Ik moest vandaag om tien uur vanmorgen even thuis zijn: iemand binnen laten, en dan weer snel terug.

Naar huis vertrokken van het werk om zeven voor tien, tien uur op post thuis: niemand. Kwart na tien, niemand. De poetsvrouw was er, en om wat uit haar haren te gaan, besluit ik buiten te staan wachten op straat.

Hola! Daar kruipt langzaam langzaam een dennensnuitkever tegen de voorgevel! Snel terug naar binnen, fotomathilde halen, flits erop vijzen,en terug naar buiten: damned, kever weg.

Die smerige beesten kunnen niet vliegen en zijn redelijk traag, dus verloren kon hij niet echt zijn — en inderdaad:

Slome beesten, en niet eens fotogeniek. Ze zien er van dicht allemaal uit alsof ze versleten zijn en hun haar verliezen.

Czech it out — a face only a mother could love:

Afijn. Het werd alsmaar later, een mens kan niet blijven foto’s nemen van één beest, en dus ben ik op zoek gegaan naar andere dingen. Op de vensterbanken links en rechts van de deur.

‘t Is lang droog geweest, ‘t is nog lang geen zomer, en dus was de oogst redelijk mager — maar toch! Kijk, een dood kevertje in een spinnenweb:

…en een onbekende soort springstaart:

…en een minuskuul, ik bedoel wel degelijk minuskuul, genre anderhalve millimeter of zo, springstaartje dat bijna niet te zien was:

…en een vies vliegje met gouden brandende oogjes:

…en een schielijk overleden of toch bijna tenminste maar in alle geval ten dode opgeschreven bladluisje dat gestoken is door een wesp en dat binnenkort voedsel zal zijn voor wespenlarven:

De mensen waar ik zat op te wachten, zijn er uiteindelijk om twintig na elf of zo doorgekomen. En ik had het kunnen weten als ik binnen was gebleven aan de computer, wegens dat ze om iets voor tien een mail hadden gestuurd dat ze een uur later zouden zijn.

Allez ju. Toch een productief uur, uiteindelijk. Veel foto’s van kortsmos genomen ook.