Michel Vuijlsteke's weblog

Ik kwam op een artikel op Techcrunch terecht.

Ik heb het hoedanook al heel moeilijk met heel die “startup”-zooi, waar een paar gasten samen hokken, denken een goed idee te hebben, en dan bakken geld naar hun hoofd gesmeten krijgen, on the off chance dat ze binnen een paar jaar overgekocht zullen worden door iemand met nóg meer geld.

(Want om winst te maken, daar is het meestal niet om te doen. Laat staan onderhoudbare, recurrente, houdbare winst.)

Remembering the startups we lost in 2020, is het artikel. Een kleine greep in de tientallen, wellicht honderden of duizenden startups die het geld van hun geldschieters weggekapt hebben.

Atrium: honderd man die zogezegd het advokatenwezen gingen heruitvinden. 75.5 miljoen dollar later: wég.

Essential: ging op tien jaar tijd een leidende stem zijn in een markt — “mobile” en “smart home” — die nu al totaal gesatureerd is door de grootste bedrijven ter wereld met de diepste zakken ter wereld. 330 miljoen dollar later: failliet.

IfOnly: “created a marketplaces of exclusive events — such as goat yoga“. 51.4 miljoen in de goot, en dan overgekomen door Mastercard voor de onderdelen.

Quibi: “short-form video streaming service mobile” — ook zo’n sector die totaal niet gesatureerd is, zucht. Die kiekens zijn erin geslaagd om 1.75 miljard dollar op te soeperen.

En Uber had in 2019 nog maar eens een verlies van 8 miljard dollar . Ze zeggen zélf dat de enige manier dat ze ooit winstgevend zullen zijn, is als alle openbaar vervoer Uber wordt én als alle auto’s zelfrijdend zijn — het is dus gewoon wachten op het onvermijdelijke failliet. Is het niet 2021, dan zal het een van de volgende jaren zijn.

En zo gaat het maar door. Er is zelfs een heel ecosysteem van bedrijfjes en publicaties die niets anders doen dan parasiteren op de parasieten: nieuws over startups en hun wedervaren.

Het spijt mij, maar ik vind dat walgelijk. Met dat geld zijn er wel betere dingen te doen dan dat.

Er is een nieuwe Bugle met John Oliver!

Het zal de eerste keer zijn in mijn leven dat ik niet met familie zal zijn voor Kerstmis en nieuwjaar.

’t Zal zeer raar doen.

Maar ook: ’t zal de eerste in keer in jaren zijn dat we met het hele gezin samen zullen zijn. En dat zal ook wijs zijn. 🙂

Door dit artikel te pennen over The Mandalorian. Erik Stockman schrijft een stuk dat er zowel in de grote lijnen als de details totaal naast zit. Niet dat het mij enorm verbaast, van de man die Rise of Skywalker vijf sterren gaf, maar toch.

Een paar stukjes:

zet de hypnotiserend mooie scènes met Yoda en Luke op Dagobah in ‘The Empire Strikes Back’ maar eens tegenover die fucking Baby Yoda die in Chapter 10 ineens die eieren naar binnen begint te smikkelen, waarna hij voor het oog van de camera een flinke boer laat. Voilà: ziedaar het verschil tussen magie en middelmatige kolder

Ik heb de originele trilogie ook gezien. Maar laat ons heel eerlijk zijn: zet de kolder van een fucking muppet met een gek stemmetje tegen de magie van de ontluikende relatie tussen twee getraumatiseerde wezen (Din Djarin en Grogu), en ik weet het ook wel.

Zeg wat je wil over George Lucas, en over zijn ellendige prequels, maar het is een historisch feit dat de eerste trilogie werd geboren uit een oprechte liefde voor de serials, de comicbooks en de ridderverhalen die hij zag en las in zijn jeugd

Zeg wat je wil over George Lucas, maar het is een historisch feit dat de man enorm veel ideeën heeft, maar zelf voor de dooie dood geen goeie film kan in mekaar steken (cfr. de ellendige prequels, en dat Aflevering VI gered is in de montage, en de objectief enige goeie van de originele trilogie, Empire Strikes Back, de film is waar Lucas het minst mee te maken had).

En zeg wat je wil over George Lucas, maar Mandalorian en daarvóór Clone Wars en Rebels zijn de eerste Star Wars-projecten in al die decennia waar de visie van Lucas in fantastisch goede banen geleid is.

Met dank aan Dave Filoni en Jon Favreau. En Lucas. En Kathleen Kennedy. Helden, allemaal. Die er samen in geslaagd zijn de vloeibare stront van de prequels en de sequels te doen vergeten.

onder de eerste drie films lag een stevige mythologische fond die je zelfs nog voelde doorwerken in Episodes VII, VII en IX

Neen. Onder de eerste drie films lag een slaafs kopiëren van Joseph Campbell, en een bijna even slaafs kopiëren van de beeldtaal van serials (zoals trouwens ook bij Indiana Jones). En in de prequels werden de eerste drie films gewoon herhaald (“it’s like poetry, it rhymes”).

Episode VII is een geldige poging om er een nieuwe draai aan te geven. Maar Episode VIII is een totale mislukking van een beeldenstormende regisseur die het verkloot heeft. Serieus, Luke zijn lightsaber weg laten smijten als openingsbeeld? Rey’s ouders zijn niemand speciaal? Snoke is niets van mysterie?

En Episode IX is een poging om het nog recht te trekken, maar helaas. VIII had het zó kapot gemaakt dat er niets meer aan te doen is.

Voor Favreau daarentegen is het ‘Star Wars’-universum een soort gigantische pralinedoos, waaruit hij, tot jolijt van de fans maar ook met een soort richtingloze willekeurigheid, in iedere aflevering enkele lekkere snoepjes vist. Nu eens een Speeder, dan weer een Jedi-ridder, dan weer de Slave-1. Zoals Forrest Gump zou zeggen: ‘The Mandalorian’ is like a box of chocolates: you never know what you gonna get.

FUCK NEE STOCKMAN.N

Star Wars is, in tegenstelling tot wat Duynslaegher-van-den-Aldi blijkbaar denkt, enorm zeer veel méér dan alleen maar die paar goeie en verder zeer slechte films. Star Wars is een heel universum. Er zijn vele honderden comics, boeken en games. Die weliswaar een tijd geleden allemaal collectief “niet meer canon” zijn verklaard, maar die ondertussen allemaal terug aan het komen zijn (met Thrawn als beste voorbeeld).

En wat Favreau doet, is elementen nemen uit een heel universum, en die op vaak onverwachte manieren inzetten. Een assassin droid als kinderverzorger! Een ugnaught als een tragische held! Helemaal menselijk gemaakte stormtroopers!

Ik ben er zeker van dat Stockman het fantastisch vond dat Han Solo veertig jaar na de eerste trilogie nog altijd zijn zelfde broek en hemd aan had. Bah.

Neem nu die scène waarin Mando bij het kampvuur zit te praten met een Jedi-ridder terwijl je op de soundtrack een flard hoort uit het welbekende ‘Yoda’s Theme’ uit de soundtrack van ‘The Empire Strikes Back’. Misschien dat u de Force op dat moment in uw nek voelt blazen, maar wat ons betreft voelt het aan als het zoveelste goedkope knipoogje.

Het heet *leitmotif*, gast. En dat is waar ze voor dienen. In uw zo bewierookte Afleveringen VII-VIII-IX werden ze totterdood verkrácht, trouwens, de leitmotifs.

Ironisch eigenlijk: ‘The Mandalorian’ heeft zóveel gemeen met de eerste trilogie; van de vele vertrouwde locaties tot de miraculeuze wederopstanding van Boba Fett; en tegelijk helemaal niks.

Ironisch eigenlijk; deze review heeft zóveel gemeen met een echte review; van concepten als klinkers en medeklinkers tot zinnen en paragrafen; en tegelijk helemaal niets.

Ik keek een tijd geleden naar een PowerPoint-template, waar mij gevraagd werd feedback op te geven.

Het is dat ik niet enorm veel tijd had, of ik had een heel boek geschreven als feedback.

En niet eens over het uitzicht. Het uitzicht van een template, ge kunt dat schoon vinden of lelijk. Het kan u inspireren of het kan u meh laten. Ge kunt vinden dat het vernieuwend is of derivatief. Da’s tot op een zekere hoogte subjectief.

(open parenthese:

Ik heb het soms heel, héél moeilijk, met mensen — ook ontwerpers — die zeggen dat feedback naar uitzicht of vormgeving Yeah, well, that’s just, like, your opinion, man is. In uw vrije tijd en al noedelend: geen enkel probleem met de meest wilde dingen en experimenten. Voor professionele communicatie: neen. Er zijn grenzen aan dingen. Leesbaarheid blijft leesbaarheid, om maar één ding te zeggen. En het moment dat uw ding ‘cutting edge wow zo 2020‘ is, wil dat ook meteen per definitie zeggen dat het binnen een jaar ook ‘oh maar jongens toch, zo 2020‘ is.

einde parenthese)

…maar dus, feedback over een template die niet over het uitzicht gaat, wat zou dat dan kunnen zijn?

Een template, voor mij, dat is een ding dat ervoor moet kunnen zorgen dat een niet-ontwerper iets kan maken dat er uitziet alsof een ontwerper het gemaakt heeft.

Specifiek in een PowerPoint-template staan er bijvoorbeeld al een paar slides voor het begin en het einde, en kan een mens voor de rest in theorie het grootste deel van zijn presentatie in outline view maken, hier en daar er een beeld tussen smeieren en dan de juiste paginatemplates kiezen en hopla, alles ziet er perfect uit.

De template die ik zag: het was alsof er iemand in dat bedrijf zat die al tien jaar elke dag PowerPoint-templates maakt, en dat die dan iemand anders bijgestaan heeft om alle mogelijke regels voortemplates te schenden.

Serieus: outline view was totaal onbruikbaar, er is een header en een footer op elke slide maar die moet telkens manueel ingevuld worden, typografie is totaal inconsistent van paginatemplate tot paginatemplate, copy/paste werkt niet, lijsten werken niet zoals een mens verwacht dat ze werken (noch met bullets, noch met nummers), paginatemplates bevatten een vast aantal paragrafen, aaargh.

Eindresultaat: een méér dan onbruikbare template. En ik snap dat niet. Ik kan daar met mijn hoofd niet bij. Dat we 2020 zijn, dat er mensen zijn die quasi elke dag Office (moeten) gebruiken, en dat er geen opmerkingen komen over dergelijke fundamentele zaken.

Ik zal dan maar de lastigen zijn, zeker?

Twee drie dagen aanloop, met gelijk een alsmaar pijnlijker wordende blauwe plek.

Twee dagen tot anderhalve week onbeschrijfbare pijnen.

Een week tot twee weken geen acute pijnsteken meer, maar wel de wetenschap dat er ergens nog een hoop naalden in zitten, en dat de minste schok of stoot zeer veel pijn gaat doen.

— Ik had het het geluk dat het deze keer tot twee dagen en drie nachten verschrikkelijk veel pijn beperkt bleef. En ik zit nu al een tijd in de laatste fase, met exact het gevoel alsof er een hele reeks lange splinters in mijn voet zitten.

Maar ik kan weer slapen. ’t Is nog dat geluk. Ik denk dat ik dit weekend weer sletsen zal kunnen aandoen.

Oef, dát was even geluk hebben.

Het was de kortste jichtaanval ooit: een paar dagen en ik ben er bijna van af.

Eergisteren was het een levende hel in bed en ben ik de nacht bijna niet doorgeraakt. Gisteren wist ik niet waar gedraaid van de pijn en kon ik er ’s avonds bijna niet meer van spreken. Maar vandaag is het aan het beteren. Het ziet er naar uit dat ik er morgen of overmorgen van af ben.

Een zeer, zeer groot gemak.

Mateloze bewondering voor Positive couple. Позитивная парочка. “We inspire people not to be ashamed of their ideas!” is hun leuze, en elk nieuw bouwsel is een bevestiging van hoe enorm hard ze zelf nooit beschaamd zijn over hun ideeën.

Ik had pijn aan mijn linkervoet. Gelijk een blauwe plek, in het midden van mijn voet. Al sinds het begin van de week.

Dat is altijd miserie, pijn aan mijn voet gelijk een blauwe plek, want met pech wordt dat een jichtaanval en kan ik gemakkelijk een of twee weken out zijn.

Maar kijk: het werd beter met de dag, dus het leek erop dat mijn eerste diagnose (teen gebroken, middenvoetsbeentjes verbrijzeld, of minstens een blauwe plek van tegen een kast te botsen ’s nachts) juist was.

Het was vrijdag bijna helemaal gedaan. En dan kreeg ik een jichtaanval in mijn rechtervoet.

Ik dacht dat die gaan liggen was vanmorgen, en het leek er even op, maar het is nu avond en hij is back with a vengeance.

Het leven is kut, somtijds.