banken gecontacteerd voor de rekeningen (nog geen antwoord, meer dan een week later)
een reeks abonnementen opgezegd
naar de notaris gegaan om erfenis te verwerpen
doodsbrief (dat is tegenwoordig een rouwkaart, werd ik meer dan één keer verbeterd) en bidprentje (dat heeft ook een andere naam tegenwoordig) in orde gekregen, met een foto en een tekst.
afspraken gemaakt met restaurant om te gaan eten erna
brieven verstuurd, mails verstuurd naar mensen waar ik alleen mail van had, brieven in de brievenbus gestoken van mensen die ik wist wonen maar geen huisnummer had
muziek gekozen
foto’s gemaakt van foto’s en een korte montage gemaakt
Nog te doen:
denken aan wat ik zou zeggen morgen
banken en watnog afgehandeld krijgen
de praktische zaken in het huis bekijken met de kinderen en familie en vrienden — er staan bijvoorbeeld ik weet niet hoeveel tienduizend scienfictionboeken in pocketformaat in Frans en Engels, die minder dan géén geld waard zijn en ik weiger die naar een opkoper te doen of in de vuilbak te smijten)
en ongetwijfeld nog stapels dingen waar ik nu niet aan denk.
Ik was bij de notaris, en we hebben een snelle schatting gemaakt om te kijken hoe dat zal zitten met de erfenis. Het is niet zeer ingewikkeld: er staat een beetje geld op een zichtrekening, er is een heel klein stukje beleggingen, er is een huis, ik ben de enige erfgenaam.
Erfenisrechten zijn ergens de meest eerlijke belastingen die er zijn, kwestie van herverdelen van rijkdom.
Erfenisrechten zijn ook denk ik soms de minst eerlijke belastingen die er zijn. De meter van mijn broer is overleden in 2009; zij was nauwe familie volgens het gevoel, maar een groottante in de tweede graad en dus volgens het erfrecht een vreemde. Mijn vader en zijn broer hebben van haar geërfd. Mijn vader is minder dan zes maand later overleden. En dan is mijn broer iets meer dan drie jaar later overleden.
Ik moet u niet zeggen dat er van die allereerste nalatenschap niets meer overbleef. En dat ben ik een beetje beu, op dit moment.
Want een huis met een tuin waar ik opgegroeid ben: dat erven, dat wil in mijn situatie zeggen dat ik het moet verkopen of ik ben failliet.
En dus is het besluit: ik verwerp de erfenis. Ik moet ze niet hebben. Dat wil zeggen dat alles van mijn ouders (en mijn broer, en wat veel mensen de brol van generaties zouden noemen) naar mijn vier kinderen gaat. Die er ook moeten voor betalen, en dat wordt dan properkes een gift waar ik ook op moet betalen, maar alles in totaal is dan wel minder betalen omdat de kinderen elk maar een vierde hebben natuurlijk.
Dat gaat allemaal nog hard moeten afgesproken worden om te zien wat het precies zal geven en welke afspraken er tussen wie allemaal moeten gemaakt worden, maar serieus: geen goesting om het huis te moeten verkopen.
Een begrafenis of een crematie, dat heeft een ceremoniemeester. Dat kan een priester zijn die helemaal op de hoogte is van de familie omdat hij ze al twee generaties kent, en die dan een tijdje vóór de dag langskomt en aan de keukentafel verhalen vertelt en hoort.
Dat kan ook een priester zijn die de familie nog nooit gezien heeft, een paar notities neerschrijft na een vluchtig gesprek, en dan de domste dingen eerst vertelt in een het-kan-niet-ongepaster-en-onpersoonlijker misdienst.
Het kan ook een mens zijn, zoals in dit geval, die van schrijven en vertellen zijn beroep heeft gemaakt, langskomt, wat vragen stelt en luistert, en er dan hopelijk iets van maakt. Ik houd mijn hart vast.
Ik heb vier dagen omstandigheidsverlof, maar er was vannamiddag een meeting in het rectoraat en dus heb ik twee en een halve dag geen werk en dan een halve dag werk en dan nog anderhalve dag geen werk en dan anderhalve dag werk en dan weekend.
Dat was geen goed idee, die halve dag.
Want het is niet alsof er heel de tijd dingen te doen zijn, maar ik zou enorm hard liegen als ik zou zeggen dat ik verschrikkelijk veel goesting heb om te werken.
…en daarmee heb ik nu een huis bij. Een huis met een grote tuin die dringend moet aangepakt worden, trouwens.
Ik weet niet wat te doen. Ik zal erfenisrechten moeten betalen en ik weet niet of ik het geld heb. We hebben vier kinderen die volwassen zijn, waarvan minstens één in dat huis zou kunnen wonen.
Maar het huis staat ook vol, met niet alleen gerief van mijn broer en mijn ouders: ook een soort eindmorene van gerief van grootouders, overgrootouders. Generaties gerief. Het huis stat bomvol, en de kelder staat nog bomvoller.
Er zijn veel dingen waar ik weinig voeling mee heb — dingen gelijk bladblazers en voetmassagetoestellen en drieënveertig kussens en zo — maar er zijn veel méér dingen waar ik wel voeling mee heb, en die ik mij niet zie van de hand doen. Zoals op dit schap in de kelder: dat antieke aspergending wil ik nooit vanzeleven weg. Niet omdat het antiek is (wat het wel is) of omdat het veel geld waard is (dat is het absoluut niet), maar omdat ik er een stapel jeugdherringen aan heb.
Ik dacht, ik koop eens een nieuw spel dat goede reviews krijgt. Ik naar mijn lokale Steam en een buidel dollars neergelegd voor Split Fiction:
Een kleine 100 gigabyte download, dan nog een dag niets mee gedaan omdat ik andere dingen te doen had, en uiteindelijk gisteren eens in gang gezwengeld.
Oh.
Het is begot een spel dat twee mensen nodig heeft om het te spelen. En ik kén helemaal niemand anders waarmee ik spelletjes kan spelen.
Gelukkig doen ze niet moeilijk over een refund meer of minder, bij Steam.
Het was letterlijk al jaren dat ik een fotoalbum moest terugbrengen waar ik foto’s van gescand had voor de begrafenis van mijn broer.
En ik kon het niet vinden.
Ik zweer het: jaren aan een stuk verwijten dat ik een onvervangbaar fotoalbum kwijtgeraakt was, en ik wist waar ik de scans gedaan had (in het bureau beneden), en ik vond het niet terug. Heel het huis meer dan veel doorzocht, van boven tot onder en van links naar rechts, maar niet teruggevonden. Tot mijn enige hypothese was dat iemand het in een stapel met het papier had meegegeven.
Tot zover? Onherroepelijk weg en dus geen zin meer om u over kwaad te maken?
Neen dus, want dat was ook al jaren geleden dat ik tot die conclusie was gekomen: onvindbaar, en dus niets meer aan te doen. Maar toch bleef het twee gesprekken op drie op het fotoalbum komen.
⁂
Ik was vandaag op zolder naar foto’s voor de ceremonie gaan zoeken. Het album in kwestie lag daar, tussen de alle andere fotoalbums.
We hebben persona’s nodig op het werk, en het is tegenwoordig een gemak om een AI in de buurt wat eigenschappen te geven en hem dan het werk te laten doen.
Het is ook een gemak dat daar vaak mensen uitkomen die vaag ergens bekend voorkomen:
Boek twee, en terwijl het verzameld cohort van eensterrenreviewers het nóg slechter vonden dan het eerste boek, vind ik het om wellicht precies dezelfde reden juist beter.
Er zijn erge dingen gebeurd op het einde van het eerste boek, en Locke Lamora (niet zijn echte naam) en zijn beste vriend Jean Tannen (wél zijn echte naam) verhuizen naar een andere stad. Het plan: een Grote Slag slaan die eigenlijk onmogelijk lijkt.
En dan haalt wat ze deden in het eerste boek hen in: ze hebben immens gevaarlijke vijanden gemaakt, en die zorgt ervoor dat ze in handen vallen van één van de machthebbers in de stad, die de twee kompanen wil gebruiken om zijn macht te consolideren. Ondertussen loopt ook nog het eerste plan door, en zijn er blijkbaar ook nog andere mensen die ze dood willen.
In het echt is het minder complex dan dat het zou kunnen klinken, en haakt alles proper in mekaar. Er zijn gokkers en gifmengers en tovenaars en piraten, er is liefde en verraad, het is weinig voorspelbaar en van begin tot einde een fijn boek om te lezen.
Ik ben al verdrietig dat ik binnenkort het punt van “boek aangekondigd maar nog niet gepubliceerd” zal bereiken in deze reeks.
We hebben een huis bijgekocht. Die we is zeer letterlijk te nemen: elk van de vier kinderen een stuk en wij ouders ook, en verdeeld vruchtgebruik en naakte eigendom, allerlei gedoe.
Ik dénk dat we een goeie koop hebben gedaan:
Huis met twee kamers beneden, grote living, keuken en badkamer(tjr) op het 1ste, en twee slaapkamers (-tjes) op het 2de.
En een relatief grote koer (met begot een grote palmboom).
En een achterhuis met gelijkvloers en verdiep, en wc, douche, keukentje, en slaapkamer.
Oh, én op 80 meter of zo van ons huis. In het centrum centrum van de stad.
En voor een redelijke prijs.
Dat is het goede nieuws.
Het mindere nieuws: het is in theorie bewoonbaar as is — veel meer bewoonbaar dan ons huis was, decennia geleden. Maar er is wél nog serieus werk aan. Gelukkig zijn de technieken allemaal nieuw en relatief in orde, ’t is de indeling die eigenlijk voor een groot stuk herbekeken moet worden.
We gingen zaterdag naar Oostende om er iets te gaan eten (is ook gelukt). We waren een beetje te vroeg en dus zijn we eerst eens naar de zee gewandeld.
En na het eten gingen we nog garnaalkroketten kopen, maar dat was gelijk ettelijke kilometers verder, helemaal aan de andere kant van de Mercator.
Ik deed wel wat geklaag om te lachen, maar ik zat er oprecht mee in, zo een paar kilometer stappen. Mijn knie die niet altijd meewil, mijn rug die altijd lastig doet, weetwel.
Maar kijk: het is allemaal gelukt en ik was niet eens lichamelijk om zeep.
Türkmen-Karahöyük is een recent ontdekte archeologische site in Centraal-Anatolië die een onbekend Bronstijd- en IJzertijd-koninkrijk onthult. Uit een inscriptie, ontdekt in 2019, blijkt dat de stad de hoofdstad was van koning Hartapu, die beweerde Phrygië te hebben veroverd in de 8e eeuw v.Chr. Dit herdefinieert de geopolitiek van de regio en suggereert dat Hartapu’s koninkrijk een machtige rivaal van Phrygië was. Opgravingen tonen een uitgestrekte stad met monumentale gebouwen, een breed wegennet en bewijzen van administratieve en textielproductie. De site, die ooit werd genegeerd ondanks zijn indrukwekkende omvang, wordt nu erkend als een van de belangrijkste archeologische ontdekkingen in Anatolië.
There’s an interesting theory out there that X causes Y. If this were true, it would be pretty important. So I did a deep-dive into the academic literature on whether X causes Y. Here’s what I found.
A discovery underneath the basement of an office block has been described as one of the most important pieces of Roman history unearthed in the city of London.
Archaeologists have found a substantial piece of the ancient city’s first basilica – a 2,000 year old public building where major political, economic and administrative decisions were made.
The excavation has so far revealed sections of stone wall that formed the base of the basilica, which would have been two-and-a-half storeys high.
For the past several months, our team and community have been working hard on ink detection and segmentation of P.Herc. 172 from the Bodleian Libraries at Oxford (our Scroll 5). We’re excited to share some incredible progress!
“There are five fundamental operations in mathematics,” the German mathematician Martin Eichler supposedly said. “Addition, subtraction, multiplication, division and modular forms.”
Part of the joke, of course, is that one of those is not like the others. Modular forms are much more complicated and enigmatic functions, and students don’t typically encounter them until graduate school. But “there are probably fewer areas of math where they don’t have applications than where they do,” said Don Zagier(opens a new tab), a mathematician at the Max Planck Institute for Mathematics in Bonn, Germany. Every week, new papers extend their reach into number theory, geometry, combinatorics, topology, cryptography and even string theory.
By collecting samples after climbing a high peak and firing rockets with special traps into the upper atmosphere, scientists have found microbes living in thin air
Ik ben — op mijn gemak, omdat ik het echt goed vind, en ik weet dat het een reeks is waar nog geen einde aan is, en ik op een irrationele wijze denk dat de vier nog te schrijven boeken daardoor minder lang op zich gaan laten wachten — het vervolg op The Lies of Locke Lamora aan het lezen.
Om de zoveel tijd moet ik hoofdschuddend terugdenken aan een review die ik op de Goodreads las. ’tis een review met animated gifs, da’s altijd al een fantastisch goed teken. Ik copypaste even:
I had to give a 1-star because I literally hated this book. But, I also have to say that I’m not being fair by giving it a 1-star because it was well written and would probably be a favorite among people who like this type of story and don’t mind lengthy descriptions of every. f-ing. thing.
omg!!! The room was fucking beige! That’s all I need to know!!!
In fantasy en science fiction is de wereld zelf vaak een personage. Kunt ge daar niet mee leven? Lees iets anders.
The story is about a guy named Locke who is a thief. He has absolutely no conscience, although you think he might at one point. He steals from the rich, but doesn’t give to the poor. He murders, he tortures, he punches old ladies in the face. (You think I’m kidding on the last one? I’m not.) But, we are supposed to like him, I guess, and root for him when he gets screwed over by another thief. That’s a little tough for me because I believe in the old sayings: “live by the sword, die by the sword”, and my favorite: “Lie down with dogs and you’re gonna get fleas.”
aww, who’s got cute little fleas? you do!
Ik kan mij niet inbeelden dat Jilly dit boek uitgelezen heeft. Locke Lamora heeft uiteraard wél een geweten. De diefstal is nooit het punt. Familie en vriendschap staan centraal in al wat hij doet, zelfs als die familie dysfunctioneel is en er geen bloedbanden zijn.
“We are supposed to […] root for him when he gets screwed over by another thief”? Ik ben zeker dat Jilly dit boek niet uitgelezen heeft. “Screwed over” is ongeveer even beschrijvend van wat er gebeurt als “klein meningsverschil” is van een martelsessie van een gemiddeld Middenamerikaans drugscartel.
Then, there was a bunch of time-jumps. I am not talking about alternating past/present chapters, although that was part of it; but also time-jumps within the time-jumps. It was the “Inception” of time-jumping. We got to read about something that happened, then we backpedaled to an hour earlier to read about how and why it happened. Then, we were 10 years in the past. Now, we are learning something about some other people in another time period – called an interlude (should be called infodumplude) – between many of the chapters. Just settle the fuck down, people! Start your story from the beginning, and tell it to me in a cohesive manner. Sheesh!
Er zijn letterlijk drie tijdsbestekken. Het is op elk moment bijzonder duidelijk waar en wanneer het boek het over heeft. Als dat al te moeilijk voor u is, lees iets anders.
Finally, I thought there may be a saving romance angle when it was mentioned that Locke had a lost love. How cool, I thought! She might show up at some point and save the day (also dressed-up and part of a con). But, no, don’t get your hopes up. This girl never shows up. She, I guess, is a teaser to make us read the next book in hopes of meeting her. Frankly, I don’t want to meet her that badly. I’ll pass.
I have a colonoscopy scheduled that day…
Het vrouwelijk personage waarvan sprake zal wellicht ooit nog wel Tsjechovsgewijs opduiken. Maar ik zou denken dat geen mens die meer dan twintig pagina’s van het boek gelezen heeft, dat ooit in het tijdsbestek van het eerste boek zou verwachten.
En dan de reacties op de ‘review’, van het soort gibberende trutten waar ik me zelfs zonder profielfoto een perfect beeld van kan maken:
Fantastic review, Jilly!!! I fell from my chair ‘cause I laughed so hard while reading it! LMAO
OMG! This sounds so terrible ate Jilly! But your brilliant review sure is so fantastic! Made my tummy hurts of laughing! Cute gifs btw,ate!hahaha!
Oops!! My daughter bought this for her Dad. Guess it won’t be read anytime soon when I show him this review 🙂
