Verloren in een zee van notificaties

Om de zoveel tijd zegt de telefoon <ping> of <bzzt> of doet hij gewoon helemaal niets omdat ik hem op helemaal stilgezet heb, maar komt er wel ergens een notificatie toe.

Als ik er niet rap genoeg bij ben, vind ik dat gegarandeerd nooit meer terug. Het kan mail zijn, het kan Teams zijn, het kan Whatsapp zijn, het kan andere mail zijn, het kan nog andere mail zijn, het kan andere Teams zijn, het kan de Facebooks zijn of Messenger of de Instagrams of de Twitters of godweetwat.

Ik keek vandaag totaal per toeval naar mijn binnenkomende SMSen. Waar dus al bijna twee dagen een SMS stond van de velomaker om te zeggen dat mijn achterband vervangen is. Want ik heb dinsdagochtend met mijn achterband over de scherpe bodem van een kapotte wijnfles gereden in de buurt van de Overpoort en de band was om zeep en ik heb hem samen met de rest van de velo binnengestoken bij de velomaker en die ging mij een SMS sturen als de velo gerepareerd was.

Dat wil zeggen dat ik twee dagen thuis heb gewerkt terwijl ik eigenlijk ook op het werk had kunnen werken.

Ik begon eigenlijk al een beetje heimwee te krijgen naar quarantaine. 😀

Nieuwe zetel en paniek

We gaan een nieuwe zetel hebben in de living en die wordt vrijdag geleverd en ik ben helemaal kapot van de zenuwen en wel om deze reden!

De winkel gaf mij twee opties voor levering op de eerste verdieping: met de laadklep van de camion of met een lift. Het kon alleen met de laadklep als de camion juist onder het venster kon staan en dat daar dus 15 meter ruimte voor moest gereserveerd worden op straat, met een officiële inname publiek domein aan te vragen bij de Stad en alles.

Ik, daar geen goesting in hebbende, zei dat het dan met een lift mocht zijn. Dat zou 140 euro of zo extra zijn, en ik had al bijna gezegd dat het al lang goed was en doe maar — tot ze mij zeiden dat ik dan ook inname van publieke ruimte moest aanvragen.

Urgh. Teruggekeerd naar de optie met de laadklep (ook niet gratis, trouwens) en naar de Stad op tinternet geweest en een aanvraag gedaan. Dezelfde dag nog de vergunning gekregen (hoera en leven de efficiëntie!), twee verbodenparkerentekens gehuurd, die krengen voor de deur gezet — en nu ben ik al dagen nerveus dat er vrijdagochtend nog altijd twee auto’s gaan geparkeerd staan op de plaats die eigenlijk gereserveerd zou moeten zijn voor de camion met de zetel erin!!!

Op de bordjes staat dat het verboden parkeren is van 6u ‘s morgens tot 18u ‘s avonds. Ik zal dan om 6u30 opstaan en de politie bellen om wat er nog staat te laten takelen, zeker?

The Office

Om de zoveel tijd brengen de Youtubesalgoritmen mij een compilatie van Office-bloopers. ‘t Was vandaag niet anders, tussen de wiskunde-examens van Tom de Naakte Wiskundige door, die al een hele tijd als achtergrondgeluid opstaan.

Ik ben vanavond dan maar nog eens beginnen kijken naar de serie. Bij seizoen twee natuurlijk, want seizoen één is veel te Brits en dus veel te doordrongen van fatalisme en negativiteit en zieligheid.

Seizoen twee is het eerste écht goede seizoen van The Office, omdat ze beseften dat Amerika, ergens in de grond, niet zo is. En waar David Brent eigenlijk een bijna verachtelijk personage is dat hopeloos gedoemd is te mislukken in alles, is Michael Scott iemand die het altijd goed meent en altijd blijft hopen en geloven dat het goed komt.

Wat een uitstekende serie toch. (Ik ga mijn neus dicht moeten knijpen als ik Andy Bernard zie, want ik heb het moeilijk met Ed Helms, maar alla. Dat moment in de allerlaatste aflevering is alle miserie van de paar voorgaande seizoenen waard.)

Middenmoot

We zijn op de tiende plaats geëindigd in de quiz. Waar we, denk ik, min of meer thuishoren.

Deze keer geen antwoorden stomgaweg gemist of verkeerd ingevuld of getwijfeld, maar alleen dingen die we echt niet wisten. Meer specifiek wisten we niet:

Ah well. We hebben ons toch geamuseerd.

Zondag?

Weekends zijn moeilijk. Ik wist zaterdag wéér eens niet zeker of het zaterdag of zondag was. (En zoals altijd: is dit nu het moment dat het noodlot toeslaat in mijn hersenen?)

Maar hey, aan de positieve kant: ik moest iets in de vuilbak in de badkamer smijten (zo’n pedaalemmer voor zeer kleine lilliputters), en ik had géén vreselijke rugpijn!

Hoezee!

Daarmee is de episode die keer dat ik acuut zo vreselijk veel rugpijn had as opposed to zoals gewoonlijk rugpijn min of meer helemaal achter de (ahaha) rug.

Mijn niet-medische inschatting:

  • een zenuw gekneld ⇒ een dikke week of twee niet kunnen wandelen
  • verkeerd slapen (op mijn rug met mijn linkerbeen toegeplooid) ⇒ stekende weeë pijn links onderaan in mijn rug
  • kapotte rug ⇒ al de rest

Maar hey dus: ‘t is gedaan! En een hele zondag om de eerste paar afleveringen van For All Mankind te bekijken!

Ierland

We zijn ooit eens naar Ierland geweest en ik zou eigenlijk wel nog eens willen teruggaan. Ware het niet dat ik niet echt goed te been ben.

Ik heb iets met Ierland sinds mijn vader toen ik klein was heel de tijd The Dubliners opzette. En Planxty.

Misschien wel een van mijn favoriete herinneringen, die keer dat we samen naar een optreden van The Dubliners gingen. Ook al schiet mijn gemoed er altijd van vol wegens dat het echt niet lang voor zijn overlijden was.

Spooky

Er zijn in de bijkeuken twee kastdeuren die praktisch nooit open gedaan worden. Vooral omdat er brol in zit die bijna nooit gebruikt wordt, maar ook omdat er ooit voedselmotten in hebben gezeten en dat ik geen goesting heb om het allemaal uit te halen en volledig uit te kuisen.

Ik kijk wel eens om de zoveel tijd, om te constateren dat er nog altijd webachtige dinges in zitten en dus nog altijd motten, bah.

Vandaag deed ik de deur open en mijn hart deed een sprongetje: er zat een massief grote kogelspin die vliegensvlug voorbij kwam gespurt. Maar echt, ik heb nog nooit zo een grote kogelspin gezien in ons huis.

Ik kan niet anders dan vermoeden dat die op generatie na generatie meelmot opvreet. In het donker. En om de paar weken eens een streep licht ziet.

Spooky.

Taskmaster gedaan

Driewerf helaas! Het zestiende seizoen is afgelopen!

Het is altijd spannend als er een nieuw seizoen komt, of de deelnemers even fijn zijn als de vorige keer. In volgorde van hoe aangenaam ik ze vind na afloop van de serie — belangrijk, want dat is alvast bij mij wel geëvolueerd:

Julian Clary. Heerlijke, heerlijke mens. Heeft het ondertussen ook allemaal al meegemaakt en gehad, en kan het dus allemaal niet zo hard meer schelen. Consistent fantastisch, van begin tot eind.

Susan Wokoma aka RADA. Niet eens een comedian, maar zonder haar best te doen vele keren grappiger dan veel andere mensen. Ook ontroerend hoe ze verbroederde (verzusterde?) met Sue Perkins.

SuperKins! Ik had het er in het begin van het seizoen moeilijk mee omdat ze zo hard haar best deed dat het overkwam alsof ze heel de tijd punten wou scoren, maar uiteindelijk: zo is ze gewoon altijd. Ervoor gaan aan 100 per uur, wat “er” ook mag zijn.

Lucy Beaumont. Mja. Ik had het er moeilijk mee. Het is ongetwijfeld zo dat ze helemaal ditzy en random is, maar met de afleveringen — en dan vooral in de studio — begon het mij te storen. De random verhalen waren in het begin nog relatief geloofwaardig, maar op het einde begon ze het gewoon te melken.

Sam Campbell. In het begin misschien wel (op Julian Clary na) mijn favoriete deelnemer, tegen het einde samen met Beaumont met veel afstand mijn minst favorieten. Ook ‘rAnDoM’ en zo, maar nog méér berekend.

Beamont en Campbell hebben bij mij alle krediet verloren bij de laatste taak — een hotel waar ze hun best moesten doen om een klant te bedienen — omdat ze allebei niet eens probéérden de taak uit te voeren en ‘grappig’ deden voor de camera. Vergelijk twee mensen die hun best doen in moeilijke omstandigheden:

…met twee mensen die kIjK mIj EeNs GrApPiG zIjN doen:

Nee, dat heeft mij zwaar teleurgesteld. En dus ook het feit dat de juiste persoon nét niet gewonnen heeft in het algemeen klassement.

Lebensraum

Het moment is aangebroken: mijn computer begint vol te lopen.

Hoeveel ruimte een mens ook heeft, dat loopt onvermijdelijk vol. Ik denk alvast aan een nieuwe externe harde schijf, maar ‘t blijft toch allemaal behelpen.

Die harde schijven, ik heb er ondertussen een hele kast van vol staan — en de helft ervan werkt niet meer. Ooit moeten er toch solid-state en niet kapot te maken equivalenten komen, met meer dan een paar terabyte op. :/

HURORAM!

We zijn voor mijn verjaardag gaan kijken naar HURORAM!, het ding van Hugo Matthysen en Ronny Mosuse en Aram Van Ballaert, in de theaterzaal van de Vooruit.

Confronterend, ergens: het is dertig jaar geleden dat Sandra en ik naar Hugo Matthysen & de Bomen gingen kijken, toen nog in de concertzaal. Toen ook nog zonder rugpijn en ellendige kniepijn na een uur in een stoel te zitten, en toen ook nog met jonge mensen rond ons en niet de derde leeftijd die er nu overweldigend was.

Matthyssen is nooit de beste zanger ter wereld geweest, maar alles is hem vergeven. Een fijn optreden, met een fijne spanningsboog ook.

En ontstellend hoe we de oude nummers nog woord voor woord konden meezingen. Alaska! De wetten van het denken! Tony, de zieke pony! De oude leraar Duits! Eddy Borremans! Het eindeloos uitgerekte en uitgebreide Als een cowboy!

Ik had graag nog eens De Boekhouderswals gehoord, of Stanneke, of Jungleboys, of Red onze planeet, of Dwergkonijn, maar hey — Blankenberge gecoverd door Clement Peerens was ook de moeite. 🙂