Ik zag op Tiktok iemand uit Gaza iets maken dat er gemakkelijk en goed uitzag. Ik kan bevestigen: hypergemakkelijk, en ongelooflijk lekker.
Ingrediënten:
yoghurt
citroen
pikante pepers
zout
Ik heb een liter yoghurt gepakt, een grote citroen, een stuk of tien van die kleine rode pepertjes, een stuk of vier pepers die als “picantino” in een doos zaten, een scotch bonnet, en een jalapeño. Is dat veel pepers en zijn dat zeer pikante pepers? Jawel! Maar dat is nodig voor het recept en het eindresultaat is helemaal doenbaar qua pikantheid.
Werkwijze:
Citroen in stukken snijden, met pel en al (grondig kuisen als het een bespoten citroen is, ik had een onbespoten gekocht).
Pepers in grote stukken snijden, of minstens een snee in doen dat ze hun smaak kunnen afgeven.
Citroen en pepers met wat zout in de yoghurt smijten.
Minstens drie dagen en liefst een week laten staan. Ik heb het in de frigo gezet, maar een koele ruimte zou ook wel in orde zijn denk ik.
Dat wordt met een beetje (goede) olijfolie erover gedrizzeld een frisse, pikante, zure, zoete, gefermenteerde, fantastische dip. Perfect met brood, maar bijvoorbeeld ook met stukjes wortel zoals wat ik vanmiddag gegeten heb.
Het zit nu in een kom, maar ik denk dat ik het de volgende keer in een inmaakpot ga steken. En ook eens het eigenlijke recept ga proberen, met geweekte fenegriek, en met mogelijks kleiner gesneden citroen.
Pfioew, prutsen in WordPress, dat was al eens lang geleden. Als ik tegenwoordig een website maak met WordPress is dat altijd met een modern theme dat ik aanpas met de propere Page Builder.
De laatste site die ik met de hand gemaakt heb, was mijn boekenwebsite. Die nog altijd op PHP 7.4 draaide (van 2019), en dat dat eigenlijk niet meer gepermitteerd was. En dus upgrade naar 8.3 geforceerd — dat kan tegenwoordig gelukkig proper in het dashboard van de hostingpartij — in de volle wetenschap dat er wellicht dingen gingen breken.
Na de update was inderdaad van dat: website kapot wegens onbekende reden.
Dat is meestal omdat er ergens een plugin niet meer werkt. FTP opengezet en de pluginsdirectory hernoemd naar iets anders, website heropgeladen en hoera!
Ik wist eigenlijk meteen waar het aan lag als ik in die pluginsdirectory zat: de Types-plugin die al sinds 2019 niet meer ondersteund wordt. Het ambetante is dat die zorgde voor een aantal custom fields die ik gebruik. Tegenwoordig doe ik dat met ACF SCF, en eeeeiiiigenlijk zou dat in theorie een gemakkelijke switch zijn, want de data wordt op dezelfde (prehistorische) manier opgeslagen: in wp_postmeta, in rijen met een post_id dat naar de post verwijst, een meta_key dat de veldnaam geeft en een meta_value dat de waarde in het veld bevat. Da’s gewoon standaard-WordPress en de SCF (en Types ervoor) zijn maar propere wrappers errond.
Ik dus SCF geïnstalleerd, testvelden aangemaakt, naar de databasen, gezien dat de oude velden daar wpcf-publicatie en wpcf-quotering als naam hebben en nieuwe velden in SCF zo géén prefix hebben, een publicatie en quotering-veld gemaakt in SCF, en een rappe update wp_postmeta set meta_key='publicatie' where meta_key = 'wpcf-publicatie'; update wp_postmeta set meta_key='quotering' where meta_key = 'wpcf-quotering'; later was het gepiept.
In de editor, maar niet in de gegenereerde pagina. Ah ja, want daar had ik zelf code geschreven om die velden op de pagina te smijten. Dat dan ook maar aangepast:
En alles werkt weer zoals het zou moeten, met een moderne WordPress op een recente PHP.
Elk jaar opnieuw wil ik dan twintig van die dingen kopen.
We draw on years of testing to crown the best beginner fountain pen, best gel pen, best pen for note-taking, and more. Each recommendation includes links to related guides so that you can evaluate the competition for yourself.
Een fijn onderwerp voor een hele althist-wereld, denk ik.
The first volume of The Adventures of Tintin–the controversial, maligned, and obscure Tintin in the Land of the Soviets–was published in 1929. The final book, Tintin and the Picaros, was published in 1976. Between those two bookends, our intrepid young Belgian reporter and his friends travel the length and breadth of the world, and become involved in every conceivable form of international intrigue. And yet, despite the fact that the series takes place in a version of 20th century Europe that is mostly identical to ours, at no point do our heroes ever experience the events of the Second World War. Given Hergé’s meticulous attention to detail and fascination with satirizing and commenting on contemporary politics, what can explain this? Is it a simple oversight–or is there a deeper story to be found here?
ON THE BANKS OF THE River Thames, when the tide is low, a person walking along the shore can see all kinds of things. With a keen eye, you can spot blue-and-white shards of 19th-century pottery, delicate stems of 18th-century clay pipes, brass buttons from coats, and coins dating back to the Romans. And if you look in the right spot on a sunny day, you might see something special: the wink of tiny, dark red stones, shining like pomegranate seeds against the pebbles. If you see these, consider yourself lucky—you’ve found one of the river’s little-known treasures: a Thames garnet.
We study the internal dynamics of a hypothetical spaceship traveling on a close timelike curve in an axially symmetric Universe. We choose the curve so that the generator of evolution in proper time is the angular momentum. Using Wigner’s theorem, we prove that the energy levels internal to the spaceship must undergo spontaneous discretization. The level separation turns out to be finely tuned so that, after completing a roundtrip of the curve, all systems are back to their initial state. This implies, for example, that the memories of an observer inside the spaceship are necessarily erased by the end of the journey. More in general, if there is an increase in entropy, a Poincaré cycle will eventually reverse it by the end of the loop, forcing entropy to decrease back to its initial value. We show that such decrease in entropy is in agreement with the eigenstate thermalization hypothesis. The non-existence of time-travel paradoxes follows as a rigorous corollary of our analysis.
An interactive playground to explore the extreme distortions of the Mercator projection. Set any point on Earth as the new North Pole. Warp the map in real-time. See the world in a whole new way.
In 1961, at just 21 years old, Sinclair started his first formally organised company, Sinclair Radionics. He’s reported to have been a rather irascible boss, but he didn’t hold grudges often. Despite his temper and occasional micromanagement, his employees reportedly had some fun working for him. A year after founding, his company released the Sinclair Micro-Amplifier.
Emotional support networks among men shrink by 50% between the ages of 30 and 90, reflecting an average decrease from two to one emotional support providers, according to research published in Psychology & Aging.
Eén van de vele dingen waar we tegenwoordig meer over weten dan we zelfs een paar jaar geleden dachten dat we het allemaal wel wisten.
The Cathars represent a Gnostic survival into the Christian Middle Ages. They were dualists who argued for an egalitarian church founded on angelic purity, apostolic poverty, and through a single sacrament sought to release the soul from it’s physical prison. The Catholic Church saw them a utterly heretical and sought to systematically destroy their popular strongholds in southern France through 20 years of Crusader Violence and Inquisition. There’s only one problem with this story: recent, maverick scholarship has forcefully argued that the Cathars and Catharism, quite simply, never existed at all.
Ultimately, we all take family photos to help ourselves remember the moments we want to recall forever. Nothing suggests that those memories must last beyond our own lifetimes. But if you want your children’s children to recall who you are-and-were, these tips might help you achieve that.
Ik had mijn vorige boek uit, ik had een volgend boek gekozen (Before and After van Andrew Shanahan), ik lag in bed en ik ging naar de Kindlehomepagina om mijn nieuwe boek te vinden.
Daar zag ik een link van Kindle Unlimited staan, klikte ik erop uit nieuwsgierigheid, zag dat ik vanalles gratis zou krijgen als ik mijn adres naar de VS zou veranderen, en viel mijn oog op de Cast in Time-reeks.
Concept: mens van sterft nu recent en wordt wakker in het lichaam van een-jarige baron in Cornwall, in het jaar 715. Ik ben altijd te vinden voor een snelle pulphap, ik. En dit was zowel pulp als een snelle hap: op géén tijd uitgelezen, en het verhaal gaat ook verschrikkelijk snel.
Ik zeg “verhaal”, dat is het misschien wat teveel eer aandoen. Dit is zoals The Martian maar dan met nóg minder existentiële vragen, en nóg meer wish fulfillment.
Het hoofdpersonage komt niet als een wildvreemde die niets van niets weet toe, hij heeft een (weliswaar zeer klein) deel van de vorige eigenaar van het lichaam ook nog, waardoor hij niet in problemen komt met mensen die hij zou moeten kennen maar nu de naam niet van weet. Hij heeft ook geen problemen met de taal: hij denkt in het Engels, iets in zijn hersenen zet dat om naar Cornisch, en wat hij hoort wordt naar het Engels vertaald.
En zelfs die dingen verzinken in het niets bij de ervaring die hij heeft in zijn vorige leven: uitstekend opgeleide beroepsmilitair, gevochten in WOII en Korea, weet alles van leiding geven en logistiek. Geëindigd als hoge generaal en op zijn 55 op pensioen gegaan, en dan letterlijk de rest van zijn leven opleidingen gevolgd:
While waiting for something to come up, I took more engineering courses at a local college. I was halfway through my first semester when it hit me.
I would become a professional student. Why not spend my time doing something I love? I applied to several of the major engineering schools. All of them accepted me.
I chose MIT, where I would be a student for the next thirty years. We bought a house within walking distance of campus. Dory joined several women’s groups and was always on the go.
I earned PhDs in Mechanical, Civil, and Geo-Technical and a Master’s in Chemical and Electrical Engineering.
I majored in Manufacturing, Material Science, Transport, Optical, and Mining Metallurgical.
I had minors in Aerospace, Thermal, Paper, Agricultural Processes, Structural, Water Resources, Architecture, Power, Electrical, Petroleum, Geological, and Ceramics.
Oh, en onze man heeft ook een fotografisch geheugen, waarmee hij elke pagina van elk boek dat hij ooit gelezen heeft, kan terug oproepen. Zo is het niet moeilijk natuurlijk.
En het is inderdaad niet moeilijk: hij slaagt er in een ongelooflijk tempo in om heel zijn dorp om te vormen, met betere hygiëne, boekdrukkunst, staal, gewapend beton, nieuwe ploegen, kruisbogen, wegen, mijnen, zelfs ijskasten.
Natuurlijk kweekt dat afgunst bij omliggende chefs (hij noemt zich “Baron” in zijn hoofd maar eigenlijk is het iets als thane of jarl, las ik ergens) en komen daar schermutselingen van. Met een getrainde ploeg kruisboogschieters en modern strategisch inzicht is dat uiteraard geen enkel probleem, en tegen het einde van het korte boek is hij al meester van een stuk of vier baronieën.
Het verhaal en de personages zijn echt karikaturaal oppervlakkig en de technologische voortgang verloopt lachwekkend eenvoudig en zonder problemen — om het even wie die in welk proces van verandering ooit gezeten heeft in een instelling of organisatie, begrijpt meteen dat dit méér dan waanzinnig onrealistisch is.
Maar hey, fast food voor het hoofd, dit. Goed in zijn genre, zeg ik vol mededogen.
Er waren twee mensen aan tafel die geen varkenstong gingen eten, en dus heb ik een vegetarisch alternatief gemaakt dat ook met madeirasaus en puree te eten was.
Ingrediënten:
twee sjalotten en een ajuin
vier tenen look
drie portobellochampignons
walnoten
chapelure
boter
een beetje parmezaan
Sjalotten in kleine kleine stukjes gesneden, in boter gebakken, look ingeperst. Beseft dat dat een beetje weinig was, en een grote ajuin in kleine kleine stukjes gesneden, ook in boter gebakken en look ingeperst. Stelen van de champignons ook in kleine stukjes gesneden en in boter gebakken. Walnoten in kleine stukje gekapt, en met wat geraspte parmezaan en chapelure bij de rest gekapt. Gemengd tot het een consistentie van vulling had, en dan in de portobello’s gestoken en ibn de oven gezet met een klontje boter erop.
Ik het al meer dan veel gezegd: als ik niet had gedaan wat ik gedaan heb, zou ik mij eigenlijk het liefst beziggehouden hebben met de periode die ze in mijn tijd nog de Donkere Middeleeuwen noemden.
De gedacht dat de wereld fundamenteel aan het veranderen is, en hoe de mensen dat toen meegemaakt hebben en proberen te kijken door het waas van tientallen generaties mythevorming en verloren gegane bronnen, ik denk niet dat er iets fijner is.
Met geschiedenis is het al zo lang als ik weet zo dat dingen die soms eeuwen “zeker” waren, eigenlijk helemaal niet zo zeker blijken te zijn. Het einde van het (West-)Romeinse Rijk is omdat ze stomgaweg alsmaar meer van de grensverdediging aan de barbaren gaven. Er waren enorme volksverhuizingen, met Goten die om de één of andere reden Ostrogoten en Visigoten werden en allemaal proper hun pijltjes volgden heel Europa door:
Dit boek gaat over de periode waar het centrale gezag van het Romeinse Rijk in West-Europa in horten en stoten verdween en vervangen werd door een hele resem nieuwe machthebbers. Die zichzelf nog veel langer dan men zou denken als een onderdeel van Rome zagen:
Ook al was Gundobad een Bourgondische vorst, hij was ook kortstondig magister militum praesentales hofmaarschalk’) van het West- Romeinse leger geweest in Italië. Gundobads vader had een gelijkaardige Gallische titel gedragen in de jaren 460, geschonken door het West- Romeinse hof. Maar zelfs na de moord op de laatste West- Romeinse keizer in 480, zou Gundobad zijn rang als keizerlijk veldheer blijven bewaren in naam van de Oost- Romeinse keizer. 326 Tijdens zijn heerschappij vaardigde hij een compendium wetteksten uit waarin zijn domein niet als een koninkrijk werd geklasseerd maar een keizerlijke regio waarin hij zowel Romeinen als Bourgondiërs als ‘zijn volk’ beschouwde. Ook al waren er geen West- Romeinse keizers meer, in Gundobads geest was hij nog steeds een onderdaan van het keizerrijk. Een onderdaan die rechtstreeks correspondeerde met de keizer in Constantinopel.
En ook:
De periode van ruwweg 480-527, van de moord op de laatste West- Romeinse keizer tot de troonsbestijging van Justinianus als Oost- Romeinse keizer, kan voor het voormalige keizerlijke Westen beschreven worden als een ‘gemenebest’. Het West- Romeins keizerschap was verdwenen, maar het keizerrijk niet. Ook al waren de diverse vorsten van pakweg Vandalen in Afrika, Goten in Italië, of Bourgondiërs in Gallië de facto autonome heersers van de gebieden onder hun controle, allen erkenden ze de keizer in Constantinopel als staatshoofd. Geen van hen zag zichzelf als koning van een soeverein grondgebied. Niets illustreert dit beter dan hun muntslag, waarbij elke vorst munten liet slaan in naam van de Romeinse keizer in het Oosten met diens beeldenaar. Maar formeel was het West- Romeinse keizerschap nooit afgeschaft.
En zelfs als er dan dingen helemaal onherroepelijk lijken in te storten, is dat ook niet noodzakelijk zo zwartwit:
Wat lange tijd ouderwets geïnterpreteerd werd als de ondergang van het laatste keizerlijke bastion in Gallië, kwam eigenlijk neer op de hereniging van verschillende facties binnen het Gallo- Romeinse leger en Childeriks gemeenschap onder leiding van diens zoon. De fusie die hieruit voortvloeide was de motor die Frankische expansie voortdreef.
Het was absoluut geen zekerheid dat het zo zou verlopen, maar Clovis is er op één generatie in geslaagd om land te veroveren van aan Pyreneeën tot aan de Noordzee — toen nog geen Frankrijk, maar wel een rijk bij elkaar veroverd door een Frank.
Jeroen Wijnendaele schrijft over dat proces een non-fictie historisch boek zoals ik ze graag lees: géén nonsens in de zin van “en dan zei Clovis X” of “Attila De Hun deed toen Y”, maar wel duidelijk zeggen wat de bronnen zeggen, hoe betrouwbaar die zijn, wat redelijke veronderstellingen zijn, wat we niet weten, en ook en vooral: overal voetnoten bij. Helder, nooit saai, en net genoeg droge humor, zoals bijvoorbeeld deze:
Chloderik begroef zijn handen in de muntstukken en de gezanten hun bijl in zijn schedel.
En op het einde van het boek, hoofdstuk per hoofdstuk, de bronnen en waar meer te vinden. Fijn en aangeraden.
Ik heb allerlei manieren om af te tellen. Naar het einde van minuut / uur / werkdag / dag / werkweek / week / maand / jaar / loopbaan. Grafiekjes voor het jaar met de weekends en de andere vrije dagen erin.
Wat ik niet had, is een eenvoudig iets dat mij zegt precies hoeveel van het jaar al voorbij is en hoeveel er nog te gaan is, rekening houdend met vakantiedagen en beschikbare vrije dagen.
Tot nu net, dus. Ik heb een scriptje dat mij op aanvraag iets als dit uitspuugt:
Er zijn 24/365 dagen van het jaar voorbij (nog 340 of 93.4% te gaan). En er zijn 18/216 werkdagen achter de rug (nog 198 of 91.7% te gaan).
Ik heb ook een visualisatie van mijn werkleven sinds begin dit jaar gemaakt:
En ook eentje vanaf mijn geboorte, met school en dan werk en dan vrijheid.
Ik ga door mijn foto’s voor mijn tuinsafariwebsite, en ik kom er regelmatig tegen die ik zelfs zonder kijken indertijd links heb laten liggen.
Dit is een stukje van een foto zoals hij van het fototoestel kwam eind juli 2006:
Zeer donker. Flits niet afgegaan, wellicht wegens batterij bijna op en te snel na elkaar foto’s nemen. Het is dan ook een klein zandloopkevertje dat zeer zelden stil zit.
Als ik de exposure naar boven trek, krijg ik dit:
Stapels chromatische aberratie, maar vooral: verschrikkelijk veel ruis, en lelijke ruis bovendien, met strepen waar de sensor niet mee wou doen.
Het is raar, maar zelfs met al wat er verkeerd is aan de foto, vind ik er nu wel wat aan. Het heeft iets romantisch, of zo. En tegenwoordig zit er in Lightroom van die AI-achtige ruisonderdrukking, en een beetje duwen op knoppen later krijg ik er dit beeld uit:
Ik heb niet eens overdreven met scherper maken, maar het heeft wel iets, vind ik. 🙂
Sandra werkt laat wegens commissievergaderingen op haar werk, en dus ben ik van corvee voor avondeten. Ik had gisteren nul goesting om buiten te komen dus is het afhaaleten geworden (geen slechte pizza, van bij Sim Pizza).
Vandaag had ik nog altijd geen goesting om buiten te komen, maar heb ik het wel gedaan. Eén van de dingen die ik gekocht heb voor het eten, was platte peterselie bij Bayram, en toen ik die na de voorbereidselen van de rest van het eten opzij legde, zag ik ineens iets bewegen op het werkblad.
Zó klein dat ik niet meteen zag wat het was. Een millimeter groot, zwart, bolachtig. Geen springstaart. Wat dichter gaan kijken en ’t was begod een klein spinnetje!
Ik ben direct mijn fotomathilde gaan halen en ziet hoe schattig (maar dus écht minuscuul klein):
Ik kreeg in de mailbox een vraag van een verre collega om toegang te krijgen tot een stukje SharePoint dat nog in opbouw is. Ik kijk even in het telefoonboek wie die collega is en waar hij precies werkt.
Oh, iemand van de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte. Oh, iemand van de Geschiedenis. Even kijken naar zijn profiel in onze Research Explorer. Oh, hij specialiseert in brieven. Oh kijk, zijn doctoraat gaat over een leutig onderwerp. Even kijken op de website van de bibliotheek. Oh, het doctoraat is online leesbaar voor mensen aan de UGent.
Oh.
Ik zou met veel plezier de 539 bladzijden van het doctoraat kunnen doorworstelen. Helaas is er ook nog werk te doen. 🙂
Het was indertijd eerlijk gezegd zeer demotiverend, dat ik foto’s nam van beesten maar van zeer veel dingen niet kon achterhalen wat het was. Of wat het precies was.
Op den duur ging ik eindigen met een resem pagina’s vol “onbekende kevers”, “wantsen van een onbekend merk”, “spinnen waar ik niet van weet wat ze zijn” — en dat is écht niet leutig voor iemand die graag dingen klasseert.
Ik ben sinds vorige maand door mijn backlog van foto’s aan het gaan, en al heb ik nog altijd pagina’s zoals onbekende strekspinnen en een enorme vuilbak vol bladluizen allerhande: de meeste beesten zijn toch tenminste tot op een zeker niveau te identificeren.
Wat een goed gevoel om “onbekende wants” en “nimf van onbekende wants” hierboven, allebei in de loop van ergens 19 jaar geleden gefotografeerd, te kunnen herkennen als loofboomhalswantsen.
Of hoe fijn om een naam te kunnen plakken op dit fantastische dier:
Neen, het is geen larve van een lieveheersbeestje. Van zeer (zéér) ver heeft het dezelfde kleuren, maar het ziet er helemaal anders uit. Het is, ge raadt het nooit, een grote glimworm!
In Hogfather dat op mijn Audible staat voor als ik op de velo zit, kwam het nog eens aan bod: hoe relatief tijd wel is. (In het geval van dat boek is het zeer echt relatief, in de zin dat pakweg de Tandenfee de tijd tijdelijk stil kan zetten, maar toch.)
Hoe zot is het om tijdens de week schijnbaar twee weken lang toe te leven naar het weekend en in het weekend de indruk te hebben dat het op één namiddag voorbij is?
Het helpt natuurlijk ook niet dat ik zonder problemen durf in mijn bed te blijven liggen praktisch de hele zaterdag.
En het is stom, want die zeldzame keren dat ik wél vroeg wakker ben, ben ik altijd verbaasd hoeveel dingen ik gedaan krijg. Dan ga ik boodschappen doen en koken en alles. Maar in mijn bed liggen is ook wel iets natuurlijk.
Afijn. Maandag. Nog vier dagen en het is weer weekend. 🙂
Nu dat verrekte Stormlight Archiveboek achter de rug is, ga ik toch nog eens proberen wat meer boeken te lezen.
Eerste in de rij: De wereld van Clovis: De val van Rome en de geboorte van het Westen, een boek dat ik zowaar via de nieuwsitems op het werk leerde kennen. Een prof op het werk heeft een boek geschreven over een onderwerp dat mij al altijd mateloos fascineert:
Wat gebeurt er als de wereld die mensen eeuwenlang gekend hebben voorgoed verandert? Vierhonderd jaar lang was het Romeinse Rijk de enige entiteit die heerste over West-Europa. Maar doorheen de vijfde eeuw van onze tijdsrekening verdween dat Imperium in Gallië en de Lage Landen. In de plaats daarvan kwamen tal van nieuwe vorstendommen. Onder hen bevonden zich diverse Frankische krijgsheren die voor het Romeinse Rijk al enkele eeuwen fungeerden als boemannen, barbaren, maar ook bondgenoten.
Ik las dat Jeroen Wijnendaele, de auteur, niet doet wat mij zo enorm mateloos stoorde bij Bart van Loo’s Bourgondiërs: een boek schrijven alsof hij zeker is wat er allemaal is gebeurd, waarbij er mensen woorden in de mond gelegd worden zonder dat we daar zeker over zijn. Ik las dat het vlot geschreven was maar ook écht wetenschappelijk verantwoord, en ik had niet meer nodig.
Daarna ga ik mijn schade inhalen van science fiction en fantasy denk ik. Er zijn ongetwijfeld de afgelopen twee jaar boeken verschenen of reeksen afgewerkt die wél de moeite waard zijn.
Ik moet ook nog een kort lijstje afwerken van boeken die ik om de één of andere reden als “te lezen” had genoteerd:
James Islington, The Will of the Many (alhoewel, ’t is deel één van een kweetniethoeveelologie)
Andrew Shanahan, Before and After (en als dat meevalt, Flesh & Blood)
Kim Stanley Robinson, The Years of Rice and Salt
en eens kijken of de Drakas!-boeken van S.M. Stirling grappig genoeg zijn om te lezen
Het is eindelijk uit, het laatste boek van het eerste deel van The Stormlight Archive.
Wat een véél te lang boek.
Wat een, uiteindelijk, véél te veel personages en veel te veel nutteloze sideplots en nergens op uitdraaiende personages.
Dit begon als een uitstekende reeks. De eerste twee boeken waren écht goed. En daarna begon het alsmaar minder te worden. Het is bijna precies vier jaar geleden dat ik boek vier las, en ik was er ook niet echt opgetogen over.
Wat in dit boek gruwelijk hard opvalt, is hoe hard dit een jaren-2020-boek is. Elk van de lijkt het wel tientallen ‘hoofdpersonages’ heeft iets neuro-atypisch of gelijkaardig, en dat definieert ze helemaal. Sanderson doet storend hard zijn best om er één homoseksuele relatie in te steken, één transgender persoon te vermelden, maakt van zijn hoofd-hoofdpersonage zowaar een letterlijke therapeut (in een fantasywereld, met die specifieke term, “therapist”) en klinkt meer dan veel storend “how do you do fellow kids”-achtig als een commentaarder op sociale media.
Ik wou dat ik dit uitgevonden had, mijn ene oog is nog altijd niet helemaal teruggerold:
How?” Ishar repeated. “What are you?” He gestured toward Szeth. “Are you … are you his spren? His god?” “No,” Kaladin said. “I’m his therapist.”
Dat citaat hierboven was bovendien niét grappig bedoeld. Het was een ernstige conversatie op een ernstig en belangrijk moment. Cringe.
Want het viel mij deze keer ook storend hard op hoe enorm on-grappig hij is. Het ligt er natuurlijk ook wellicht aan dat ik bijna alles van Terry Pratchett herlezen heb de afgelopen maanden, maar miljaaarrrr hoe pijnlijk is Sanderson als hij denkt grappig te zijn.
Het heeft niet veel zin om veel over plot te vertellen op het einde van ettelijke duizenden bladzijden, maar toch dit: wat een anticlimax allemaal. Dit boek beschrijft letterlijk de gebeurtenissen van tien dagen in de aanloop naar een duel — weliswaar met een resem grotendeels nutteloze excursussen en flashbacks — maar er is desondanks zeer weinig sense of urgency, en het duel zelf is over voor het begonnen is.
Ik had ook op geen enkel moment het gevoel dat Sanderson in veel van zijn vorige boeken wel kreeg: dat het tegen het einde alsmaar beter en beter en beter werd en alle plotlijnen bij elkaar kwamen en het alsmaar moeilijk neer te leggen was. Er is zelfs een term voor: Sanderlanche, de Sanderson Avalanche.
Dit was van begin tot einde saai, vrees ik. Het was vechten tot de laatste snik om het boek uit te krijgen, en mij dan nog door een aantal gelukkig zeer korte bleurgh postscriptums te worstelen die mij op geen enkele manier goesting deden krijgen om verder te lezen in deze reeks.
Ik heb een lijst van beesten op mijn tuinsafari-site, die beesten zitten allemaal in een categorie die in een andere categorie kunnen zitten en dat is een strikte boomstructuur, dus daar kan gemakkelijk een visualisatie van gemaakt worden:
Da’s helemaal interactief op mijn computer met inzoomen en verslepen en al:
Ik zou dat ook ergens online kunnen zetten trouwens, ’t is toch allemaal statisch gegenereerd. ’t Zal zijn voor als ik nog eens goesting heb.
