Ze zijn vaak zeer aangenaam, de kruiswoordraadsels van de New York Times, maar dat van deze zondag vond ik echt kak.
Ik heb mij suf gezocht achter de manier om de cijfers in te vullen, omdat ik mijn browser op night mode gezet had en het er dus zo uitzag:
Ja, daar tussen de vakjes staan blauwe ×-tekentjes. Dus als er pakweg 18 moest ingevuld worden volgens de clue, was dat niet 1 8, maar bijvoorbeeld 2 9 of 9 2 — wegens 2×9 of 9×2, dus. Grrr.
En dan had ik uiteindelijk alles juist, en heb ik wel tien keer alle letters nagelezen tot ik in twee afkortingen een V zag die eigenlijk een C moest zijn.
Tenzij ik me zeer zwaar vergis, heb ik nog nooit mijn eigen GSM-abonnement gehad. Al van zo lang ik me kan herinneren, was het mijn werk dat mijn telefoon betaalde.
Op mijn huidige werk ook. Een zeer royaal abonnement, zelfs: ik mag niet minder dan vijftig euro per maand opdoen! (Het is ingewikkelder dan dat, ’t is met een verschil tussen werk en gemengd gebruik, en voordeel in natura en bundel te kiezen en allerlei, maar ’t punt is: er is een gezamenlijk pakket, en tot 50 euro per maand wordt terugbetaald.)
Gisteravond laat (enfin ’t is te zeggen vanmorgen vroeg) lag ik in mijn bed, en zoals ik altijd doe om in slaap te vallen, had ik YouTube op iets wetenschappelijks staan. YouTube staat op autoplay, en meestal kijk ik een half uur of zo, val ik dan in slaap, en word ik een paar uur later wakker om mijn telefoon af te zetten.
Vanmorgen (enfin ’t is te zeggen rond de middag) werd ik wakker en ik had twee boodschappen:
Whut? U zegt? Hoezo?
…ah. Blijkbaar had de wifi een blip en was de telefoon op 4 of 5G overgeschakeld en om de één of andere reden daar blijven op staan. En heb ik mijn volledige maandabonnement op maximaal een paar uur opgedaan. Op de fucking eerste dag van de maand waar ik naar het buitenland moet gaan en data nodig heb.
Want ah ja, klein detail: we hebben op het werk sinds kort een abonnement dat blijkbaar zestig euro per maand kost voor tien gigabyte data. Dat er op geen tijd door is als YouTube iets op hoge resolutie afspeelt.
Ik heb geen flauw idee hoe het mogelijk is dat een groepsabonnement waar mogelijk vele honderden mensen van gebruikmaken zo enorm veel geld kan kosten voor zo enorm weinig data.
⁂
Ik zal dan dus maar zelf een abonnement gaan kopen zeker?
Pff.
Bij ons thuis heeft de rest van het gezin Base, en het stomme is: het abonnement aan 15 euro biedt al meer dan dubbel de data die ik op mijn werk heb voor 50 euro.
Geen idee wie de onderhandelingen gedaan heeft met Proximus, en wellicht dat het allemaal vééééél complexer is dan ik denk, maar ik stel mij toch vragen. 🙂
Yep, ik heb precies gedaan wat er typisch kan gebeuren: ik dacht dat ik begreep hoe het in mekaar zat, die Gutenberg-dinges, en ineens werd het allemaal gelijk moeilijker dan het eigenlijk zou moeten zijn, en dus kon het dacht ik niet anders zijn dan dat ik iets verkeerd aan het doen was.
Normaal gezien is het in zo’n gevallen bijna per definitie niet de schuld van de gebruiker: als er zaken verkeerd gaan, is het de schuld van de UX. En ja, in veel gevallen is dat inderdaad zo, dat de designer het maar beter had moeten designen als een gewone gebruiker het helemaal kan kapotmaken.
Behalve dat het een leksken complexer wordt als het ding zelf ook (noodgedwongen) complex is.
In dit geval: in templates kan het lettertype van vanalles aangepast worden. Ik wil de titel in één lettertype en de broodtekst in een ander. Er zijn templates voor de homepagina, zoekresultaatpagina’s, detailpagina’s van posts en van pages, enzoverder enzovoorts. Dingen op één plaats wijzigen, wijzigt ze soms op andere plaatsen: wanneer het dingen zijn die hergebruikt worden zoals headers en footers en andere blokken die gesynchroniseerd worden.
Maar sommige dingen worden niet gesynchroniseerd en die moeten dan op meer dan één plaats aangepast worden.
Ik was daar links en rechts aan begonnen, maar hoe langer ik bezig was, hoe meer louche het allemaal leek: no way dat het zo stom in mekaar zit dat ik hier eens diep in de structuur moet gaan en dan weer wat hoger om allerlei te veranderen — terwijl er eigenlijk maar één font voor body is, een andere font voor headers, en een keuze tussen de twee voor buttons en captions en dergelijke, ongeacht waar die voorkomen en hoe diep in welke structuur ze ook zitten.
En jawel: er is gewoon een onderdeel “styles” in het algemene overzicht van de site editor, waar typografie kan ingesteld worden. Wat ik gedaan heb, en dan overal waar ik iets manueel had ingesteld, heb ik al die wijzigingen weer afgezet en op “default” gezet. Waardoor ik op veel meer plaatsen dan ik dacht alles nu op de juiste fonts heb staan.
Er is verdorie zelfs een stijlboek, waar alles in één keer kan getest worden:
Ik ben een grote fan van Gutenberg, de ondertussen al lang niet meer zo nieuwe editor van WordPress. Ik ben er al ettelijk veel jaren een grote fan van, al van toen bijna iedereen er rabiaat anti-fan van was.
Het was al jaren duidelijk dat Gutenberg the way to go was voor WordPress (en hopelijk ook voor Drupal, zelfs al hinkt Drupal Gutenberg helaas wat meer achter dan ik had gehoopt). Met de jaren en maanden worden er alsmaar meer gaten gedicht, en wordt het alsmaar meer gebruiksvriendelijk — ook al is dat in voortdurend conflict met de alsmaar groeiende functionaliteit.
Ik heb vandaag besloten om mijn weblog nog eens van theme te veranderen. Dat was ondertussen al denk ik vijf jaar geleden. Door de jaren heen:
20022003200420052006200720082009201020112012201320142015201620172018201920202021202220232024Nu, ongeveerNu, iets later
(Hebben die screenshots mij verschrikkelijk veel meer tijd gekost dan het de moeite was? ’t Zou kunnen, ’t zou kunnen.)
Ik ben niet content over hoe ik het nu veranderd heb — body text is Inter, dat heeft een lelijke italiek, ik denk dat de titel groter en/of vetter moet, de breedte van de tekst is te breed, ik zou eigenlijk weer zo’n beeld bovenaan willen op de homepagina, enfin, allerlei — maar ik ga er dan nog eens naar kijken als ik wat goesting heb.
Want dat is tegelijkertijd het grote gemak en de grote frustratie met Gutenberg: de hele layout van de hele website, alle mogelijke paginatypes en headers en footers en watnog, dat kan allemaal in Gutenberg zelf gedaan worden. Behalve dat sommige dingen niet werken zoals verwacht. En dat er sommige dingen niét kunnen.
Dingen zoals “toon tags als er tags zijn, en toon geen tags als er geen zijn”: dat kan met een prefix op tags, maar die prefix is enkel tekst, kan geen icoon zijn. Én die tekst is niet wijzigbaar van kleur. Dingen zoals “toon een featured image met de titel in het wit erover als er een featured image is, maar toon de titel in het zwart en geen achtergrond als er geen featured image is”: daar slaag ik voor het moment niet echt in.
Vandaar dat het maar zal zijn als ik weer wat goesting heb. Werken met Gutenberg is wijs. Vechten met Gutenberg is hoegenaamd niet wijs.
Update iets later: ik heb de header veranderd naar wit op zwart, de fonts veranderd naar IBM Plex en Baskerville, en hier en daar nog wat geprutst. Maar nu ben ik het écht even beu. 🙂
Ik had dus onlangs nieuwe schoenen gekocht (een paar te veel, zelfs). Ik heb mijn oude schoenen nog niet weggesmeten, en vandaag heb ik ze naast mijn nieuwe schoenen gezet. Mijn nieuwe schoenen zijn dezelfde schoenen als mijn oude schoenen, helemaal bewust: ik ben naar de winkel gegaan voor de vorige en dat waren de enige die een beetje comfortabel aanvoelden.
De schoenen daarvoor had ik niet zelf gekocht: ik had gewoon tegen Sandra gezegd dat ik zwarte schoenen met een velcro ding nodig had van ongeveer maat 43 en ze was met een paar thuisgekomen dat helemaal OK was.
Blijkt! Dat mijn oude oude schoenen ook nog niet weggesmeten geraakt waren. En kijk nu:
Yep, ik heb al ongeveer een jaar of zeven acht dezelfde soort schoenen aan.
We zijn gisteren voor mijn verjaardag gaan eten (bij The Mistress nog eens) met bijna het hele gezin. En binnenkort gaan we op vakantie met het hele gezin.
Ik weet niet hoe normaal dat is, dat vier kinderen tussen 18 en 25 jaar oud nog met hun ouders weg willen, maar hey, bij ons dus wel. 🙂
Vandaag de balans van het verblijf betaald en miljaar al dat geld. En nog niet duidelijk hoe we het daar allemaal gaan plannen en of er lokaal vervoer gehuurd wordt of niet. We zien wel zeker?
Er was dacht ik iets in gang gestoken dat fijne resultaten zou kunnen gegeven hebben, maar uiteindelijk denk ik dat het allemaal toch niet zal verlopen gelijk gehoopt had kunnen worden dat het zou verlopen.
Ah well.
Ik ben te oud geworden om mij nog zwaar op te winden over dingen die onvermijdelijk lijken verkeerd te lopen. We zullen wel zien hoe het gaat, en dan zien we wel hoe het verder verloopt.
Een groot gemak, dat we weer een werkende diepvries hebben. Niets zo goed als een resem basiszaken die klaar zijn en gewoon moeten opgewarmd worden als we geen goesting hebben om te koken.
Gisteren heb ik een kilo of zes spaghettisaus gemaakt:
Saus zoals mijn vader ze ook maakte: gekapt afbakken, tomaten uit blik in een pot met kruiden, gekapt bij de tomaten, tomatenpuree bijdoen, champignons in schijven bakken en erbij, ajuin bakken en erbij, look, wijn, en laten uitkoken.
Ik was ermee klaar om 16u30 en had de pot op het vuur laten staan en er pas ergens om twee uur ’s nachts of zo aan gedacht dat hij nog opstond. Gelukkig een zacht vuur en een degelijke pot, dus niets aan de hand.
Vandaag de kinders van op mijn werk aan het werk gezet om de inhoud in dozen te steken en in de diepvries te smijten. Als er lasagne moet gemaakt worden of spaghetti of eigenlijk zelfs in a pinch iets chili-achtigs, hebben we grondstoffen zitten. Win!
Ik koop regelmatig eens een poke bowl op het internet. Ik koop daar dan ook telkens twee doosjes van vier mochi-ijs-dinges bij, die ik in de diepvries steek om dan eens op te eten.
En elke keer, élke keer, slagen ze erin om mij één doosje van vier te leveren in plaats van twee van vier. Ik overweeg dan telkens om te klagen maar het komt er niet van en enfin bon.
Tegenwoordig zet ik in de opmerkingen bij de bestelling er telkens bij dat ik er wel degelijk twee keer vier wil, niet één keer vier, in de ijdele hoop dat ze het lezen en dat het in orde komt.
Er zijn weinig dingen die ik zo graag doe als dingen klasseren. Boeken of bestanden of mensen in genealogie: niets zo leutig als dat.
En tegelijkertijd, al dat werk dat ik doe, kweetniethoeveel maanden en jaren als het allemaal opgeteld zou worden: geen idee wat er later mee gaat gebeuren.
Genealogie is één ding, daar kan ik resultaten van online zetten en dat is dan Voor Het Goed Van Het Algemeen voor de pakweg minofmeer eeuwigheid. Maar al die andere dingen die ik klasseer en in databases steek en al: gedoemd om reddeloos op de vuilhoop te verdwijnen.
Ik zat op de velo naar huis en het was aan het stortregenen en toen ik thuiskwam, was ik doorweekt ondanks mijn fietsboerka.
Da’s altijd een hele bedoening wegens natte schoenen en houten trap en vloer dus dacht ik: ik loop eerst wat rond tot alvast de zool van mijn schoenen geen watersporen meer achterlaat.
Wat dus niet gebeurde: ik bleef maar zompig aan mijn voeten, en er bleef maar nattigheid uit mijn zolen komen. Verder niet meer aan gedacht, schoenen en kousen uitgedaan, papier in de schoenen, voeten drooggeveegd, naar boven om peignoir en sletsen, natte kleren op de chauffage gesmeten, hopladiejee.
Vandaag mijn ondertussen droge schoenen aangesmeierd en wat graadt ge? Yup: schoen links over de hele breedte gebarsten. Heel de binnenzool om zeep van de nattigheid, en schoen niet meer de moeite waard om te repareren, vrees ik.
Ik dus naar Torfs op het interweb, precies dezelfde schoenen opgezocht, kliketyklik, betaaldiebetaal, hopsadiejee, opgelost.
Of euh hang on toch niet: bij het betalen was het gelijk 15 euro minder dan op de site? …ah. Tussen betaalpoging, fout in de afhandeling, terugkeren naar de site, opnieuw in de bestelmand steken en opnieuw betalen was ik blijkbaar op een ander paar terechtgekomen. Dat niet hetzelfde paar is dat ik nu al had.
Grr. Supportpagina: bestelling annuleren kan zolang de bestelling niet verzonden is. Hoezee! Anulleren en ander paar bestellen, en we zijn vertrokken.
…tot de dag erna:
Pff. Ik heb nu voor het eerst in zeer lang dus twee paar schoenen. Waarvan één dat ik niet graag zie.
Het gaat niet goed, het gaat niet goed. Ik heb geen goesting om boeken te lezen terwijl ik eigenlijk wel zou willen, ik ben dingen aan het doen op de computer die eigenlijk maar de helft van mijn aandacht nodig hebben, en YouTube zit gelijk een beetje door zijn recommendations.
Nieuwe series beginnen kijken voor ’t echt, daar heb ik ook geen goesting voor wegens juiiiist te veel aandacht voor nodig — ik zou pakweg naar Umbrella Academy kunnen kijken maar bleh.
En dus worden het achterlijke dingen. King of Collectibles: The Goldin Touch, over mensen die collectibles verkopen. Washandjes die Michael Jackson ooit gebruikt heeft in een hotel in Polen, baseballkaarten die letterlijk miljoenen dollars waard zijn, dat soort zaken.
Dommer wordt het niet, maar ’t is wat ik even nodig had.
Terry Pratchett (auteur), Sian Clifford (stem), Peter Serafinowicz (voetnoten), Bill Nighy (DEATH) Penguin Audio, 2022, 7 u 57 min
Een nieuwe Discworldreeks is altijd weer die schok om terug te keren naar Pratchett helemaal in het begin van zijn carrière, als hij nog niet alles min of meer vastgespijkerd had.
Het was allemaal al heel lang geleden. Ik had in mijn hoofd Susan en Ysabell door elkaar gegooid, en terwijl ik aan het luisteren was, vroeg ik me af hoe Pratchett hier in ’s hemelsnaam een einde aan kon breien en toch nog een beetje continuïteit in het universum te houden.
Death neemt namelijk een assistent aan (Mort uit de title), die het redelijk snel eigenlijk allemaal redelijk opfuckt. Het verhaal, we gaan daar eerlijk over zijn, hangt een klein beetje met haken en ogen aan mekaar, en het einde is wel héél heel abrupt. Goed hé, maar abrupt.
Ik zag een recept dat er eigenlijk wel degelijk uitzag (een tartaar met mergpijp), en daaronder stond deze reactie:
Euh ja. Voor de goede verstaander is dat dus “Moi, des qu’on mélange les légumes et les fruits, le sucré et le salé, je zappe”.
Of het in het echt -é, -er, -ez of wat dan ook is, het wordt op het interwebs met -er of -ez (of gelijk wat dat er mogelijks fonetisch een beetje op trekt) geschreven.
Ik snap het soms niet. Ik bedoel, als autocorrect aanstaat, moet een mens daar toch serieus zijn best voor doen?
