Ik ga mij moeten herpakken. Opgestaan een kwartier vóór de eerste activiteit van de dag, activiteit, eten, activiteit, Fanta Zero en Limonaad Null Suhkrut gaan halen in de winkel en om 17u30 in mijn bed gekropen.

Tss.

Welwel, dag 1 van de werkweek. ’s Morgens een uitleg over de universiteit van Tartu en een rondleiding in de universiteit. De grote zaal en het cachot gezien. Nog eens naar het kunstmuseum en daar één van de twee originele doodsmaskers van Immanuel Kant gefotografeerd (had ik overgekeken vorige keer).

Dan zeer degelijk Italiaans gegeten, een vond ik licht teleurstellende namiddagdiscussie, maar die werd ruimschoots gecompenseerd door interessante discussie aan tafel bij het avondeten.

En dan de lokale Toran van Pisa gezien. De afgelopen drie dagen talloze keren voorbijgelopen maar het was mij nog nooit opgevallen. Er staan tenten voor wegens litaratuurfestival, maar h ze t geeft toch een indruk.

Het blijft echt een meer dan wijze stad. Vandaag geen zotte dingen gedaan. Eerst de prachtige (en ook bijzonder grote) botanische tuin van de universiteit doorgewandeld. ik dacht dat het gedaan was met het eerste stukje:

Maar dan was er nog, en nog, en nóg. En we zijn niet eens binnen geweest naar de palmbomen en de tropische planten.

Daarna door een paar wijken buiten het centrum-centrum gewandeld, en wat een heerlijke stad moet dit zijn om in te wonen, denk ik. En voor kinderen! Met al die bergen en alles!

Oh, en veel bonte kraaien. Ik ben een grote fan van kraaien.

Ik heb dan wat boek gelezen terwijl Sandra een gegidste wandeling gedaan heeft, en ’s avonds zijn we gaan eten en dat was ook goed (hoofdgerecht vergeten fotograferen, wel).

Morgen is het werkendag. En gaat Sandra naar huis. Geen toeristengedoe meer zoals dit, dus:

Tartu is écht een aangename stad. Op mensenmaat, ook: ik denk dat we de historische binnenstad ondertussen al een keer of vier doorkruist hebben.

De dag begonnen met een uitstekend, uitgebreid en gevarieerd ontbijt — écht zeer goed hotel dat ik totaal at random gekozen heb en dat plets in het centrum blijkt te liggen.

Dan naar de lokale eindmorene, Toomemägi, getert en die dan ook beklommen want ik had opgevangen dat er een ruïne van een middeleeuwse kathedraal stond. Dat bleek zo te zijn, en Toomemägi is een heerlijke plaats — niet te verwonderen dat er stapels gedichten over geschreven zijn.

De volgende halte was het natuurhistorisch museum, want ik kan niet naar een stad gaan die een natuurhistorisch museum heeft zonder het natuurhistorisch museum te bezoeken – hoe negentiende-eeuwser, hoe beter.

Op weg naar het museum waren we plots in een deel van de stad met allemaal oude houten huizen, die allemaal bewoond en gebruikt werden, maar waar er één heel kleintje van te bezoeken was. Dat bleek een van de oudste overgebleven houten huizen van de stad te zijn:

En nog op weg kwamen we voorbij een prachtig art decorbouw, en zijn we de overdekte markt binnengelopen en een zeer groot luxegrootwarenetenhuis waar ze mij in Gent elke week zouden zien.

Ik was niet teleurgesteld van het museum: het was weliswaar modern, maar het stond nét volgenoeg met negentiende-eeuwse opgezette beesten, naast een een uiterst goede en interessante geologie-afdeling.

Hoofdvogel qua opgezette zieligheid was wel de giraf — maar die kwam met een verhaal:

The old mounted giraffe specimen is a lone leftover from a massive removal to Russia of the property of the University of Tartu during World War I in 1915. The giraffe, which did not fit in the freight wagon, was abandoned on the platform of the railway station of Tartu. Thus, he sadly stood there at the mercy of the elements for several months, skin coming apart at the seams and flapping in the wind. The giraffe has been a favourite of museum patrons already since 1920s.

Het is een erg aandoenlijk beestje:

Volgende halte was op Sandra’s verzoek: het kunstmuseum. Op weg naar daar door een wat moderner stuk van de stad gewandeld, met zowaar street art en al, en dan weer in de oudere stad, voorbij een standbeeld van Oscar Wilde en zijn broer.

Het kunstmuseum bleek in het hoofdgebouw van de universiteit te zijn — een prachtige universiteit, trouwens. Maar waar Sandra zich aan denk ik schilderijen en zo had verwacht, bleek het een hele collectie plaasteren afgietsels van beroemde standbeelden te zijn. Heerlijk! En het interieur was ook helemaal in echt Romeinse stijl (en Egyptisch in één kamer waar echte mummies lagen):

Sandra moest lachen, maar ik ben fan.

Tegen dan had mijn rug het wel helemaal opgegeven. Met en omweg naar de winkel om drank te komen, ben ik naar het hotel getrompeld terwijl Sandra een koffie is gaan drinken.

En nu lig ik mijn bed terwijl Sandra avondeten gaat doen. Ik geraak nog nauwelijks recht, namelijk.

Niet geslapen wegens toch om 2u30 moeten vertrekken naar Zaventem, vliegtuig om 6u of zo naar Helsinki, daar van 9u/10u lokaal tot 15u moeten wachten wegens vlucht verlegd wegens staking, en dan naar Tartu.

Wat een fijne stad zeg. We zijn wat doelloos gaan rondwandelen en het was al direct van parken en oude gebouwen en kunst en groen en aangenaam.

En wat een fijn hotel, ook.

Twee broeken, vier hemdes, een vest, een mantel, drie dassen, onderbroeken, kousen, iPad, grote en kleine Kindle, telefoon, oplaadstekker en kabels, medicamenten, windsels en afplakkers en ander medisch gerief, deo, stylo, identiteitskaart.

Ik dénk dat ik alles meeheb dat ik nodig heb, en het past allemaal in mijn laptoprugzak. Nog nooit zo licht gereisd voor tien dagen. 🙂

En voor één keer moet ik mij geen zorgen maken dat het huis leeg zou staan als we weg zijn: er zal altijd iemand thuis zijn, en Sandra komt maandag al terug.

Nu nog hopen dat de staking bij Finnair beperkt blijft tot het eten aan boord, en niet de vlucht zelf. (Dat is trouwens ook waarom ik geen valies meeneem: geen goesting om bij het overstappen in Helsinki het risico te lopen dat ik die valies zou kwijtraken wegens stakingen.)

Oh en ook: fuck you, Microsoft, bende Hollandse taalimperialisten.

Dat wordt spannend, vrijdag. En Sandra heeft een vliegtuig terug op maandag, wat dus ook al spannend wordt. (Ik blijf nog wat langer.)

Het houdt maar niet op, de monumentale dingen op de Youtubes. Aflevering 40 van Project Binky is zojuist gedropt. Elf jaar na aflevering 1, en een jaar of twee na aflevering 39.

Heerlijke mensen.

Ik zat paraat, zoals een uur of twee op voorhand altijd als ik paraat zit voor de quiz. Met mijn boek en een glas spuitwater in Volxus. Ik had ook een croque-monsieur besteld met niets erbij:

En dan was het ineens nog drie kwartier voor de quiz zou beginnen, en kreeg ik last van ahem de innerlijke mens. Maar serieus, met krampen en pijn en alles.

Ik heb met pijn in het hart de quiz afgezegd en ik weer nog altijd niet goed hoe ik naar huis gefietst ben geraakt zonder Number Two-accidenten.

Een geluk dat we een toilet zeer dicht bij de voordeur hebben.

Maar wat een miserie was me dat jong.

Oblivion remastered: nóg iets waar ik heel hard mijn best ga moeten doen om er geen tijd in te steken.

Pff. Vandaag is dat in alle geval mislukt. Zes-zeven uur vliégt voorbij, soms.

Ik herinner mij niet veel van de cursus sociologie die ik verplicht heb moeten volgen ontelbaar veel jaren geleden. In tegenstelling tot zo ongeveer elke andere cursus die ik ooit verplicht heb moeten volgen, waar ik mij nu helaas nog méér van herinner dan toen ik er examens voor moest afleggen, blijft er van sociologie alleen vaag de naam Emile Durkheim vaag naar boven drijven.

Geen idee waarom, maar het is zo.

Vandaag was ik –zoals ik wel vaker doe– aan het bladeren door Browzine, het handige overzicht van wetenschappelijke tijdschriften dat we hebben op het werk, toen ik helemaal verzwolgen raakte in het Journal of Ancient History, Vol. 12 nr. 2, met een set artikels over het toepassen van het werk van Pierre Bourdieu op de geschiedenis van de oudheid:

Silverman, Jason M., Alex Aissaoui, Rotem Avneri Meir, Jutta Jokiranta, Nina Nikki, Adrianne Spunaugle, Joanna Töyräänvuori, Caroline Wallis, and Melanie Wasmuth. “Social Biographies of the Ancient World. Studying Ahatabu, Jonathan, and Babatha through a Bourdieusian Approach: Towards a New Historiographical Habitus.”
Journal of Ancient History 12, no. 2 (2024): 189–203.
doi:10.1515/jah-2024-0017. / Online.

Spunaugle, Adrianne. “Ancient Near Eastern Field Theory: Adapting Bourdieu for Social Biographies of the Ancient World.”
Journal of Ancient History 12, no. 2 (2024): 204–221.
doi:10.1515/jah-2024-0022 / Online alhier.

Silverman, Jason M., Joanna Töyräänvuori, and Melanie Wasmuth. “Ahatabu and her Stela (ÄM 7707): Funerary Habitus in Achaemenid Egypt.”
Journal of Ancient History 12, no. 2 (2024): 222–280.
doi:10.1515/jah-2024-0018 / Online.

Meir, Rotem Avneri, Jutta Jokiranta, and Adrianne Spunaugle. “Functional Differentiation in 1 Maccabees: Exploring Second Century BCE Judean Society Through the Character of Jonathan Apphus.”
Journal of Ancient History 12, no. 2 (2024): 281–299.
doi:10.1515/jah-2024-0023 / Online.

Wallis, Caroline, Alex Aissaoui, and Nina Nikki. “Falling Out with the In-Laws. Understanding the Babatha Archive with Pierre Bourdieu’s Field Theory and Theory of Practice.”
Journal of Ancient History 12, no. 2 (2024): 300–325.
doi:10.1515/jah-2024-0025 / Lees online.

Pierre Bourdieu, van wat ik ervan begrepen heb, werkte een theorie uit waarbij er sprake is van velden, ’t is te zeggen netwerken van sociale posities, waarbinnen er eigen regels zijn en een eigen hiërarchie en waar de deelnemers akkoord zijn om hetzelfde spel met dezelfde spelregels te spelen. Elk veld heeft zijn kapitaal, dat in het economische veld “echt” kapitaal kan zijn, maar in andere velden ook cultureel, of sociaal, of zelfs symbolisch kan zijn. Er is een habitus en een praktijk in elk veld (ruwweg hoe mensen denken en handelen en hoe dat denken en handelen verweven is met de structuur) en het is allemaal zo boeiend dat ik helemaal in allerlei zijsprongen wou beginnen lezen en nog niet eens helemaal door “Ahatabu and her Stela (ÄM 7707): Funerary Habitus in Achaemenid Egypt” geraakt ben.

Al is dat ook machtig interessant, zijnde een artikel over deze grafstèle:

Zijnde een steen waar onnoemelijk veel culturen door elkaar op staan:

• Egyptisch-Egyptisch, gelijk de farao’s van lang geleden en alles, voor het algemene gegeven van de stèle en de goden (Osiris, Isis, Nephtyhys) die erop staan en zo
• De zon bovenaan is een Egypto-Anatolisch of Egypto-Fenicisch model
• De “staart” aan de zon is Egypto-Perzisch
• De vorm van de scepter van Osiris is Fenicisch of Syrisch-Luwiaans
• De grootte van de figuren bovenaan, de vorm van de kroon van Isis en in het algemeen het haar en de kledij is ook Egypto-Anatolisch of in alle geval Egypto-, euh, niet-Egyptisch
• De amforen onder de lichamen in het midden zijn ofwel Palestijns of wel Egypto-Perzich, ofwel Fenicisch
• De gebaren bij de rouwende mensen, en dat er niet alleen vrouwen rouwen is niet Egypto-Egyptisch maar zou wel eens Grieks kunnen zijn
• De inscriptie onderaan is Aramees
• De namen die vermeld worden zijn ambigu van oorsprong, maar zouden kunnen zijn van Palestina (met zelfs een yahwistische naam erbij, ‘Adiyah), en met minstens één van de vier “echt” Egyptisch.

Er is behalve deze steen, die alleen in afgietsels overblijft wegens vernietigd in Berlijn in WOII, verder niets bekend over Ahatabu en haar echtgenoot, vader, schoonvader en zoon. En toch is er waardevolle informatie uit t epuren met Bourdieu’s framework.

⁂

Ik heb van de weeromstuit Bourdieu’s Le bal des célibataires gekocht met mijn Kindle. Sociologie werd ineens wél wijs.

Ik was op weg naar huis en ik passeerde een Delhaize, waarop ik dacht: ik ga eens binnen om te zien of ze X hebben — waarbij X iets is dat mijn eega en ik alletwee graag eten. Ze hadden X! En dan dacht ik: ik maak dat gewoon klaar vanavond bij wijze van verrassing hoho wat zal dat een fijne thuiskomst zijn voor Sandra!

En dus maak ik een court-bouillon en pocheer ik dingen en maak ik een velouté en zet ik de grill aan en maak ik Speciale Puree en dan is het 18u en om het allemaal goed te timen bel ik om te vragen wanneer ze ongeveer thuiskomt.

Waarop blijkt dat ik helemaal vergeten was dat er mij gisteren gezegd was dat ze vandaag niet naar huis zou komen eten.

Grrrr.

Wat een administratieve soep, zo’n erfenis.

Ik heb besloten om de erfenis te weigeren, zodat ze helemaal naar de kinderen gaat. Dat is geregeld bij de notaris. Dan is er een attest van erfopvolging dat moet aangevraagd worden, en dat kwam maar niet toe. Bij de derde poging kreeg ik een boodschap dat ik moest bellen naar een bepaald nummer. Ik doe dat, en men zegt mij dat het allemaal in orde is. De week erna krijg ik een mail dat het niet allemaal in orde is, omdat ik te veel erfgenamen heb ingevuld omdat ik de enige erfgenaam ben.

Ik bel naar het nummer in de mail, waar blijkt dat ah ja inderdaad, dat van die verwerping was toegekomen dus de mail was verkeerd, maar het is toch nog niet allemaal in orde, want ik kan dat document nu helemaal niet meer aanvragen. Eén van de kinderen moet het doen, met de gegevens van de drie andere kinderen erin.

En eens dat document toekomt, binnen een week of drie vier, kan er naar de bank geschreven worden om te weten hoeveel geld er daar staat, waarna er een aangifte van nalatenschap kan gedaan worden.

Maar we hebben gedomme wel anderhalve maand verloren door dat eerste document dat maar niet in orde geraakte.