Tales of Drudgery & Boredom.
Naar dokter kniedokter geweest vanmorgen, en hij wist wat er aan de hand was: meniscus!
De goede man heeft mij ook illico een inspuiting met cortisone gedaan in mijn knie, en ik weet niet of het toeval is, maar ik heb nu stil zittend of liggend méér pijn dan ik al ooit gehad heb.
De tramadol lonkt, want het is niet echt uit te houden.
⁂
In de zin van gelijk in de jaren vroeger, toen mensen nog rugkrabbers hadden. En ook in de zin dat de nummer één motivatie voor open source is I have an itch that needs scratching.
Ik zit meer dan regelmatig voor mijn computer met iets waar ik precies weet wat ik wil, ik ongeveer weet hoe het zou moeten, maar ik het mij totaal ontzie om uren kwijt te zijn met zoeken hoe het nu weer juist allemaal in mekaar zat.
Waardoor ik met mijn idee blijf zitten.
Maar met ChatGPT (en gelijkaardige) is het allemaal zo simpel als
Okay takkoord, stap 3 is regelmatig meer dan “wat tijd” en heeft de neiging zichzelf onherroepelijk in de verwarring te doen verliezen als het allemaal te complex wordt en te lang duurt, maar toch: als het werkt, werkt het heerlijk goed.
⁂
Mijn jeukte die gekrabd moest worden: links in WordPress, waarmee ik posts als deze bedoel, waarvan er op dit weblog meer dan 1500 staan (ahem ja), maar ook dat het al van mei 2019 geleden is dat die automatisch verschenen.
Vroeger toen de dieren spraken was er Pinboard, en dat bestaat nog altijd, maar de integratie van Pinboard met WordPress werkt niet meer. En dus heb ik vanavond in de zeer rapte tijdens het allerlei andere dingen doen een Chrome-extensie om links in WordPress te krijgen gemaakt.
En ja, idealiter zet het de links in een draft post en duwt het op publish als er een bepaald aantal in staan of als er een bepaalde tijd is voorbijgegaan. Wat dit doet is veel eenvoudiger: links verzamelen in de Chrome storage (ik kan er dus van meer dan één computer aan), en als ik goesting heb om de links in WordPress te zetten, ga ik naar een overzichtspagina en kopieer ik iets dat mij perfecte Gutenbergcode geeft. En een titel. En een lijst met tags.
’t Is dus halfautomatisch, maar ik had geen zin om te prutsen met CORS of WordPress open te zetten zodat iedereen van gelijk waar de API zou kunnen bepotelen.
Kijk, zo werkt het:
Met het aantal links schoon aangeduid op het icoontje en al. 🙂
⁂
In 2004, Fable was as famous for what it didn’t deliver as for what it did. But this Python-esque fantasy game deserves to be remembered for more than that.
Paleontologist Victoria Arbour says her team has found the ‘mother lode of fossils’. It’s unclear exactly what species the fossils belong to, but officials say that either way, a discovery like this one helps scientists better understand the history of the land.
Leather was one of the most important materials of nomadic Scythians, used for clothing, shoes, and quivers, amongst other objects. However, our knowledge regarding the specific animal species used in Scythian leather production remains limited. In this first systematic study, we used palaeoproteomics methods to analyse the species in 45 samples of leather and two fur objects recovered from 18 burials excavated at 14 different Scythian sites in southern Ukraine. Our results demonstrate that Scythians primarily used domesticated species such as sheep, goat, cattle, and horse for the production of leather, while the furs were made of wild animals such as fox, squirrel and feline species. The surprise discovery is the presence of two human skin samples, which for the first time provide direct evidence of the ancient Greek historian Herodotus’ claim that Scythians used the skin of their dead enemies to manufacture leather trophy items, such as quiver covers. We argue that leather manufacture is not incompatible with a nomadic lifestyle and that Scythians possessed sophisticated leather production technologies that ensured stable supply of this essential material.
Israel and Gaza are at it again in a war. This post is not about that war. This post does not answer what rules for use of force Israel should use, what the appropriate legal standards for indigeneity determinants are, or anything like that. This post explores one straightforward question: what is the population history of religious groups in… … well, what do we call this area?
Choosing good colors for your charts is hard. This article tries to make it easier.
⁂
Ik ging een dag later naar mijn bed en ik keek naast het toilet naar de hoek van de badkamer naast het venster en ik zag nóg een klein klein spinnetje naar mij zitten kijken:
Een zeer jonge huisspin, uw en mijn beste vriend tegen smerige insecten in huis. Die hoek was drie dagen geleden gekuist geweest, en toch hing het er vol met lijken, onder meer een paar indische meelmotten bah:
Ik wou wat dichter komen voor een close-up van de oogjes, maar toe had hij mij gezien en dook hij in zijn hol weg:
Maar hoe schattig is dat zeg!
⁂
Ik strompelde naar mijn bed vannacht en in de badkamer aangekomen zag ik een klein klein beestje bewegen in de lavabo. Een Steatoda van een onbekend merk!
Ik ben naar mijn bureau teruggestrompeld, ik heb een pile in de fotomathilde geduwd (in tegenstelling tot vorige keer had ik er wél een die opgeladen was), de juiste lens erop gevezen, de flash op de lens gezet, en teruggestrompeld in de hoop dat het beest er nog zou zitten.
Jazeker! Hij was er niet in geslaagd om te ontsnappen!
Maar dus: foto’s pakken van een beest dat als een panikerende ingevette weerlicht over en weer loopt terwijl ge op één been aan het balanceren zijt is niet gemakkelijk. En voor de zoveelste keer bedenk ik dat het een gemak zou zijn om dat soort beesten in een diepvries te kunnen steken zodat ze compleet lethargisch zijn, en dan een achtergrond klaar te zetten en belichting en een focusrail en hopsa.
Nu is het zo te doen: slievers beest in focus, de rest helemaal flou. Maar desalniettemin toch een beetje content. 🙂
Ziet die pedipalpen jong.
⁂
Ik geraak de trap niet af of op, nadat ik hemel en hel heb moeten bewegen om naar boven te geraken toen we thuiskwamen. Dat wil zeggen dat ik mijn leven spendeer op het eerste verdiep.
De ijsblokmaakmachine is verhuisd naar mijn bureau.
Als er mensen in huis zijn, kan ik eten en drinken krijgen.
Vandaag was er ’s middags niemand thuis, dus was het geen middageten. ’s Avonds was mijn jongste dochter thuis en heb ik iets besteld op tinternet.
En nu ben ik wat misselijk wegens te veel gegeten. Bleh.
⁂
Van de kruiswoordraadsels van de New York Times die ik écht niet graag heb, zijn denk ik de meerderheid donderdagkruiswoordraadsels van de New York Times. Daar zitten vaak allerlei gimmicks en gedoe in.
Deze week was het meer dan bijzonder irritant.
Zo ziet het grid eruit:
Kruiswoordraadsels hebben een thema, en hier waren de clues in het thema, allemaal horizontaal:
De antwoorden geef ik u graag mee:
Met al het nodige ingevuld om “duidelijk” te maken waarom dat de antwoorden zijn:
Achteraf mogelijks doenbaar, maar tijdens het zoeken: neen, écht niet leutig. Veel te cutesy. En rebussen gebruiken (meer dan één letter in een vak), maar dan alleen maar op één plaats: bah.
⁂
Ik heb vanavond voor het eerst in bijna een week warm eten in mijn hoofd gestoken: balletjes in tomatensaus en frieten. Ik kon mijn geluk niet op.
Voor de rest: stillekes hé.
Ik ben gisteren ikweetnietprecieshoe de trap opgeraakt naar het eerste verdiep, en ik geraak niet meer naar beneden. Eerste bezorgdheid als er kinderen in de buurt zijn met macht: de ijsmachine naar boven dragen. Lauw drinken is niet leutig.
Afspraak gemaakt bij de echomensen — volgende maandag was het absoluut vroegste — en ook bij de MRI-mensen — ergens in oktober was het absoluut vroegste. We zien wel wat we zien.
Er was een beetje goed nieuws: ik heb vannacht op mijn andere zijkant kunnen liggen. Maar voor de rest geen beterschap, helaas. Nog altijd vele pijnen en al. Ik heb een briefje van de dokter voor het werk maar in de mate van het mogelijke ga ik wel werken. Als het lukt. Zitten is goed voor even maar niet voor lang, namelijk, en in bed werken is ook dat allemaal niet.
Euh ja, niet zó een wilde plannen dus eigenlijk. 😐
De rest van het gezin is naar Beetlejuice Beetlejuice gaan kijken. Ik was graag ook gegaan, maar haja.
⁂
Het gedetailleerde plan was:
Zo gezegd, zo gedaan. Andrea de taxichauffeur stond voor onze deur met een taxi voor zes man, we zijn nog naar het centrum centrum gereden om in een zijstraat naast het Colosseum twee Amerikaanders op te pikken (ka-ching, dat was dan twee keer 140 euro).
In de vlieghaven heeft Sandra een degelijke rolstoel gescoord, dan zijn we gaan inchecken. Gezegd dat ik hulp nodig heb om op en af het vliegtuig te raken, in de rolstoel door de expreslijn geraakt, van boven tot onder betast door een Italiaan omdat ze mij niet door de magneetdeur gingen laten gaan ah ja, en dan naar de juiste gate.
Daar toegekomen mochten we om 10u35 inchecken, maar uiteindelijk is het 11u05 geworden omdat er op de vlieger een oudere meneer uit het Antwerpse zat die slicht geworre wès. Die hulp nodig had om van het vliegtuig gehaald te worden, maar de kerel van Fiumicino die daar stond om mij er op te krijgen, die weigerde pertinent om mensen er af the halen. Dat was niet de afspraak, zei hij. En hij moest blijkbaar ook nog dringend veel entertainmentnieuws op zijn GSM inhalen.
Na veel vijven en zessen, letterlijk een half uur later, is de piloot aan komen gereden met de Antwerse meneer in een rolstoel die een steward was gaan halen. En de kerel in de rolstoel is na aankomst uit de slurf van het vliegtuig gewoon rechtgestaan en weggelopen. De kakker.
Ik mocht als eerste opstappen (nu ja, strompelen eens ik uit de rolstoel moest), en aangezien ons gezin een hele rij had kon ik gewoon kiezen waar ik ging zitten. Officieel moest ik aan het venster zitten om redenen van evacuatie, maar ik zat liever aan de gang wegens alsdat ik daar mijn linkerbeen een beetje meer plaats kon geven. Het kan zijn dat ik tegen de luchtstewardess gezegd heb dat we met zes waren en dat als er twee omkwamen dat het nog niet zó erg was. Ah ha hah, monsieur a de l’humour!
⁂
Toegekomen in Zaventem: geen persoon om mij af het vliegtuig te halen. Typisch Zaventem, zeiden het kabinepersoneel.
Uiteindelijk naar buiten beginnen strompelen op –aw– mijn —urgh— krukken — gnn — tot ik halfweg de slurf een steward tegenkwam die zelf een rolstoel gaan halen was, en tegen dat ik aan de terminal was, stond er wel degelijk iemand om te helpen, maar dan was het niet meer nodig omdat er genoeg kinderen waren om mij te duwen.
Naar Gent geraken was een dilemma: ofwel de trein pakken en dan in Gent een taxi naar huis, ofwel direct een taxi uit Zaventem naar Gent.
Zo enorm veel prijsverschil was er niet, en het is dus de taxi geworden.
⁂
Thuisgekomen: in de auto geklauterd, oudste dochter naar haar huis gevoerd, oudste zoon naar zijn huis, en dan naar de spoed van het hospitaal.
Twee uur later: korte triage door een verpleegkundige. Terug in de wachtzaal. Een half uur later, bij de dokter. “En ge zijt dus gevallen en er is iets gebroken of zo?” Euh nee, hoegenaamd niet. Ik heb iets peesachtigs want ik ben nog helemaal mobiel maar het doet enorm pijn als ik dit doe op eigen kracht maar niet als ik het zelf ondersteurn, en dat kan ik helemaal niet doen zonder pijn, maar dit kan ik op eigen kracht én zonder pijn.
Jamaar ge hebt nog geen foto’s? Tsja, communicatieprobleem blijkbaar nog eens. Hier, voorschrift voor Rx.
Drie kwartier en een bijzonder bijzonder pijnlijke roentgenfotosessie later, terug bij de dokter: ah er is niets te zien op de foto’s. Er is dus blijkbaar toch niets gebroken.
(Duh.)
Diagnose: niets gebroken. Maak zelf een afspraak bij de orthopedist voor echo’s en bij de MRI-mensen voor MRI’s. Maar die MRI’s dat kan weken of maanden duren, niet verschieten.
(Zucht.)
Ik heb platte rust en vier dafalgans per dag voorgeschreven gekregen. Tot zeker het einde van de maand.
Ah well.
⁂
Dag drie van in bed liggen en niets anders doen dan in bed liggen.
ChatGPT weet ongeveer precies wat ik heb, maar zegt dat er een MRI nodig zal zijn om het precies te diagnosticeren. Allez, dat weten dan dus voor als ik terug in België zal zijn.
Ondertussen heb ik allerlei tactieken om minder pijn te hebben, maar begint het redelijk door te wegen, altijd maar op één kant te kunnen liggen als ik lig. En niets anders dan liggen te kunnen doen.
⁂
Sandra dacht, wij hebben zo’n verzekeringachtig ding dat repatriëring doet. Ik bel die mensen, leg de situatie uit: knie werkt niet, stappen lukt niet — kan iemand mij helpen naar huis te komen?
Blijkt: nee. Ik moet in het hospitaal liggen om eventueel gerepatrieerd te kunnen worden. En het spijt me, maar ik heb geen goesting om potentieel uren te zitten wachten op een spoedafdeling om dan misschién te kunnen een beroep doen op de verzekering om ikweetniethoe naar huis te komen.
Gesproken met een Italiaanse dokter en gevraagd of die een diagnose kan stellen — neen, ook niet. Spoedafdeling is enige optie.
Ik heb dan maar de familie om een paar krukken gestuurd in de apotheek om de hoek. Nog twee nachten en een dag in bed liggen en dan taxi naar vlieghaven, vliegtuig naar België, trein naar huis en wellicht taxi of auto naar spoedafdeling in Gent.
Zucht.
Wel wijze vakantie, verder.
⁂
Ik had het mij anders voorgesteld.
Ondertussen wel al aan mijn vierde boek bezig.
En het is een goed bed en de temperatuur is OK.
Dat is ook iets.
⁂
Ik ben aangezet met een knie die licht tot veel pijn deed.
Als we ergens naartoe gingen, was ik altijd apart omdat ik de rest zou ophouden, dat genre dus. En veel blijven rusten ook terwijl andere mensen dingen deden.
Niet dat er dagelijks geen dingen waren die we samen deden, daar niet van. Gelijk dat we vanavond zijn gaan eten.
Maar dat ik bij het binnengaan van het restaurant van een dorpel ben gestuikt, met natuurlijk mijn verkeerde knie. Het deed zeer veel pijn en nu kan ik niet meer op mijn knie steunen.
Lang verhaal kort: de tocht van het resto naar huis (240 meter) heeft een half uur geduurd. Knie reddeloos om zeep, en ongelooflijk (ongelóóflijk) veel pijn. Zelfs in die mate dat ik 100% zeker naar een dokter zal gaan.
Wie mij kent, weet wat dat betekent.
Dat het serieus ernstig is.
⁂
Mijn doel van de reis was: de plaats van de lapis niger zien. Opdracht vandaag geslaagd, zei het licht teleurstellend:
Daarnaast wel Colosseum en Forum Romanum en Palatijnse Heuvel gezien, dat ook.
En voor een tweede dag op rij stikkapot. Veel wandelen met een kapotte kruisband: ik kan u dat niet aanraden.
⁂
We waren toch in Italië, dus waarom niet eens gaan kijken naar Pompeii?
Er zijn daar dagtrips voor: om 7u vertrekken en ergens ‘‘s avonds laat terugkomen. Eerst: met de airco-bus naar Napels en daar wat rondrijden om de sights te seeën.
Dan naar Pompeii zelf om er rond te lopen tot ge kapot zijt.
En dan uitgeput weer naar huis op dezelfde bus.
Appenijnen zien, ook.
Content dat ik het gezien heb, maar dus effektief helemaal kapot.
⁂