Het gedetailleerde plan was:
- opstaan om 6u15
- opkuisen wat er op te kuisen valt (onder meer: eten en drinken dat eigenlijk absoluut nog eetbaar en drinkbaar was in de vuilbak keilen, snif)
- taxi nemen naar de luchthaven (in de plaats van zoals een paar dagen geleden was beslist de trein, die achter onze deur vertrekt maar waar ik gewoon niet op of af zou raken)
- rolstoel zoeken in luchthaven en dan zien we wel.
Zo gezegd, zo gedaan. Andrea de taxichauffeur stond voor onze deur met een taxi voor zes man, we zijn nog naar het centrum centrum gereden om in een zijstraat naast het Colosseum twee Amerikaanders op te pikken (ka-ching, dat was dan twee keer 140 euro).
In de vlieghaven heeft Sandra een degelijke rolstoel gescoord, dan zijn we gaan inchecken. Gezegd dat ik hulp nodig heb om op en af het vliegtuig te raken, in de rolstoel door de expreslijn geraakt, van boven tot onder betast door een Italiaan omdat ze mij niet door de magneetdeur gingen laten gaan ah ja, en dan naar de juiste gate.
Daar toegekomen mochten we om 10u35 inchecken, maar uiteindelijk is het 11u05 geworden omdat er op de vlieger een oudere meneer uit het Antwerpse zat die slicht geworre wès. Die hulp nodig had om van het vliegtuig gehaald te worden, maar de kerel van Fiumicino die daar stond om mij er op te krijgen, die weigerde pertinent om mensen er af the halen. Dat was niet de afspraak, zei hij. En hij moest blijkbaar ook nog dringend veel entertainmentnieuws op zijn GSM inhalen.
Na veel vijven en zessen, letterlijk een half uur later, is de piloot aan komen gereden met de Antwerse meneer in een rolstoel die een steward was gaan halen. En de kerel in de rolstoel is na aankomst uit de slurf van het vliegtuig gewoon rechtgestaan en weggelopen. De kakker.
Ik mocht als eerste opstappen (nu ja, strompelen eens ik uit de rolstoel moest), en aangezien ons gezin een hele rij had kon ik gewoon kiezen waar ik ging zitten. Officieel moest ik aan het venster zitten om redenen van evacuatie, maar ik zat liever aan de gang wegens alsdat ik daar mijn linkerbeen een beetje meer plaats kon geven. Het kan zijn dat ik tegen de luchtstewardess gezegd heb dat we met zes waren en dat als er twee omkwamen dat het nog niet zó erg was. Ah ha hah, monsieur a de l’humour!
⁂
Toegekomen in Zaventem: geen persoon om mij af het vliegtuig te halen. Typisch Zaventem, zeiden het kabinepersoneel.
Uiteindelijk naar buiten beginnen strompelen op –aw– mijn —urgh— krukken — gnn — tot ik halfweg de slurf een steward tegenkwam die zelf een rolstoel gaan halen was, en tegen dat ik aan de terminal was, stond er wel degelijk iemand om te helpen, maar dan was het niet meer nodig omdat er genoeg kinderen waren om mij te duwen.
Naar Gent geraken was een dilemma: ofwel de trein pakken en dan in Gent een taxi naar huis, ofwel direct een taxi uit Zaventem naar Gent.
Zo enorm veel prijsverschil was er niet, en het is dus de taxi geworden.
⁂
Thuisgekomen: in de auto geklauterd, oudste dochter naar haar huis gevoerd, oudste zoon naar zijn huis, en dan naar de spoed van het hospitaal.
Twee uur later: korte triage door een verpleegkundige. Terug in de wachtzaal. Een half uur later, bij de dokter. “En ge zijt dus gevallen en er is iets gebroken of zo?” Euh nee, hoegenaamd niet. Ik heb iets peesachtigs want ik ben nog helemaal mobiel maar het doet enorm pijn als ik dit doe op eigen kracht maar niet als ik het zelf ondersteurn, en dat kan ik helemaal niet doen zonder pijn, maar dit kan ik op eigen kracht én zonder pijn.
Jamaar ge hebt nog geen foto’s? Tsja, communicatieprobleem blijkbaar nog eens. Hier, voorschrift voor Rx.
Drie kwartier en een bijzonder bijzonder pijnlijke roentgenfotosessie later, terug bij de dokter: ah er is niets te zien op de foto’s. Er is dus blijkbaar toch niets gebroken.
(Duh.)
Diagnose: niets gebroken. Maak zelf een afspraak bij de orthopedist voor echo’s en bij de MRI-mensen voor MRI’s. Maar die MRI’s dat kan weken of maanden duren, niet verschieten.
(Zucht.)
Ik heb platte rust en vier dafalgans per dag voorgeschreven gekregen. Tot zeker het einde van de maand.
Ah well.
