Ik heb het mezelf aangedaan, maar ik ben helemaal kapot. De afgelopen vier uur heb ik zitten bouwen aan zo’n zelfineensteek book nook ding. Veel te veel gepruts, ge kunt u dat niet voorstellen. Een tyrannosaurusskelet van een paar centimeter groot. Een kast met lades die elk uit 5 onderdelen bestaan. Boeken die ik zelf moet maken.
En dat allemaal in hout en plastiek en papier en met electriciteit en alles.
En dat één verkeerde beweging het hout kan versplinteren waardoor het niet meer kan gemaakt worden.
Ik sprak ooit met iemand die niet zó veel ouder was dan ik toen was, die zei dat hij elke maand een degelijk maandloon had van zijn investeringen. Dat hij eigenlijk niet echt meer zou moeten werken.
Ik kan mij dat niet inbeelden, dat ik genoeg geld zou hebben en dat ik toch nog zou werken. Zweer: het moment dat ik niet meer zou moeten inzitten met maandelijkse inkomsten, is het moment dat ik stop met werken.
Geen haar op mijn hoofd dat ooit iets anders denkt. Pensioen van zo rap als het ook maar enigszins mogelijk is, gedomme.
Ik mag er niet te veel aan denken dat ik nog twaalf. Fucking. Jaar. bezig moet blijven.
En niet eens dat ik mijn werk niet graag doe hé, integendeel. Maar als ik kon kiezen tussen werken en niet werken? Ha.
Neen, ik ben niet door al mijn werk geraakt. Maar ik ben wel door redelijk wat werk geraakt, en meer kan er niet verwacht worden van een mens. Kappen voor het lang weekend dus! Dinsdag meer!
Ik dacht in mijn nest te kruipen om 18u en een beetje (het moment dat de halve trouwboek vertrok naar een avondlijke slemppartij met vriendinnen) — maar blijkt dat ik gedomme tot 21u moet wakker blijven omdat er iemand de sleutel van de auto komt halen.
Dégage: een gemak, maar ’t zou nóg meer een gemak zijn als die sleutel niet heel de tijd moest fysiek doorgegeven worden. Iets met een app of zo. En een centrale plaats waar alle sleutels zijn van alle auto’s die daar dan ook in de buurt geparkeerd staan of zo.
Voor de rest waren er vergaderingen en dink, en zal het dus voor morgen zijn. Alhoewel er dan ook vergaderingen en andere dingen te doen zijn, maar we zien dan wel.
Nog een geluk dat het een lang weekend is, gedomme.
Wat géén geluk is, is dat ik niet goed weet wanneer ik mijn vakantiedagen zou opnemen. Ik had met veel vertrouwen 7-25 juli en 10-14 augustus voorlopig vastgelegd en dan nog een resem weken hier en daar, maar nu zijn er toch andere dingen te doen, en weet ik niet goed of ik niet iets anders zou vastleggen.
Ik dénk dat ik er een langere vakantie van maak in de zomer, wanneer er toch een hele stapel collega’s ook weg zijn. En dan moet ik nog zien wat ik juist aanvang met de overschietende dagen.
Ik dacht vandaag een workshop te verwerken, maar er was ander werk te doen. Morgen dan maar!
Vandaag begon met een businessanalyse schrijven en dan nadenken over architectuur en dan verder schrijven en dan feedback vragen over wat ik schreef en dan bijsturen en dan wat UML doen en dan een teammeeting en dan een gesprek en dan was het einde werkdag.
Het was niet supereenvoudig, de quiz, en eigenlijk helemaal onverhoopt, met een schiftingsvraag die eigenlijk mijlenver naast zat, alsnog eerste plaats.
Ik moest enorm hard lachen met het bijschrift van de foto op de whatsappgroep:
Ik heb één van mijn persoonlijke websites eens hermaakt met Django en Wagtail voor CMS, en dan een pythonscript dat de inhoud via API uitleest, wegschrijft naar markdown met wat yaml frontmatter, dat dan genereert naar statische html met Hugo, en dat op twee verschillende servers zet (eentje via firebase en eentje op een fileshare die dan een ugent.be-URL wordt) en op twee verschillende githubs commit.
Ik was eigenlijk zeer content dat donderdag en vrijdag vakantie waren.
Het is er namelijk nog altijd niet van gekomen om vakantie te nemen, gedomme. Ik dénk dat het dit zal worden:
(De rode bolletjes zijn workshops of andere vergaderingen die ik niet kan verzetten; lichtblauw is verplichte vakantie; donkerblauw is feestdagen; lichtgroen is weekend; donkergroen is vakantiedagen.)
(De tien dagen onderaan rechts zijn tien dagen die ik kan overzetten naar volgend jaar.)
New details about the crust on Venus include some surprises about the geology of Earth’s hotter twin, according to new NASA-funded research that describes movements of the planet’s crust.
Scientists expected the outermost layer of Venus’ crust would grow thicker and thicker over time given its apparent lack of forces that would drive the crust back into the planet’s interior. But the paper, published in Nature Communications, proposes a crust metamorphism process based on rock density and melting cycles.
How Visual Basic became the world’s most dominant programming environment, its sudden fall from grace, and why its influence is still shaping the future of software development.
Night of the Living Dead being public domain is the fault of the film’s distributor, who didn’t put the required copyright notice on the theatrical prints. This error occurred after the film’s title was changed from its original moniker Night of the Flesh Eaters. Prints with that title contained the copyright notice, but when new prints were created using the title Night of the Living Dead, the copyright notice was forgotten.
So you’ve made a thing. I’ll pretend it’s a blog post, though it doesn’t really matter. If people read your thing, some would like it, and some wouldn’t.
You should try to make a good thing, that many people would like. That presents certain challenges. But our subject today is only how to give your thing a title.
How many molecules from Caesar’s last breath do we inhale with each breath we take? Shockingly, the answer is about one molecule—we actually do share breaths with Caesar! And, by extension, every breath we take is composed of the previous breaths of everyone who ever lived—Socrates, Lincoln, Einstein, etc. Isn’t that crazy?
To summarize: The bird in this scene does not live where it’s supposed to, look like it’s supposed to, or sound like it’s supposed to. To put this in terms of mammals, it’s as if a two-toed sloth climbed up to Bill Murray’s window, howled like some unknown species of canine, and Cameron Diaz identified the howl as a sea otter, saying that sea otters live in only one place on Earth: Carmel, California.
Stretching 321 kilometers across the highland deserts of Mongolia, the Gobi Wall is part of an extensive wall system that once spanned from China into Mongolia. Until now, its origins, function, and historical context remained largely unknown. Through an ambitious international expedition combining remote sensing, pedestrian surveys, and targeted excavations, Professor Shelach-Lavi and his team have uncovered compelling new evidence about the wall’s construction and purpose.
When you or I think about chess, what pieces do we picture? What pieces do people in other countries picture? What did people in the past picture? This is a timeline of chess set designs through history.
Ik had sinds vorige maand een geveltuin, maar de blauweregen heeft er nooit echt goed uitgezien: vanaf dag twee hingen de blaadjes naar beneden ondanks genoeg water geven, en het ging met de dag minder en minder goed. Dit was de toestand vorige week:
De plant linksonderaan is kapot omdat er een onverlaat gewoon op heeft gestampt, maar de blauweregen ziet er dus echt doodgaande uit.
Ik een mail gestuurd naar de Geveltuinbrigade met de vraag of het kan dat die wisteria gewoon nooit ‘gepakt’ heeft. Antwoord: heeft echt wel veel water nodig, en het was zeer droog, wacht nog een week of twee en als het dan nog niet goed is, komen we een nieuwe zetten.
Ik was daar al verbaasd over.
Maar dan kwam ik gisterenavond, vijf dagen later, mijn deur uit, en kijk nu:
Kijk nu, een nieuwe plant! Zonder dat ik erom gevraagd had (en ik was trouwens helemaal bereid om er zélf een nieuwe te kopen als de andere het niet zou halen).
Ik moet daar heel eerlijk in zijn: ik voelde mij vorig jaar en het jaar daarvoor eigenlijk te slecht om in dingen in den hof te doen. Ik had daar dan lafgewijs een draai aan gegeven van “ik ga eens een tijd kijken wat pakt en wat niet pakt”, maar dat heeft eigenlijk niet zo hard goed gewerkt: een hof die maar minimaal onderhouden wordt, en vooral een hof waar het zó al moeilijk is om dingen te laten groeien, dat komt niet echt goed.
Dus vandejaar dan maar een inhaalbeweging. Om te beginnen: bomen en struiken gesnoeid, de knoop doorgehakt voor dingen die al jaren op de grens van doodgaan aan het balanceren waren of die eigenlijk tegen mijn goesting aanwezig waren, die draad geïnstalleerd, en alsnog wat nieuwe planten gekocht.
Dit is vandaag de toestand (met bonuskat die nieuw geplante dingen aan het opvreten is):
In random volgorde, een overzicht voornamelijk voor mijzelf!
Vanachter rechts
Zeer hard work in progress.
De klimopknoop is doorgehakt: uiteindelijk radikaal de laatste sporen van klimop doodgedaan. Lang lang geleden hadden we klimop groeien op heel de rechtermuur van den hof. Ik vond dat goed omdat het vol met beesten zat, maar wat er boven de muur zat (het dak van de buren en de voorgevel van hun achterhuis) vond dat niet zo goed, en het maakte het allemaal ook veel donkerder. En dus is hij er op een dag helemaal van gehaald — behalve een klein stukje in de hoek. Dat elk jaar tot op het dak van de andere buur groeide, en niets bijdroeg aan wat dan ook, en dat ik dus maar uit zijn lijden verlost heb.
De karmozijnbes is ook vermoord. Of beter: ik vermoord wat er uit de grond komt om de paar weken, want die karmozijnbes is gelijk erger dan duizenknoop als het op overleven aankomt. In 2021 zag ze er zo uit:
…maar vorig jaar was het een struik van twee meter hoog met een stuk of vijf enorme stengels, en dit jaar heb ik al een stuk of vier keer zeker tien stengels doorgekapt:
Uiteindelijk ga ik het hele wortelstelsel moeten uitgraven, denk ik, maar ik heb nu geen stevig genoeg materiaal. Ergens wel spijtig, want het is wel een mooie plant, met grote ‘kaarsen’ die eigenlijk in elk stadium van groei decoratief zijn:
…maar het is een te groot ding, en het wordt ook alsmaar groter, en behalve die decoratieve dingen komen er ook massa’s enorme bladeren op die alles bedekken.
De klimroos gaat alle kanten uit. Ik heb ze op het einde van de winter redelijk zwaar gesnoeid, maar ik ga toch ook eens werk moeten maken van echte geleiding. Een draad in de muur van het achterhuis, mogelijk een draad in de muur die ertegen staat. Ik zou het liefst van al de roos in de hoogte en naar rechts willen leiden, om de plaats op de vullen waar die karmozijnbes stond:
Rechts staat een vuurdoorn, die ik zeer regelmatig snoei maar die ook gelijk vermoord groeit. Ik heb er in maart uitlopers van denk ik in alle richtingen ongeveer een meter van gesnoeid, en ik ga later deze week nog eens bijknippen — het uiteindelijke plan is om er een soort balk van te maken, en dan de roos tot ertegen te laten groeien.
Onder de roos staat nu een klein muntplantje, waar ik geen probleem mee heb als dat heel de oppervlakte bedekt. En onder de vuurdoorn staat een varen, die ook proper mag blijven staan.
Wat ik trouwens om de zoveel tijd met hele handenvol uittrek, maar dat overal in den hof altijd terugkomt en waar ik geen problemen mee heb, is gele helmbloem:
Waar ik met de jaren meer en meer lastig van loop, is de Bergenia die rechtsachteraan staat. Dat is gelijk anderhalve week per jaar een mooie plant, maar op de zes jaar dat ze er staat, is dat welgeteld één keer gelukt:
Alle andere jaren waren de bloemstengels al opgevreten door slakken vóór ze bloeiden of waren het er maar een paar, die dan nog eens wak en plat tegen de grond lagen. En de rest van het jaar ziet het er zo uit:
Een uitdijende vlek bladeren. Waar ik niet durf in ingrijpen. Ik zou de helft of meer kunnen weghalen. Ik zou ze ook helemaal kunnen wegdoen en vervangen door iets anders. Maar ik durf gelijk niet goed. Misschien staan ze ook gewoon niet genoeg in de zon om veel te bloeien.
Vanachter links
Daar heeft ooit echinacea gestaan, een reeks verschillende phloxen, campanula, een hele reeks tomaten en zelfs edelweiss (I know). De echinacea is na een paar jaar uitgestorven, de edelweiss heeft nooit gegroeid (tja), en van de verschillende phloxen is het alleen Phlox subulata ‘Purple Beauty’ die jaar na jaar blijft overleven. Eén campanula blijft ook overleven, maar die staat nu storend groot en storend vooraan.
En behalve dat staan er drie alsmaar groter wordende Miscanthus sinensis ‘Ferner oster’, en een witteregen die al vier jaar geen bloemen heeft gegeven en misschien nu in het vijfde jaar wel goesting zou kunnen krijgen. Wie weet.
Ik heb hem alvast een knipbeurt gegeven — redelijk laat in het jaar, kweet, maar anders groeit dat ding in alle richtingen. En het kan ook tegen redelijk wat, dus ik hoop dat het in orde komt. (Anders zal het voor volgend jaar zijn, en dan is het maar zo.)
Misschien doe ik er wel nog een tweede draad bij, boven of onder wat er nu al hangt. We zien wat.
Kruiden, achtig
De bedoeling was altijd om daar kruiden te hebben, maar ’t is met wisselend succes. Er waren twee relatief grote lavendels, maar die zijn dit jaar finaal ad patres: te nat, niet goed gesnoeid, en als doodsteek: twee nieuwe katten die de takken gebroken hebben.
De salie was er ook zeer slecht aan toe, maar die heeft goed gereageerd op drastisch snoeien op het einde van de winter. Dit was drie weken geleden nog een lege stok:
Het overzicht van de kruiden-achtig, voorlopig:
Er staat:
Rozemarijn: één die al heel oud is, één van vorig jaar, één van ergens in de loop van dit jaar.
Salie: groeide alle richtingen op, 100% mijn schuld wegens niet goed gesnoeid. Maar dus hoop op beterschap nu.
Marjolein, mogelijk zowel wilde als echte.
Gewone tijm
Citroentijm
Bieslook
De blauwe cirkel is waar de katten eerst een put hebben gegraven, dan bijna elke dag in hebben gelegen, en dan in gekakt hebben, en dan allemaal dingen op gelegd hebben, en nu nooit meer naartoe gaan. (Zotte beesten.)
Dingen in potten
Ik heb al sinds een paar jaar een paar bomen in potten staan. Die doen het door de band redelijk goed, maar dit jaar was ik in het buitenland op een moment dat het zeer warm was en iemand in huis heeft de potten niet (a) uit de zon gehaald of (b) water gegeven, dus twee van de bomen waren redelijk dood-achtig:
Gelukkig zijn ze niet écht dood (Jeffrey zit graag in grote bloempotten):
Verder staat er ook nog een pot vol met tijm, en een hele reeks potten vol munt, en probeer ik experimenten uit met vlinderstruiken in potten. Vlinderstruiken groeien in voegen van muren, ik ga ervan uit dat ze ook in potten zouden moeten groeien. Dat doen ze met wisselend succes, wat ik raar vind.
De munt die helemaal overleden leek, doet het dit jaar dan wél weer fantastisch. In die mate dat ik erover denk om een paar heel grote potten te zetten:
Dingen in het midden
Aaargh die ruimte in het midden! Het was altijd al de bedoeling om daar bodembedekkers te zetten. Oorspronkelijk twee: kruiptijm waar er veel zon is, stekelnootjes waar er weinig zon is.
Dat is faliekant mislukt, zeker voor de kruiptijm, en dit jaar ook voor de stekelnootjes.
De kruiptijm en de stekelnootjes zien er op hun best zo uit:
…maar op het einde van de winter ziet het er dus zo uit:
Het is altijd een vraag wat ik ermee aanvang. Vorige maand heb ik wat blauwe grondkruiper gekocht (die er verdacht wit uitziet) en wat kruiptijm. Deze week heb ik wat Mazus reptans gekocht (redenering: voor vochtige tuinen, wie weet overleeft dat de drassige winter) en wat Sagina subulata (redenering: geen lastigaard). Résultat des courses:
Kruiptijm
Isotoma fluviatilis
Mazus reptans
Sagina subulata
In principe zouden die er op termijn zo moeten uitzien:
…in de praktijk zal het vrees ik een heel stuk minder zijn. Maar goed, een mens kan maar hopen dat minstens één van die krengen de winter overleeft.
En verder
Was er nog een clematis die echt helemaal op niets trok, en die ik dan maar weggedaan heb. De reclamefolder zei dat hij er zo zou uitzien, na een tijd:
In de realiteit was het een donkere vlek met heel soms eens een bloem (te weinig zon, wellicht), die helemaal op en over en door zichzelf en de vuurdoor groeide. Ik heb van mijn hart een steen gemaakt en hem, nadat de steun uit de muur getrokken geraakte en hij gewoon zonder steun op de vloer lag, op de composthoop gelegd.
Blijkt dat er een stengeltje moet blijven zitten zijn, want dit staat er nu:
Tijd om eens na te denken over wat ik er mee wil doen, met die kant van den hof. Die bijna altijd in de schaduw zit, en waar ik dus zeer duidelijk weet welke planten ik er zou kunnen zetten.
En is er ook nog: de Japanse esdoorn. Die is een paar jaar geleden letterlijk half gestorven wegens een schimmel in de wortel, maar hij heeft zich goed herpakt — in die mate dat hij nu eigenlijk te breed wordt. Ik ga hem op het einde van de zomer voorzichtig wat snoeien, en dan het jaar erna nog eens, en het jaar daarna nog eens. Kwestie van hem niet te veel te bruuskeren.
Ik hoop ook dat de stekelnootjes teruggroeien: die waren op het einde van de winter bijna allemaal dood en komen nu voorzichtig terug, maar met de katten die veel onder de boom liggen, ben ik er wat bang van.
Als het goed is, mag het ook wel eens gezegd worden. Ik vind dit een fantastisch scherm:
Ik verwacht een pakje, ik zie wanneer het geleverd zal worden, ik weet dat er nog 31 pakjes vóór het mijne zullen geleverd worden, op het kaartje kan ik de postman volgen, en ik kan zelfs gemakkelijk zeggen wat er moet gebeuren als ik niet thuis ben:
Uitstekend werk. Zeer goed gedaan.
(Ik verwacht nieuwe planten voor den hof, trouwens.)
Ik kan blijven kijken naar CGMatter. De man doet dingen in Blender die er achteraf allemaal logisch uitzien, maar ik vind het magisch. De matter-of-factness van zijn video’s vind ik om de één of andere manier ook altijd bijzonder grappig.
Jawel: het is denk ik twintig jaar dat ik zeg dat we eigenlijk zo’n draad voor klimplanten zouden moeten hebben — of het nu voor rozen of sinds een paar jaar voor witteregen is.
Die witteregen heb ik heel klein gekocht. De eerste twee jaar was een bamboestok in de hoek van de muur en het achterhuis ruim voldoende. Dan het ik een paar jaar een gewone draad gespannen en dat ging ook. Maar dit jaar en eigenlijk ook al vorige jaar was het niet meer in orde. De plant ging alle richtingen uit en de draad is uiteindelijk doorgerot, en tegen de zomer lag de plant zowat op de vloer.
En dus heb ik zo’n kit gekocht met plugs en vijzen en bouten en draad en kijk nu:
OK, misschien niet zeer spectaculair of zelfs zichtbaar, maar kijk:
Dat rood is waar er een draad gespannen is! Op ettelijke centimeters van de muur, zodat de witteregen er steun aan heeft!
(Het was wel even op levensgevaar wegens gammele ladder gebalanceerd op twee planken en al, maar alla. Moeilijk gaat ook.)
