Het begint bergaf te gaan met deze reeks. Het wordt alsmaar ongeloofwaardiger, en er is zo mogelijk nog minder werk gestoken in nalezen en redactie. Spellingsfouten, zinnen die stoppen zonder einde, en het echt niet goed geschreven zijn begint wat tegen te steken. De personages zijn mysteries. We hebben geen flauw idee hoe ze eruitzien, we weten behalve het hoofdpersonage niet wat ze denken of hoe ze zich voelen behalve karikaturaal “de perfecte vrouw”, “de wilde dochter”, “de intelligente monnik”, etc.
De manier waarop in pakweg zestien jaar de volledige maatschappij in het grootste deel van Europa totaal veranderd is, met stukken 20ste eeuw en stukken industriële revolutie enerzijds, maar anderzijds stukken vroege middelleeuwen, is meer dan ongeloofwaardig.
Nog één boek, en dan stop ik ermee. Ik koop boek 7 niet meer, of het zou moeten zijn dat boek 6 plots enorm veel beter wordt dan dit.
Ik ben nog altijd door mijn oude foto’s aan het gaan om beestenfoto’s te vinden, en ik herinner me alsmaar beter waarom ik na een tijd minder en minder foto’s van beesten nam.
Ten eerste had ik na verloop van tijd van zo ongeveer elk soort beest in de buurt al foto’s genomen, en waren er alsmaar meer beesten waarvan ik het merk niet wist en niet kon vinden op het internet van 15-20 jaar geleden.
Ten laatste is mijn goed fototoestel samen met mijn goede flash en al mijn goede lenzen tijdens een inbraak gestolen van op mijn bureau op de eerste verdieping in ons huis.
En daartussen waren kleine teleurstellingen zoals dit:
Dat is een detail van een foto toen ik de beste combinatie van lens, vergrotingslens, en diopteradapter had op mijn toen echt degelijk fototoestel. In ruw aantal pixels per mm haalde ik met een combinatie van Nikon D200 + AF Zoom Micro-Nikkor 70-180mm + Kenko Teleplus PRO 300 3X converter + Nikon TC-01 + Nikon 6T + Nikon 6T ongeveer 1100 pixels per mm.
Daarmee kon ik foto’s maken als deze (uit de hand, zonder focus stacking en zeker zonder focusrail):
…en dat maakt al meteen duidelijk waarom het zo frustrerend was: de beperkingen van de D200-sensor die een vies ruispatroon had, en daarbij ook een suboptimaal noise reductionalgoritme, zorgde voor het corduroy banding dat ongeloofluik duidelijk is in de laatste foto hierboven.
En zelfs zonder dat gaf de opeenstapeling van lenzen mij stapels chromatische aberratie, sferische aberratie, veldkromming, asymmetrische onscherpte in de hoeken, contrastverlies wegens interne reflecties & lens flare, en vieze vignettering.
…en dat allemaal met de zekerheid dat een full-frame Canon met een Canon MP-E 65mm f/2.8 1–5x Macro iets minder theoretische pixels per mm zou geven, maar méér pixels per mm als ik ook de diffractie-onscherpte van mijn Nikon in rekening nam, die ik hoedanook al altijd had.
Met die foto’s te herbekijken, komt het allemaal weer terug. De dag dat ik de foto’s hierboven van een gewone duizendpoot nam, en het besef dat ik voorbij de limiet zat van wat ik kon doen, en dat ik zwaar geld zou moeten neerleggen om beter te kunnen. (Het heeft nog zeventien jaar geduurd.)
Het is altijd miserie, bedenken wat we zouden kunnen eten ’s avonds. Vandaag was het macaroni met kaas en hesp, gisteren weet ik het niet meer, de dag daarvoor heb ik iets goulashachtig gemaakt met Italiaanse saucissen die ik gekocht had, morgen is het geroosterd kieken, maar ’t is altijd een strijd om iets te bedenken.
Dus dacht ik: waarom niet aan de AI in de buurt vragen? Ik gaf als parameters:
evenwichtig eten
1500 kalorieën
een beetje gemengde cuisine, met wat Midden-Oosten en Italiaans ertussen
ingrediënten die in februari in België te koop zijn
Een eerste poging gaf degelijke ideeën maar bijna elke dag kip, dus vroeg ik om de proteïne wat af te wisselen. Dan zat er een linzengerecht bij en noch Sandra noch ik eigenlijk zijn fans van de textuur, dus da’s gewisseld. En dus is het dit geworden (ik zet er voor de leute telkens een “foto” bij die ik met Midjourney gemaakt heb):
Maandag – Palestijns gekruid lam met freekeh & geroosterde groenten
Gegrilde lamschouder (150g, gemarineerd met baharat & knoflook)
Freekeh (100g, gekookt met bouillon, komijn en kaneel)
Dit zijn de macro- en calorietotalen per dag, als ik de AI moet geloven:
Dag
Eiwit (g)
Koolhydraten (g)
Vet (g)
Kcal
Maandag (Lamsvlees & Freekeh)
72g
85g
60g
1500
Dinsdag (Sardines & Knoflookaardappelen)
70g
95g
58g
1500
Woensdag (Maklouba & Rundvlees)
75g
90g
55g
1500
Donderdag (Kuru Fasulye & Feta)
68g
100g
50g
1500
Vrijdag (Kabeljauw & Couscous)
78g
85g
52g
1500
Zaterdag (Panzanella met Mozzarella & Eieren)
70g
90g
58g
1500
Zondag (Musakhan met Kip & Platbrood)
76g
88g
54g
1500
Ik krijg per dag alleen de ingrediënten en de naam van het gerecht, er zitten een aantal gerechten bij die redelijk traditioneel zijn en dus wellicht al eeuwen in sommige families zitten en die dus ook niet zo evident zullen zijn om in de buurt van OK te krijgen, maar hey. Ik ben benieuwd wat er uiteindelijk uit zal komen. ’t Zou misschien wel wijs zijn om foto’s te pakken van wat ik ervan gebrouwd heb. 🙂
’t Zijn allemaal dingen. Ik kan mij nauwelijks herinneren wat er allemaal “uitgevonden” is in dit boek, zo rap dat het allemaal gaat. En natuurlijk is dat meer dan totaal onrealistisch, maar bon. Ik heb tot nader order nog altijd nood aan dingen waar ik mijn hoofd op nul kan zetten.
Electriciteit, stoomtreinen (en -tractors, en -schepen), radio, fotografie, film — op minder dan tien jaar geïntroduceerd in de 8ste eeuw na Christus. En scholen, (gemengde) moderne legers met machinegeweren en kanonnen, veranderingen in erfrecht, de integratie van heel Engeland, een verbond met Ierland, Jutland/Denemarken en IJsland, ’t is allemaal iets.
Uitbreiding op het continent is het moeilijkste in dit boek: de Franken worden deels ingelijfd, maar deels ook niet, tot een enorme confrontatie op het einde van het boek. Daar worden in twee gevechten door de vierhonderdduizend Franken afgeslacht (en een dikke twaalfduizend aan de andere kant).
Totale waanzin natuurlijk. Karel de Grote, veel later en met een veel groter en centraler bestuurd rijk dan de Franken in deze wereld, kon lang niet de hélft van dat aantal op de been brengen. De verzamelde legioenen van het Romeinse Rijk op hun hoogtepunt waren kleiner dan dat.
Franken zoals ze hier worden omschreven, zouden nooit de bevoorrading van zo’n leger kunnen verzorgd hebben, zeker niet als ze meer dan anderhalve maand op tocht waren terwijl de tegenstrever van verschroeide aarde deed.
En hoe ze dan ook tot de laatste man afgeslacht worden, is zo mogelijk nóg onrealistischer. Ik vroeg aan mijn lokale artificiële intelligentie wat die ervan dacht, met een leger van 50.000 man, wat ook al enorm veel zou geweest zijn:
If we assume a disciplined but non-professional Frankish army, the breaking point would likely be around:
Casualty %
Estimated Deaths
Likely Outcome
5–10%
2,500–5,000
Morale starts to waver, but army still holds if leadership is strong.
15–20%
7,500–10,000
Many units begin to flee, especially if no rallying point exists.
25–30%
12,500–15,000
Army breaks and routs unless extreme discipline or strategic advantage holds them together.
40%+
20,000+
Total collapse—at this stage, it becomes a massacre rather than a battle.
Leader is killed or captured (e.g., Charles Martel in 732—had he died, the Franks might have collapsed).
Flanks collapse, allowing encirclement.
Retreat is possible (soldiers often fled if escape was easy).
Heavy cavalry charges into them (Umayyad cavalry or Byzantine cataphracts could devastate them).
They are mostly levied troops with low discipline.
Holds longer (15,000+ casualties) if:
They are heavily armored warriors (Frankish nobles and household troops).
Religious/motivational factors drive them to fight harder.
They have a strong leader still commanding (e.g., Charles Martel rallying troops).
They are in a fortified position (hills, forests, rivers).
“Bijna onmiddelijk, gezien ze bestookt worden met voor hen onbekende vuurwapens en kanonnen, terwijl ze een rivier moeten oversteken” klinkt al heel wat redelijker. Al zou het het verhaal natuurlijk ook meteen veel complexer maken: een leger waarvan een deel op de vlucht slaat of zich terugtrekt, en wie weet zelfs guerilla-acties begint, is iets heel anders dan een land quasi zonder volwassen mannen waar onze protagonist de grote Jan kan gaan uithangen en iedereen eten en drinken en huizen en nieuwe landbouwmethodes en gezondheidszorge en scholen en watnog kan geven.
In dit boek kwam er een Rode Idiaan van Idianenland op de proppen (via geen idee hoe terechtgekomen in IJsland en mee komen vechten tegen de Franken), is er een handelsroute met China, heeft de keizer van Rome een officiële gezant gestuurd, en is er een expeditie naar Afrika opgezet.
Dit was boek vier en er zijn er tot nog toe zeven, zie ik op de Goodreads. Ik blijf hardnekkig doordoen. Tot de man de wereld veroverd heeft, wellicht.
Zo, alsmaar meer, alsmaar verder. Tenminste een beetje besef van hoe zijn introductie van technologische en maatschappelijke wijzigingen de wereld beïnvloedt, en ook wat voorafschaduwing van hoe het onvermijdelijk tot werelddominatie moet leiden, of minstens een conflict met het Romeinse rijk, en alles.
Ondertussen is ’s mans invloed uitgedeind tot ongeveer heel Zuid-Engeland, naast Cornwall, en ook de westkust van Frankrijk te beginnen in Armorica. Hij doet ook buskruit en vuurwapens (een eigen versie van de AK-47), en olie, en penicilline, en contact met de Chinezen, en allerlei.
Het eindigt met een “oorlog” tegen de koning van Wessex die eerder een afslachting is dan wat anders.
Allez ju. Boek vier dan maar. Het leest tenminste rap.
Natuurlijk was Yarros niet “eigenhandig” verantwoordelijk om het genre op de kaart te zetten. Het genre bestond al een eeuwigheid voor Yarros’ boeken. Bovendien is het absoluut niet “seks en draken” dat dergelijke boeken populair maakt. De held als underdog, de vijand die een vriend/geliefde wordt, de personages zelf, dát is wat het doet in dat soort boeken. (En het gemak dat de context in een soort school of trainingdinges zit en level-uppen er dus ingebakken in zit.)
En Twilight en Fifty Shades of Grey als referenties, ach ach. Van wat ik lees, is het eerder te vergelijken met de boeken van Sarah J. Maas (ik las de Court of Thorns and Roses-reeks wel graag), of met haar Throne of Glass-reeks (die al jaren op mijn te lezen-lijst staat). Of met R.F. Kuang’s Poppy War-trilogie (die ik ook graag gelezen heb). Of met Jennifer L. Armentrout’s Blood and Ash-trilogie (ook gelezen, iets minder graag dan de vorige maar toch). Of zelfs met McCaffrey’s Dragonriders of Pern (gelezen toen er nog geen world wide web bestond).
Maar kijk: ik had de naam Rebecca Yarros al horen zweven maar ik had er nog niets van gelezen. Bij dezen op de lijst. Merci De Standaard!
Yep yep, wish fulfillment, vervolg. De baron is getrouwd, heeft een kind, slorpt één voor één de omliggende baronieën over, introduceert alsmaar meer uitvindingen, en slaagt erin om dat allemaal zonder noemenswaardige problemen te laten gebeuren.
Hoe groter hij wordt, hoe meer tegenkanting er zou moeten zijn, maar het valt allemaal (veel te) goed mee. Ik kan ermee leven dat er niets ernstig verkeerd loopt, maar dat het allemaal zó gemakkelijk is? Mja.
Het valt ook helaas redelijk op dat het redelijk snel geschreven is. Met alle sympathie voor de auteur en het hoofdpersonage met het eidetische geheugen, maar als ik dit lees:
…vraag ik mij af of zijn fotografisch geheugen ook de links vanop het Wikipedialemma mee onthouden heeft:
En akkoord dat het allemaal fantasie is, maar op de terugtocht van Londen gebeurt dit.
One exciting thing happened on the way to Saltash. One of the town passengers was watching most of the passengers leaning over the side rail, throwing up.
He exclaimed, “What a shemozzle!”
I walked up to him and said, “Borekh habo.”
He turned quickly to me. “Ver bistu?”
I laughed and held up my hands. “I’m afraid I just used all the Yiddish I know, and I agree it is chaos.”
“Frank Goldman.” He eld out his hand to shake mine.
“James Owen-nap.” I took his dry, firm hand in mine.
Euhhhhhhhhh. Een Joodse medemens in Londen in het begin van de 8ste eeuw zou wellicht Hebreeuws of wie weet Aramees gesproken hebben, niet onwaarschijnlijk Latijns en (aangezien het om een persoon gaat die contacten heeft in Constantinopel) Griek, en als er al een andere taal in zou zitten, zou het ongetwijfeld (Oud-)Engels geweest zijn.
Voor Yiddish is het ettelijke eeuwen te vroeg. En goeie help, Frank en Goldman als naam? Urgh. “Frank” (of Franciscus) zal wellicht pas een eind na Franciscus van Assisi in zwang geraken, en is dus meer dan een half millenium te vroeg. Een Christelijke naam hoedanook lijkt mij niet zeer plausibel. En achternamen als Goldman zijn ook ten allervroegste middeleeuws en in die vorm eerder 18de-eeuws, vermoed ik.
Ugh. Zo’n dingen zijn écht storend.
Komt daar nog eens bij dat de schrijfstijl, om het zeer vriendelijk te zeggen, voor enige verbetering vatbaar is. Eén simpel voorbeeld: de hele tijd lang wordt het verhaal verteld in eerstepersoonsperspectief, door dat ene hoofdpersonage.
En dan gebeurt er een ontvoering die niet in dat perspectief kan verteld worden. En dan gebeurt dit — het begint met het vertrouwde vertelperspectief:
“You must eat first, My Lord.”
This formality by Sara Farmer reminded me that I needed to listen to her. I was too worked up to think clearly.
“Very well, lets eat, but be quick about it.”
I ate like a ravening wolf.
En dan gebeurt dit, inclusief de paragraaftekens:
§ § §
Steward of Looe
I brought Lady Eleanor to Baron Looe.
“Here is the lady you asked for, My Lord.”
“Good, you are dismissed. I will take it from here.”
Instead of leaving, I approached the baron.
“What is this, Steward? You forget your place.”
“You have a new place, My Lord.”
I pulled a dagger and stabbed the baron to death.
“Your new place is Hell, you old fool.”
I turned to my accompanying guards.
“Lock her in a cell, then remove this piece of trash.”
“Yes, My Lord Looe.”
At that, I, the new baron, smiled. My plan was working, now to bring Baron Owen-nap to heel.
§ § §
Lady Eleanor
I was taken to a cell in the keep, as there was no dungeon. I could see the soldier’s barracks out of my barred window. After watching for several hours, I determined that there were about forty armsmen in residence. The servants carried things from my right and returned empty-handed to the left.
De episode van de ontvoering wordt afgewerkt, en dan gaan we weer terug naar de baron alleen.
Zeer, zéér raar. En ja, het is allemaal even clunky als het voorbeeld hierboven.
Maar hey, nog altijd goed in zijn genre. Op naar boek drie!
Ik zag op Tiktok iemand uit Gaza iets maken dat er gemakkelijk en goed uitzag. Ik kan bevestigen: hypergemakkelijk, en ongelooflijk lekker.
Ingrediënten:
yoghurt
citroen
pikante pepers
zout
Ik heb een liter yoghurt gepakt, een grote citroen, een stuk of tien van die kleine rode pepertjes, een stuk of vier pepers die als “picantino” in een doos zaten, een scotch bonnet, en een jalapeño. Is dat veel pepers en zijn dat zeer pikante pepers? Jawel! Maar dat is nodig voor het recept en het eindresultaat is helemaal doenbaar qua pikantheid.
Werkwijze:
Citroen in stukken snijden, met pel en al (grondig kuisen als het een bespoten citroen is, ik had een onbespoten gekocht).
Pepers in grote stukken snijden, of minstens een snee in doen dat ze hun smaak kunnen afgeven.
Citroen en pepers met wat zout in de yoghurt smijten.
Minstens drie dagen en liefst een week laten staan. Ik heb het in de frigo gezet, maar een koele ruimte zou ook wel in orde zijn denk ik.
Dat wordt met een beetje (goede) olijfolie erover gedrizzeld een frisse, pikante, zure, zoete, gefermenteerde, fantastische dip. Perfect met brood, maar bijvoorbeeld ook met stukjes wortel zoals wat ik vanmiddag gegeten heb.
Het zit nu in een kom, maar ik denk dat ik het de volgende keer in een inmaakpot ga steken. En ook eens het eigenlijke recept ga proberen, met geweekte fenegriek, en met mogelijks kleiner gesneden citroen.
Pfioew, prutsen in WordPress, dat was al eens lang geleden. Als ik tegenwoordig een website maak met WordPress is dat altijd met een modern theme dat ik aanpas met de propere Page Builder.
De laatste site die ik met de hand gemaakt heb, was mijn boekenwebsite. Die nog altijd op PHP 7.4 draaide (van 2019), en dat dat eigenlijk niet meer gepermitteerd was. En dus upgrade naar 8.3 geforceerd — dat kan tegenwoordig gelukkig proper in het dashboard van de hostingpartij — in de volle wetenschap dat er wellicht dingen gingen breken.
Na de update was inderdaad van dat: website kapot wegens onbekende reden.
Dat is meestal omdat er ergens een plugin niet meer werkt. FTP opengezet en de pluginsdirectory hernoemd naar iets anders, website heropgeladen en hoera!
Ik wist eigenlijk meteen waar het aan lag als ik in die pluginsdirectory zat: de Types-plugin die al sinds 2019 niet meer ondersteund wordt. Het ambetante is dat die zorgde voor een aantal custom fields die ik gebruik. Tegenwoordig doe ik dat met ACF SCF, en eeeeiiiigenlijk zou dat in theorie een gemakkelijke switch zijn, want de data wordt op dezelfde (prehistorische) manier opgeslagen: in wp_postmeta, in rijen met een post_id dat naar de post verwijst, een meta_key dat de veldnaam geeft en een meta_value dat de waarde in het veld bevat. Da’s gewoon standaard-WordPress en de SCF (en Types ervoor) zijn maar propere wrappers errond.
Ik dus SCF geïnstalleerd, testvelden aangemaakt, naar de databasen, gezien dat de oude velden daar wpcf-publicatie en wpcf-quotering als naam hebben en nieuwe velden in SCF zo géén prefix hebben, een publicatie en quotering-veld gemaakt in SCF, en een rappe update wp_postmeta set meta_key='publicatie' where meta_key = 'wpcf-publicatie'; update wp_postmeta set meta_key='quotering' where meta_key = 'wpcf-quotering'; later was het gepiept.
In de editor, maar niet in de gegenereerde pagina. Ah ja, want daar had ik zelf code geschreven om die velden op de pagina te smijten. Dat dan ook maar aangepast:
En alles werkt weer zoals het zou moeten, met een moderne WordPress op een recente PHP.
Elk jaar opnieuw wil ik dan twintig van die dingen kopen.
We draw on years of testing to crown the best beginner fountain pen, best gel pen, best pen for note-taking, and more. Each recommendation includes links to related guides so that you can evaluate the competition for yourself.
Een fijn onderwerp voor een hele althist-wereld, denk ik.
The first volume of The Adventures of Tintin–the controversial, maligned, and obscure Tintin in the Land of the Soviets–was published in 1929. The final book, Tintin and the Picaros, was published in 1976. Between those two bookends, our intrepid young Belgian reporter and his friends travel the length and breadth of the world, and become involved in every conceivable form of international intrigue. And yet, despite the fact that the series takes place in a version of 20th century Europe that is mostly identical to ours, at no point do our heroes ever experience the events of the Second World War. Given Hergé’s meticulous attention to detail and fascination with satirizing and commenting on contemporary politics, what can explain this? Is it a simple oversight–or is there a deeper story to be found here?
ON THE BANKS OF THE River Thames, when the tide is low, a person walking along the shore can see all kinds of things. With a keen eye, you can spot blue-and-white shards of 19th-century pottery, delicate stems of 18th-century clay pipes, brass buttons from coats, and coins dating back to the Romans. And if you look in the right spot on a sunny day, you might see something special: the wink of tiny, dark red stones, shining like pomegranate seeds against the pebbles. If you see these, consider yourself lucky—you’ve found one of the river’s little-known treasures: a Thames garnet.
We study the internal dynamics of a hypothetical spaceship traveling on a close timelike curve in an axially symmetric Universe. We choose the curve so that the generator of evolution in proper time is the angular momentum. Using Wigner’s theorem, we prove that the energy levels internal to the spaceship must undergo spontaneous discretization. The level separation turns out to be finely tuned so that, after completing a roundtrip of the curve, all systems are back to their initial state. This implies, for example, that the memories of an observer inside the spaceship are necessarily erased by the end of the journey. More in general, if there is an increase in entropy, a Poincaré cycle will eventually reverse it by the end of the loop, forcing entropy to decrease back to its initial value. We show that such decrease in entropy is in agreement with the eigenstate thermalization hypothesis. The non-existence of time-travel paradoxes follows as a rigorous corollary of our analysis.
An interactive playground to explore the extreme distortions of the Mercator projection. Set any point on Earth as the new North Pole. Warp the map in real-time. See the world in a whole new way.
In 1961, at just 21 years old, Sinclair started his first formally organised company, Sinclair Radionics. He’s reported to have been a rather irascible boss, but he didn’t hold grudges often. Despite his temper and occasional micromanagement, his employees reportedly had some fun working for him. A year after founding, his company released the Sinclair Micro-Amplifier.
Emotional support networks among men shrink by 50% between the ages of 30 and 90, reflecting an average decrease from two to one emotional support providers, according to research published in Psychology & Aging.
Eén van de vele dingen waar we tegenwoordig meer over weten dan we zelfs een paar jaar geleden dachten dat we het allemaal wel wisten.
The Cathars represent a Gnostic survival into the Christian Middle Ages. They were dualists who argued for an egalitarian church founded on angelic purity, apostolic poverty, and through a single sacrament sought to release the soul from it’s physical prison. The Catholic Church saw them a utterly heretical and sought to systematically destroy their popular strongholds in southern France through 20 years of Crusader Violence and Inquisition. There’s only one problem with this story: recent, maverick scholarship has forcefully argued that the Cathars and Catharism, quite simply, never existed at all.
Ultimately, we all take family photos to help ourselves remember the moments we want to recall forever. Nothing suggests that those memories must last beyond our own lifetimes. But if you want your children’s children to recall who you are-and-were, these tips might help you achieve that.
Ik had mijn vorige boek uit, ik had een volgend boek gekozen (Before and After van Andrew Shanahan), ik lag in bed en ik ging naar de Kindlehomepagina om mijn nieuwe boek te vinden.
Daar zag ik een link van Kindle Unlimited staan, klikte ik erop uit nieuwsgierigheid, zag dat ik vanalles gratis zou krijgen als ik mijn adres naar de VS zou veranderen, en viel mijn oog op de Cast in Time-reeks.
Concept: mens van sterft nu recent en wordt wakker in het lichaam van een-jarige baron in Cornwall, in het jaar 715. Ik ben altijd te vinden voor een snelle pulphap, ik. En dit was zowel pulp als een snelle hap: op géén tijd uitgelezen, en het verhaal gaat ook verschrikkelijk snel.
Ik zeg “verhaal”, dat is het misschien wat teveel eer aandoen. Dit is zoals The Martian maar dan met nóg minder existentiële vragen, en nóg meer wish fulfillment.
Het hoofdpersonage komt niet als een wildvreemde die niets van niets weet toe, hij heeft een (weliswaar zeer klein) deel van de vorige eigenaar van het lichaam ook nog, waardoor hij niet in problemen komt met mensen die hij zou moeten kennen maar nu de naam niet van weet. Hij heeft ook geen problemen met de taal: hij denkt in het Engels, iets in zijn hersenen zet dat om naar Cornisch, en wat hij hoort wordt naar het Engels vertaald.
En zelfs die dingen verzinken in het niets bij de ervaring die hij heeft in zijn vorige leven: uitstekend opgeleide beroepsmilitair, gevochten in WOII en Korea, weet alles van leiding geven en logistiek. Geëindigd als hoge generaal en op zijn 55 op pensioen gegaan, en dan letterlijk de rest van zijn leven opleidingen gevolgd:
While waiting for something to come up, I took more engineering courses at a local college. I was halfway through my first semester when it hit me.
I would become a professional student. Why not spend my time doing something I love? I applied to several of the major engineering schools. All of them accepted me.
I chose MIT, where I would be a student for the next thirty years. We bought a house within walking distance of campus. Dory joined several women’s groups and was always on the go.
I earned PhDs in Mechanical, Civil, and Geo-Technical and a Master’s in Chemical and Electrical Engineering.
I majored in Manufacturing, Material Science, Transport, Optical, and Mining Metallurgical.
I had minors in Aerospace, Thermal, Paper, Agricultural Processes, Structural, Water Resources, Architecture, Power, Electrical, Petroleum, Geological, and Ceramics.
Oh, en onze man heeft ook een fotografisch geheugen, waarmee hij elke pagina van elk boek dat hij ooit gelezen heeft, kan terug oproepen. Zo is het niet moeilijk natuurlijk.
En het is inderdaad niet moeilijk: hij slaagt er in een ongelooflijk tempo in om heel zijn dorp om te vormen, met betere hygiëne, boekdrukkunst, staal, gewapend beton, nieuwe ploegen, kruisbogen, wegen, mijnen, zelfs ijskasten.
Natuurlijk kweekt dat afgunst bij omliggende chefs (hij noemt zich “Baron” in zijn hoofd maar eigenlijk is het iets als thane of jarl, las ik ergens) en komen daar schermutselingen van. Met een getrainde ploeg kruisboogschieters en modern strategisch inzicht is dat uiteraard geen enkel probleem, en tegen het einde van het korte boek is hij al meester van een stuk of vier baronieën.
Het verhaal en de personages zijn echt karikaturaal oppervlakkig en de technologische voortgang verloopt lachwekkend eenvoudig en zonder problemen — om het even wie die in welk proces van verandering ooit gezeten heeft in een instelling of organisatie, begrijpt meteen dat dit méér dan waanzinnig onrealistisch is.
Maar hey, fast food voor het hoofd, dit. Goed in zijn genre, zeg ik vol mededogen.
Er waren twee mensen aan tafel die geen varkenstong gingen eten, en dus heb ik een vegetarisch alternatief gemaakt dat ook met madeirasaus en puree te eten was.
Ingrediënten:
twee sjalotten en een ajuin
vier tenen look
drie portobellochampignons
walnoten
chapelure
boter
een beetje parmezaan
Sjalotten in kleine kleine stukjes gesneden, in boter gebakken, look ingeperst. Beseft dat dat een beetje weinig was, en een grote ajuin in kleine kleine stukjes gesneden, ook in boter gebakken en look ingeperst. Stelen van de champignons ook in kleine stukjes gesneden en in boter gebakken. Walnoten in kleine stukje gekapt, en met wat geraspte parmezaan en chapelure bij de rest gekapt. Gemengd tot het een consistentie van vulling had, en dan in de portobello’s gestoken en ibn de oven gezet met een klontje boter erop.
Ik het al meer dan veel gezegd: als ik niet had gedaan wat ik gedaan heb, zou ik mij eigenlijk het liefst beziggehouden hebben met de periode die ze in mijn tijd nog de Donkere Middeleeuwen noemden.
De gedacht dat de wereld fundamenteel aan het veranderen is, en hoe de mensen dat toen meegemaakt hebben en proberen te kijken door het waas van tientallen generaties mythevorming en verloren gegane bronnen, ik denk niet dat er iets fijner is.
Met geschiedenis is het al zo lang als ik weet zo dat dingen die soms eeuwen “zeker” waren, eigenlijk helemaal niet zo zeker blijken te zijn. Het einde van het (West-)Romeinse Rijk is omdat ze stomgaweg alsmaar meer van de grensverdediging aan de barbaren gaven. Er waren enorme volksverhuizingen, met Goten die om de één of andere reden Ostrogoten en Visigoten werden en allemaal proper hun pijltjes volgden heel Europa door:
Dit boek gaat over de periode waar het centrale gezag van het Romeinse Rijk in West-Europa in horten en stoten verdween en vervangen werd door een hele resem nieuwe machthebbers. Die zichzelf nog veel langer dan men zou denken als een onderdeel van Rome zagen:
Ook al was Gundobad een Bourgondische vorst, hij was ook kortstondig magister militum praesentales hofmaarschalk’) van het West- Romeinse leger geweest in Italië. Gundobads vader had een gelijkaardige Gallische titel gedragen in de jaren 460, geschonken door het West- Romeinse hof. Maar zelfs na de moord op de laatste West- Romeinse keizer in 480, zou Gundobad zijn rang als keizerlijk veldheer blijven bewaren in naam van de Oost- Romeinse keizer. 326 Tijdens zijn heerschappij vaardigde hij een compendium wetteksten uit waarin zijn domein niet als een koninkrijk werd geklasseerd maar een keizerlijke regio waarin hij zowel Romeinen als Bourgondiërs als ‘zijn volk’ beschouwde. Ook al waren er geen West- Romeinse keizers meer, in Gundobads geest was hij nog steeds een onderdaan van het keizerrijk. Een onderdaan die rechtstreeks correspondeerde met de keizer in Constantinopel.
En ook:
De periode van ruwweg 480-527, van de moord op de laatste West- Romeinse keizer tot de troonsbestijging van Justinianus als Oost- Romeinse keizer, kan voor het voormalige keizerlijke Westen beschreven worden als een ‘gemenebest’. Het West- Romeins keizerschap was verdwenen, maar het keizerrijk niet. Ook al waren de diverse vorsten van pakweg Vandalen in Afrika, Goten in Italië, of Bourgondiërs in Gallië de facto autonome heersers van de gebieden onder hun controle, allen erkenden ze de keizer in Constantinopel als staatshoofd. Geen van hen zag zichzelf als koning van een soeverein grondgebied. Niets illustreert dit beter dan hun muntslag, waarbij elke vorst munten liet slaan in naam van de Romeinse keizer in het Oosten met diens beeldenaar. Maar formeel was het West- Romeinse keizerschap nooit afgeschaft.
En zelfs als er dan dingen helemaal onherroepelijk lijken in te storten, is dat ook niet noodzakelijk zo zwartwit:
Wat lange tijd ouderwets geïnterpreteerd werd als de ondergang van het laatste keizerlijke bastion in Gallië, kwam eigenlijk neer op de hereniging van verschillende facties binnen het Gallo- Romeinse leger en Childeriks gemeenschap onder leiding van diens zoon. De fusie die hieruit voortvloeide was de motor die Frankische expansie voortdreef.
Het was absoluut geen zekerheid dat het zo zou verlopen, maar Clovis is er op één generatie in geslaagd om land te veroveren van aan Pyreneeën tot aan de Noordzee — toen nog geen Frankrijk, maar wel een rijk bij elkaar veroverd door een Frank.
Jeroen Wijnendaele schrijft over dat proces een non-fictie historisch boek zoals ik ze graag lees: géén nonsens in de zin van “en dan zei Clovis X” of “Attila De Hun deed toen Y”, maar wel duidelijk zeggen wat de bronnen zeggen, hoe betrouwbaar die zijn, wat redelijke veronderstellingen zijn, wat we niet weten, en ook en vooral: overal voetnoten bij. Helder, nooit saai, en net genoeg droge humor, zoals bijvoorbeeld deze:
Chloderik begroef zijn handen in de muntstukken en de gezanten hun bijl in zijn schedel.
En op het einde van het boek, hoofdstuk per hoofdstuk, de bronnen en waar meer te vinden. Fijn en aangeraden.
Ik heb allerlei manieren om af te tellen. Naar het einde van minuut / uur / werkdag / dag / werkweek / week / maand / jaar / loopbaan. Grafiekjes voor het jaar met de weekends en de andere vrije dagen erin.
Wat ik niet had, is een eenvoudig iets dat mij zegt precies hoeveel van het jaar al voorbij is en hoeveel er nog te gaan is, rekening houdend met vakantiedagen en beschikbare vrije dagen.
Tot nu net, dus. Ik heb een scriptje dat mij op aanvraag iets als dit uitspuugt:
Er zijn 24/365 dagen van het jaar voorbij (nog 340 of 93.4% te gaan). En er zijn 18/216 werkdagen achter de rug (nog 198 of 91.7% te gaan).
Ik heb ook een visualisatie van mijn werkleven sinds begin dit jaar gemaakt:
En ook eentje vanaf mijn geboorte, met school en dan werk en dan vrijheid.
Ik ga door mijn foto’s voor mijn tuinsafariwebsite, en ik kom er regelmatig tegen die ik zelfs zonder kijken indertijd links heb laten liggen.
Dit is een stukje van een foto zoals hij van het fototoestel kwam eind juli 2006:
Zeer donker. Flits niet afgegaan, wellicht wegens batterij bijna op en te snel na elkaar foto’s nemen. Het is dan ook een klein zandloopkevertje dat zeer zelden stil zit.
Als ik de exposure naar boven trek, krijg ik dit:
Stapels chromatische aberratie, maar vooral: verschrikkelijk veel ruis, en lelijke ruis bovendien, met strepen waar de sensor niet mee wou doen.
Het is raar, maar zelfs met al wat er verkeerd is aan de foto, vind ik er nu wel wat aan. Het heeft iets romantisch, of zo. En tegenwoordig zit er in Lightroom van die AI-achtige ruisonderdrukking, en een beetje duwen op knoppen later krijg ik er dit beeld uit:
Ik heb niet eens overdreven met scherper maken, maar het heeft wel iets, vind ik. 🙂
