Into the Night: vive la Belgique!

Ik zag het beeldje verschijnen op mijn Netflix met een zin uitleg: de zon doet mensen dood en een vliegtuig moet blijven vliegen om de zon vóór te blijven.

Beginnen kijken, en schets mijn verbazing! ’t is begot een Belgische serie.

Ik zit nog maar aan aan aflevering 4 van de 6, maar ’t is echt wel goed gemaakt en spannend. Ik hoop dat het in het buitenland ook serieus bekeken wordt (en omdat het gedubt wordt in het Engels zou dat niet eens onmogelijk zijn (al wordt er ook in het Engels in het Vlaams en het Russisch en het Turks en het Italiaans en al gesproken — ze hebben gewoon het Frans door Engels vervangen)).

Sterft gij oude vormen en gedachten

Ik heb een licht lugubere karaoke-versie van de Internationale gemaakt:

Zou het kunnen, dat we met deze Corona-historie een beetje de grenzen van het huidige systeem tegenkomen?

Ik was — mirabile dictu — onder de indruk van mateke’s 1 mei-toespraak, ondanks zijn stijl die nooit de mijne zal zijn, ondanks het zwaar cringen wegens het Engels, ondanks de doorzichtige rethorische (die knullige herhalingen, gast) en videografische (die langzame zoom, kerel) truukjes.

Zoals ene Jeroen op de Twitters witzte, kan ik mij inbeelden dat het bij nog wel mensen zou kunnen zijn:

Voor mij is het allemaal nog te light, te afgelekt, te berekend overkomend. Maar een mens leeft in hoop dat daar verandering in komt, ooit.

De tools van de treed

Ik had vóór ik weer bij Namahn begon te werken twee jaar geleden maar heel weinig met Axure gewerkt. En ik was niet echt onder de indruk, in vergelijking met pakweg Illustrator.

En dan moest ik voor ik weet eigenlijk niet meer goed welk project echt werken met Axure, ben ik er even diep ingedoken, en sindsdien werk ik daar dus de laatste twee jaar zo ongeveer elke dag in.

Het is zoals elke tool: er zijn dingen waar ik mij blauw aan erger, er zijn dingen die ik hard apprecieer (de kleine dingen eerst, bijvoorbeeld gewoon typen in iets dat ik juist getekend heb in plaats van een aparte tekstbox aan te moeten maken).

Maar ik ben er dus niet mee getrouwd. Ik vertrouw mensen die getrouwd zijn met een tool niet echt.

Ik steek regelmatig wat tijd in alternatieven, kwestie van bij te blijven en alles, maar het moet bij mij al echt mijlen veel beter zijn, tegenwoordig, vóór ik definitief switch naar andere dingen.

Ah well. Als ik kan kiezen geen Figma voor mij dus, voorlopig. Behalve samen werken op één canvas, zie ik er geen reden voor. En dat zal precies zo lang duren tot ik verplicht Figma zal moeten gebruiken voor een project, en dan zal ik met Figma werken.

Dat is ook oud worden zeker? U daar allemaal niet te veel meer in kunnen opwinden?

De Poulidor van de Quiz

Da’s nu al drie weken op een rij dat we tweedes zijn bij de internetquiz. Maar allez.

Nochtans bijna alles juist, en voor één keer ook goede tafelrondes, maar toch. De nummer één had op één vraag na (die niemand had gevonden) echt wel alles juist.

Tch.

Maar wél wijze quiz. En we hebben andere mensen punten afgepakt door te insisteren dat het CopacObanafestival is en niet CopacAbanafestival. Iemand die het verkeerd had, zei dat het fonetisch toch juist was, en iemand van de andere ploeg die het zoals wij juist had, zei van “ah hebben we nu vijf minuutjes? dan ga ik rap koko doen”, en dan was het wel beslist denk ik. 🙂

The Midnight Gospel

Het werd hard aangeraden, dus heb ik het maar bekeken. The Midnight Gospel op Netflix, over Clancy die verschillende alternatieve realiteiten bezoekt en er reportages maakt voor zijn spacecast waar bijna niemand naar kijkt.

Het concept: een podcast waar een jongere mensen spreekt met een oudere mensen, over filosofie, meditatie, de dood, druggebruik, pijn en dergelijke. En tegelijkertijd is er een animatiefilm die een min of meer vaag verband heeft met waar het gesprek over gaat.

De trailer geeft een vaag idee hoe het er visueel uitziet, maar bereidt u niet voor op de realiteit van de afleveringen, die eigenlijk voor al spreken, spreken, spreken zijn. Met allerlei dingen die gebeuren tegelijkertijd, zeker dat, maar vooral spreken dus.

Er zaten uitstekende afleveringen bij, bij momenten was het allemaal wat schtick-y, de laatste aflevering was wel heel schoon.

Niet voor iedereen, denk ik dan. Wel goed. Zeker als ge weet dat het voor het overgrote deel echte mensen zijn die babbelen, en niet acteurs die een script doen. Vooral die laatste aflevering dan, die het allemaal een beetje samenvat en contextualiseert.

Vesoul (maar niet echt)

Het origineel van mijn grootoom in de zesde graad Jacques Brel is fantastisch, en dit ook:

En kan ik voor de tweeduizendnegenhonderdelvenderstigste keer zeggen hoe fantastisch het is dat ook dingen als dit op Youtube staan? De opname van het origineel begint 2 minuten ver in het filmpje, maar wat er vóór komt, is zo de moeite.

’t Is het midden van de week, en ik heb plannen

Ik begrijp weer niet goed hoe het zo rap al woensdag geworden is. Want morgen is het een drukke dag en drukke dagen zijn meestal op een ik en een gij gedaan, en dan is het vrijdag en dan is het weer weekend.

Maar kijk, ik heb nieuwe plannen. ’t Zijn maar kleine plannetjes, maar toch. Ik wil in onzen hof meer dingen steken. Het zijn nu stenen en grond en planten, maar ik wil meer dan dat.

Stenen. Stukken hout. Dingen waar beesten in kunnen zitten en waar iets meer van een natuurlijk ecosysteem rond kan groeien. Want ik ben het beu dat ik altijd maar hetzelfde zie in den hof: één of twee soorten springstaartjes, een letterlijk aantal duizendpoten en miljoenpoten, mieren, bladluizen, dwergcicaden, naakte slakken, hier en daar eens een spin, soms eens een vlieg, heel erg soms eens een vogel.

Als er meer beschutting is, kan dat niet anders dan veranderen. Om niet te spreken van de dingen die op en rond grote stenen en grote stukken hout zitten. Dit soort dingen:

Er liggen nu welgeteld twee steentjes in den hof, en onder één daarvan zat het vol met miljoenpoten. Dat wil ik dus. Want hoe meer beesten, hoe meer andere beesten, en hoe meer andere beesten, hoe minder de smeerlappen (bladluizen en naaktslakken) vrije loop krijgen. Nem.

Quarantaine dag 40

Zo. Veertig dagen niet uit mijn huis gekomen.

Ik heb geen flauw idee hoe het zal zijn om terug buiten te komen.

Het eerste dat gepland is, is een hospitaalbezoek op 5 mei. Maar behalve dat, ziet het er naar uit dat het één dezer weken of maanden toch prijs zal zijn, en dat ik naar buiten zal moeten gaan voor ’t echt.

Ik ben niet zo zeker hoe dat moet gaan, dan. Er komt een tweede piek na de zomer, dat weten we ondertussen wel al bijna 100% zeker. En dat vaccin zal er nog niet zijn. En ik heb gelijk met de week minder goesting om naar buiten te gaan.

Hm.

’t Is echt nog héél lang tot mijn pensioen hé.

Star Trek: Enterprise

Ik zit aan het midden van het vierde en laatste seizoen van Star Trek- Enterprise, en mijn herinneringen hebben gelukkig gelijk gekregen.

Het begon echt niet zo goed, maar in tegendeel tot wat ik mij herinnerde dat de consensus was, vind ik het wel degelijk een goeie reeks, en alsmaar beter worden.

Het is allemaal échte Star Trek, maar met verrassend moreel ambiguë personages, en ik herinnerde mij ook helemaal niet dat het zo lange verhalen waren. Niet-episodisch, met niet alleen een paar twee-delers of vage story arcs, maar met echte verhalen die gelijk tien afleveringen of meer duren.

En het voelt heel erg aan als het het hele begin van de geschiedenis van Star Trek. Ge voelt dat de Federation in de lucht hangt, en de evolutie van de Vulcans en de Andorians is zo een plezier om te volgen.

Nog acht afleveringen en ook Enterprise zit er op. Ik vind dat godverdomme spijtig.

Ik zou er bijna Star Trek-boeken van beginnen lezen.

Vertikaal

Ik dacht, na meer dan een maand hele dagen filmpjes maken, dat het eens tijd was om vertikale filmpjes te beginnen maken.

Het is een heel andere manier van nadenken, en da’s wel leutig. Ik heb een generiek voor mijn tuinsafari gemaakt, met als het goed is een beetje een jaren 1970-80 intro-vibe (minus de kleurcorrectie en dergelijke, want daar had ik geen zin in):

Ik had niets voorzien van onderwerp, maar om te testen eens een filmpje gemaakt voor een kookTV-achtig iets:

Veel minder tekst dan voor horizontaal, dat zit wel goed, denk ik, maar mijn aanvoelen is dat het op telefoon nog sneller moet. Ik heb bij het langste shot hierboven een aftelbalkje gezet, misschien dat dat helpt.

Wél geestig om wat te experimenteren. Ik ga dat nog wat doen, de volgende dagen.