Ed Nelson
Eastern Shore Publishing, 2023
397 blz.

Yep yep, wish fulfillment, vervolg. De baron is getrouwd, heeft een kind, slorpt één voor één de omliggende baronieën over, introduceert alsmaar meer uitvindingen, en slaagt erin om dat allemaal zonder noemenswaardige problemen te laten gebeuren.

Hoe groter hij wordt, hoe meer tegenkanting er zou moeten zijn, maar het valt allemaal (veel te) goed mee. Ik kan ermee leven dat er niets ernstig verkeerd loopt, maar dat het allemaal zó gemakkelijk is? Mja.

Het valt ook helaas redelijk op dat het redelijk snel geschreven is. Met alle sympathie voor de auteur en het hoofdpersonage met het eidetische geheugen, maar als ik dit lees:

…vraag ik mij af of zijn fotografisch geheugen ook de links vanop het Wikipedialemma mee onthouden heeft:

En akkoord dat het allemaal fantasie is, maar op de terugtocht van Londen gebeurt dit.

One exciting thing happened on the way to Saltash. One of the town passengers was watching most of the passengers leaning over the side rail, throwing up.

He exclaimed, “What a shemozzle!”

I walked up to him and said, “Borekh habo.”

He turned quickly to me. “Ver bistu?”

I laughed and held up my hands. “I’m afraid I just used all the Yiddish I know, and I agree it is chaos.”

“Frank Goldman.” He eld out his hand to shake mine.

“James Owen-nap.” I took his dry, firm hand in mine.

Euhhhhhhhhh. Een Joodse medemens in Londen in het begin van de 8ste eeuw zou wellicht Hebreeuws of wie weet Aramees gesproken hebben, niet onwaarschijnlijk Latijns en (aangezien het om een persoon gaat die contacten heeft in Constantinopel) Griek, en als er al een andere taal in zou zitten, zou het ongetwijfeld (Oud-)Engels geweest zijn.

Voor Yiddish is het ettelijke eeuwen te vroeg. En goeie help, Frank en Goldman als naam? Urgh. “Frank” (of Franciscus) zal wellicht pas een eind na Franciscus van Assisi in zwang geraken, en is dus meer dan een half millenium te vroeg. Een Christelijke naam hoedanook lijkt mij niet zeer plausibel. En achternamen als Goldman zijn ook ten allervroegste middeleeuws en in die vorm eerder 18de-eeuws, vermoed ik.

Ugh. Zo’n dingen zijn écht storend.

Komt daar nog eens bij dat de schrijfstijl, om het zeer vriendelijk te zeggen, voor enige verbetering vatbaar is. Eén simpel voorbeeld: de hele tijd lang wordt het verhaal verteld in eerstepersoonsperspectief, door dat ene hoofdpersonage.

En dan gebeurt er een ontvoering die niet in dat perspectief kan verteld worden. En dan gebeurt dit — het begint met het vertrouwde vertelperspectief:

“You must eat first, My Lord.”

This formality by Sara Farmer reminded me that I needed to listen to her. I was too worked up to think clearly.

“Very well, lets eat, but be quick about it.”

I ate like a ravening wolf.

En dan gebeurt dit, inclusief de paragraaftekens:

§ § §

Steward of Looe

I brought Lady Eleanor to Baron Looe.

“Here is the lady you asked for, My Lord.”

“Good, you are dismissed. I will take it from here.”

Instead of leaving, I approached the baron.

“What is this, Steward? You forget your place.”

“You have a new place, My Lord.”

I pulled a dagger and stabbed the baron to death.

“Your new place is Hell, you old fool.”

I turned to my accompanying guards.

“Lock her in a cell, then remove this piece of trash.”

“Yes, My Lord Looe.”

At that, I, the new baron, smiled. My plan was working, now to bring Baron Owen-nap to heel.

§ § §

Lady Eleanor

I was taken to a cell in the keep, as there was no dungeon. I could see the soldier’s barracks out of my barred window. After watching for several hours, I determined that there were about forty armsmen in residence. The servants carried things from my right and returned empty-handed to the left.

De episode van de ontvoering wordt afgewerkt, en dan gaan we weer terug naar de baron alleen.

Zeer, zéér raar. En ja, het is allemaal even clunky als het voorbeeld hierboven.

Maar hey, nog altijd goed in zijn genre. Op naar boek drie!