het volledige effektief en zijn we aan deel één van het programma begonnen — het GUM. Fijn museum, ik was er nog niet geweest. Slecht opgezetten beesten, dooie mensen, veel negentiende-eeuwse dingen en veel geslachtsdelen, meer heeft een mens niet nodig.
Dan zijn we iets gaan eten in Hal16, en dan gingen we naar het ding waar we een workshop gingen doen.
Waar er ook al andere mensen waren — raar, ik dacht dat het alleen voor ons ging zijn, maar bon. We krijgen een uitleg, en dan gaan we naar een andere plaats, waar de andere mensen zich aan tafels zetten, met nog één plaats over.
Niet genoeg voor ons, dus.
⁂
Een kort gesprek met de verantwoordelijke persoon later: we waren dubbel ingeboekt.
Ge wilt niet weten wat voor stress dat is, een erfenis. Mijn grootouders zijn overleden, mijn vader is overleden, mijn broer is overleden, maar ik ben daar van erfenisaangifte of papierwinkel eigenlijk niet mee in aanraking gekomen.
Nu is mijn moeder overleden, was ik de enige erfgenaam, en dus moest ik het mij wel aantrekken.
Ik ben helemaal mee met het principe van herverdeling en al wat ge wilt, maar het is niet verboden een beetje te optimaliseren. Mijn ouders hebben begin de jaren 1970 een klein prefabhuisje gezet op een stuk grond in een verkaveling naast de spoorweg, daar dan in de jaren 2000 denk ik een veredelde koterij bijgezet, en voor ge het weet is dat een villa die veel geld waard is.
Een snelle simulatie van hoeveel erfenisrechten er in totaal zouden moeten betaald worden als ik zou erven versus als ik aan de erfenis zou verzaken, voor verschillende totale bedragen, geeft dit:
Een huis, een levensverzekering, een paar kasbons of zo op de bank, en eigenlijk niet meer genoeg baar geld om de kost van begrafenis + eten + openstaande rekeningen te betalen: in totaal kwamen we vóór die knik in de “4 kinders”-grafiek uit. Als ik kan kiezen tussen 6 à 7% te betalen of 16 à 21%, is de keuze rap gemaakt: ik heb verzaakt aan de erfenis en alles naar de kinderen laten gaan. Waardoor zij nu elke voor een kwart eigenaar zijn van een huis.
Erfenis verwerpen bij de notaris was het gemakkelijkste. Daar besloten –op zijn aangeven, omdat het een zeer eenvoudig geval was: een huis, iets op de bank, en alleen rechtstreekse erfgenamen– om de aangifte zelf te doen in plaats van er de notaris voor te betalen.
Maar wat een stress. Het attest van erfopvolging opvragen was al ingewikkeld, en om de aangifte te kunnen doen, moesten we weten hoeveel op de bankrekening stond. Moesten we dus weten waar die bankrekening was, wat ook al niet evident was, moesten ze daar een attest van overlijden hebben en een attest van erfopvolging, en wegens samenloop van omstandigheden heeft dat allemaal maanden geduurd. Terwijl de termijn voor zo’n aangifte maar vier maand is.
Dan wisten we hoeveel er op de rekeningen stond, en moesten we weten hoeveel het huis waard is. We hadden een officiële schatting kunnen aanvragen, maar dat ging allemaal nog lang geduurd hebben, denk ik — en dan hangt ge daar ook aan vast, zelfs al zijt ge het er niet mee eens. We hadden een zeer recente verzekering, dus daar hebben we ons dan maar op gebaseerd, en voor de inboedel hebben we er een slag moeten in slaan.
Aangifte opgestuurd, en eigenlijk relatief rap een mail teruggekregen: dat er nog een levensverzekering was die er niet in stond (no problemo, voeg maar toe), maar vooral dat ze niet weten waar het geld van de verkoop van het huis van mijn grootouders naartoe is, en dat ze zonder tergenbericht er van uitgaan dat dat geld ook in de erfenis zit (wat ons een eind naar rechts zou opgeschoven hebben op de grafiek hierboven).
Ik heb het ongelooflijke geluk dat ik een mail heb teruggevonden van de notaris die bij die verkoop betrokken was, waarmee ik om te beginnen kon aantonen dat het bedrag veel lager was dan ze zeiden (de bruto som was correct, maar er moesten nog een hele stapel kosten en commissies van afgetrokken worden). En dan kon ik ook aantonen dat wat er overbleef proper geschonken was, met betalingsbewijzen dat ik er ervoor betaald heb.
Waardoor het alleen nog maar spannend was om te zien of onze schatting van hoeveel het huis en de inboedel waar zijn, zou aanvaard worden.
Eind vorige week kreeg mijn dochter de verlossende mail: onze interpretatie aanvaard, een finaal bedrag dat is wat we gehoopt hadden, dat sinds vandaag ook effektief betaald is aan de staat, en we! zijn! er! van! af!!!
De kinderen zitten nu dus met een huis, waar Jan in woont, en dat nog vol staat met onverkoopbare dingen. Tienduizenden gelezen Franstalige science fiction, fantasy, horror en andere pockets, bijvoorbeeld. Of een paar bruine kasten die al in de jaren 1970 lelijk waren. Of een resem tapijten in verschillende toestand van versletenheid. Of een paar serviezen in verschillende toestand van bijna totaal tot grotendeels onvolledig. Of niet-waterdichte koperen ketels die al 200 jaar in de familie zitten.
Ik ben dan gisteren naar twee winkels gegaan (Refind en Lost in Pablos) alwaar ik heb betaald voor de dingen die ik eergisteren gevraagd had opzij te leggen. En dan ben ik naar de C&A gegaan om een paar hemdes te kopen. En dan heb ik mijn kast uitgekuist en dingen die te groot of kapot zijn uit de kast gehaald.
Resultaat:
Inventaris!
10 vesten
3 geklede broeken
2 jeans
173 plastrons
2 koksvesten
5 zwarte hemden
1 bordeaux hemd
7 witte hemden
1 blauw hemd
1 dertig jaar oud hemd uit Singapore
7 bruine peignoirs
3 pyjamas
en een schof vol onderbroeken en kousen.
Ik ga nog een oplossing moeten vinden voor plastrons: er hangen er 67 aan gespecialiseerde plastronkaptsokken, maar dan liggen er nog 106 gewoon in een schof, en de twee opbergmogelijkheden zijn redelijk weinig overzichtelijk.
Ik zal dan eens moeten zoeken naar betere opbergmanier. En misschien dat ik ze ooit eens op kleur hang ook. Ah, dingen te doen.
⁂
Ik heb nog een paar broeken nodig, denk ik. Die “3 geklede broeken ” hierboven is eigenlijk niet echt juist: ik heb twee broeken op maat waarvan één onderdeel van een kostuum en één donkergrijs, en dan heb ik nog een beige broek die eigenlijk te groot is maar met een degelijke riem wel nog presentabel-achtig.
Dus ga ik vrijdag nog eens kijken of ik broeken kan vinden die mij aanstaan.
Ben ik eigenlijk op lang weekend en zou ik eigenlijk dus niet mogen aan het werk denken? Zeer zeker! Maar ben ik tegelijkertijd ook belachelijke dingen aan het doen die misschien wel voor het werk zouden kunnen gebruikt kunnen worden? Zeer zeker ook!
Maar het telt niet als ge het in uw vrije tijd hoedanook zoudt gedaan hebben, vind ik.
Bij de dingen die ik mij altijd ontzie: workshops en opleidingen doen. Pas op, ik denk niet dat ik dat slecht doe, daar niet van, maar ik kijk er altijd tegen op. In publiek gewoon spreken: geen groot probleem, maar mensen interactief meekrijgen: mweh.
Dat is dan altijd zo’n ding in mijn agenda dat als een soort alsmaar dichter komende achtervolger in mijn achteruitkijkspiegel nadert en nadert (okay, omgekeerd natuurlijk wegens op mij afkomen maar er is niet zoiets als een vooruitkijkspiegel en misschien moet ik een andere metafoor zoeken maar ik bén nu al zo ver en sunk cost fallacy is ook maar een term zoals een andere), en dan doet ik veel uitstellen tot het écht niet meer kan tot het uiteindelijk wel in orde komt maar de stress doet wel van stress.
Twee dingen gedaan vandaag: “de slechtste website” gemaakt, en dan een ouderwetse card sorting met echte artisanaal zelfs gesneden kaartjes, drie keer een set van 80 of 240 in totaal.
⁂
Bij nog dingen die ik mij altijd ontzie: na afloop van een jobinterviewprocedure de mensen die het niét gehaald hebben laten weten dat ze het niet gehaald hebben.
Richtlijnen in mijn eigen hoofd voor zo’n mededelingen:
Iets zeggen — niets zo hatelijk als ergens voor solliciteren en er niets meer van te horen
Snel iets zeggen — geen enkele reden om het een week te laten liggen als de beslissing eigenlijk al meteen na het laaste gesprek met de laatste kandidaat kan vallen
Snel iets betekenisvol zeggen — “we hebben besloten de opdracht toe te kennen aan een andere kandidaat” zonder meer, daar is niemand iets mee. Ik zeg altijd graag iéts meer over het waarom: dat we op zoek waren naar iemand met meer relevante ervaring in bepaalde technologie of methodes of dergelijke, of dat we meer beschikbaarheid verlangen dan de persoon had, etc.
Ik probeer het kort en to the point te houden, geen valse verwachtingen te scheppen, zo eerlijk mogelijk te blijven, en mensen in hun waardigheid te houden. Ain’t nobody got time for bad karma en do unto others en al dat.
Oh, en ik heb er ook geen enkel probleem mee om verduidelijkingen te geven als die gevraagd worden
⁂
Bij nog dingen die ik mij altijd ontzie: kleren gaan kopen. Ik ben vandaag naar zowel Refind als Lost in Pablos gegaan, die begot bleken dezelfde mensen te zijn, elk aan een kant van de Vrijdagmarkt.
Bij Lost in Pablos heb ik zowaar een modernachtig hemd-pull-vest-ding gekocht dat iets tussen een hemd en een vest en een pull is, waar ik in principe een hemd en das of een t-shirt of een col roulé zou kunnen onder aandoen.
Bij Refind was het eerste dat ik zag een rek met allemaal tweedehandse plastrons. Ik heb maar half om te lachen gevraagd of ik ze ook in bulk kon aankopen, maar omdat er bij doorbladeren toch een redelijk aantal dubbels waren (die ik dus al had, soms zelf ook in meervoud) heb ik het gehouden op een stuk of vier.
En dan heb ik een vest geprobeerd en ik vond die wel wijs. En dan nog een vest. En nog een vest. En nog een vest.
En dan heb ik gezegd dat ik ze allemaal zou kopen en dan ik morgen terug zou komen want ik had geen geld bij.
En nu heb ik dus een resem nieuwe vesten. Eén van die vier tweedehandsvesten is blinkend kleurveranderend groen en bleek in de binnenzak dit etiket te hebben:
Dat wil zeggen dat een kleermaker dit op maat gemaakt heeft voor meneer Alex Morse, en dat het kostuum klaar was op 27 mei 1970. Het is met andere woorden dag op dag drie maand ouder dan mezelf. Hoe fantastisch is dat niet maat!
Oh, ik heb dan ook maar een afspraak gemaakt bij Lost in Pablos om eens te spreken over maatwerk. 🙂
Het moeilijkste bij zo’n jobinterviewsituatie, vind ik, is dat mijn indruk en opinie al gevormd is dertig seconden ver in het gesprek.
Ik weiger daar aan toe te geven en probeer in de rest van het gesprek altijd mijn eerste indruk onderuit te halen. Na 25 of meer jaar interviews te doen: het is maar heel héél zelden dat die eerste indruk bijdraait.
Vandaag twee mensen gesproken. Morgen nog een derde persoon, en dan beslissen — al zou het wel eens kunnen zijn dat ik wat extra info ga vragen aan de mensen die we al zagen.
Alle mededogen en begrip van de wereld voor vanalles en iedereen, maar er zijn grenzen. Soms is het om moedeloos en depressief van te worden, situaties waar ge niets aan kunt doen.
Ik heb vannacht tenandere gedroomd dat ik naar een klerenwinkel ging die tweedehands design kleren verkocht en dat ik een paarsachtig Yves Saint Laurentkostuum aan het passen was en dat de vest mij wel ging en dat ik er dan een lange roze kokerrok onder aandeed en dat ik dat eigenlijk wel zag zitten.
Deze namiddag is mijn nieuwe mantel toegekomen, het had daar wellicht mee te maken.
Ik heb te weinig kleren. Oh no! Ik ga kleren moeten kopen.
Ik heb, even nakijken:
een bruinrood wollen kostuum dat perfect past wegens op maat
een donkergrijs-anthracietachtige flanellen broek die perfect past wegens idem
een wit hemd dat ook perfect past wegens idem
twee jeansbroeken die passen van in de C&A
drie denk ik witte hemdes die passen van in de C&A
een donkerbruin kostuum met een streepken uit de C&A dat min of meer OK is
Dat is, voor de duidelijkheid, niet genoeg. In mijn kast hangt er ook nog onder meer
een donkergrijs kostuum dat eigenlijk te groot is
een stuk of zes vesten die eigenlijk te groot zijn
twee vesten die eigenlijk te klein zijn
drie (DRIE!!!) vesten die kapot zijn
twee zwarte hemdes die te groot zijn maar geen mens die daar naar kijkt
een stuk of vijftien witte hemdes die te groot zijn
een stuk of vier broeken die te groot zijn
In een ideale wereld zou ik naar Schaap gaan en een hele kast vol nieuwe dingen laten maken, maar zoals de volksmond wel eens durft te zeggen: da kan mijnen bruinen nie trekken.
Ik ga dan maar eens naar de winkel gaan inkopen doen. Ik heb zéker nog een stuk of vier vijf witte hemdes bij nodig en dat zal denk ik gewoon C&A of gelijkaardige worden. En daarnaast zou ik eigenlijk nog een drietal vesten en een paar geklede broeken willen in kleuren en stoffen die mij aanstaan.
Alvast een afspraak gemaakt volgende week bij Regis van villa Verdi, alwaar ik deze keer wél duidelijk ga zeggen wat ik zou willen. En voor de rest: geen idee. Zou Refind iets zijn? Lost in Pablos? Iets anders? Ik ben in alle geval niet voor moderne dingen.
EN DAAROVER GESPROKEN TROUWENS ik zal morgen een authentieke antieke lodenmantel hebben hoera hoezee!!!!
We hebben bij AVH in Lochristi een Boston lounge balkonbank gekocht. Balkonbank, denk ik, omdat de overgrote meerderheid van wat ze verkopen niet-balkonbanken zijn, ’t is te zeggen monsters van etelijk veel meters op ettelijk veel meters (en ook met een enorm veel hogere prijs, maar dit geheel terzijde).
Van wat ik er van heb kunnen genieten in deze regenachtige tijden: topaankoop. Enige probleem: bij het leveren was hij al kapot. ’t Is te zeggen, er zaten twee gaten in het grote kussen — duidelijk van ergens op of tegen of tussen gelegen te hebben dat pinnen had:
Vriendelijke mail gestuurd naar AVH, vriendelijke mail teruggekregen dat ze een nieuw kussen zullen opsturen.
