Ik had dus onlangs nieuwe schoenen gekocht (een paar te veel, zelfs). Ik heb mijn oude schoenen nog niet weggesmeten, en vandaag heb ik ze naast mijn nieuwe schoenen gezet. Mijn nieuwe schoenen zijn dezelfde schoenen als mijn oude schoenen, helemaal bewust: ik ben naar de winkel gegaan voor de vorige en dat waren de enige die een beetje comfortabel aanvoelden.
De schoenen daarvoor had ik niet zelf gekocht: ik had gewoon tegen Sandra gezegd dat ik zwarte schoenen met een velcro ding nodig had van ongeveer maat 43 en ze was met een paar thuisgekomen dat helemaal OK was.
Blijkt! Dat mijn oude oude schoenen ook nog niet weggesmeten geraakt waren. En kijk nu:
Yep, ik heb al ongeveer een jaar of zeven acht dezelfde soort schoenen aan.
We zijn gisteren voor mijn verjaardag gaan eten (bij The Mistress nog eens) met bijna het hele gezin. En binnenkort gaan we op vakantie met het hele gezin.
Ik weet niet hoe normaal dat is, dat vier kinderen tussen 18 en 25 jaar oud nog met hun ouders weg willen, maar hey, bij ons dus wel. 🙂
Vandaag de balans van het verblijf betaald en miljaar al dat geld. En nog niet duidelijk hoe we het daar allemaal gaan plannen en of er lokaal vervoer gehuurd wordt of niet. We zien wel zeker?
Er was dacht ik iets in gang gestoken dat fijne resultaten zou kunnen gegeven hebben, maar uiteindelijk denk ik dat het allemaal toch niet zal verlopen gelijk gehoopt had kunnen worden dat het zou verlopen.
Ah well.
Ik ben te oud geworden om mij nog zwaar op te winden over dingen die onvermijdelijk lijken verkeerd te lopen. We zullen wel zien hoe het gaat, en dan zien we wel hoe het verder verloopt.
Een groot gemak, dat we weer een werkende diepvries hebben. Niets zo goed als een resem basiszaken die klaar zijn en gewoon moeten opgewarmd worden als we geen goesting hebben om te koken.
Gisteren heb ik een kilo of zes spaghettisaus gemaakt:
Saus zoals mijn vader ze ook maakte: gekapt afbakken, tomaten uit blik in een pot met kruiden, gekapt bij de tomaten, tomatenpuree bijdoen, champignons in schijven bakken en erbij, ajuin bakken en erbij, look, wijn, en laten uitkoken.
Ik was ermee klaar om 16u30 en had de pot op het vuur laten staan en er pas ergens om twee uur ‘s nachts of zo aan gedacht dat hij nog opstond. Gelukkig een zacht vuur en een degelijke pot, dus niets aan de hand.
Vandaag de kinders van op mijn werk aan het werk gezet om de inhoud in dozen te steken en in de diepvries te smijten. Als er lasagne moet gemaakt worden of spaghetti of eigenlijk zelfs in a pinch iets chili-achtigs, hebben we grondstoffen zitten. Win!
Ik koop regelmatig eens een poke bowl op het internet. Ik koop daar dan ook telkens twee doosjes van vier mochi-ijs-dinges bij, die ik in de diepvries steek om dan eens op te eten.
En elke keer, élke keer, slagen ze erin om mij één doosje van vier te leveren in plaats van twee van vier. Ik overweeg dan telkens om te klagen maar het komt er niet van en enfin bon.
Tegenwoordig zet ik in de opmerkingen bij de bestelling er telkens bij dat ik er wel degelijk twee keer vier wil, niet één keer vier, in de ijdele hoop dat ze het lezen en dat het in orde komt.
Er zijn weinig dingen die ik zo graag doe als dingen klasseren. Boeken of bestanden of mensen in genealogie: niets zo leutig als dat.
En tegelijkertijd, al dat werk dat ik doe, kweetniethoeveel maanden en jaren als het allemaal opgeteld zou worden: geen idee wat er later mee gaat gebeuren.
Genealogie is één ding, daar kan ik resultaten van online zetten en dat is dan Voor Het Goed Van Het Algemeen voor de pakweg minofmeer eeuwigheid. Maar al die andere dingen die ik klasseer en in databases steek en al: gedoemd om reddeloos op de vuilhoop te verdwijnen.
Ik zat op de velo naar huis en het was aan het stortregenen en toen ik thuiskwam, was ik doorweekt ondanks mijn fietsboerka.
Da’s altijd een hele bedoening wegens natte schoenen en houten trap en vloer dus dacht ik: ik loop eerst wat rond tot alvast de zool van mijn schoenen geen watersporen meer achterlaat.
Wat dus niet gebeurde: ik bleef maar zompig aan mijn voeten, en er bleef maar nattigheid uit mijn zolen komen. Verder niet meer aan gedacht, schoenen en kousen uitgedaan, papier in de schoenen, voeten drooggeveegd, naar boven om peignoir en sletsen, natte kleren op de chauffage gesmeten, hopladiejee.
Vandaag mijn ondertussen droge schoenen aangesmeierd en wat graadt ge? Yup: schoen links over de hele breedte gebarsten. Heel de binnenzool om zeep van de nattigheid, en schoen niet meer de moeite waard om te repareren, vrees ik.
Ik dus naar Torfs op het interweb, precies dezelfde schoenen opgezocht, kliketyklik, betaaldiebetaal, hopsadiejee, opgelost.
Of euh hang on toch niet: bij het betalen was het gelijk 15 euro minder dan op de site? …ah. Tussen betaalpoging, fout in de afhandeling, terugkeren naar de site, opnieuw in de bestelmand steken en opnieuw betalen was ik blijkbaar op een ander paar terechtgekomen. Dat niet hetzelfde paar is dat ik nu al had.
Grr. Supportpagina: bestelling annuleren kan zolang de bestelling niet verzonden is. Hoezee! Anulleren en ander paar bestellen, en we zijn vertrokken.
…tot de dag erna:
Pff. Ik heb nu voor het eerst in zeer lang dus twee paar schoenen. Waarvan één dat ik niet graag zie.
Het gaat niet goed, het gaat niet goed. Ik heb geen goesting om boeken te lezen terwijl ik eigenlijk wel zou willen, ik ben dingen aan het doen op de computer die eigenlijk maar de helft van mijn aandacht nodig hebben, en YouTube zit gelijk een beetje door zijn recommendations.
Nieuwe series beginnen kijken voor ‘t echt, daar heb ik ook geen goesting voor wegens juiiiist te veel aandacht voor nodig — ik zou pakweg naar Umbrella Academy kunnen kijken maar bleh.
En dus worden het achterlijke dingen. King of Collectibles: The Goldin Touch, over mensen die collectibles verkopen. Washandjes die Michael Jackson ooit gebruikt heeft in een hotel in Polen, baseballkaarten die letterlijk miljoenen dollars waard zijn, dat soort zaken.
Dommer wordt het niet, maar ‘t is wat ik even nodig had.
Terry Pratchett (auteur), Sian Clifford (stem), Peter Serafinowicz (voetnoten), Bill Nighy (DEATH) Penguin Audio, 2022, 7 u 57 min
Een nieuwe Discworldreeks is altijd weer die schok om terug te keren naar Pratchett helemaal in het begin van zijn carrière, als hij nog niet alles min of meer vastgespijkerd had.
Het was allemaal al heel lang geleden. Ik had in mijn hoofd Susan en Ysabell door elkaar gegooid, en terwijl ik aan het luisteren was, vroeg ik me af hoe Pratchett hier in ‘s hemelsnaam een einde aan kon breien en toch nog een beetje continuïteit in het universum te houden.
Death neemt namelijk een assistent aan (Mort uit de title), die het redelijk snel eigenlijk allemaal redelijk opfuckt. Het verhaal, we gaan daar eerlijk over zijn, hangt een klein beetje met haken en ogen aan mekaar, en het einde is wel héél heel abrupt. Goed hé, maar abrupt.
Ik zag een recept dat er eigenlijk wel degelijk uitzag (een tartaar met mergpijp), en daaronder stond deze reactie:
Euh ja. Voor de goede verstaander is dat dus “Moi, des qu’on mélange les légumes et les fruits, le sucré et le salé, je zappe”.
Of het in het echt -é, -er, -ez of wat dan ook is, het wordt op het interwebs met -er of -ez (of gelijk wat dat er mogelijks fonetisch een beetje op trekt) geschreven.
Ik snap het soms niet. Ik bedoel, als autocorrect aanstaat, moet een mens daar toch serieus zijn best voor doen?
Als ik mijn telefoon moet geloven, is dit een sabelsprinkhaan van het merk Yersinella raymondii, en zou dat beest eigenlijk in Zuid-Europa moeten leven.
Het zat tegen het venster van onze slaapkamer. Grm.
En weer geen tijd om mijn goed fototoestel te gaan halen. Al een geluk dat telefoons tegenwoordig relatief degelijke fotoots maken.
Niets zo relaxerend als pornomuziek uit de jaren-van-toen-er-nog-muziek-gemaakt-werd-voor-porno. Ik had er in de tijd heelder compilaties van, die ik nu natuurlijk niet meer vind wegens mijn mp3’s ergens op een harde schijf staan hebben maar geen idee waar — maar deze man zegt gewoon hoe ze zelf te maken.
Doodsimpel, alleen veel talent en stapels materiaal nodig.
Het voelt aan als een brugdag maar het is er geen. Eén van de kinderen is wel met mijn velo weg, dus ik zit aan het huis gekluisterd.
Nu mijn bureau opgekuist is, heb ik wat lavalampen in huis verzameld en op datzelfde bureau geplaatst. Ik had er sinds jaar en dag drie in de keuken staan (een paars op lichtblauwe, een wit op doorschijnende die groene rode en blauwe lampjes heeft, en een groen-op-groene die al sinds denk ik twintig jaar helemaal troebel is wegens dat een onverlaat ze ooit helemaal dooreengeschud heeft), maar er waren ook nog twee kleintjes die ik me niet kan herinneren al ooit aangezet te hebben in ons huis waar we nu wonen.
Net aangezet. Spannend om te zien wat ermee gebeurt: de rood-op-doorschijnende lijkt rood-op-melkachtig, de cyaan-op-blauwe heeft allerlei zwevende dingetje.
Update: allebei in orde gekomen. Rood blijft wel troebel, maar niet kapot-troebel. Gewoon niet-echt-doorzichtig-troebel.
