Ik ben nog altijd door mijn oude foto’s aan het gaan om beestenfoto’s te vinden, en ik herinner me alsmaar beter waarom ik na een tijd minder en minder foto’s van beesten nam.

Ten eerste had ik na verloop van tijd van zo ongeveer elk soort beest in de buurt al foto’s genomen, en waren er alsmaar meer beesten waarvan ik het merk niet wist en niet kon vinden op het internet van 15-20 jaar geleden.

Ten laatste is mijn goed fototoestel samen met mijn goede flash en al mijn goede lenzen tijdens een inbraak gestolen van op mijn bureau op de eerste verdieping in ons huis.

En daartussen waren kleine teleurstellingen zoals dit:

Dat is een detail van een foto toen ik de beste combinatie van lens, vergrotingslens, en diopteradapter had op mijn toen echt degelijk fototoestel. In ruw aantal pixels per mm haalde ik met een combinatie van Nikon D200 + AF Zoom Micro-Nikkor 70-180mm + Kenko Teleplus PRO 300 3X converter + Nikon TC-01 + Nikon 6T + Nikon 6T ongeveer 1100 pixels per mm.

Daarmee kon ik foto’s maken als deze (uit de hand, zonder focus stacking en zeker zonder focusrail):

…en dat maakt al meteen duidelijk waarom het zo frustrerend was: de beperkingen van de D200-sensor die een vies ruispatroon had, en daarbij ook een suboptimaal noise reductionalgoritme, zorgde voor het corduroy banding dat ongeloofluik duidelijk is in de laatste foto hierboven.

En zelfs zonder dat gaf de opeenstapeling van lenzen mij stapels chromatische aberratie, sferische aberratie, veldkromming, asymmetrische onscherpte in de hoeken, contrastverlies wegens interne reflecties & lens flare, en vieze vignettering.

…en dat allemaal met de zekerheid dat een full-frame Canon met een Canon MP-E 65mm f/2.8 1–5x Macro iets minder theoretische pixels per mm zou geven, maar méér pixels per mm als ik ook de diffractie-onscherpte van mijn Nikon in rekening nam, die ik hoedanook al altijd had.

Met die foto’s te herbekijken, komt het allemaal weer terug. De dag dat ik de foto’s hierboven van een gewone duizendpoot nam, en het besef dat ik voorbij de limiet zat van wat ik kon doen, en dat ik zwaar geld zou moeten neerleggen om beter te kunnen. (Het heeft nog zeventien jaar geduurd.)