Mijn VPS was kapot, of ’t is te zeggen, het was gelijk kapot: enorm traag en allemaal fouten op al mijn websites.

Ik op mijn dashboard gaan kijken en ha — dit is de grafiek van de afgelopen week:

Stapels CPU en stapels diskgedoe, en jawel, top wees meteen de schuldige aan:

PID  USER  PR  NI  VIRT  RES  SHR  S  %CPU  %MEM  TIME+  COMMAND 
51   root  20   0     0    0    0  R  91.8   0.0   8,48  kswapd0

’t Is begot de kernel swap daemon die aan het thrashen was voor vermoord, wegens — een mens doet het zichzelf aan — Grampsweb dat met een hele reeks workers tegelijkertijd dingen aan het doen was.

Yup, deze dingen aan het herberekenen: ik had het eerst in mijn eigen database proberen tot op die diepte na te laten trekken voor ik wegens timeout naar Familysearch was gegaan. En dan bleek dat er dus op den duur acht workers bezig waren met zoeken en doen, en dat had te weinig geheugen, en dat moest dan iets op de disk doen, en dat bleef dan maar over en weer gaan en gedoe.

Enfin lang verhaal kort, ik heb een paar gigabyte als specifieke swapdinges ingesteld en dan Gramps maar maximum 2 workers gegeven (wat een beetje problemen geeft met foto’s scalen blijkbaar, ik zal naar 3 gaan denk ik). En mogelijk ga ik gewoon naar een VPS met dubbel zoveel geheugen, maar dat zien we dan wel.

Het is soms godgeklaagd hoe slecht geni.com werkt. Dit is na even nadenken de relatie tussen Cornelius Waegenaer en mezelf:

Ge vraagt u af waaróm en ook wel hoé. Dit is wat Familysearch mij zegt:

Deze boom, dus.

We hebben nodig:

• een zetel om in den hof te kunnen zitten want de zetel die we hadden is kapot
• nieuwe planten om in den hof te planten want dat moet om de zoveel tijd.

En dus zijn we naar de andere kant van Gent gereden met de velo op zoek naar een zetel — verschrikkelijk veel enorm dure dingen gezien, één niet enorm dure zetel die op het internet stond niet gezien, en een afspraak gemaakt om die ene zetel dan in de loop van volgende week eens te komen bekijken.

En zijn we ook naar de plantenwinkel gegaan alwaar ik foto’s gepakt heb van dingen die ik graag zou willen, en dat ik dan eens ga kijken en passen in de loop van de week en er volgende donderdagavond om gaan voor ’t echt.

Er stond één vergadering op de agenda — ik ben er speciaal voor over en weer naar het werk gereden — en verder niets. Het is dus huisvlijt geworden aan iets dat weliswaar voor het werk is maar niet echt gevraagd, en dan is het gaan eten geweest, en dan is het op café zitten geweest, en dán pas nadenken over de workshop die morgennamiddag is.

Want ik besefte ineens dat ik morgen naar Dokter Arts in het Hospitaal moet gaan voor het Periodiek Onderhoud der Loodgieterij, en dat ik dus niet last last last minute kan voorbereiden.

Afijn, lang verhaal kort: het zal wel lukken, de workshop. Het zal geen échte workshop zijn (omdat we daar geen tijd voor hebben) maar eerder een vergadering met veel vragen en hopelijk veel antwoorden maar zeker veel nadenkwerk voor de toekomst.

En nu naar bed, dus.

Ik kan mij kwaadmaken op dingen en mij opwinden in situaties, maar als het leven mij één ding geleerd heeft, is het wel om op tijd zeer hard fuck it te zeggen. Als er verbouwingen zouden moeten en de aannemer laat maar niets van zich horen, of als de planten in den hof niet doen wat ze zouden moeten doen: het is wat het is. En dat is het dan.

En ja, ge kunt dan in een situatie zijn dat ineens uw hart verzakt en de bodem uit uw maag valt, dat er iets tussen machteloze woede en bittere frustratie een roos waas voor uw ogen spint. Maar kwaad blijven om dingen waar ge zelf toch geen controle over hebt: niet zeer zinnig. Dat blijft maar aan u vreten.

Ervioor zorgen dus dat de bodembedekkers volgend seizoen beter hun werk doen. Kijken of er ooit nog eens geld is om die binnendeuren en die voordeur te kopen. Tegen beter weten in op inzichten hopen.

We zien wel.

Soms loopt het zoals ge denkt dat het zal lopen, soms loopt het gelijk ge hoopt dat het gaat lopen, en soms loopt het gelijk ge vreest dat het gaat lopen.

Het liep ergens tussen zoals ik had gehoopt en gevreesd. Ik hoop dat het volgende week loopt gelijk ik hoop dat het ging lopen.

Er zit genoeg marge in om een en ander op te kunnen vangen, maar het zou echt wel heel goed zijn als het zou lopen zoals ik hoopte dat ik zou gelopen zijn.

Er was vandaag een meeting op het werk die eigenlijk wel redelijk belangrijk was voor een eigenlijk wel redelijk groot project.

En hoezee, de meeting is goed verlopen en er komt een vervolg dat wellicht nog belangrijker zal zijn, en zo gaan we van meeting naar meeting en van ding naar ding en voor ge het weet zit het spel helemaal op de wagen.

Ik heb mijzelf wat aangedaan met mijn website die niet-bestaande boeken maakt. De boeken werden eerste mét een AI-gemaakte cover gegenereerd maar ik vond die allemaal lelijk en dan dus worden ze nu gegenereerd met een korte inhoud en reviews en een auteur en alles, maar zonder cover. En dan maak ik er ’s avonds of in de middagpauze met de hand een cover voor.

Wat dus wil zeggen dat ik altijd wat huiswerk heb.

Niet dat ik een grafisch ontwerper ben, maar hey.

Het was familiefeest en ik ben erin geslaagd om eerst een beetje sociaal te doen en mij dan een paar uur met een stoel weg te steken achter een grote plant om een boek te lezen (The Devils van Joe Abercrombie, valt bijzonder goed mee tot nog toe) en dan alsnog een paar uur sociaal te doen met mensen aan tafel.

Een succes, denk ik dan.

(Ik heb het dus écht alsmaar moeilijker met zomaar tussen veel mensen te zijn als er geen echt aantoonbare reden en kader is.)

Ik had gisteren pijn aan mijn voet. Gisterenavond en vannacht was het zeer veel pijn aan mijn voet.

Vanavond is het relatief veel pijn. Ik hoop van ganser harte dat het geen volledig doorgebroken jichtaanval wordt wegens dat is echt niet leutig.

Lastig ook, dat het om de zoveel tijd eens opnieuw de kop opsteekt.

Ik heb een paar externe harde schijven waar ik regelmatig wat moet mee schuiven omdat ze vol geraken en dat ik dan copieer naar een andere schijf en sorteer en watnog.

Het was weer van dat: schijf waar ik allerlei analysedingen mee doe, stond vol. Ik dacht, ik duw wat zooi naar ergens anders — maar dan kreeg ik ineens de boodschap dat er Corruptie was en dan kon ik geen enkele folder meer open doen en aargh.

Géén boodschap die ik wou zien, gisterenavond toen ik aan het prutsen was met Grafana en grote hopen data.

Vanavond dan maar nog eens geprobeerd, met een andere folder, en ’t was weer van dat. Schijven allemaal afgekoppeld en weer aangekoppeld: toegang was nog in orde (ik zet er uiteraard niets meer bij, ik probeer alleen te lezen — maar als ik probeer te kopiëren blokkeert weer alles.

En dan, geniale ingeving: zou het niet zijn omdat ik van één usb-dink naar een ander usb-dink copieer? Wat als ik eerst naar van het ene usb-spel naar een niet-usb-schijf kopieer en dan naar het andere usb-spel?

En jawel, dat werkt.

Oef.

Maar ik ga toch eens moeten kijken naar een structurele oplossing. Allemaal plastieken usb-dozen waar data op staat, daar voel ik mij toch niet echt gerust bij.

Ik heb mijn uurwerk — of beter, het uurwerk van mijn grootvader — eind juni bij de uurwerkreparateur binnengestoken.

Het was een heel verhaal, dat het naar Zwitserland zou moeten opgestuurd worden omdat Omega van zijn oude horloges de onderdelen allemaal heeft opgekocht wereldwijd om geratnie te kunnen garanderen en kwaliteitscontrole en watnog.

We zijn ondertussen bijna twee maand later en ik had er nog niets van gehoord, dus ik ben eens langsgegaan bij de horlogemaker.

Wat blijkt?

Omega heeft er geen onderdelen meer van. Het is zó oud, of zo weinig vindbaar, dat ze er geen voorraad van materiaal voor hebben.

En dus is David van de winkel zelf op zoek aan het gaan naar onderdelen. Niet evident: dat is mensen opbellen en contacteren en langsgaan om te kijken of ze dit of dat raderwerk of vijs of ikweetnietwat allemaal nog liggen hebben. Mensen die vaak al stokoud zijn en op pensioen, die misschien nog kasten met dozen met antieke Omega-onderdelen liggen hebben.

Ik vind het eigenlijk wel spannend.

Het allerspijtigste van de zaak is wel dat het uurwerk zoals ik het gevonden heb in een papieren zakje zat met een rekening erbij van “reparaties” die een appel en ei gekost hebben, maar die er wellicht veel meer kwaad dan goed aan gedaan hebben. Als het meteen naar een serieuze reparateur was gebracht, zou het ongetwijfeld minder een probleem geweest zijn.

Maar bon. Ik leef in hoop.