Het was letterlijk al jaren dat ik een fotoalbum moest terugbrengen waar ik foto’s van gescand had voor de begrafenis van mijn broer.

En ik kon het niet vinden.

Ik zweer het: jaren aan een stuk verwijten dat ik een onvervangbaar fotoalbum kwijtgeraakt was, en ik wist waar ik de scans gedaan had (in het bureau beneden), en ik vond het niet terug. Heel het huis meer dan veel doorzocht, van boven tot onder en van links naar rechts, maar niet teruggevonden. Tot mijn enige hypothese was dat iemand het in een stapel met het papier had meegegeven.

Tot zover? Onherroepelijk weg en dus geen zin meer om u over kwaad te maken?

Neen dus, want dat was ook al jaren geleden dat ik tot die conclusie was gekomen: onvindbaar, en dus niets meer aan te doen. Maar toch bleef het twee gesprekken op drie op het fotoalbum komen.

⁂

Ik was vandaag op zolder naar foto’s voor de ceremonie gaan zoeken. Het album in kwestie lag daar, tussen de alle andere fotoalbums.

Dju hé.