Een Mac die niet meer goed komt, vrees ik:

Ik had er al van gehoord, van laptopbatterijen die opblazen, maar ik had het nog niet in ‘t echt gezien.

Zat in een kast op zijn gemak brandgevaar te wezen. Ik heb het ding voor zekerheid buitengezet in het midden van den hof. Ik vertrouw het boeltje niet.

Ik heb een computer waarin een cd-speler zit. Enfin ‘t is te volgens de eigenschappen van het ding in Windows, een Super Multi 8X DVD RW DL Writer Double Layer 24X CD-RW Burner 9.5mm SATA Tray-Loading Slim Optical Drive.

Ik had het ding in meer dan twee jaar tijd welgeteld één keer gebruikt, om een geluidsopname op CD van een begrafenis mee om te zetten naar iets dat ik op YouTube kon zetten.

Maar vandaag dus nog eens: ik heb onder mijn bureau een map gevonden met cd’s die we vroeger, toen we nog een cd-speler in de auto hadden, altijd in de auto hadden.

De meeste van die dingen — als de kinderen er ooit nog naar zouden willen luisteren — staan wellicht op Spotify. Maar het Geluidshuis niet, en die heb ik dan maar geript:

En ja, dat geeft een ruw idee hoe oud onze kinderen zijn: ‘t is acht jaar geleden dat we een Geluidshuis-hoorspel gekocht hebben. :/

Maar hey kijk, ze staan op het interweb nu, dus mits genoeg data op de telefoon zijn ze van overal beluisterbaar:

Goed nieuws: de televisie is gerepareerd.

Slecht nieuws: mijn afgangproblematiek is niet opgelost, integendeel. Tien uur in de auto zitten was niet aan de orde. Ik zal dus thuisblijven. Ik heb er letterlijk van gebleit. Blegh.

Ook slecht nieuws: de trekzetel is denk ik kapot.

Het leven is stront. Ah ha ha ja, ook letterlijk.

Ja, ik weet ook niet hoe of waarom, maar we gaan naar Duitsland en tussen de verplichte Gentse Feestenvakantie en die vakantie heb ik een dag geen vakantie genomen.

Alla, ‘t zal eens leutig zijn om binnen en buiten springen — virtueel binnen en buiten te springen, wegens televisiemens die komt — en te kijken hoe het staat met de zaken op het werk.

En dan weg. Hopelijk, want ik ben gelijk al een te groot aantal dagen Ziek In De Buik. De plop-plop, dat ze zeggen. Het vliegend.

Vingers gekruist! (voor zowel de darms als de televisie, en ook wel de dag werk)

De televisie is kapot. De televisie is van een merk en een model dat, als ik het internet moet geloven, uitstekend goed is, maar ook van een merk en model dat soms gewoon zomaar kapotgaat.

Ik kreeg een mail om de reparatie in te plannen, en zelfs nog voor ik de mail helamaal uitgelezen had, belde de mevrouw van de reparatieplanning mij uit mijn bed. (Niet echt: ik lag in bed voor, tijdens en na het gesprek, maar alla.)

Het formulier waarnaar de mail linkte gaf alleen data waar ik niet kon aanwezig zijn, maar de mevrouw aan de telefoon zei dat ik daar niet moest naar kijken want zij deed de planning. En of het zou passen maandag, als de stukken tenminste binnen zijn. Ja, maandag zou passen. Ah, dan ging ze kijken of de stukken binnen waren.

Een minuut of drie vier later bleken de stukken binnen te zijn (‘t moet zijn dat ze precies weten wat er kapotging, zonder naar het toestel zelf te kijken, ‘t moet zijn dat het absoluut niet de eerste keer is dat ze het tegenkomen, ‘t moet zijn dat het internet gelijk had), en dus komt er iemand in de loop van maandag langs. Spannend!

Met een beetje geluk is het iemand die weet hoe een televisie in een arm in de muur moet gestoken worden, dan zou dat ook kunnen gebeuren maandag. (We hebben een oude televisie die nog in de arm steekt, het grootste probleem is eigenlijk dat we die er niet uitkrijgen.) Dubbel spannend!

Bijna gedaan, en nog altijd geen enkel positief artikel gelezen in De Morgen of in De Standaard.

Ik begrijp het niet goed: elke halve scheet die iemand laat op een muziekfestival, elke individuele groep wordt in het lang en het breed besproken, er zijn lijsten van de beste en de slechtste groepen, yada yada.

En voor de Gentse Feesten is het elk jaar totaal voorspelbaar: in het begin één artikel over Erge Feiten (dit jaar was er een homo-koppel uitgelachen en een man in elkaar gedest) die op een doordeweekse dag in een doordeweekse plaats ook zouden gebeurd zijn, laat staan ergens waar een kwart miljoen mensen samenkomen , en op het einde een artikel over “hoe houdbaar zijn de Gentse Feesten nog ” als er meer of minder volk was dan iemand had voorzien.

Ik vind dat belachelijk, ja.

We hebben op het werk een telefoonabonnement, maar mijn data is op. De data is recent aangepast, en euh laat ons zeggen dat het niet echt marktconform is, qua hoeveelheid data.

Dan maar een extra pakket data aangevraagd, waar ik voor zal betalen. ‘t Was al heel lang geleden dat ik nog voor een telefoon heb moeten betalen. Gelijk, ik kan mij niet herinneren hoe lang geleden.

Ach ja.

Ik was wat rond aan het bladeren en ik kwam een foto tegen die ik al vroeger had gezien — de ruïnes van Khara-Koto:

Khara-Koto (of Han Hot in het Nederlands, blijkbaar) is een verlaten stad in de woestijn van Binnen-Mongolië — hierzo de Wikipediats. Er woonden Tangut, die spraken het Tangut, mensen die dat studeren zijn tangutologen, en één daarvan was Luc Kwanten, een Belg met een fantastisch levensverhaal. Dat nog niet op de Nederlandstalige Wikipedia stond, maar nu dus wel. 🙂

Het was al een tijdje geleden dat ik nog iets op de wikipediats gezet had, ‘t was dus weer wat zoeken, maar hey: content dat de mens een artikel heeft.

Ik was wel benieuwd wat voor Belgen er nog zijn die wel artikels hebben in ‘t Engels maar niet in het Nederlands. Daar is Wikidata voor te gebruiken, en omdat ik toch iéts van beroepseer heb, heb ik het beperkt tot mensen die iets met de Universiteit Gent te maken hebben en dit op https://query.wikidata.org/ ingegeven:

SELECT DISTINCT ?item ?itemLabel ?enwiki WHERE {
  ?item wdt:P31 wd:Q5;              # mensen
        wdt:P27 wd:Q31.             # van België

  # die iets met UGent te maken hebben
  { ?item wdt:P1416 wd:Q1137665. } UNION 
  { ?item wdt:P69 wd:Q1137665. } UNION 
  { ?item wdt:P108 wd:Q1137665. }

  # en.wikipedia-artikel?
  ?article schema:about ?item;
           schema:inLanguage "en";
           schema:isPartOf <https://en.wikipedia.org/>;
           schema:name ?enwiki.

  # wegfilteren wie ook op nl.wikipedia bestaat
  FILTER NOT EXISTS {
    ?article_nl schema:about ?item;
                schema:inLanguage "nl";
                schema:isPartOf <https://nl.wikipedia.org/>;
                schema:name ?nlwiki.
  }

  # tel aantal sitelinks
  ?sitelink schema:about ?item.

  # labels
  SERVICE wikibase:label { bd:serviceParam wikibase:language "[AUTO_LANGUAGE],en". }
}
ORDER BY DESC(?sitelinkCount)
LIMIT 100

Dat geeft mij 70 mensen, waarvan de top tien is:

• Joseph Jean Baptiste Neuberg
• René Derolez
• Jean Kickx
• Joseph Charles Bequaert
• Albert Henry
• Armand Abel
• Joseph A. Thas
• Prosper de Haulleville
• Charles François Antoine Morren
• Erik Swyngedouw

Ik ga daar heel eerlijk in zijn: allemaal mensen waar ik nog nooit van gehoord had. Maar uit sympathie heb ik dan maar een paginaatje gemaakt voor René Derolez. Runologie is wijs. Oude Germaanse dingen is ook wijs.

We hebben met het grootste deel van het gezin gisteren nog naar House of the Dragon gekeken, en dan ben ik in mijn bed gekropen en is het grootste deel van het gezin naar de Gentse Feesten gegaan, en dan zijn ze teruggekomen en vanmorgen zei Sandra dat de afstandsbediening kapot was.

De afstandsbediening was niet kapot want het lichtje was nog zichtbaar op een telefooncamera. De televisie: not so much. Ze stond af en was niet aan te krijgen met de afstandsbediening. Ze was ook niet manueel aan te krijgen.

Ik op het internet zoeken: een gekend probleem, blijkbaar. Televisiemodel dat soms gewoon uitvalt en niet meer opstart. Een paar minuten uit het stopcontact halen en dan weer insteken en hopen dat het goedkomt, zegt het internet. Ik geprobeerd: neen dus.

Naar de Samsungtelevisiereparatiewebsite! Ingelogd met mijn Samsunaccount, serienummer ingegeven, meteen te zien gekregen dat het toestel nog in garantie is (oef!), en verdere troubleshootinginstructies gekregen. Het enige nuttige dat erbij stond, was de stekker uit stopcontact trekken en een uur zo laten staan, dan weer insteken en zien of het rode lampje brandt. Dat deed niets.

(Er waren, voor in het geval dat niet werkte, nog een aantal andere opties zoals “steek de stekker eens in een ander stopcontact”, maar dat was dus het eerste dat ik probeerde, kijken of het stopcontact niet kapot was, of de draad, en uiteraard was het dat niet.

En dat was het dan. In de online wizard naar de volgende stappen: adres ingeven, zeggen wanneer ze mogen langskomen, yada yada. Ik op het einde van de wizard gekomen, submit: 500. Oh no. Nog eens submit: “sorry het formulier is kapot”. Nog eens submit: “we zijn ermee bezig”. Nog eens submit: 500.

Ik dus maar getelefoneerd naar de supportafdeling. Na een doolhof aan opties (“druk 1 voor Nederlands”, tuut, tuut, doorschakelgeluid, nog eens “druk 1 voor Nederlands”) uiteindelijk bij iemand terechtgekomen die wel degelijk Nederlands sprak, maar zo snel en met zo een hard aziatischachtig accent dat het moeilijk te volgen was. Mijn probleem uitgelegd, dat ik niet zeker was of mijn reparatieaanvraag wel degelijk opgenomen was of niet. Zij verzekert mij van wel, zegt dat ik binnen de twee à vijf werkdagen een mail zal ontvangen voor verdere afspraak, en zegt dan ook dat ik binnen een uur een mail zal krijgen voor een evaluatie van deze interactie.

Die tweede mail is ondertussen binnengekomen, met een vriendelijke uitnodiging om op een knop de duwen en daar een enquête in te vullen. De knop bracht mij naar een pagina die mij dit zei:

Tja. Nog werk aan de webapplicatiewinkel, denk ik.

Ik had een nieuwe versie van mijn genealogiedata naar Familysearch geüpload, en grrr bleken mijn foto’s voor een groot stuk niet meer getagd te zijn.

Maar! Ik moet ze niet allemaal individueel meer taggen: er is sinds een tijd een phototagger die met gezichtsherkenning foto’s groepeert, en ik sta er altijd verbaasd van hoe goed dat soort ding werkt. Zeg nu zelf, dat die hier dezelfde persoon in herkent (Madeleine Kesteloodt):

Of hier (mijn grootvader):

Ik was ongetwijfeld niet de enige die met bijna dichtgeknepen ogen en door mijn vingers naar het presidentiële debat van de vorige verkiezingen keek, heel de tijd bibberend dat het verkeerd zou aflopen, dat Biden een onherstelbare flater zou slaan, dat het over zou zijn.

Dit jaar heb ik zelfs niet gekeken. Ik heb die hele nacht wakker gelegen en andere dingen bekeken dan de kanalen waar ik normaal gezien zou over en weet tussen gezapt hebben. Omdat ik het zag aankomen, dat het niet goed ging aflopen.

En dan is het nog rampologischer afgelopen dan ik ooit had kunnen vrezen. En alhoewel Biden bleef aandringen “beoordeel mij niet op die ene afgrijselijke negentig minuten”, was hij aangeschoten wild, en was er niets dat eigenlijk nog kon tegenhouden wat er nu net gebeurd is.

De man had dit vorig jaar moeten doen. Dan was hij wellicht behoorlijk positief de geschiedenis ingegaan. Nu vrees ik ervoor. Hij blijft een indrukwekkende reeks verdiensten hebben, maar zijn laattijdig opzijstappen en zijn houding ten opzichte van Israël (toegegeven, die van quasi de hele zeker Westerse wereld) zullen voor altijd een smet op het blazoen blijven.

Hij moest het wel vandaag of morgen doen, om iets te proberen doen aan de post-RNC-bump, en de druk werd de laatste tijd echt wel behoorlijk onhoudbaar, dus écht een enorme verrassing is het niet.

Boeiende tijden. Volledige overdracht aan Kamala Harris (maar wie dan als vice?), of alsnog een open conventie (maar wie wil/kan op zo korte tijd een organisatie uit de grond stampen?) — het wordt boeiend om te volgen. Ik zou Harris / Buttigieg grappig vinden: zij als jonge, vrouwelijke, Jamaicaans/Indische ex-openbaar aanklager tegen Trump, en Buttigieg die een generatiegenoot van J.D. Vance is en hem redelijk genadeloos kan afmaken:

Ooh spannend allemaal. Voor Biden zelf wordt het trouwens Harris, zegt hij op de Twitters:

Ik doe dagelijks een rit. Dit is heen, en dan terug:

(Andere route wegens bergaf in het terugkeren, en maar een klein stukje berg in het gaan.)

Maar nu zijn het Feesten en is er geen doorkomen aan (alles in het rood is zo stampvol volk dat er niets doorgeraakt op de fiets), dus ben ik aan het zoeken naar een betere route. Het is dit geworden in het gaan en het terugkeren:

Nee, ik heb ook geen idee waarom ik twee verschillende routes neem als ze alletwee de berg in het midden vermijden. En in theorie zou de terugweg korter kunnen, maar in de praktijk denk ik niet wegens dat de feestenzone wat ruimer is dan het officiële kaartje.

Enfin bon. Ik zal dus wel degelijk elke dag eens buitenkomen. Tegen mijn goesting, want ik zou het liefst van al in mijn bed blijven liggen gedurende tien dagen.

Vanavond beginnen de Gentse Feesten, en daarom heeft het werk een week verplichte vakantie, en dus: morgen is ‘t vakantie!

Ik denk dat ik een zwaar programma van niets doen ga volgen, terwijl de rest van het gezin naar de Feesten gaat.

Ik ben dan maar eens naar Dokter Arts geweest, om mij te laten vertellen wat ik eigenlijk wel al wist: arthritis in mijn hand.

Er zijn een aantal gewrichten die pijn doen, soms doffe pijn, soms stekend, soms stijf, en als ik met mijn vinger ergens tegen bots gelijk een blauwe plek.

Iets van NSAID zou kunnen helpen bij een officiële diagnose, ‘t schijnt, maar wegens alsdat mijn nieren niet werken, mag ik dat niet nemen. En dus is het naar pijnstillers gaan als het veel pijn zou doen.

Niets dat ik nog niet wist, maar bon, ‘t is dus officieel.