Ik lees net dit in De Standaard:

Natuurlijk was Yarros niet “eigenhandig” verantwoordelijk om het genre op de kaart te zetten. Het genre bestond al een eeuwigheid voor Yarros’ boeken. Bovendien is het absoluut niet “seks en draken” dat dergelijke boeken populair maakt. De held als underdog, de vijand die een vriend/geliefde wordt, de personages zelf, dát is wat het doet in dat soort boeken. (En het gemak dat de context in een soort school of trainingdinges zit en level-uppen er dus ingebakken in zit.)

En Twilight en Fifty Shades of Grey als referenties, ach ach. Van wat ik lees, is het eerder te vergelijken met de boeken van Sarah J. Maas (ik las de Court of Thorns and Roses-reeks wel graag), of met haar Throne of Glass-reeks (die al jaren op mijn te lezen-lijst staat). Of met R.F. Kuang’s Poppy War-trilogie (die ik ook graag gelezen heb). Of met Jennifer L. Armentrout’s Blood and Ash-trilogie (ook gelezen, iets minder graag dan de vorige maar toch). Of zelfs met McCaffrey’s Dragonriders of Pern (gelezen toen er nog geen world wide web bestond).

Maar kijk: ik had de naam Rebecca Yarros al horen zweven maar ik had er nog niets van gelezen. Bij dezen op de lijst. Merci De Standaard!