Hissy fit

Donderdagavond: telefoon. Sandra nam op, ‘t bleek een juffrouw te zijn. Die met een manspersoon tussen 25 en 40 wou spreken over drank.

Ik ben helemaal gewonnen voor enquêtes: alleen al de gedachte dat er dank zij mij een iets minder gemiddeld profiel uit de bus kan komen, maakt het de moeite waard.

Ik had me aan een kort ding van een paar vragen verwacht, maar nee.

Eerst een heel hoofdstuk over mijn drankgedrag, waar ik het de dame had gemakkelijk kunnen maken: ik drink om de zoveel weken eens een paar dagen na mekaar een bodempje dure whisky, in de ijdele hoop dat ik op den duur graag whisky ga drinken, een paar keer per jaar ben ik bij familie van Sandra en heel erg soms drink ik daar redelijk veel bier, een paar keer per jaar ben op schok met vrienden of collega’s en gebeurt het me dat ik me, in gecontroleerde omgeving, te buiten ga aan drank. De laatste keer was anderhalve maand of zo geleden toen ik denk ik een halve fles witte martini naar binnen gekapt heb.

Dat paste helaas niet in haar vraagjes, dus het werd een goeie twintig minuten vragen als “hoeveel keer hebt u X gedronken in de laatste Y”, met X={Eristoff, Eristoff Ice, J&B, Bacardi, Amaretto, Baileys, Absolut, Bacardi Breezer, Smirnoff, Chivas Regal, Smirnoff Ice, Smirnoff Black, etc. (zeker twintig denk ik)} en Y={de laatste week, de laatste maand, het laatste jaar, ooit}. En dan voor alles waar ik al ooit eens van gedronken had: “dit is mijn favoriete drankje, ik drink het zeer vaak, ik drink het af en toe maar er zijn andere dingen die ik liever drink, ik drink het nog wel eens, ik zal het ooit misschien nog drinken maar ik zal er niet om vragen, ik drink het nooit meer”.

En in die zin, en even exhaustief, tientallen vragen.

Dan een hoofdstuk reclame en reclameperceptie. Of ik de laatste Y reclame van X gezien had. En wat mijn opinie daarover was: “heeft de reclame van Amaretto die u ooit gezien heeft er u toe aangezet om meer Amaretto te kopen? denkt u na de reclame dat u dank zij Amaretto op uw best bent? voelt u zich na de reclame van Amaretto boeiender en hipper?” — weer stapels vragen.

Ik moest de juffrouw teleurstellen, en ik heb zelfs niet de moeite gedaan om één voor één te antwoorden: neen, ik denk na de reclame van X niet dat ik meer X wil kopen en neen, ik denk niet dat ik met om het even welke soort alcohol in me op mijn best ben, en neen, ik denk niet dat drank iemand (laat staan mij) boeiender of hipper maakt.

“Maar meneer, wilt u me nu zeggen dat u helemaal niet beïnvloedbaar bent door reclame?” verontwaardigde de dame zich. Neen, uiteraard niet, zei ik haar. Ik ben zowat de meest door reclame beïnvloedbare mens ter wereld. Maar dan moet die reclame wel op mij toegespitst zijn. En dus: niet achterlijk zijn. En mij niet als een klein kind behandelen. Want dat steekt mij onnoemelijk tegen.

Ik weet van mezelf dat ik hier niet echt consistent in ben, want ik kijk bijvoorbeeld heel graag naar de reclame van de Jack LaLanne fruitpers, en die is me langzaam maar zeker zo murw aan het krijgen dat ik er ooit wel eens één ga kopen, maar toch. ‘t Is mutatis mutandis gelijk kunst misschien: I may not know much about it, but I damn well know what I don’t like.

En, om op mijn punt te komen, waar ik roodgloeiend het vliegend van krijg, zijn reclamecampagnes zoals ikbenjan.be. En laat mij dat al meteen qualificeren met alle nodige “ik persoonlijk”, “in mijn opinie”, “wat mij betreft”, “voor zover het op mij van toepassing is”, “niet dat ik er iets van afweet”, en andere disclaimers.

Daarnet kwam iemand die zich “jan zelf” noemt, ogenschijnlijk de copywriter voor “de succesvolste campagne van de afgelopen jaren” zijn beklag doen over mijn “overloos gezeik”. Colour me impressed—not. Any publicity is good publicity?

Wel: neen. Zijn truuk is afgezaagd, zijn copywriting trekt op niets, hij vertelt klinkklare nonsens op die site, en met zijn “oeverloos gezeik”-opmerking heeft hij mijn eerste indruk helemaal bezegeld: een zielige campagne, op een zielige manier uitgevoerd door zielige mensen (nogmaals, in mijn hoofd en voor mij althans). En geen smiley met drie onderkinnen kan daar nog iets aan doen.

Wat had hij kunnen doen? Wat had hij (volgens mij, etc.) moeten doen? Stel nu eens dat hij gewoon niets had gezegd. Of een mail had gestuurd in plaats van een commentaar, en iets had gezegd in de zin van “rats! we’ve been found out! we hebben inderdad wat foutjes op de site laten sluipen—wat zou jij nog veranderen?” Of als hij echt op “buzz” uit is, wat gedacht van een commentaar in de zin van “spijtig dat je het allemaal maar niets vindt, maar heb je de verborgen achterpoortjes al gevonden waarmee je tien gratis domeinnamen + hosting kunt winnen?” (of, als hij nóg een ander soort publiek zoekt, “waar de, ahem, speciale webcamfoto’s van ‘mijn zus’ zitten?”)

Maar neen dus. I love Bees it bloody well ain’t. Pathetic.

En wat voor campagne had het bij mij wel gedaan? Iets duidelijks, met acties die kunnen ondernomen worden en voorbeelden wat dat kan geven. Doe een deal met een goede hosting provider en bied persoonlijke webruimte aan op een eigen website. Doe een deal met Blogger of TypePad en bied een weblog / fotolog aan op een eigen domeinnaam. Leg uit hoe met de volgende drie eenvoudige stappen je morgen je eigen weblog / fotoalbum / persoonlijke site hebt op je eigen domeinnaam.

En als ze dan echt een vals weblog-website-persoonlijk-pseudo-quasi-amateur-achtig iets willen maken, zorg er dan voor dat er iets interessant op staat en dat het om echte mensen gaat. En, dedju, get your facts right, zeg niet dat het een Frontpage-site is als het een Dreamwever/PHP-site is, geef geen factueel verkeerde uitleg aan mensen (ga naar “homepage/php?hadiejan”—what?), zorg er tenminste voor dat de 404 goed staat, et cætera.

En misschien vooral: val niet uit uw rol, beste “Jan zelf”. Bij Nijn tot vier maal toe hetzelfde slijmboodschapje posten, en dan elders mensen van “overloos gezeik” beschuldigen, hoe sympathiek komt dat over, denkt u?

Dedju.