Ik was mijn foto’s aan het sorteren vanavond, en één van de dingen die al een tijd konden maar waar ik mij nooit mee had bezig gehouden, is de gezichten uit de foto’s halen.

Dat geeft dan een overzicht van alle foto’s van een mens door de jaren heen. Niet meteen voor iets nuttig, maar hey.

Wat mij onder meer opviel:

• hoe echt belachelijk veel foto’s ik van de kinderen genomen heb toen ze klein waren
• serieus, gelijk honderden foto’s per maand
• hoe enorm veel de kinderen lachen als ze klein zijn (en hoe meer serieuze gezichten ze trekken als ze ouder worden)
• hoe veel sommige mensen veranderd zijn
• hoe weinig andere mensen veranderd zijn
• hoe veel Louis en Jan op elkaar trokken als ze klein waren
• hoe veel we sommige mensen vroeger zagen
• hoe veel ik vroeger deed

Maar vooral: hoe minder en minder ik foto’s begon te trekken van minder en minder mensen, hoe minder goed ik me voelde. Er zijn maanden dat ik alleen foto’s van de kinderen heb, en niemand anders. En da’s dus niet “foto’s die ik overgehouden heb na zorgvuldige selectie”, da’s gewoon alle foto’s die ik ooit gemaakt heb (op een paar totaal mislukte na, die meteen verwijderd zijn).

Een kleiner en kleiner en kleiner wordende wereld, met niet zeer gelukkige mensen, die niet zeer fijne dingen over het hoofd krijgen. Een paar vaste afspraken per jaar voor familiefeesten, en dat was het dan wel, jaren aan stuk.

Ik heb de indruk dat het tegenwoordig beter gaat, maar er is nog ruimte voor verbetering. En ik heb ook gewoon goesting om meer foto’s te trekken.